Lahat ng Kabanata ng Until Divorce Do Us Part: Kabanata 101 - Kabanata 110

Bago pa man nahanap ni Cerise ang banyo ay may humila na sa kanya mula sa likod.“Ano sa tingin mo ang ginagawa mo?” Idiniin siya ni Sigmund sa isang sulok sa corridor.“Malamig.” Sagot niya sabay singhap.Umigting ang panga ni Sigmund. Ang kanyang tingin ay lumambot, lumapit siya, ang kanyang boses ay biglang bumaba. “Malamig? Saan?”Ang isa nitong kamay ay dumulas papasok sa suot ni Cerise.“Sigmund, tanggalin mo ang kamay mo,” inis na utos niya.“Pero, malamig ang pader. Pinapainit lan kita,” inosenteng sagot nito.“Ano?”Bago pa man siya makareklamo ay tinawid na niya ang distansya sa pagitan nila. Ang isa nitong kamay ay nakasuporta sa pader, ang isa nama’y nakapalibot sa bewang niya habang ang mga labi nito’y inaangkin ang labi niya.Sa parehong oras na iyon, ay natagpuan sila ni Izar at Vivian.Napahinto sila. Hinahalikan ni Sigmund si Cerise, nang mapusok, sa publiko.Napaatras si Vivian, pakiramdam niya’y para siyang sinampal.Agad namang umalalay si Izar. “Tara na, pumunta n

“I want you, Cerise. I want every inch of you.” Saad nito sabay dila sa kanyang leeg.Pulang-pula na si Cerise pero nanaig pa rin ang kanyang katinuan. Tinipon niya ang natitira niyang lakas at tinulak ito palayo. “Sigmund, we can’t!”“We’re not divorcing then.” Sagot nito. “I swear.” Ang kamay niya’y nanatiling nakadikit sa balat ni Cerise at ang reaksyon sa ibabang parte nito ay hindi nawala.Hindi masabi ni Cerise kung seryoso ba ito o pinaglalaruan lang iya. Napatingin siya dito, gulat na gulat. Paanong nangyari na ang kaparehong lalaking ibinigay lahat ng luho kay Vivian, ay takam na takam sa kanya ngayon?Hindi. Hindi niya ito kayang tanggapin.“Hindi ako papayag!” sa kabila ng panginginig ng boses niya ay nagawa pa rin niyang maglakas ng boses, ang kanyang mata ay puno ng pagsuway.Ang lamig at kasungitan nito ay biglang pumatay sa isang romantikong ideya niya sa pag-ibig noong bata pa siya.“Then, let’s go to hell together,” malambot na sabi nito ngunit nagmistula itong sumpa.

Hindi iyon ang unang beses na sinabi niya ang mga salitang iyon, pero tuwing maririnig ni Cerise, isang malamig na kilabot ang gumagapang sa kanyang katawan. Naramdaman niya pa rin ang takot, at muntik nang pumatak ang mga luha sa sulok ng kanyang mga mata."Anong gusto mo sa’kin?" tanong niya, mahinahon ngunit nanginginig ang tinig.“You. Everything about you.” Mababa at mariin ang sagot ni Sigmund."May naghihintay pa rin sa'yo na pakasalan mo."Bumagsak ang loob ni Cerise. Ilang ulit na ba nilang inuulit-ulit ang usapang ito, parang mga buwitre na paikot-ikot sa isang bangkay? Pagod na siya. Wasak ang kaluluwa niya. Dahan-dahan siyang dumulas sa pader, tila nawalan ng laman ang kanyang dibdib.Pero hindi pa tapos si Sigmund.May pagkainis na ikinabig niya si Cerise paharap, hinawakan sa baywang, pilit pinapaharap sa kanya. Ang tingin ni Sigmund ay parang apoy na hindi matigil. "Cerise..." bulong niya, mababa at puno ng utos. "Ibibigay mo ba sa’kin ang sarili mo o hindi?"Napa-igik

Napakrus ng braso si Cerise, matigas ang loob. "Nakabayad na’ko at naligo na rin. Wala nang refund, kaya dito ako matutulog ngayong gabi!"Sinubukan niyang alisin ang kamay ni Sigmund mula sa kanyang pulso, ngunit mahigpit ang hawak nito. Kahit anong pilit niya ay hindi siya makawala.Nakasimangot si Sigmund, halatang hindi pa rin kumpiyansa sa kalinisan ng lugar. Wala siyang tiwala sa mga pinapahiram nitong gamit, at mas lalo na ang hihigaan. Hindi niya alam kung sino na ang gumamit ng mga ito noon o kung anong kahibangan ang nangyari sa mga sapin doon. Tiningnan niya si Cerise nang mariin. "Magpapalit ka ba o hindi?"Naramdaman ni Cerise ang pagkainis nito at tumingin pataas, ramdam ang pag-init ng kanyang ulo. Bakit ba siya palaging madaling magalit sa kanya? Kung marumi ang tingin niya sa mga damit, wala namang pumipilit sa kanyang tingnan o hawakan ang mga ito.Hindi siya isang alagang hayop na basta susunod sa bawat utos nito."Hindi ako magpapalit!" sagot niya nang matigas.Nag

Tumayo si Cerise, marahang iniligpit ang mga pinggan bago naglakad patungo sa kusina. Ang marahang kalansing ng porselana sa lababo ang bumalot sa katahimikan. Wala siyang sinabi, tuluyang umalis papunta sa silid at isinara ang pinto nang mahigpit.Naiwan si Sigmund sa pasilyo, nakamasid. Narinig niya ang lock na kumapit sa pintuan at muling napangiti nang hindi namamalayan.Sa loob, pinilit ni Cerise na huminga nang malalim habang idinidiin ang noo sa malamig na kahoy. Ramdam niya ang pagod na parang biglang bumagsak sa kanya. Isang tunog ang bumasag sa katahimikan.Isang text message mula kay Kara...Kara: Ayos ka lang ba?Cerise: Oo.Hindi na muling nagtanong si Kara. Hindi na rin siya nagpaliwanag. Ngunit kinabukasan, nagising siya dahil sa isang bagay na hindi niya inaasahan.Hindi siya sanay gumising nang maaga. Madalas, mas gusto niyang manatili sa kama, hinahayaan ang sarili na namnamin ang bawat minuto ng kanyang pagtulog. Ngunit ngayong araw, sa sandaling binuksan niya ang W