Semua Bab TWINS THAT CAPTIVATES MY HEART: Bab 251 - Bab 260

Bumaba ang puting van sa harap ng malaking bahay sa Quezon City—ang dating tahanan nina Luke at Ana. Tahimik si Ana habang nakatitig sa harapan ng bahay. Hindi man niya maalala ang bawat haligi at pader ng estrukturang iyon, may kung anong kabang humahaplos sa kanyang dibdib. Katabi niya si Adrian, mahigpit ang hawak sa kanyang kamay, samantalang nasa unahan si Luke na hawak si Anabella. Sumunod si Belle at buhat si baby Leo.Pagbukas ng gate, sinalubong sila ng hindi inaasahang tagpo.“Nay? Tay?” gulat na tanong ni Luke nang makita ang kanyang mga magulang—sina Nenita at Philipp Villa, na nakaupo sa veranda ng bahay, kapwa nakapako ang tingin kay Ana.Nanlaki ang mata ni Nenita. Tumayo ito, nanginginig ang mga kamay habang dahan-dahang lumapit. Si Philipp ay hindi rin makakilos agad, hawak-hawak ang hawakan ng upuan na tila ba hinihigop ng bigat ng damdamin.“Anak…” mahinang sabi ni Nenita, diretso kay Ana. “Ikaw nga ba ito?”Napako sa kinatatayuan si Ana. Hindi niya kilala ang mukha

“Ramdam ko na anak ko siya,” bulong ni Ana, hawak pa rin ang kamay ng kakambal. “Kahit hindi ko pa alam noon, kahit wala pa akong alaala, may bahagi ng puso ko na kumikirot tuwing nakikita ko siyang lumalapit sa’yo… sa kanya. Ngayon alam ko na—dugo ko siya, laman ng laman ko. At pinalad siyang mahalin mo gaya ng pagmamahal ng isang tunay na ina.”“Ginawa ko lang ang sa tingin ko’y tama,” umiiyak na sagot ni Belle. “Noong pinanganak siya, para akong naguluhan—parang may kulang. At sa bawat ngiti niya, parang may aninong bumabalot sa’kin. Ngayon ko lang naiintindihan—dahil hindi ko siya ganap na anak. Anak mo siya, Ana. Ikaw ang ina niya.”Tumango si Ana, bakas sa mukha ang kalmadong pagtanggap sa katotohanan. “Pero ikaw ang naging sandalan niya. At sa panahong wala ako, ikaw ang naging ilaw niya. Kaya hindi ko kailanman ipagkakait sa kanya ang pagmamahal mo. Hindi ko siya aagawin sa’yo, Belle. Sa halip, gusto kong makasama siya—tayong dalawa. Tayong tatlo nina Luke… bilang iisang pamil

Hapon na. Ang sikat ng araw ay unti-unting humihina, tumatagos sa mga kurtinang puti at lumilikha ng mga ginintuang guhit sa sahig ng sala. Sa isang sulok ng bahay, naupo si Ana sa sahig habang hawak ang isang maliit na stuffed bunny. Sa tabi niya, tahimik na nakaupo si Anabella, may hawak na libro ng kulay at krayola.Tahimik ang bata. Tila nahihiya. Si Ana nama’y nakatingin sa kanya, pinag-aaralan ang bawat galaw—ang bawat tahimik na titig, ang bahagyang pagkagat sa labi, ang pagkapilyang ngiti na tila pamilyar... kahit wala siyang maalala.“Anabella,” mahina ngunit puno ng lambing ang tinig ni Ana. “Alam mo ba… araw-araw, iniisip ko kung paano ko sasabihin sa’yo… na mahal kita. Kahit hindi pa bumabalik lahat ng alaala ko.”Dahan-dahang tumingin ang bata sa kanya. “Talaga po, Mommy?”Hindi napigilan ni Ana ang pagtulo ng luha. “Oo, anak. Mommy mo ako. Kahit hindi ko pa maalala kung paano kita inalagaan noon… ramdam ko. Ramdam ng puso ko na ikaw ang anak ko.”Lumapit si Anabella. Ini

Habang nagsimula siyang maglakad patungo sa isang bench na nakatayo sa gilid ng hardin, ang mga alaala ng nakaraan ay muling sumik sa kanyang isipan. Si Nanay Glenda at Tatay Romero—ang mga magulang na hindi siya iniwan. Ang mga simpleng sandali ng pagpapatawad, ng pagmamahal, at ng mga kwentong ibinahagi sa kanya. Ang kanilang mga mata na puno ng kabutihan, ang mga palad nilang nag-alaga sa kanya sa mga panaho'ng hindi niya matandaan. Isang matamis na sakit na nagbigay ng lakas sa kanya upang magpatuloy.Sa kabila ng lahat ng kalituhan sa kanyang isipan, naramdaman ni Ana na may mga bagay na hindi kailanman mawawala—mga alaala ng pagmamahal at mga pangako na gagabay sa kanya. “Hindi ko sila malilimutan,” bulong niya sa sarili.Si Anabella, ang anak niyang matagal niyang nawalan ng pagkakataon. Hindi pa man niya maaalala ang buong kwento ng kanilang nakaraan, ramdam niyang may malalim na koneksyon sila. May mga bagyong dumaan sa buhay nila, ngunit ngayon ay natutunan niyang yakapin si

Sa ilalim ng maliwanag na sikat ng araw, ang hangin ay nagdadala ng tamis ng mga bulaklak na busal sa hangin—isang tanawin na tila perpektong tagpo ng bagong simula. Sa gitna ng hardin, sa isang kulay-kremang banig na inilatag sa malambot na damo, magkasama nang nakaupo si Ana at Belle. Nakasuot sila ng magaan at makukulay na damit; malayang lumulutang ang mga tela sa simoy, parang sumasayaw sa tahimik na himig ng damuhan. Sa gitna nilang sitsit ng buhay ang dalawang munting diyosa ng kanilang mga puso: si Anabella, naka-yakap ang paboritong stuffed bunny, at si Baby Leo, nakasandal sa walker habang aliw na aliw sa mga laruan niyang umiikot sa harapan.“Sis, tingnan mo si Leo!” tawanan ni Ana habang tumatawa siya nang buong-galak. “Para siyang napapasayaw sa tuwa!”Nagbigay ng kindat si Belle. “Lagi siyang ganyan kapag may musika—parang may sariling mundo siyang pinagagalawan.”Napangiti si Ana at napalingon kay Anabella. “Anak, gusto mo bang turuan si Baby Leo mag-drawing?”“Sige po,