Semua Bab ย้อนเวลากลับมาเป็นท่านแม่: Bab 61 - Bab 70

ใกล้วันคล้ายวันพระราชสมภพของฮ่องเต้ฉีเหวินจิ้ง ราชทูตจากแคว้นน้อยใหญ่ต่างมาร่วมยินดี รวมทั้งแคว้นเซียวที่เป็นพันธมิตรกับแคว้นฉี เนื่องด้วยฉีอ๋องได้แต่งงานกับเสี้ยนจู่แห่งแคว้นเซียว ดังนั้นสองแคว้นจึงมีสัมพันธไมตรีที่ดีต่อกันสามปีนี้ตั้งแต่ที่ได้ข่าวว่าเฉียวลู่หายตัวไป องค์หญิงเซียวหมิ่นก็ออกตามหานางไปทั่วทุกหนแห่ง แม้อายุของนางเกือบจะเลยวัยที่ต้องแต่งงานแล้วแต่นางก็ไม่สนใจ สร้างความปวดหัวให้แก่ฮ่องเต้และฮองเฮายิ่งนักแต่ครั้งนี้ที่นางมาร่วมงานวันคล้ายวันพระราชสมภพของฮ่องเต้แคว้นฉีเพราะนางต้องการมาเยี่ยมบุตรชายทั้งสองของเฉียวลู่ สำหรับนางวันเกิดฮ่องเต้แคว้นอื่นหาได้สำคัญ คนที่สำคัญสำหรับนางคือเฉียวลู่และบุตรชาย แม้แต่ฉีหมิงเยี่ยนที่นางเคยวิ่งไล่ตามก็กลายเป็นคนไร้ความสามารถในสายตานางไปแล้ว หลังจากที่เขาทำเฉียวลู่หายไป“เจ้าหนูน้อยทั้งสองของน้า”องค์หญิงเซียวหมิ่นยกตนเองให้เป็นญาติของเฉียวลู่ ตั้งแต่ที่นางได้รับแต่งตั้งให้เป็นเสี้ยนจู่ รถม้ายังไม่ทันได้จอดสนิทนางก็รีบกระโดดลงไปหาเด็กชายทั้งสองด้วยความตื่นเต้น ฉีหมิงเยี่ยนทำหน้าที่ต้อนรับราชทูตจากแคว้นต่างๆ ที่เดินทางมาที่แคว้นฉี บุตรชาย

เฉียวลู่พาองค์หญิงเซียวหมิ่นและบุตรชายทั้งสองของนางนั่งรถม้าที่มีตราประจำจวนชินอ๋องออกไป ฉีหมิงเยี่ยนนั่งฟังรายงานเกี่ยวกับซูหลีที่ภรรยาของตนไหว้วานมา ดูเหมือนนางจะเข้าไปข้องเกี่ยวกับคนที่ไม่ควรเข้าเสียแล้ว“ท่านแม่ข้าซื้อให้ท่าน”ปิ่นปักผมหยกสีขาวบริสุทธิ์ ปักลงบนมวยผมของเฉียวลู่ นางยิ้มให้บุตรชายอย่างใจดี อวี้หลงบิดตัวไปมาด้วยความเขินอาย“ขอบใจลูกมากนะจ๊ะ”อวี้ชิงที่กลัวน้อยหน้าพี่ชาย เขาสวมกำไลหยกสีเดียวกันกับปิ่นปักผมลงบนแขนของนาง“ท่านแม่ข้าก็ให้ท่าน”หลายคนต่างมองดูทายาททั้งสองของจวนชินอ๋อง ซื้อของให้สตรีผู้งดงาม เห็นทีว่าข่าวลือที่ชินหว่างเฟยกลับมาแล้วจะเป็นเรื่องจริง บังเอิญนักที่เสิ่นชิงหยุนเองก็อยู่ที่นี่ด้วยเช่นกัน นางมองลงมาจากชั้นสองด้วยสายตาไม่พอใจมือเรียวหยิบแจกันดอกไม้ที่ตั้งอยู่ไม่ห่างโยนลงมาตรงกลางระหว่างเฉียวลู่และบุตรชายทั้งสอง เฉียวลู่ที่หูตาไวดึงร่างบุตรชายออก จากนั้นใช้เท้าตวัดเกี่ยวแจกันเอาไว้ทำให้มันไม่ตกลงมากระแทกพื้น ไม่อย่างนั้นนอกจากพวกนางยังมีคุณหนูอีกหลายคนที่อยู่ที่นี่ จะต้องบาดเจ็บอีกมากมายผู้ดูแลและเถ้าแก่ร้านเครื่องประดับถึงกับตกใจจนแทบเป็นลม หากว่

