All Chapters of Seductress Unforgotten: Chapter 251 - Chapter 260

Napalunok si Apple. Tumigil siya sa pagtitig sa mga mata ni Nathan at ibinaling ang tingin sa maliit na larawang hawak niya — sila ni Amara sa beach, tawa ng tawang hawak ang kamay ng bata.“Ang ibig kong sabihin…” humugot siya ng malalim na buntong-hininga, “…kailangan ko ng oras. Kailangan kong ayusin ang sarili ko bago ko ayusin ang kahit anong relasyon. Lalo na ‘yung sa atin.”“So… break muna tayo?” tanong ni Nathan, unti-unting lumalamig ang tinig.Hindi siya makatingin kay Apple ngayon. Para bang alam na niya ang isusunod na sasabihin nito, pero pilit pa ring umaasa na iba ang maririnig.“Hindi ko gusto ang salitang ‘break,’ Nathan. Gusto ko lang ng espasyo — hindi para iwan ka, kundi para mahanap ko ang tamang direksyon.”Tahimik si Nathan. Ilang sandali siyang nakatingin kay Apple na parang iniisip kung aatras o lalaban. Hanggang sa…“Espasyo…” ulit niya, mapait ang ngiti.“Sa tuwing may lalaking hindi mo matanggihan, lagi mo akong pinapapili sa pagitan ng ‘pang-unawa’ at ‘pag

Mainit-init pa ang hapon sa Wedding Imperial nang dumating si Lance kasama ang sanggol na si Lucien. Hawak-hawak niya ang diaper bag sa isang balikat, habang ang kabilang braso’y buhat ang carrier ng mahimbing na natutulog na si Lucien. Galing sila sa klinika matapos ang routine immunization.Pagdaan sa gilid ng pamilyar na building, biglang nagdesisyon si Lance."Daan tayo kay Amara. Matagal-tagal na rin siyang hindi nabibisita ng kapatid niya," mahinang sambit niya sa anak habang ngumiti sa natutulog nitong mukha.Pagpasok sa glass doors ng Wedding Imperial, agad silang sinalubong ng receptionist, na nakilala si Lance."Sir Lance, si Ma’am Apple po ay nasa events room. Doon po siya madalas ngayon.""Salamat," sagot niya, at dumiretso na sa loob.Sa loob, si Apple ay abala sa pag-aasikaso ng mga table setup kasama si Mia. Suot ang light beige na blouse at maayos na ponytail, kitang-kita pa rin ang pagod sa kanyang mga mata kahit nakangiti siya sa kliyente.Paglingon niya, hindi niya

Umabot na ng isang buwan. Isang buwan na walang tawag. Walang text. Walang kahit anong paramdam mula kay Nathan.Minsan, isang gabi habang nasa harap ng laptop si Apple at pinapares ang inventory list para sa bagong shipment ng wedding gowns, napatingin siya sa cellphone niya. Wala pa rin. Tahimik. Walang "good night," walang "kumain ka na ba?"—mga bagay na dati ay araw-araw niyang inaabangan mula kay Nathan.Hindi niya maintindihan. Sa simula, pinilit pa niyang maging kalmado. Inisip niya, baka abala lang si Nathan sa bagong negosyo. Baka may pinagdadaanan. Pero habang lumilipas ang mga araw, lumalaki ang tahimik na puwang sa pagitan nila. Ang dati nilang matamis na relasyon, unti-unti nang nababalutan ng tanong.Bakit bigla siyang nawala?“Ano ba ‘tong nangyayari, Nathan?” mahinang bulong ni Apple habang pinipigilan ang luha.Sa kabila ng sakit, pinilit pa rin niyang maging matatag. Ipinagpatuloy niya ang pagpapalago ng business, katuwang si Amara na ngayon ay mas nakikita ang sigla

Kinabukasan.Maaga pa lang ay gising na si Apple. Mag-aalas-siyete pa lang pero abala na siya sa pag-aayos ng mga sample centerpiece para sa isang client meeting mamayang hapon. Kahit sinusubukang i-focus ang sarili sa trabaho, hindi pa rin mawaglit sa isip niya ang nangyari kahapon—ang pagbasa nila ng storybook, ang pagkakadikit ng kanilang mga kamay, ang tanong ni Amara."Okay lang po ba na buo tayo ulit?"Napapikit siya. Amara, anak... kung alam mo lang kung gaano kahirap sagutin ‘yan.Nag-ring ang phone niya. May text. Galing kay Mia:Good morning! May surprise delivery po sa harap ng boutique. Pakibukas!Napakunot ang noo ni Apple. “Surprise delivery?”Dumungaw siya sa bintana.At halos mapaubo siya sa gulat.Nakatayo si Lance sa labas ng boutique—naka-suit, may hawak na malaking bouquet ng dried flowers, at sa tabi niya ay isang maliit na mesa na may tray ng breakfast set: bacon, egg, garlic rice, at brewed coffee.Sa tabi ng tray, may nakatusok na mini signage:“Pa-breakfast ka

Tahimik ang buong bahay ng mga Lenon. Ang dating masigla at puno ng halakhak na sala ay ngayo’y balot ng lungkot. Sa gitna ng silid, isang maliit na altar ang nakaayos. May puting tela na nakadrape sa ibabaw, kandilang dahan-dahang nauupos, at mga bulaklak na puti at dilaw—pawang mga liryo at rosas. Sa gitna ng altar, isang litrato ni Monica ang nakapatong. Nakangiti siya sa larawan, parang buhay na muli. Parang nagmamasid. Parang nagbabantay.Sa paligid, naroon ang ilan sa kanilang malalapit na kaibigan at kamag-anak. Lahat ay tahimik, tila kinakausap ang sarili habang nakayuko. Ang ilan ay may luha sa mata. Ang iba’y abala sa pagdarasal.Si Rowena, ina ni Monica, ay nakasuot ng puting damit. Hawak niya ang rosaryo sa kanyang kamay na bahagyang nanginginig. Hindi na siya umiiyak, pero bakas sa kanyang mukha ang lalim ng lungkot—ang uri ng lungkot na hindi na sinisigaw, kundi tinatanggap na lang sa katahimikan. Si Rene, ama ni Monica, ay nasa tabi. Tahimik ding nakatitig sa larawan ng