All Chapters of Until Divorce Do Us Part: Chapter 141 - Chapter 150

Pasandal na umupo si Sigmund sa kanyang upuan, halatang naiinip. Mariin ang tingin niya kay Cerise, na tila ba inis na inis sa presensya nito.Tahimik na tumayo si Cerise, ang tinig niya’y kalmado ngunit may bigat. “Hindi na natin kailangang ipaalam pa sa iba ang tungkol sa kasal natin.”Napangisi si Sigmund sabay malamig na sumagot. “Talaga ba? Akala mo ba ganun lang ‘yun? Alam na ng lahat.”“Marami na akong nakita,” sagot ni Cerise. “Kapag nabuking, nagpapapress release lang para linawin ang isyu. Ngayon, ang mga tao naniniwala sa kung anong gusto nilang paniwalaan.”“I told you,” matigas ang tinig ni Sigmund, “hindi ako nagsisinungaling.”Nakuha ni Cerise ang ibig sabihin nito. At sa kaibuturan ni Sigmund, parang may tumusok sa dibdib niya.“Puwede bang ako na lang ang magbigay-linaw?” tanong ni Cerise, ang mata niya’y diretso sa kanya.Hindi agad sumagot si Sigmund. Sa halip, binuksan niya ang laptop sa harapan at malamig na bumigkas, “Bahala ka.”Napangiti si Cerise nang bahagya.

Hindi inakala ni Cerise na darating sa ganito si Sigmund, na paparusahan pa mismo nito si Mr. Prescott para sa kanya.Para sa kanya, sapat na ang baliin ang mga buto nito bilang ganti. Pero dahil siya ang ugat ng lahat ng ito, hindi siya pwedeng manatiling tahimik.Lumakad siya papasok, mahinang nagsalita, “Papito, Mamita, Mommy, Daddy, nandito na po ako.”Kaagad na nag-iba ang atensyon ng mga matatanda na nakaupo sa sala. Kitang-kita ang pagkainis nila kay Mr. Prescott, at nang makita si Cerise, para bang nawala ito sa eksena.“Anak,” malambing na tawag ng matanda, sabay tapik sa tabi niya, “halika rito sa tabi ni Mamita. Kung hindi pa sinabi ni Mr. Prescott, hindi ko malalaman ang tindi ng pinagdaanan mo.”Umupo si Cerise at marahang hinaplos ng matanda ang pisngi niya, puno ng pag-aalala. “Bakit hindi mo sinabi agad sa akin? Ang ganyang kabigat na bagay …”“Okay lang po ako,” sagot niya, mahinahon pero matatag. “Hindi ko lang inakala na pupuntahan pa kayo ni Mr. Prescott.”Nang lum

Natawa naman si Cerise habang umiiling. “Imposible. Masama siya. Malamig sa’kin. Kung totoo ngang pag-ibig ‘yun, ang pangit naman.” “Tsk. Ang sabi ni Izar ang asawa mo raw ay vir–“Hindi nito natapos ang kanyang sasabihin.Dahil sa sandaling iyon, bumukas ang pinto at pumasok si Percy na may papel na hawak.“Cerise, may bagong article na kumakalat sa internet.”“Huh?”Inilagay niya ito sa desk, at kinuha naman iyon ni Cerise.“Bakit ang makaluma mo?” tanong ni Kara. “Puwede mo namang ipakita cellphone mo ah.”“Nagchacharge phone ko. Bakit ba? At kung makapagsalita ka mas mataas ranggo ko sa’yo ha. Baka nakakalimot ka.”“Hindi naman masisira ‘yan kung tatanggalin mo ng ilang minuto, ‘no?”“E gusto ko iprint–““Nyenyenyenye.” Kantyaw ni Kara sabay takbo ng akmang hahawakan na siya ni Percy.“Si Cerise?”“Lumabas na. Mag-aalas dose na oh. Ano ba nakalagay dyan sa prinint mo?”-Nakaupo na si Cerise sa puwesto ng karaniwan niyang tindig, binabasa ang balita sa entertainment segment nang

Bumagal ang hakbang ni Cerise habang palapit siya sa kanya. Para siyang batang ayaw mapalo, tahimik pero alisto, dahil alam niyang kahit anong lapit ay pwedeng mauwi sa sugat. Hindi siya sigurado kung takot ba talaga iyon, o isang uri ng pangungulila na hindi niya maamin.Si Sigmund, gaya ng dati, ay kalmado’t maaliwalas, elegante kahit sa simpleng pagkain ng wonton. Ang bawat galaw niya ay parang sinayaw ng taon ng disiplina at kontrol. Walang kalat. Walang emosyon. Parang kaya niyang pumatay habang nakasuot ng cashmere at hindi man lang mamantsahan.Tahimik lang si Cerise habang pinagmamasdan siya mula sa kusina. Ramdam niya ang mabilis na tibok ng dibdib niya, bagama’t wala namang dahilan para kabahan. O siguro, meron. Hindi lang niya kayang pangalanan.Pagkatapos ng hapunan, kusang-loob siyang tumayo upang hugasan ang mga plato. Ang sabi ni Sigmund, hindi pa raw "convenient” para sa kanyang braso. Sa totoo lang, mas madali para kay Cerise ang maghugas kaysa tumagal pa ang tingin n

C149Tahimik ang biyahe, ngunit ramdam ang bigat ng tensyon sa loob ng sasakyan. Panay ang silip ng drayber sa rearview mirror, parang may inaabangang pagsabog mula sa likuran.Nakatitig si Cerise sa mga bituin sa labas ng bintana, ang noo ay bahagyang nakasandal sa malamig na salamin. Tahimik siyang ngumiti, hindi dahil sa tuwa, kundi dahil sa pait.“Ms. Prescott,” aniya, malamig ang boses ngunit matalim, “gaano ka ba kawalang-kumpiyansa para paulit-ulit mo akong hinahanap?”Napakapit si Vivian sa bag niyang nakapatong sa kanyang hita.“Bakit palagi kang lumalapit sa akin, pinapakiusapan akong huwag dumalo, pinapabulaanan kung ako ba talaga ang asawa ni Sigmund?” Dagdag ni Cerise, hindi pa rin inaalis ang tingin sa mga bituin. “At bakit hindi siya mismo ang nagsasabi niyan sa akin?”Nagpumiglas ang boses ni Vivian, pilit na nagtatanggol. “Anong ibig mong sabihin? Sa tingin mo… hindi na niya ako mahal?”“Hindi ko iniintindi kung mahal ka pa niya o hindi.” Sa wakas ay tumingin si Ceris