Semua Bab TWINS THAT CAPTIVATES MY HEART: Bab 231 - Bab 240

Nagtagpong muli ang kanilang mga mata.“Adrian,” marahang tawag ni Sara, na tila nanunuyo ang lalamunan. “May alam ka ba… tungkol sa babaeng kamukha ko?”Napalingon si Joy at si Aling Glenda. Lahat ay naghihintay ng sagot. Ang buong paligid ay tila tumigil—maging ang huni ng mga ibon sa tabing-dagat, tila nawala.Huminga nang malalim si Adrian. Inalis niya ang jacket niyang basa ng pawis at ipinatong sa upuan ng karinderya. Hindi na siya nagkunwari. Hindi na rin siya nagngiti.“May isang bagay akong hindi ko pa nasasabi sa’yo, Sara…” panimula niya, mabigat ang tinig. “Noong nag-aaral pa ako sa Australia, may kabatch akong babae. Pangalan niya—Belle Smith. Half-Filipina rin siya. Tahimik, matalino, may kakaibang aura. At…”Tumingin siya kay Sara—diretso sa mga mata nito.“…ikaw ang itsura niya. Wala kang pagkakaiba sa kanya. Mula ulo hanggang paa. Maski ang hugis ng tenga, ang ngiti, pati ‘yung mga mata mo ngayon—lahat ‘yon, nakita ko na sa kanya noon.”Napasinghap si Joy, si Tatay Rom

Malamig ang simoy ng hangin habang tahimik na nakaupo si Belle sa passenger seat ng sasakyan ni Luke. Hindi na niya matandaan kung gaano na sila katagal sa biyahe. Tila ba ang daan ay walang katapusan, kasabay ng mabibigat na tanong na paulit-ulit na bumabalik sa isipan niya.Sa kanyang mga palad ay mahigpit niyang hawak ang isang lumang pendant. Ang pendant na iyon ang huling bagay na nakita niya kay Ana. At ngayong may pag-asang buhay pa ito, para bang muling nabuhay ang mga alaala at sakit na matagal na niyang tinangka limutin.“Belle,” mahinang tawag ni Luke habang iniwas sa lubak ang sasakyan. “Sigurado ka bang gusto mong ituloy ito? Wala tayong kasiguraduhan kung may madadatnan pa tayo.”Hindi agad sumagot si Belle. Sa halip, tumingin siya sa bintana at pinagmasdan ang mga aninong dumaraan — mga punong walang dahon, mga bahay na lumipas na ang kintab ng pintura, at mga taong tila walang pakialam sa bigat ng mundo niya.“Luke,” sagot niya sa wakas, halos pabulong, “kailangan kong

Pagkababa ng sasakyan, agad bumungad sa kanila sina Aling Glenda Pamplana at Mang Romero na nakatayo sa may tarangkahan, halatang kanina pa naghihintay. May hawak pang tasa ng kapeng medyo nauupos na ang init.“Anak,” salubong ni Glenda kay Sara, agad nitong sinalubong ang anak-anakan at hinaplos ang pisngi. “Kumusta ang lakad ninyo? Nakita mo ba?”Saglit na napatingin si Sara kay Adrian na noon ay tahimik lang na isinara ang pinto ng sasakyan. Si Joy at Totoy ay nagpaalam na rin kaagad.“Uuwi na kami po, Nay,” sabi ni Joy, sabay hawak sa braso ni Totoy. “Malapit lang naman bahay, may ulam pa raw si Nanay.”“Salamat sa pagsama n’yo, ha,” sabay ngiti ni Sara kahit halata sa mukha ang pagod. “Mag-iingat kayo.”Pagkapasok sa loob ng bahay, dinala ni Aling Glenda ang tray ng tinapay at kape sa lamesa habang si Mang Romero ay naupo sa bangko malapit sa bintana, pinagmamasdan pa rin si Sara.Tahimik ang lahat sa unang mga sandali. Hanggang sa suminghot si Glenda at nagsalita.“Hindi mo siya

Dumating si Luke mula sa opisina. Halatang pagod, may bahid ng alikabok ang manggas ng kanyang puting long sleeves at bahagyang lukot ang kanyang kuwelyo. Binuksan niya ang pinto, at sa unang hakbang pa lang ay tinawag na niya ang pangalan ng kanyang asawa.“Mahal?” mahina ngunit buo ang kanyang tinig habang sinisilip ang kabuuan ng sala.Naroon si Belle, nakaupo sa sofa, tahimik, hawak-hawak pa rin ang lumang larawan nila ni Ana. Napalingon siya sa tinig ng asawa at agad na ngumiti nang pilit.“Andiyan ka na pala,” wika niya, pilit na itinatago ang bigat ng damdamin sa kanyang boses.Lumapit si Luke at naupo sa tabi niya. Napansin agad ang pagkabog ng dibdib ng asawa, ang pamumugto ng mga mata nito, at ang mahigpit na pagkakahawak sa larawan.“Anong nangyari, Belle? May balita na ba?”Tahimik muna si Belle, saka maingat na ipinatong ang larawan sa lamesita sa harap nila. Hinawakan niya ang kamay ni Luke.“Tinawagan ko na ang investigator. Sinimulan na nila ang paghahanap. May mga dok

May ilang segundong katahimikan sa kabilang linya. Para bang nagugulat din ang kausap.“Si Belle Smith…?” ulit ng lalaki sa kabilang linya, may halong pagkagulat at hindi makapaniwala. “Yung Belle Smith na taga-Australia? ‘Yung naging medical intern sa Brisbane General Hospital?”Tumayo si Belle mula sa kinauupuan. Nanlamig ang kanyang batok. Ang puso niya’y tila lalong bumilis ang tibok.“Oo. Ako ‘yon. Ako nga.” Halos hindi na niya mapigil ang mangiyak-ngiyak. “Paano mo nalaman? Sinabi ba sa’yo ni Ana? Este—ni Sara? Matagal na naming siyang hinahanap. Kung siya nga si Sara… kung siya nga ang kasama mo, kailangan ko siyang makita. Ngayon. Hindi ko na kayang maghintay.”May sandaling katahimikan bago muling narinig ang tinig ng lalaki.“Belle… ikaw nga ba talaga? Ako ito… si Adrian Jasendo. Batchmate mo. Naging schoolmate kita sa Australia. Naalala mo pa ba ako? Ako ‘yung nagbigay sa’yo ng pulang rosas noong festival sa university.”Nanlaki ang mata ni Belle. Napatitig siya sa kawalan.