บททั้งหมดของ CEO's Sweet Love: Arranged Marriage (Tagalog): บทที่ 71 - บทที่ 80

JeffersonNanlaki ang mga mata ko. Hindi ko inaasahan na ganito lang siya kasimple. Sobra ba akong nag-isip? Hindi, nakita ko ‘yon sa mga mata niya, masaya siya tuwing gumagawa siya ng mga disenyo. Ang layout ng country club ay sobrang ganda. Nang mahimasmasan ako, sinundan ko siya. Una akong bumalik sa kwarto namin, pero nang hindi ko siya makita, bumaba ako sa dining hall. Buti na lang at naroon na siya, kumakain ng almusal. Pagkaupo ko, inilapag ni Susane ang isang plato sa harapan ko. Tahimik akong naghintay, sinubukang hanapan ng tiyempo ang sarili ko para makipag-usap sa kanya. “Huwag mo nang subukan. Ayoko makipag-usap. Gusto ko lang ng katahimikan,” diretsong sabi niya bago pa man ako makapagsalita. Napabuntong-hininga na lang ako at nagdesisyong hayaang lumipas muna ang inis niya. Sana pagbalik ko galing trabaho, sasalubungin na niya ako ng isang mainit at possessive na halik. Habang kumakain, narealize kong ito rin pala ‘yung mga pagkaing nakita kong tinatago nina Susane

Pagkatapos ay dumiretso si Celina sa kanilang kwarto para mag-ayos at siguraduhing maganda siya. Wala siyang pakialam kung mainis man si Jefferson sa presensya niya mamaya basta makita lang niya ang sekretarya nito.Alas-onse na, at sigurado siyang aabot siya sa kompanya sa tamang oras, kaya hindi na niya inabala pang ipaalam kay Jefferson ang pagbisita niya. Para sa kanya, wala rin namang saysay iyon.Pagpasok niya sa kompanya, agad siyang binati ng lahat, at gumanti naman siya ng ngiti bago sumakay sa elevator. Sakto pa lang niyang pipindutin ang close button nang marinig niyang may humabol. Paglingon niya, si Daria pala."Ma'am Celina! I'm so glad to see you!" masiglang bati nito."Same here," sagot niya, saka napatingin sa hawak nitong takeout."Ah, para kay Sir Jefferson 'to," paliwanag ni Daria bago pa siya makapagtanong, sabay ipinakita ang lunch box. "Mukhang mamahaling lunch na naman ang kakainin ko ngayon!" dagdag nito, tuwang-tuwa, kaya napatawa na lang si Celina."Sure ka

Celina“Hi, Celina.” Bati sa’kin ni Noris nang makita namin siya sa sala at mukhang hinihintay niya talaga kami. Nakatayo pa siya ro’n sa dulo ng hagdanan habang pababa kami.“Hey,” sagot ko naman habang sinulyapan ang asawa kong halatang wala sa mood. “Good morning,” dagdag ko pa. “Kumain ka na ba? Sumabay ka na rin sa ‘min,” aya ko habang nakatitig siya sa’kin na para bang gusto akong tunawin sa titig. Gusto kong matawa, pero nagpigil ako.“Sure,” sagot ni Noris sabay lakad papunta sa dining area. Nandito na rin lang siya, at hindi ko naman siya pwedeng paalisin, ‘di ba? Kakain lang kami, ‘yun lang ‘yon.“Anong ginagawa mo rito?” tanong agad ni Jefferson habang naupo kami. Inilagay niya ang itlog at bacon sa plato ko, gaya ng palagi niyang ginagawa. Dapat nga ako ang gumagawa no’n para sa kanya, pero gusto niya kasi na siya ang nag-aasikaso sa’kin sa ganitong paraan.“Wala lang,” sagot ni Noris, at napaangat ang kilay ko. Tumingin ako sa kanya, tapos kay Jefferson. Umubo ako nang ma

JeffersonSobrang possessive ako kay Celina, at nang makita ko ‘yung litrato sa phone ko, parang nawalan ako ng bait. Hindi ko kilala kung sino ‘yung lalaking kasama niya, at kahit gaano pa ako magtiwala sa asawa ko, hindi ko mapigilang pagselosan siya. Gwapo ‘yung lalaki, mukhang may sinasabi rin sa buhay. Sino kaya siya? Siya ba ang anak ni Mr. Sunji? Eh bakit hawak niya ang kamay ni Celina?Hindi kaya coincidence lang na nakuhanan sila ng ganung eksena? Pero ang malinaw ay may sumusubaybay sa kanya. Ang tanong, sino?Galit pa rin ako na may ibang lalaking humawak sa kanya, pero mas nangingibabaw ang pag-aalala. Nang matapos ko ang mga dapat ayusin sa opisina, agad akong lumabas para puntahan siya sa office niya.“Pasensya na po, Sir,” ani Bree nang mabangga niya ako. Sira na nga ang mood ko, dagdag pa siya. Napasabak pa ‘yung mukha niya sa dibdib ko. Hinawakan ko siya sa magkabilang balikat para itulak palayo. Pero nang mapatingin ako sa elevator, nakita ko si Celina na nakatingin s

"Wala ka na talagang duda sa kakayahan ko? Bakit mo naman nasabi 'yon?" tanong ko pa sa kanya habang nakakunot ang noo, curious kung anong pinaghuhugutan niya. "Wag mo sanang masamain," sagot niya agad, "pero may pangalan din naman si Leslie sa industriya. Hindi ko sinasabing may karapatan siyang kuwestyunin ka, pero naiintindihan ko kung saan nanggagaling ang hugot niya." "Diretsuhin mo na lang ako, hindi ko trip ang paikot-ikot," sabi ko, medyo tinataas pa ang kilay. "Saan ka ba nagsusuot nitong mga nakaraang taon? Bakit ngayon lang kita narinig, eh, ang galing mo pala?" "OA mo naman," natawa kong sagot. "Freelancer ako, hindi lang puro architectural designs ang ginagawa ko. Nagdi-design din ako ng alahas at gowns, at baka mabigla ka kung malaman mong may ilang mga gawa ko na request ng clients ko ang nanalo na ng awards o kaya naman binenta sa sobrang taas ng presyo," dagdag ko pa, medyo proud na rin sa sarili. "Eh bakit hindi mo na lang tinuloy ang career mo sa architecture?"