บททั้งหมดของ ย้อนเวลากลับมาเป็นท่านแม่: บทที่ 51 - บทที่ 60

เฉียวลู่และซูหลีตรงไปหาฝูมามาที่ทำหน้าที่ดูแลสาวใช้ทั้งหมดของจวนเว่ยอ๋อง พวกนางยื่นเจตจำนงในการไถ่ถอนตัว สำหรับเฉียวลู่ที่มาอยู่ที่นี่โดยไร้สัญญาซื้อขายนั้นย่อมไร้ปัญหา แต่ซูหลีที่ยังติดสัญญาทาสอยู่นั้นนางไม่แน่ใจว่า สัญญาของซูหลีที่ทำเอาไว้ก่อนที่นางจะมาอยู่ที่จวนเว่ยอ๋องนั้นต้องใช้เวลากี่ปี ถึงจะสามารถไถ่ถอนตัวออกไปจากจวนเว่ยอ๋องได้“พวกเจ้าแน่ใจหรือว่าต้องการเช่นนี้”ฝูมามาถามหญิงสาวทั้งสองที่ยืนข้างกันเพื่อความแน่ใจ ทั้งเฉียวลู่และซูหลีต่างก็พยักหน้าพร้อมกัน แสดงความต้องการตามที่นางได้บอกไปก่อนหน้านี้ฝูมามาถอนหายใจออกมาเบาๆ พวกนางอยู่ที่นี่มีอาหารเสื้อผ้าให้ทุกปี มีคนคอยดูแลคุ้มครองปกป้อง แล้วเหตุใดถึงได้คิดออกไปเผชิญชะตากรรมที่ไม่รู้ว่าจะเกิดสิ่งใดขึ้นในอนาคตด้านนอกจวน ช่างเป็นเด็กสาวที่ดื้อรั้นยิ่งนักฝูมามาพาพวกนางทั้งสองไปที่เรือนของพระชายาเอก หลังจากที่แจ้งมามาคนสนิทของพระชายาซู่หนี่เรื่องของสาวใช้ทั้งสองแล้ว นางจึงกลับเข้าไปเพื่อรายงานนายหญิงของตน“เจ้าบอกว่าเด็กสาวที่ชื่อซูเม่ยต้องการจะไปจากที่นี่อย่างนั้นหรือนางได้บอกหรือไม่ว่าเพราะเหตุใด ข้าคิดว่านางความจำเสื่อมเสียอีก”

คืนนี้เป็นคืนไร้ดวงดาวและจันทรา ท้องฟ้าทั่วทั้งปฐพีมืดมิดราวกับมัจจุราชที่พยายามกลืนกินจิตใจผู้คน ร่างสูงโปร่งยืนอยู่ท่ามกลางกองซากศพ สีหน้าล้ำลึกยากหยั่งถึงไม่ปรากฏอารมณ์ใดใด มีเพียงดวงตาที่เปล่งประกายคมกล้าเหมือนดั่งว่ากำลังใช้ความคิดเกี่ยวกับบางสิ่ง ความมืดมิดที่ไร้ของเขตกำลังห้อมล้อมรอบตัวเขาแม้ว่ารอบกายจะเต็มไปด้วยกลิ่นคาวโลหิต แต่ก็มีความสง่างามยามอยู่ในชุดสีดำราวกับมัจจุราชหน้าหยกที่พร้อมพรากชีวิตของผู้ใดก็ตามที่กล้าเข้ามาเป็นศัตรูกับเขาเกือบสามปีแล้วที่เขาเฝ้าตามหานางไปทั่วทุกแว่นแคว้น สตรีเพียงผู้เดียวที่ยังคงอยู่ภายในจิตใจของเขา แม้ฉีหมิงเยี่ยนจะไม่เคยแสดงออกให้ผู้ใดเห็นแต่ผู้ใต้บัญชาล้วนแต่มองออกว่าเขานั้นทุกข์ระทมกับการตามหาพระชายายิ่งนัก บุตรชายทั้งสองที่เคยร่าเริงตอนนี้กลับกลายเป็นเงียบขรึม ทั้งที่เป็นเพียงเด็กอายุแค่หกขวบเท่านั้นทั้งบิดาและบุตรต่างก็มีสภาพไม่ต่างกันเท่าใดนัก สิ่งที่ทำให้พวกเขาสามารถลืมความเศร้าโศกที่ต้องสูญเสียนางอันผู้เป็นที่รักไปคือการสังหารผู้ที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้พวกเขาพลัดพราก ใช้เลือดของพวกมันช่วยปลอบประโลมจิตใจของเขาให้คงอยู่ไม่แตกสลายก่อนที่จ

