Semua Bab TWINS THAT CAPTIVATES MY HEART: Bab 241 - Bab 250

Habang humahampas ang malamig na hangin mula sa karagatan, isa-isang umakyat sa bangka sina Belle, Luke, ang baby na si Leo na mahigpit na yakap ni Luke, at si Anabella na tangan ni Belle. Kasunod nila si Adrian, na tumulong sa pagsampa ng mga gamit, at ang private investigator na tahimik ngunit alerto, animo’y naghahanda sa malaking rebelasyon.Ang langit ay kulay abong bughaw, tila kinikimkim din ang bigat ng araw na iyon. Sa kalmadong baybayin ng Santa Lorenza, sumisigaw ang katahimikan ng dagat sa lalim ng mga damdaming pilit na pinapanday sa bawat alon ng kabog sa dibdib ni Belle.“Dahan-dahan lang, Ma’am,” ani Adrian habang inalalayan si Belle paakyat sa bangka. “Medyo madulas itong kahoy kapag nabasa.”“Salamat,” mahinang tugon ni Belle. May panginginig sa boses niya—hindi sa lamig, kundi sa tensyong kanina pa niya pinipigilan. Sa dibdib niya, parang may mabigat na batong nakadagan, na ang tanging lunas ay ang makaharap si Sara.Nang makasakay na silang lahat, umupo sila sa loo

Tahimik ang paligid ng kubo, tanging ang mahinang ihip ng hangin sa tabing-dagat ang maririnig. Sa loob, nakaupo si Belle, buhat si baby Leo habang hawak ang kamay ni Anabella. Si Luke ay nasa tabi niya, bagama’t kita ang paninikip ng dibdib sa tensyon ng oras.Sa labas ng pintuan, nanginginig ang tuhod ni Sara habang hawak ng mahigpit ni Aling Glenda ang kanyang kamay.“Kaya mo ’to, anak,” bulong ni Glenda, pinipigilang manginig ang tinig. “Nandito lang ako.”Tumango si Sara, bagama’t ramdam niya ang malamig na pawis sa kanyang likod at noo. Sa bawat hakbang palapit sa pintuan ng kubo, parang may bumabating tinig sa kanyang puso—tila pamilyar, tila matagal nang nawala.Binuksan ni Aling Glenda ang pinto.Muling bumukas ang lahat.Sa unang sulyap, huminto ang mundo ni Belle. Napatayo siya, hindi alintana ang pagbagsak ng laruan ni Anabella sa sahig. Ang kanyang mga mata'y mabilis na napuno ng luha. Sa kanyang harapan—ang babaeng inakala niyang nawala na magpakailanman. Ang kakambal na

Tahimik si Sara. Tahimik din si Luke. Hangin lamang at ang alingawngaw ng alon sa malapit na tabing-dagat ang kanilang saksi.Maya-maya, unti-unting lumapit si Sara kay Belle. Nakatitig pa rin sa sanggol.Hinaplos niya ang pisngi ng bata. “Si Leo…”Napakagat ng labi si Belle. “Oo. Leo ang pangalan niya. Luke ang pumili n’yan.”Hinawakan ni Sara ang kamay ni Belle, nanginginig.“Hindi ko pa alam kung anong mararamdaman ko,” wika niya, tinig na basag ngunit kalmado. “Masakit… parang pinagsakluban ako ng langit at lupa. Pero may isang parte sa puso ko na… natutuwa pa rin na buhay ako. Na may nagmahal sa anak ko. Na may tumayong ina sa kanya.”Nagulat si Belle. “Sara…?”“Hindi pa ako nagpapatawad,” mabilis na dagdag ni Sara, nangingilid pa rin ang luha. “Pero hindi rin ako galit. Gulong-gulo ako. Nawalan ako ng alaala… pero ngayon, mas mahirap pa yatang alalahanin ang katotohanan.”“Hindi kita pipilitin,” sabi ni Belle, tinig na puno ng kababaang-loob. “Kung kailan mo kayang tanggapin ang

Maagang nagising si Sara kinabukasan. Maaliwalas ang langit, at may banayad na simoy ng hanging-dagat na tila may dalang bagong pag-asa. Nakaupo siya sa labas ng kubo, hawak-hawak ang pendant na may inisyal na "A.B." habang pinagmamasdan ang bawat kilos ng alon sa dalampasigan.Dumating na ang araw na kailangan niyang magpaalam.Hindi ito isang paalam ng pagtalikod, kundi paalam ng pasasalamat—dahil sa dalawang taong minahal siya hindi bilang pansamantalang dumaan, kundi bilang tunay na anak.Lumapit si Nanay Glenda, may dalang mainit na sinangag at pritong isda. Tahimik siyang naupo sa tabi ni Sara.“Hindi mo na talaga mapipigilan ‘to, anak?” tanong niya, pilit pinapakalma ang nanginginig na tinig.Napatingin si Sara sa kanyang ina-inahan, at bahagyang tumango. “Kailangan ko na pong harapin kung sino talaga ako, Nay. Gusto kong makilala ang mga magulang ko. Gusto kong makita ang kabuuan ng nakaraan ko. Pero hindi ko kayo iiwan sa puso ko… kailanman.”Lumapit si Tatay Romero, bitbit a

Tahimik na nakatayo si Adrian sa lilim ng punong sampalok sa gilid ng hardin, pinagmamasdan ang emosyonal na muling pagkikita ng nobya sa tunay nitong pamilya. Sa bawat luha ng tuwa, bawat hikbing sabay sa pagsambit ng salitang “anak,” alam niyang hindi na siya bahagi ng nakaraang iyon. Ngunit siya ang ngayon — ang lalaking pinili ni Ana sa panahong wala siyang pagkakakilanlan, sa panahong siya’y si Sara Pamplana lamang.Tahimik siyang lumapit sa gilid ni Ana habang yakap-yakap pa rin ito ni Belinda. Napatigil ang lahat sa pag-iyak nang maramdaman ang presensya ni Adrian, at nang mapansin ni Ana na nandoon ito, agad siyang lumingon at pilit na ngumiti, kahit puno pa rin ng luha ang kanyang mga mata.“Adrian…” mahina niyang tawag.Lumapit si Adrian, hawak pa rin sa kamay si Anabella na ngayon ay masaya nang nakikipaglaro sa mga halaman sa paligid.“Pasensya na po, Tito, Tita,” maayos ngunit mahinahon ang tinig ni Adrian. “Ako po si Adrian Jasendo. Ako po ang… kasama ni Ana sa mga panah