Semua Bab Seductress Unforgotten: Bab 261 - Bab 270

Nasa harap siya ng salamin. Suot niya ang isang puting blusa—payak, walang palamuti—at isang maluwag na bestidang kulay pastel. Wala siyang kahit anong kolorete sa mukha. Ang natural na kulay ng kanyang labi at ang bahagyang pamumugto ng kanyang mga mata ang tanging bumalot sa kanyang anyo.Mula pa kanina’y paulit-ulit na umaalingawngaw sa isipan ni Apple ang huling pag-uusap nila ni Lance."Gusto kong magsimula ulit. Hindi para kalimutan si Monica, kundi para itama ang lahat. Para kay Amara. Para kay Lucien. Para sa atin.""Para sa atin."Parang ang bigat ng bawat pantig. Simple lang pakinggan, pero sa dibdib ni Apple, may dagundong. May kirot. May takot.Hindi niya alam kung galit pa ba siya. O natatakot lang talaga. O baka... baka nasasaktan pa rin. At sa pinakaloob-looban niya, may isang tanong na paulit-ulit kumakatok sa puso niya—may "atin" pa ba kung sugatan pa rin ang puso ko?Lumapit siya sa bintana at marahang binuksan ang kurtina. Sa labas, may mga batang naglalaro ng habul

Tumango si Amara habang inaayos ang pagkakahiga kay Mia, ang paborito niyang stuffed toy."Gusto ko po ng buong pamilya," sabi niya, paos pa ang boses dahil kakagising. "Yung tulad ng nasa drawings ko. May mommy, may daddy, may baby brother."Napapikit si Apple. Ang simpleng hiling ng anak ay tila dagundong sa kanyang dibdib. Walang pretensyon, walang drama — tapat at walang bahid ng pang-uusig. Parang pinisil ang puso niya.Mahigpit ang pagkakayakap niya kay Amara, parang doon siya kumukuha ng lakas na hindi niya maipaliwanag. Saka dahan-dahang tumingin kay Lance, na noon ay tahimik lang na nagmamaneho.Ang mga mata nito — puno ng tanong, ng pag-asa, ng takot na baka mawala na naman ang pagkakataon."Hindi kita kayang kalimutan," bulong ni Apple, halos hindi marinig. "Pero hindi rin kita kayang pangakuan ngayon."Hindi gumalaw si Lance. Hindi rin siya nagsalita agad. Pero hinigpitan niya ang hawak sa kamay ni Apple, marahang sinapo iyon, tila sinasabing nandito ako, hindi na kita bib

Sa loob ng maliit na sala ng bahay ni Apple, malamig ang simoy ng hangin mula sa bukas na bintana. Tahimik ang paligid maliban sa mahinang lagaslas ng ulan sa bubong, tila pinatototohanan ang bigat ng katahimikang bumalot sa kanilang dalawa.Nasa harap ni Apple si Lance, nakaluhod. Basa na ang polo sa dibdib, hindi dahil sa ulan kundi sa pawis at luha na hindi na nito mapigil. Hawak niya ang magkabilang kamay ng babae—mahigpit, desperado, at puno ng pagmamakaawa.“Apple,” garalgal ang boses ni Lance, “maawa ka sa akin. Hindi ko na kayang itago. Hindi ko na kayang itanggi. Mahal pa rin kita.”Napakagat-labi si Apple. Nanginginig ang kanyang mga daliri. Tila kinukurot ng langit ang kanyang puso habang nakikita ang dating lalaking minsan niyang minahal, minsang iniwan, at minsang sinumpa niyang kakalimutan.“Lance...” mahina niyang tawag, pilit na pinatitigas ang damdamin. “Wala na tayong babalikan. Tapos na tayo.”“Hindi pa,” mabilis na sambit ni Lance. “Hindi pa ‘yon tapos, Apple. Nagk

Tahimik ang paligid. Tanging marahang hilik ni Amara at banayad na tunog ng hanging humahaplos sa kurtina ang maririnig.Nagtagal sa katahimikan ang gabi. Si Lance, nanatiling nakatayo sa gilid ng kama, tinitingnan si Apple na ngayon ay tahimik na pinagmamasdan si Amara at si Lucien na mahimbing na natutulog. Sa bawat buntong-hininga ni Apple, tila may parte ng puso niyang pilit bumibigay.Hindi niya kailangan ng maraming salita. Hindi siya kailangang sabihan ng “mahal kita” sa bawat minuto. Pero sa gabing ito, sa katahimikan ng mga yakap at titig, sa pagitan ng mga tanong at kawalang-katiyakan—alam niyang may dumudugtong muli sa kanila.Lumapit si Lance. Marahan. Walang kahit anong ingay. Hinawakan niyang muli ang kamay ni Apple. Hindi ito binawi. Hindi rin nagsalita. Pero ang katahimikang iyon ay higit pa sa pagsigaw. Higit pa sa kahit anong pangungusap.“Salamat,” mahina ngunit buong pusong sambit ni Lance. “Kahit dito lang muna. Kahit ganito lang muna.”Dahan-dahang umupo si Apple

Dahil kay Amara, nagsimulang mabuo ang tulay sa pagitan nina Apple at Lance. Ngunit higit pa roon, isang musmos na batang walang muwang ang unti-unting bumalot sa puso ni Apple—si Lucien, anak ni Lance sa namayapang asawang si Monica.Hindi man niya ito anak, mahal niya ito sa paraang hindi niya inasahan. Sa tuwing humahawak si Lucien sa kanyang daliri. Sa tuwing tumatawa ito sa simpleng pagkukuwento niya habang pinapalitan ang lampin. At sa tuwing natutulog ito sa kanyang dibdib, parang napapalitan ng liwanag ang madilim na bahagi ng kanyang puso.Nagsimula ito sa simpleng “Kamusta ka?” sa kusina. Sa simpleng “Pwede ba kitang samahan?” sa pagbili ng gatas ni Lucien. Hanggang sa araw-araw na magkasabay silang nagpapakain, nagpapaligo, at nagpapatawa kay Amara at Lucien. Unti-unting bumalik ang sigla. Unti-unting bumalik ang dating samahan.Sa bawat halakhak ni Amara, sa bawat ngiti ni Lucien—doon nagsimulang mamukadkad muli ang isang damdaming matagal nang tinabunan ng sakit at galit.