องค์หญิงเซียวหมิ่นหลังจากที่กลับมาที่พักรับรองของราชทูตแคว้นเซียวนางก็ขังตนเองเอาไว้ภายในห้อง เจ็ดวันแล้วที่นางไม่ยอมออกไปไหน ทั้งๆ ที่ผ่านมานางดีอกดีใจที่ตนเองได้พบกับเฉียวลู่อีกครั้ง แต่ตอนนี้เหมือนนางจะมีเรื่องยุ่งยากบางอย่างภายในใจ นางกำนัลคนสนิทของนางไม่เคยเห็นองค์หญิงของตนเป็นเช่นนี้มาก่อนนางจึงรู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมาก“องค์หญิง หลายวันนี้อุดอู้อยู่แต่ในห้อง พระองค์ออกไปเดินเล่นสักหน่อยดีหรือไม่เพคะ”องค์หญิงเซียวหมิ่นถอนหายใจออกมาเบาๆ ท่าทางเศร้าสร้อยนั้นทำให้นางกำนัลรู้สึกเป็นห่วง องค์หญิงเซียวหมิ่นรู้ว่านางกำนัลเป็นห่วงตนจึงยอมทำตามที่พวกนางขอร้อง“ก็ได้ ไปเถอะ”องค์หญิงเซียวหมิ่นเดินนำหน้านางกำนัลออกจากเรือนรับรองไป นางเดินเล่นในอุทยานที่มีดอกไม้ที่ถูกปลูกเอาไว้มากมาย กลิ่นหอมของมันทำให้นางรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาเล็กน้อย เหล่าผีเสื้อสีสันสดใสบินรอบๆ ตัวนาง องค์หญิงเซียวหมิ่นหัวเราะออกมาเบาๆ อย่างพอใจ“ที่นี่ถูกดูแลเป็นอย่างดีเชียวเจ้าดูดอกไม้พวกนั้นสิ แม้แต่ที่แคว้นเซียวก็ยังไม่งดงามเท่านี้เลย”นางชี้ชวนให้นางกำนัลผู้ติดตามดูดอกไม้ที่อยู่ไม่ไกล เพราะเอาแต่มองดอกไม้พวกนั้นทำให้น

นางกำนัลที่พาเฉียวลู่มาที่ห้องรับรองครั้งแรกย่องกลับมาดูสถานการณ์ เมื่อได้ยินเสียงน่าบัดสีดังขึ้นข้างในนางจึงรีบกลับไปที่งานเลี้ยงทันที ผ่านไปไม่นานนางกำนัลกลับมาพร้อมราชทูตและขุนนางมากมาย รวมทั้งชินอ๋องผู้ที่จะมาเป็นพยานสำคัญในเรื่องนี้เสียงครางกระเส่าของบุรุษยังคงดังอย่างต่อเนื่อง แต่เสียงของสตรีนั้นร้องครางออกมาอย่างเจ็บปวดช่างฟังแล้วให้ความรู้สึกขัดกันยิ่งนัก“นี่มันเรื่องอันใดกัน ในงานเลี้ยงวันพระราชสมภพของฝ่าบาท ใครช่างใจกล้าทำเรื่องบัดสีเช่นนี้”ผู้ที่เอ่ยขึ้นคือราชครูเสิ่นบิดาของเสิ่นชิงหยุน ทุกคนที่ตามมาดูเรื่องสนุกต่างก็พยักหน้าเห็นด้วย“ผู้ที่อยู่ในห้องนั้นคือ....”นางกำนัลมองไปที่ฉีหมิงเยี่ยนก่อนจะก้มหน้าลงด้วยความหวานกลัว“ผู้ใดกันเหตุใดถึงไม่ยอมพูดออกมา ไม่ว่าจะเป็นผู้ใด หากกระทำผิดย่อมต้องได้รับโทษเท่าเทียมกันไม่ว่าจะเป็นเชื้อพระวงศ์หรือขุนนาง”ราชครูเสิ่นจ้องไปที่นางกำนัลอย่างไม่วางตา เพื่อกดดันให้นางเอ่ยชื่อผู้ที่กำลังแสดงฉากร่วมรักอยู่ภายในห้องออกมา“พระชายาชินอ๋องเจ้าค่ะ บ่าวทำหน้าที่นำทางพระชายาชินอ๋องให้มารอที่ห้องนี้ แต่ไม่คิดว่านางจะ...”ทุกคนต่างหันกลับมามองฉี

อวี้หลงและอวี้ชิงฟื้นขึ้นมาหลังจากที่ถูกลักพาตัวโดยชายชุดดำหลายสิบคน ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนแล้วที่พวกเขาถูกจับตัวมา ท่านแม่และท่านพ่อจะต้องเป็นห่วงพวกเขามากแน่ๆตลอดทางที่รถม้าวิ่งพวกเขาถูกจับกรอกยาบางอย่างทำให้ไร้เรี่ยวแรงและหลับไป ทหารที่ทำหน้าที่คุ้มกันรถม้ากลับขึ้นมาดูพวกเขาเป็นระยะ สองพี่น้องฝาแฝดแสร้งหลับเพื่อไม่ให้ถูกกรอกยาอีกอวี้หลงใช้เท้าสะกิดน้องชายเบาๆ อวี้ชิงหรี่ตามองพี่ชายเล็กน้อย ทั้งสองพยักหน้าให้กันเป็นการสื่อสารที่เหมือนจะมีแค่พวกเขาที่เข้าใจ“เป็นอย่างไรบ้างพวกเขาตื่นขึ้นมาบ้างหรือไม่”เสียงหวานที่คุ้นหูทำให้นึกถึงสตรีผู้หนึ่งที่ท่านแม่แนะนำว่านางคือสหาย นางกล้าหักหลังท่านแม่แล้วจับตัวพวกเขามาหรือ ช่างน่าตายนัก“หลายวันมานี้พวกเขาฟื้นขึ้นมาไม่กี่ครั้งขอรับ ตอนนี้ยังคงหลับอยู่เพราะข้ากรอกยาสลายพลังไปแล้ว”ซูหลีพยักหน้า จากนั้นจึงเดินกลับขึ้นรถม้าคันที่อยู่ด้านหน้าพร้อมกับกั๋วจื่อชาง ไม่มีใครเอะใจเรื่องนี้เลยว่าพวกเขาจะแสร้งหลับเพราะคิดว่าเป็นเพียงเด็กหกขวบที่ไร้เล่ห์เหลี่ยมเท่านั้น หลังจากที่ดื่มยาสลายพลังไปสองสามครั้งดูเหมือนฤทธิ์ยาจะค่อยๆ ไร้ผลและไม่สามารถทำอันใด