บททั้งหมดของ ย้อนเวลากลับมาเป็นท่านแม่: บทที่ 41 - บทที่ 50

เฉียวลู่เปิดประตูออกไปเห็นบ่าวชายที่นางคุ้นตากำลังยืนรออยู่หน้าห้องของพวกนาง“มีอะไรอีกหรือ นี่ไม่ใช้เวลาพักทานข้าวหรือไง”เฉียวลู่ถามออกไปอย่างนึกรำคาญ บ่าวชายผู้นั้นยกมือขึ้นเกาหัวท่าทางจนใจ เขาเองก็ไม่ได้อยากมารบกวนนางหรอกแต่ให้ทำอย่างไรได้ตัวเขาก็โดนใช้มาเช่นกัน เฉียวลู่กอดอกยืนรอให้เขาตอบคำถามนางอย่างอดทน“หัวหน้าพ่อครัวถังให้ข้ามาตามเจ้าไปทำข้าวผัดแบบนั้นอีกครั้ง”เฉียวลู่เลิกคิ้วอย่างสงสัย แต่นางก็เดินตามบ่าวชายผู้นั้นไปแต่โดยดี เมื่อมาถึงโรงครัวบ่าวในจวนเว่ยอ๋องบางส่วนได้เวลาพักทานอาหารเช่นกัน แต่วันนี้มู่อาเสิ่นท่าทางจะทำอาหารไม่ได้แล้วเพราะได้ข่าวว่าเขาพึ่งถูกเฉียวลู่หักข้อมือไป“มาแล้วหรือซูเม่ย เจ้านี่น้าดันไปทำให้มู่อาเสิ่นแขนหัก เขาจึงไปฟ้องหัวหน้าพ่อบ้านแล้วเจ้ารู้หรือไม่ คนพวกนั้นจะต้องกลับมาเอาเรื่องเจ้าแน่”เฉียวลู่ไม่สนใจคนโง่พวกนั้น ต่อให้พวกเขามาก็ทำอะไรนางไม่ได้ เพียงแต่ตอนนี้นางอยากรู้ว่าเหตุใดหัวหน้าพ่อครัวจึงต้องให้นางทำข้าวผัดแปดเซียนอีกรอบ“ท่านไม่ได้ให้เขาไปตามข้ามาทำข้าวผัดหรือ”นางถามหัวหน้าพ่อครัวถังทั้งยังชี้มือไปที่บ่าวชายที่นางเดินตามมา เขาถึงนึกขึ้นไ

หลังจากที่เฉียวลู่เอ่ยจบทั้งเจ้านายและบ่าวไพร่ของจวน เว่ยอ๋องต่างก็สะอึกไปกับคำพูดของนาง“ยังมีอีกเรื่องเพคะ สาเหตุที่หม่อมฉันหักข้อมือมู่อาเสิ่นเพราะเขามาแตะต้องหม่อมฉันก่อน เขาทำงานที่จวนเว่ยอ๋องมานานน่าจะมีการศึกษา รู้ธรรมเนียมระหว่างบุรุษและสตรีดีมิใช่หรือเพคะ แล้วเหตุใดนึกอยากจะแตะตัวสาวใช้คนไหนก็สามารถทำได้ตามใจอย่างนั้นหรือ”“นี่ยังไม่รวมเรื่องที่เขาซ่องสุมพรรคพวกตามรังแกบ่าวที่เข้ามาทำงานใหม่ในจวนเว่ยอ๋อง..และยังยักยอกเงินค่าอาหารของจวน อีก พระชายาสามารถสอบถามบ่าวในครัวหรือคนอื่นๆ ในจวนได้เลยเพคะ ทุกคนต่างก็รู้แต่ไม่มีใครกล้าเอ่ยออกมา เพราะเขาเป็นคนใหญ่คนโตนี่นา มีคนหนุนหลังเขายังต้องกลัวผู้ใด อีกหน่อยคงทำตัวเป็นเจ้านายจวนเว่ยอ๋องแล้ว”เฉียวลู่เอ่ยออกมาเสียงเรียบแต่ยาวเหยียด เหมือนกำลังพูดคุยเรื่องดินฟ้าอากาศ เรื่องที่นางเอ่ยออกมาสามารถทำให้คนตายได้เลย แต่ท่าทางการพูดและสีหน้าของนางกลับไม่เปลี่ยนเลยสักนิด ทำเอาพระชายาซู่หนี่นึกแปลกใจ การแสดงออกของสาวใช้นางนี้ไม่เหมือนเด็กสาวชาวบ้านทั่วไป นางพูดจาฉะฉานตรงไปตรงมา อยู่ต่อหน้าเจ้านายของจวนเว่ยอ๋องนางกลับไม่แสดงความประหม่าออกมาให้เ

