Lahat ng Kabanata ng TWINS THAT CAPTIVATES MY HEART: Kabanata 201 - Kabanata 210

Samantala sa tunay na Ana.Sa isang tahimik na kwarto ng mamahaling condo sa Ortigas, nakaupo si Vanessa sa harap ng laptop habang pinapanood ang isang amateur na video—kuhang cellphone. Sa screen, kitang-kita ang kasimplehan ni Sara: pawisan, masigla, at punung-puno ng buhay habang nag-aayos ng mga kahon ng alimango, hipon, at tilapia sa palengke ng Malolos.Makalipas ang ilang sandali, tumawid ang kuha sa isang pag-deliver ng seafood sa Crystal Clear Resort. Lalo pang lumiwanag ang screen nang bumungad si Sara—nakangiti, abala, at... hinawakan ni Adrian ang buhok niya, sabay tawag ng, “Babe.”Tumigil sa paghinga si Vanessa.Nag-init ang kanyang sikmura. Halos mabasag ang wine glass sa lakas ng pagkakapisil niya rito. Naglakad siya pabalik ng kusina, tulala, ngunit may ngiting unti-unting umuusbong sa mga labi.“From palengke to resort queen, huh?” bulong niya. “Hindi pwedeng ikaw ang maging reyna, Sara. Lalo na sa mundo na ako ang dapat namumuno. Hindi mo siya naaalala, diba? Hindi

“So, anong gusto mong mangyari ngayon?” mahina ngunit matigas ang tanong ni Sara. “Na maghintay ako habang inuubos ni Vanessa ang natitira sa akin?”Hindi agad sumagot si Adrian. Nanatiling tahimik ang buong silid—maliban sa mahinang paghikbi ni Sara at sa kabog ng kanyang dibdib na parang sinasakal siya ng mga salitang hindi nasasabi.“I’ll fix this, Sara,” ani Adrian, may halong pagsisisi sa kanyang tinig. “I promise. Hindi ako papayag na sirain ka ni Vanessa. Lalo na ngayon… na ikaw na ang mahal ko.”Ngunit sa halip na mapasaya siya ng mga salitang iyon, mas lalo lang napakagat-labi si Sara, pinipigilang muling mapaiyak.“Too late, Adrian.” Pabulong ang sagot niya. “Sira na ako... at baka hindi mo na ako kayang buuin ulit.”At sa isang iglap, tinalikuran niya si Adrian—hindi para takasan siya, kundi para iligtas ang sarili sa lalim ng sugat na hindi niya alam kung mabibigyan pa ng lunas.Habang papalayo si Sara sa opisina, sa hallway ng resort na dati’y punong-puno ng alaala nilang

Samantala si Belle.Tila umalingawngaw sa puso ni Luke ang bawat salita. Parang isang pader ang biglang gumuho—yung matagal na niyang itinayo para protektahan ang sarili mula sa sakit. Ngunit ngayon, napagtanto niyang ang pader ding iyon ang humahadlang sa paghilom.Humigpit ang hawak niya sa doorknob. Hindi siya tumingin sa likod, pero ramdam niya ang buhos ng suporta mula sa kanyang mga magulang. Sa mga mata nina Philipp at Nenita, nakita niya ang hindi lang pagkabigo, kundi pag-asa—pag-asang hindi na muling masayang ang pagkakataon.Tumango si Luke, mariin ngunit may lalim. “Salamat, Ma… Pa… Sa kabila ng lahat, salamat dahil hindi ninyo ako hinusgahan.”Lumapit si Nenita at mahigpit siyang niyakap. “Wala kaming ibang hiling kundi ang maging buo ka. Kahit gaano pa kasakit, anak, kakampi mo kami.”Pagkatapos ng yakap, tumalikod na si Luke. Hawak ang susi ng sasakyan, lumabas siya ng bahay—dala ang bigat ng nakaraan at ang panibagong pag-asa sa puso.Pag-akyat niya sa sasakyan, nagpaka

Samantala sa kabilang panig sa kakambal ni Ana. Tahimik ang gabi. Sa labas ng bintana, tanaw ang malamlam na buwan, parang nakikiramay sa mabibigat na damdaming bumabalot sa loob ng maliit na silid ni Belle. Nasa sofa si Luke, hawak ang isang tasa ng kape, pero matagal na itong lumamig—gaya ng mga paniniwalang unti-unting nawasak sa puso niya.Nasa kabilang gilid ng silid si Belle, nakaupo sa kama, banayad na hinihimas ang tiyan niyang nagsisimula nang umumbok. Naroon ang takot. Naroon ang pagdududa. Pero higit sa lahat, naroon ang tahimik na pag-asa na sa kabila ng lahat, may panibagong buhay na susubok muling buuin ang lahat ng nawasak.“Hindi ko alam kung paano magsisimula,” mahinang bulong ni Luke, hindi tumitingin sa kanya.Napatingin si Belle, marahang tumayo at lumapit.“Walang perpektong simula, Luke. Minsan, kailangang tayong maglakad kahit wala tayong kasiguraduhan. Basta alam natin kung bakit tayo lumalaban.”Saglit siyang natigilan, saka umupo sa tabi nito. Ramdam niya ang

Samantala sa tunay na Ana.Sa loob ng conference room ng Crystal Clear Resort, tahimik ang lahat. Ang malamig na aircon ay tila hindi sapat upang palamigin ang init ng tensyong bumabalot sa loob. Nakatayo si Adrian sa harap ng mahabang mesa. Sa magkabilang gilid, nakaupo sina Sara at Vanessa—parehong may mga matang naglalaban ng lakas ng loob, at parehong hindi nakatingin sa isa’t isa.Hawak ni Adrian ang isang folder—ang memo na naging dahilan ng pansamantalang pagkakasuspinde ni Sara bilang seafood distributor. Tumikhim siya. Halata sa kanyang mukha ang pagod, ang galit, at ang pagkadismaya."Ayokong pahabain pa 'to," panimula niya, malamig ang boses. "Pero kailangan nating tapusin 'to... ngayon."Walang sumagot.“Sara,” lumingon siya sa babaeng tahimik na nagpipigil ng luha. “Kumalat ang memo sa HR dahil may anonymous report na nagsasabing may psychological history ka, at may restraining order ka raw. Hindi raw na-declare ‘yan sa application mo.”Pinigilan ni Sara ang manginig. Nan