Semua Bab Until Divorce Do Us Part: Bab 151 - Bab 160

"Sigmund, pagkatapos ng gabing ‘to, hindi na tayo magkikita ulit. Naiintindihan mo?"Mabilis na itinapon ni Cerise ang kanyang damit sa sahig, damit na kanina lang ay kanya pa. Ang itim na suspenders na suot niya ay hindi sapat para takpan ang balingkinitan niyang mga balikat o ang mapuputi’t makinis niyang balat na tila umiilaw sa liwanag ng kwarto.Tahimik lang si Sigmund habang nakatitig sa kanya, lalo na sa maliliit nitong kamay na hawak-hawak ang magkabilang gilid ng kanyang silk suspenders. Sa iba, maaaring ang eksenang ito'y mapanukso, malamig ang ekspresyon ng babae, pero mainit ang itsura.Wala ni kaunting pagnanasa sa mga mata ni Cerise. Parang wala lang siyang kasamang lalaki sa silid. Tahimik lang niyang hinubad ang manipis niyang saplot.Mapula ang kanyang pisngi, pati na rin ang kanyang mga tainga. Mapusyaw at kulay-rosas ang kanyang balat, tila isang malinis na canvas. Pero sa kabuuan, ang bumalot sa kanya ay malamig na distansya. Yelo.Bumagsak ang kanyang mahabang buh

Samantala, nasa Ficos na si Sigmund at Izar, abala sa huling confirmation ng programa para sa banquet.Pagkatapos ng update, nag-ring ang cellphone ni Sigmund. Nang makita ang caller ID, agad niya itong sinagot.“Nakuha ko na.”Mabilis niyang binaba ang tawag. Walang bakas ng emosyon sa mukha.Tiningnan siya ni Izar. “Sino ‘yon?”“Director ng TV station. Paalis si Cerise bukas ng umaga.”“Ha?”“Yung nagsabi sa akin na hindi siya pupunta sa training.”Natahimik si Izar. Pinagmasdan niyang mabuti si Sigmund na kanina pa hawak ang wine glass at hindi ito iniinom samantala, halos laklakin niya nalang ang bote.Hindi naman maalis ang titig ni Sigmund sa alak na hawak. Pakiramdam niya’y nakikisimpatya ito sa nararamdaman niya ngayon.Mapait. Mapakla.Pero palagi naman siyang nahuhumaling sa pait.“Sigmund,” mahinang tanong ni Izar matapos ang ilang sandaling katahimikan. “Gusto mo ba siyang pigilan?”“Manatili. Gusto kong manatili siya.”Mahinang sinabi ni Sigmund, ngunit may bigat na nagpa

Suot ni Cerise ang espesyal na disenyo ni Mrs. Beauch na mataas na takong na may mga bituin. Medyo mataas nga, pero komportable sa kanyang paa.Lumabas sila ni Sigmund, kinuha niya ang cellphone at tinawagan si Kara.“Nandiyan ka ba sa labas?” mabilis na sagot ni Kara.“Tulungan mo akong dalhin ang bag ko sa taas. Nasa loob ang regalo ko para kay Papito.”Habang nakikipagbati si Sigmund sa isang business partner, naglakad si Cerise nang mag-isa at nagpaliwanag kay Kara.“Oo, gets ko,” sagot ni Kara bago patayin ang tawag.“Ceri, dito ka,” tawag ni Sigmund.Lumapit si Cerise at tumayo sa tabi niya habang ipinapakilala siya.“Ito ang asawa ko, si Cerise. Cerise, Chairman ng League City, siya ang may-ari ng gumagawa ng paborito mong meryenda.” malambing na bulong ni Sigmund sa tenga niya.Namula si Cerise, tinitigan si Mr. Lane ng may pagkamausisa, at ngumiti. “Narinig ko na po ang pangalan niyo dati.”Ngumiti si Mr. Lane nang may pagmamahal. “At matagal ko na ring naririnig tungkol sa d

Samantala, sa bahay, nakaupo si Vivian sa gitna ng kaguluhan. Nagkalat ang mga basag na plorera, nabaligtad na upuan, at nalaglag na mga larawan sa sahig. Hinihingal siya, dama ang bigat ng galit na hindi maibsan. Nakaharap niya si Craig, tahimik lang na nakatayo, tinatanggap ang bawat salitang isinisigaw niya.“Umalis ka na!” bulyaw ni Vivian, nanginginig ang balikat. “Hindi kita kailangan dito. Ayokong makita ang mukha mo!”Ngunit nanatiling kalmado si Craig. Hindi siya gumalaw, hindi rin siya tumingin sa kanya. Ang ulo niya’y bahagyang nakatungo, at ang tinig niya’y banayad ngunit matatag. “Hindi ako aalis,” aniya. “Ipinadala ako ni President Beauch para bantayan ka. Hangga’t hindi siya ang nagsasabing umalis ako, mananatili ako.”Napatingin si Vivian, ang mga mata’y nagliliyab sa galit at hinanakit. “Bodyguard ka raw ng presidente?” Napatawa siya ng mapait. “Bakit ka nga ba nasa kama ko, ha? Anong klase kang tao, Craig? Nakakadiri ka. Galit na galit ako sa’yo!”Bigla niyang sinugo

“Pero umuwi na si Cerise sa Pilipinas.” Mahinang sabi ni Kara habang inaanyayahan siyang pumasok sa bahay. Maingat niyang inilapag ang isang tasa ng tsaa sa harapan ni Sigmund. “Kakaalis lang niya.”Mapait ang ngiti ni Sigmund habang palabas ng apartment. Ilang ulit na niyang sinubukang buuin sa isip ang mga salitang dapat niyang sabihin, pero ni isang letra ay walang lumabas sa kanyang bibig. Nakakatawa, sa dami ng taon, hindi pa rin niya kayang harapin si Cerise.Umuwi rin siya kaagad nang malaman iyon.Hawak-hawak niya ang kanyang cellphone. Nakatingin siya sa pangalan sa screen, “Asawa.” Napalalim ang tingin niya. Tatawagan ba niya? Makakaya ba niyang marinig ang boses nito nang hindi natitinag?Mainit ang araw sa kalangitan, parang pasensya niyang nauupos. Marahil dahil sa init kaya parang nahihilo siya sa sarili niyang damdamin. Tumingala siya sa langit, inayos ang suot na amerikana, at tumawid sa kabilang kalye. Nakahawak pa rin sa cellphone ngunit hindi niya ito mapindot.Mula