Tous les chapitres de : Chapitre 291 - Chapitre 295

Isang hapon bago ang kasal, nasa loob ng isang mala-fairy tale na events venue sina Apple, Lance, Mia, at ang wedding entourage para sa walk rehearsal. Ang araw ay maaliwalas, may kaunting hangin, at ang langit ay kulay lavender—tila ba ipinagdadasal na maging perpekto ang kinabukasan.Ang aisle ay dinisenyong may pa-arc na bulaklak, puting petals sa sahig, at hanging drapes sa magkabilang gilid. May maliliit na fairy lights na nakakabit sa paligid, at sa dulo ng aisle ay may altar na yari sa kahoy at ginto—simple pero elegante.“Ayos ba, bes?” tanong ni Mia kay Apple habang sabay nilang pinagmamasdan ang venue.“Para akong nananaginip,” sagot ni Apple, bahagyang kinakabahan. “Pero ngayon ko na-realize... ang layo na ng narating ko.”“Deserve mo ‘to,” sagot ni Mia habang pinisil ang kamay niya. “Kaya ngayon, practice tayo. Sa actual day, bawal mag-panic!”“Wait lang, nasaan sina Amara at baby Lucien?” tanong ni Apple, nag-aalala.“Doon sa gilid. Pinapractice na rin ni Lance,” sagot ni

Hawak ni Lance ang ring pillow ni Lucien habang pinapatungan ito ng maliit na teddy bear para hindi mag-iyak ang bata.Nang tumugtog ang bridal march, nagsimula nang lumakad si Apple, hawak-hawak ang kamay ng kanyang ama. Mabagal ang bawat hakbang, bawat pulgada ay parang isang hakbang palabas sa sakit ng nakaraan at papasok sa yakap ng pag-ibig.Lahat ay napatingin.Si Lance ay naluha nang makita si Apple. Parang hindi siya makahinga.Nang makalapit si Apple sa altar, ibinaba ni Rodrigo ang kanyang kamay sa tuhod ni Lance.“Ingatan mo ang anak ko,” bulong niya.“Pangako po,” sagot ni Lance. “Sa habang buhay.”Nag-umpisa ang seremonya sa panalangin. Si Father Benjamin, ang pari na matagal nang kaibigan ng pamilya ni Lance, ang nagkasal.“Ngayong araw na ito, pinagbubuklod natin hindi lang dalawang tao, kundi dalawang pamilya. Isang babae na matatag, isang lalaki na totoo, at dalawang inosenteng batang naging bunga ng mga naunang kwento—si Amara at si Lucien.”Habang binibigkas ang vow

Nagsimula nang mangilid ang luha ni Apple. Tumayo siya mula sa kanyang kinauupuan, inilapit ang sarili sa kanyang ama, tila ba handang saluhin ang bawat salitang lalabas sa bibig nito.“Ang pinakamasakit sa puso ng isang ama ay ‘yung makitang ang anak niya ang gumagawa ng mga bagay na dapat siya ang gumagawa. Ikaw ang naging breadwinner. Ikaw ang nagtaguyod ng ating pamilya, Apple. Ako dapat ‘yon. Ako ang dapat nagsusuporta, nagbibigay, lumalaban para sa ‘yo. Pero ikaw ang tumayo sa lugar ko—sa batang edad, sa gitna ng pagkawasak ng negosyo, sa pagkawala ng nanay mo.”Napapahawak sa dibdib si Rodrigo habang pinipigil ang paghikbi.“Alam kong nagkulang ako. Alam kong hindi ko naibigay ang lahat ng gusto mo. Hindi kita nadala sa mga amusement park. Hindi ko nabili ang mga mamahaling gamit mo noon. At ngayong ganito na ako, sa wheelchair na lang, minsan makakalimutin pa, hindi ko alam kung paano ko pa mababayaran lahat ng pagkukulang ko sa’yo.” Tahimik ang lahat. Marami ang napapahid na