เว่ยอ๋องเทพสงครามแห่งแคว้นเว่ยผู้มีชื่อเสียงโด่งดัง มีบุตรชายสองคนเป็นทายาท พวกเขาได้รับการสั่งสอนมาเป็นอย่างดีจากอาจารย์ชั้นยอดทั้งบุ๋นและบู๊ มีบิดาเป็นพยัคฆ์มีหรือบุตรชายทั้งสองของเขาจะกลายเป็นสุนัขได้เว่ยหลี่หมิงและเว่ยหลี่เซวียนจ้องตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร พวกเขาทั้งสองคำรามในลำคอท่าทางเช่นนั้นดูเหมือนว่าอีกไม่นานจะต้องเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแน่ แล้วเรื่องที่พวกเขาคาดการณ์ก็เกิดขึ้น หมัดและเท้าที่ทั้งสองปล่อยออกมาทำลายข้าวของในครัวจนสิ้นไม่มีใครมีอำนาจมากพอที่จะสามารถออกคำสั่งให้พวกเขาพี่น้องเลิกตีกันได้นอกจากท่านอ๋อง แต่ตอนนี้ท่านอ๋องไม่อยู่ที่จวนเพราะต้องออกไปว่าราชการที่วังหลวง บ่าวในจวนอ๋องต่างชุลมุนวิ่งหลบพลังทำลายล้างที่สองพี่น้องนี้สร้างขึ้น เฉียวลู่ถอนหายใจออกมาอย่างจนใจนางหยิบตะหลิวเหล็กขึ้นมาสองอันที่หัวหน้าพ่อครัวถังทำอาหารค้างเอาไว้ จากนั้นจึงเดินย่างสามขุมตรงไปที่พวกเขาพี่น้อง นางใช้ตะหลิวตีพวกเขาพี่น้องอย่างไม่ยั้งมือ แรงของเฉียวลู่ที่มากกว่าคนปกติหลายเท่าทำให้พี่น้องเว่ยเจ็บจนต้องเลิกตีกัน หันมากระโดดหลบตะหลิวของเฉียวลู่เป็นพัลวัน“นี่ เจ้าทำอันใดหญิงอัปลักษณ์ เจ้ากล้

เฉียวลู่หันมาคำนับให้เว่ยอ๋องและพระชายาทั้งสองจากนั้นจึงเอ่ยเบาๆ“หม่อมฉันสอบถามนางเสร็จแล้วเพคะ”เสี่ยวเหมยเห็นท่าทีนิ่งเฉยของเฉียวลู่ในใจของนางก็นึกหวาดกลัว จึงเอาแต่ก้มหน้าร้องไห้เพราะเกรงว่าท่านอ๋องจะถามตนไปมากกว่านี้“ทุกท่านที่อยู่ที่นี่คงได้ยินคำตอบของนางแล้วใช่หรือไม่ นางสารภาพออกมาด้วยตนเองว่านางเป็นคนนำเครื่องประดับเหล่านั้นออกไปจากห้องของพระชายารอง ข้าไม่รู้ว่านางต้องการสิ่งใดจากข้าเพราะข้าไม่เคยมีความแค้นใดต่อนาง ดังนั้นข้าจึงไม่รู้ว่าเหตุใดนางถึงได้คิดใส่ร้ายข้าเช่นนี้”ทุกคนต่างหันไปสบตากันเหมือนรู้ความนัย มีใครไม่รู้บ้างว่าสาวใช้มาใหม่นางนี้พึ่งมาทำงานได้เพียงวันเดียวก็ไปก่อเรื่องที่เรือนของพระชายารอง วันต่อมาก็ยังใช้ตะหลิวทุบตีคุณชายทั้งสองของจวนเว่ยอ๋องอีก หากจะบอกว่าไม่มีความแค้นต่อกันนั่นก็พูดได้ไม่เต็มปากเท่าใดนัก“เจ้าพูดเหลวไหลอะไรข้าไปรับสารภาพตั้งแต่เมื่อใดกัน”เสี่ยวเหมยเลิกร้องไห้ นางหันมาถลึงตาใส่เฉียวลู่ทั้งยังตวาดออกมาเสียงดัง เฉียวลู่ไม่สนใจท่าทีเกรี้ยวกราดของสาวใช้นางนี้ ที่นางสนใจคือคำตัดสินของผู้เป็นใหญ่ที่สุดของจวนเว่ยอ๋องต่างหาก“เอาตัวนางไปโบยห้าสิบ

เฉียวลู่และซูหลีมีวันหยุดสองวัน ดังนั้นวันนี้พวกนางจึงกลับมาที่แม่น้ำด้านหลังจวนเว่ยอ๋องอีกครั้ง เมื่อวานซูหลีติดใจในรสชาติของปลาหลีฮื้อเปรี้ยวหวานที่เฉียวลู่ทำ วันนี้จึงอยากที่จะทานมันอีกครั้งเฉียวลู่ที่ไร้ความทรงจำกลับสามารถรังสรรค์อาหารออกมาได้อย่างไม่มีที่สิ้นสุดโดยที่นางเองก็ไม่รู้ตัว บางครั้งในความรู้สึกของนางเหมือนกำลังมีบางอย่างคอยควบคุมความคิดของตนอยู่ เฉียวลู่รู้สึกไม่สบายใจถ้าหากว่าตนเองยังคงสูญเสียความทรงจำอยู่อย่างนี้“มาแล้วหรือนางหนู ข้ามารอเจ้าตั้งแต่เช้าแล้ว เหตุใดถึงได้มาสายนัก”ชายชรารีบวิ่งตรงมาที่พวกนางทั้งสองที่กำลังจัดเตรียมสถานที่ตกปลาอีกครั้ง เฉียวลู่เลิกคิ้วมองเขาเล็กน้อยจากนั้นจึงเดินผ่านชายชราไปราวกับเขาเป็นเพียงสายลม ชายชรายังคงไม่ยอมแพ้เขาตามติดเฉียวลู่เหมือนหางน้อยๆ ของนาง ซูหลีที่เตรียมอาหารและน้ำชาอยู่ใต้ต้นหลิวริมน้ำ มองการกระทำของทั้งสองด้วยความประหลาดใจ“นี่นางหนู ที่เจ้าไม่ยอมรับข้าเป็นอาจารย์เพราะเจ้าอาจจะยังไม่รู้ว่าข้าเป็นใคร ดังนั้นวันนี้ข้าจึงจะมาบอกเจ้าว่าข้าผู้นี้นั้นมีชื่อเสียงโด่งดังและมีผู้นับถือทั่วทั้งดินแดน ชื่อของข้าคือฮั่วอี้หมอเทวด