Lahat ng Kabanata ng I'm Crazy For You: Kabanata 11 - Kabanata 20

Kinabukasan, balik sa trabaho ang lahat ng tauhan sa passenger crew. Tulad ng dati, abala ang bawat isa sa kani-kanilang mga gawain, ngunit sa araw na iyon, ramdam ni Cherry ang kakaibang tensyon sa paligid, lalo na mula kay Jal. Ang dating malambing, palabiro, at flirty na kapitan ng barko, ay bigla na lang naging bugnutin at masungit. Tila ba hindi na siya ang parehong taong nangakong magbabago para sa kanya.Sa bawat pagkakataon na magkasalubong sila, ang malamig na tingin ni Jal ay parang kutsilyong tumatama sa puso ni Cherry. Hindi niya maiwasang mapansin na tila pinag-iinitan siya nito. Lahat ng kanyang galaw ay may puna—mula sa pinakamaliit na detalye ng kanyang trabaho hanggang sa mga bagay na wala namang kinalaman sa kanyang responsibilidad."Cherry, bakit ganito ang pagkakaayos ng report mo? Wala ka bang pakialam sa kalidad ng trabaho mo?" singhal ni Jal habang tinuturo ang isang dokumento. Tinutok pa nito ang mga mata kay Cherry na parang iniinspeksyon ang bawat galaw nito.

Nagtaglay ng lungkot sa mga mata ni Cherry ang sinabi ni Jal. "Hindi ko alam kung ano ang magiging sagot ko, Jal," sagot niya, ang boses ay puno ng pag-aalala. "Alam ko na hindi ko kayang baguhin ang nararamdaman ko para kay David. Mahal ko siya, at hindi ko kayang ipagpalit iyon."Muling tumahimik sa pagitan nila, at habang nararamdaman ni Cherry ang bigat ng sitwasyon, napagtanto niya na hindi nila pwedeng balewalain ang mga nararamdaman nila. Gayunpaman, alam niyang kailangan niyang manatiling tapat sa kanyang sarili at sa pag-iisang dibdib na tinatahak niya kay David.Bumuntong-hininga si Jal, at bago pa siya magpatuloy, sinabi niyang, "Sana maging masaya ka, Cherry. At kung hindi na tayo magkausap pa, sana magtuloy-tuloy na ang pag-unlad ng buhay mo."Hindi makapagsalita si Cherry, ngunit ang kanyang puso ay puno ng pasasalamat at malasakit kay Jal. Hindi lahat ng paghihirap ay may kapalit na kasiyahan, ngunit natutunan niyang tanggapin na ang bawat tao sa kanyang buhay ay may pa

Hindi niya napigilan ang luha na tumulo, ngunit sa pagkakataong iyon, hindi ito luha ng pangungulila. Ito'y luha ng pasasalamat—para sa mga aral na iniwan ni Jal, at sa pagmamahal na kahit kailan ay hindi na niya makakalimutan.Habang naglalakad si Jal papalayo, ramdam niya ang bigat ng bawat hakbang. Sa bawat yapak, tila naririnig niya ang tunog ng dagat—isang paalala ng tahimik na pag-usad ng buhay. Ngunit sa kabila ng sakit, may kakaibang gaan sa kanyang dibdib. Para bang, sa wakas, napalaya na niya ang sarili mula sa anino ng nakaraan. Sa pag-amin at pagbitaw, nahanap niya ang katahimikan na matagal na niyang hinahanap.Samantala, si Cherry ay nanatiling nakatayo, hawak ang librong iniabot ni Jal. Ang tahimik na hallway ay tila naging saksi sa dami ng emosyon na nagdaan sa kanya. Nang idinaan niya ang kanyang daliri sa pabalat ng libro, napansin niya ang nakasulat sa likod nito."Para sa babaeng nagdala ng liwanag sa buhay ng isang nawawala. Salamat, Cherry."Muli, bumalik sa kany

Habang nakatingin si Cherry sa kalmadong dagat mula sa deck, pilit niyang inaalala ang mga huling araw ni Jal sa barko. Ang bawat alon na humampas sa gilid ng barko ay tila paalala ng mga salitang hindi nila nasabi, ng mga sandaling hindi nila naipaliwanag.Tumigil siya sa paghinga saglit nang maalala ang mga mata ni Jal—malalim, puno ng damdamin, ngunit laging nagtatago ng isang bagay. Parang gustong sabihin ngunit piniling itikom.Napapikit si Cherry, pilit itinataboy ang emosyon na muli na namang bumabalik. Siguro, ito na talaga ang huling kabanata namin ni Captain Jal, bulong niya sa sarili.Pinilit niyang ipaniwala sa sarili na kaya niyang magpatuloy, na ang buhay ay kailangang magpatuloy kahit wala na si Jal sa kanyang araw-araw. Ngunit sa bawat pagpapaalala ng dagat—sa tunog ng alon na tila musika sa gabi, sa kislap ng mga bituin na dati’y sabay nilang tinitingnan—hindi niya maitatanggi na ang pangalan ni Jal ay nananatiling nakaukit sa kanyang puso.Isang malalim na buntong-hin

Napabuntong-hininga siya at muling tumingin sa cellphone. Binuksan niya ang mensahe ni David, binasa ito nang ilang beses: "Cherry, alam kong mahirap ito para sa’yo. Pero kung bibigyan mo lang ako ng pagkakataon, ipapakita kong kaya nating magsimula ulit. Hindi kita susukuan, kahit gaano katagal." Isang patak ng luha ang bumagsak sa screen ng kanyang cellphone. Sa bawat salita ni David, naroon ang sinseridad, ang pangakong hindi siya iiwan. Pero bakit parang masakit? Bakit parang hindi niya ito kayang tanggapin? Nag-type siya ng sagot ngunit agad din itong binura. Paulit-ulit na ganoon ang ginawa niya hanggang sa mapagod siya. Sa huli, pinatay niya ang kanyang cellphone at inilagay ito sa gilid.Huminga siya nang malalim, pilit na iniisip ang susunod na hakbang. Pero kahit anong gawin niya, isang tanong lang ang laging bumabalik: "Bakit parang ang hirap kalimutan si Jal?" Habang tumitingin siya sa kisame, naramdaman niya ang malamig na hangin mula sa bintana. Sa katahimikan ng gabi, a