All Chapters of TWINS THAT CAPTIVATES MY HEART: Chapter 211 - Chapter 220

Sa loob ng kanyang silid, muling nakatutok si Vanessa sa laptop. Alas-dos na ng madaling araw, ngunit gising na gising pa rin ang isipan niya—dahil sa isang bagay na hindi niya matanggap:Walang lumalabas.Naka-ilang search na siya sa mga government records, alumni directories, local barangay reports—lahat ng posibleng digital trail.Sara Pamplana.Walang birth record. Walang transcript. Walang NBI clearance. Walang kahit anong koneksyon maliban sa kasalukuyang trabaho nito sa resort.“Imposible,” bulong ni Vanessa habang tinitigan ang screen. “Kahit ang mga magnanakaw may record. Pero siya? Parang multo.”Tumayo siya, naglakad-lakad. Kinuha ang phone at tumawag sa private investigator na una niyang kinausap.“Sir Ramil, sigurado ka bang tinriple check mo na? Wala talaga kahit anong background si Sara Pamplana?”“Ma’am, sinuyod na ng team ko lahat—registry offices, alumni records sa Ilocos, business permits, voter registration. Walang lumabas.”“So anong ibig sabihin niyan? Fake ang i

Tahimik ang buong paligid. Tanging ang tikatik ng ulan sa bubong at ang humuhuning hangin mula sa labas ang maririnig. Madilim ang kwarto, malamig ang simoy, at kahit nakabalot sa makapal na kumot si Sara ay tila hindi iyon sapat para tibagin ang ginaw na lumulukob sa kanyang kaluluwa.Nakahiga siya, ngunit hindi matahimik. Mula pa kanina ay paulit-ulit siyang umiikot sa kanyang higaan, pilit na hinahanap ang antok. Ngunit tuwing ipipikit niya ang kanyang mga mata...Dumadaloy na naman ang kadiliman.UMUULAN.Malakas. Parang galit ang langit. Parang may poot na bumubulusok sa bawat patak ng ulan.Ang daan ay isa na lamang madulas na karayom na pilit tinatahak ng itim na SUV. Halos walang makita sa kapal ng hamog. Ang mga puno sa gilid ng kalsada ay nagsasayaw sa hagupit ng hangin, tila mga multong nagbabantay sa dilim.Sa loob ng sasakyan, si Sara—basang-basa ng luha, nanginginig ang katawan. Mahigpit ang kapit sa manibela, parang hawak niya ang huling hibla ng pag-asa.“Bakit… bakit

Samantala sa panig ni Belle. Isang gabi ng Disyembre, malamig ang hangin sa Tagaytay. Sa loob ng kwarto, tahimik na nakahiga si Belle—o sa mata ng mundo, si Ana Villa. Walo’t kalahating buwan na ang kanyang dinadala, at bagama’t araw-araw ay may kaba siyang kinikimkim, ngayong gabi ay iba. Iba ang pakiramdam niya. Para bang may malakas na kurot sa ilalim ng kanyang puson. Para bang sinisinyasan na siya ng langit na malapit na… malapit na niyang makita ang sanggol na isinapuso niya—ang bunga ng isang pagmamahalang itinaguyod sa gitna ng kasinungalingan, sakripisyo, at pag-ibig.Nasa tabi niya si Luke, ang lalaking minahal ni Ana… at ngayon, minamahal din siya. Tahimik siyang nakaupo sa gilid ng kama, hawak ang kamay ni Belle habang pinupunasan ang butil ng pawis sa noo ng babae. Habang lumilipas ang minuto, lalong umiigting ang pananakit.“Luke… masakit na… parang ang sakit-sakit na…” garalgal na wika ni Belle, habang mariing nakapikit sa pagdaing.Agad tumayo si Luke, tinawag ang ina

Samantala sa Panig ni Belle,Ang araw ay maaliwalas. Ang langit ay bughaw, tahimik, at tila ba nakikiisa sa pagdiriwang ng isang panibagong yugto sa buhay ng isang pamilyang pinagbuklod ng tadhana at pagmamahalan.Ilang araw matapos manganak si Belle, pinayagan na rin siyang ma-discharge mula sa ospital. Mahina pa siya, ngunit sa kanyang mga mata ay nagniningning ang liwanag ng isang inang puno ng pag-asa. Bitbit niya ang sanggol na si Leo sa kanyang mga bisig—mahimbing itong natutulog, tila ba tahimik na nakikinig sa tibok ng puso ng kanyang ina.Habang tinutulak ni Luke ang wheelchair ni Belle palabas ng ospital, nakatayo sa may labas si Anabella. Nang makita niya ang kanyang mommy Belle, dali-daling tumakbo ito, walang pakialam sa mga taong nadaanan niya."Mommy!" sigaw ng bata, puno ng pananabik.Napangiti si Belle, at kahit may kaunting sakit pa sa kanyang katawan, binuksan niya ang kanyang mga bisig upang salubungin ang anak sa yakap."Anak..." bulong ni Belle. "Nandito na si ba

Samantala sa tunay na Ana.Isang Linggo PagkataposTanghali. Mainit. Dumidikit sa balat ang singaw ng araw. Ang langit ay bughaw ngunit tila mabigat. Sa loob ng isang eleganteng coffee shop sa Crystal Clear J Resort, umupo si Adrian sa pinakadulong sulok. Tahimik ang paligid pero maingay ang kanyang isipan. Pinatawag siya ni Vanessa. Isang huling pag-uusap daw. Isang pakiusap na halos ayaw niyang tugunan, pero nanaig ang konsensya. Baka ito na ang huling pagkakataong matuldukan ang lahat.Pumasok si Vanessa. Pulang bestida. Maayos ang buhok pero maputla ang mukha. Parang uminom ng ilang gabi nang walang tulog. May lungkot sa mga mata niya na tila ba dumudurog ng kaluluwa.Umupo siya sa harap ni Adrian. Tahimik. Hindi agad nagsalita.“Bakit mo ako pinatawag, Vanessa,” tanong ni Adrian. Walang emosyon. Diretso. Matigas.Napakagat ng labi si Vanessa. Nilalaro ang tasa ng kape sa harapan. Mahinang tinig ang lumabas sa kanya.“Gusto ko lang… kahit sandali… makasama ka. Makita ka. Kausapin