Until Divorce Do Us Part의 모든 챕터: 챕터 161 - 챕터 170

Maaga pa lang ngunit tila hinugot mula sa bangungot si Sigmund nang bigla siyang magising. Basang-basa ng malamig na pawis ang kanyang katawan habang mabilis ang pintig ng kanyang dibdib. Isang mukha ang nananatili sa isipan niya, duguan, baluktot sa hirap, parang nananaghoy sa pananakit. Halos hindi siya makahinga habang pilit inaalis ang imahe sa kanyang ulo. Kumaripas siya ng abot kamay sa cellphone, kinapa ito sa dilim, saka agad nag-dial ng pamilyar na numero. Sa kabilang linya, may sumagot na boses, mababa, paos, tila gising mula sa luha kaysa sa antok. Napahinto si Sigmund sa kinatatayuan niya, tila pinutol ng tinig na iyon ang pag-inog ng oras sa paligid niya. Hinayaan niyang lamunin ng katahimikan ang pagitan nila bago siya muling nakapagsalita. "...Wrong number," mahinang bulong niya, saka dahan-dahang ibinaba ang cellphone. Ngunit hindi ganoon kadaling mapawi ang narinig niyang tinig. Nana

Walang ekspresyon sa mukha ni Sigmund. Tulad ng nakasanayan, malamig at maamo ang anyo nito, ngunit ang pagkakatali niya ng ribbon ay perpekto; malinis, pantay, at may kung anong alaalang ibinubulong."Okay na," anito matapos ang ilang saglit, saka dahan-dahang binitiwan ang ribbon.Gustong magsalita ni Cerise, isang payak na ‘salamat’ sana ang lalabas sa kanyang bibig, ngunit walang lumabas na salita. Sa halip, tahimik siyang tumuloy sa loob, bagama't parang nakalimutan niya kung alin sa mga paa ang dapat unang iangat. Ang pakiramdam niya’y may kung anong anino ang susunod sa kanya, handang habulin siya at pabagsakin sa sahig.Sa loob ng bahay, nakaupo ang matandang mag-asawa sa sofa, pareho silang may hawak na tasa ng tsaa. Nang marinig nila ang mga yapak, sabay silang tumingin sa pintuan. Lumuha agad ang matandang babae, agad nitong tinawag si Cerise, "Apo, hindi mo na yata mahal si Mamita!"Biglang lumambot ang puso ni Cerise. Bago pa man siya tuluyang makalapit, iniunat na niya a

Pagkatapos ng hapunan, nagsalo-salo ang buong pamilya sa mga prutas habang nanonood ng isang dramang pampamilya sa sofa. May halakhakan, tahimik na titig, at ilang salitang palitan habang dumaraan ang oras. Nang tumayo na ang matandang lalaki at babae para magpahinga, kasunod na ring nagpaalam sina Mr. at Mrs. Beauch. Hanggang si Cerise at Sigmund nalang ang natira sa sala.Tahimik na nakayuko si Cerise, mahigpit ang pagkakakuyom ng kanyang mga kamay. Pilit niyang pinipigil ang mga damdaming ayaw niyang ipakita. Sa tabi niya, tila walang pakialam si Sigmund, nakatingin lamang ito sa mga patalastas sa telebisyon. Wala siyang imik, hanggang sa biglang tumunog ang kanyang cellphone."Busy ako, huwag ngayon!" matigas niyang sagot.Sa kabilang linya, maririnig ang maingay na usapan ng mga tao. May halakhakan, may malalakas na boses, pamilyar ang isa—si Izar?Nais sanang sabihin ni Cerise na lumabas na lamang siya para hindi sila mapilitang magkasama sa gitna ng katahimikan ng gabi. Ngunit

Hindi niya namalayang napalingon siya pabalik. Nandoon pa rin si Sigmund, nakaupo sa driver's seat ng sasakyan. Isang matipid na ngiti ang gumuhit sa kanyang mukha. Walang salita, walang senyales ng emosyon, binuhay niya ang makina at umalis na tila ba walang nangyari.Isang malamig na hangin ang biglang umihip. Napalukso ang laylayan ng coat na suot ni Cerise, bago pa man niya ito mahawakan. Ngunit higit sa ginaw sa kanyang balat, mas naramdaman niya ang pagyelo ng kanyang damdamin.Ginawa ba niya ang lahat ng iyon dahil nakita niya si Percy?Hindi dapat CEO ang isang Sigmund Beauch. Ang dapat sa kanya artista. Kung sumali siya sa mga award shows, siguradong mauubusan ng tropeo ang mga tunay na aktor. Sa presensya niya, para bang walang binatbat ang mga tinaguriang movie king.Napailing si Cerise at agad pinigilan ang sarili sa pag-insulto pa sa lalaki. Humarap siya kay Percy na nanatiling tahimik, may bahid ng ngiti sa mga labi. “Tara na. Pasok ka,” wika nito, kalmado ang boses.Tum

Hindi niya maipaliwanag kung ang lamig na nararamdaman ngayon ay dahil ba sa klima o sa lungkot na hatid ng katahimikan sa paligid. Suot niya ang mapusyaw na turtleneck sweater, pilit na kinukubli ang ginaw na hindi lang pisikal kundi abot sa kanyang damdamin. Habang naglalakad pauwi, bawat yapak niya ay tila dumadagundong sa walang laman na kalsada, at ang bawat paghinga ay may dalang buntong-hininga na ayaw kumawala.Pagpasok niya sa kanyang tirahan, sinalubong siya ng katahimikan, isang uri ng katahimikang hindi nagpapatahan kundi lalong nagpapabigat ng dibdib. Wala ni isang tunog, maliban sa mahinang tikhim ng air purifier sa gilid ng kwarto. Tinanggal niya ang coat, inihagis sa isang sulok, saka naupo sa sofa. Doon lang niya naalala ang cellphone sa loob ng kanyang bag. Binuksan niya ito, at agad na lumitaw sa screen ang tatlong missed calls ni Sigmund at pitong messages. May tatlong voice messages at isang video message pa.Napapikit siya sandali. Tila ba tumigil ang oras habang