เฉียวลู่เห็นเหตุการณ์ตั้งแต่ต้น และได้ฟังบทสนทนาของบุรุษชุดดำและเด็กชายอายุราวห้าหกขวบทั้งหมด ใบหน้าด้านข้างของเขาซ่อนอยู่ในเงามืด มีเพียงแววตาที่ไม่หวั่นเกรงที่นางมองเห็นได้อย่างชัดเจน ความรู้สึกบางอย่างของนางมันประเดประดังเข้ามาไม่หยุดนางรู้สึกคุ้นเคยกับเด็กน้อยผู้นี้ยิ่งนัก แต่นางกลับจำไม่ได้ว่านางเคยพบเขาที่ไหนมาก่อน ความรู้สึกและจิตใต้สำนึกของนางร่ำร้องบอกนางว่าวันนี้เด็กคนนั้นจะต้องปลอดภัย ก่อนที่สมองของนางจะทันได้ประมวลผล ร่างกายของนางก็ทะยานออกไปตามสัญชาตญาณ เมื่อเห็นชายชุดดำพุ่งกระบี่ตรงไปที่เด็กคนนั้นเสียงปะทะของโลหะดัง เคร้ง!!จนเกิดประกายไฟ ทำให้ชายชุดดำหันกลับมามองผู้ที่ยื่นเท้าเข้ามาสอดเรื่องของตน ร่างงามระหงในชุดสีฟ้ามีผ้าโปร่งบางปิดบังใบหน้าเอาไว้ ทะยานลงมาจากหลังคาหยุดยืนตรงหน้าพวกเขาอย่างเงียบเชียบอวี้หลงแม้จะมองเห็นเพียงแผ่นหลังอันบอบบางของนาง แต่ความรู้สึกแรกที่เขาสัมผัสได้คืออบอุ่นหัวใจ บรรยากาศรอบกายของสตรีชุดสีฟ้านางนี้ทำให้อวี้หลงรู้สึกคุ้นเคยอย่างแปลกประหลาด แม้ตอนนั้นจะเป็นยามราตรีแต่ผ้าโปร่งบางผืนนั้นที่มันสะบัดพลิ้วเล็กน้อยทำให้เขาที่ตัวเล็กกว่ามองเห็นใบห

ฉีหมิงเยี่ยนได้รับรายงานจากองครักษ์ลับของเขาเรื่องที่อยู่ของเฉียวลู่แล้ว แต่วันนี้เขามีเรื่องที่สำคัญเกี่ยวกับพระอาการประชวรของฮ่องเต้ จึงทำให้เขาไม่สามารถปลีกตัวไปหานางได้ดั่งใจคิด“พวกเขามาถึงแคว้นฉีหรือยัง”ฉีหมิงเยี่ยนเอ่ยถามเฉิงรุ่ยองครักษ์คนสนิทที่ติดตามข้างกายตน“ได้รับรายงานว่ามาถึงได้สองวันแล้วพ่ะย่ะค่ะ”ฉีหมิงเยี่ยนพยักหน้า ความจริงเขาไม่จำเป็นต้องติดตามเรื่องนี้ด้วยตนเอง เพราะตลอดมาเซียนพิษหยินเหลียนศิษย์น้องของหมอเทวดาฮั่วจะเดินทางมาที่แคว้นฉีเพื่อตรวจพระอาการของฮ่องเต้ฉีเหวินจิ้งด้วยตนเองแต่ครั้งนี้ทางสำนักเซียนแพทย์ไป๋เหลียวส่งสารมาว่าผู้ที่เดินทางมาแคว้นฉีครั้งนี้มิใช่เซียนพิษแต่เป็นลูกศิษย์มาแทน เขารู้สึกไม่วางใจจึงต้องมาดูด้วยตาของตนเองหลังจากว่าราชการยามเช้าเสร็จเรียบร้อย ฮ่องเต้ฉีเหวินจิ้งได้ให้ขันทีข้างกายเรียกตัวลูกศิษย์ของสำนักเซียนแพทย์ไป๋เหลียวเข้ามาตรวจอาการของตนทันที สตรีทั้งสองจึงตามขันทีไปทันทีฉีหมิงเยี่ยนที่นั่งสังเกตการณ์อยู่ในห้องนั้นด้วย เมื่อได้เห็นลูกศิษย์ที่สำนักเซียนแพทย์ส่งมาเขาก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ เป็นนางเองหรือเหตุใดนางถึงเป็นลูกศิษย์ของสำนักเซี

ซูหลีหลังจากที่ออกจากจวนฉีอ๋องนางไม่ได้กลับไปที่โรงเตี๊ยมตามที่ได้บอกกับเฉียวลู่เอาไว้ นางเดินเหม่อลอยอย่างไร้จุดหมาย ภายในใจมีเพียงความอัดอั้นและความริษยาในสิ่งที่สหายของตนได้รับมา เหตุใดสวรรค์ถึงได้ลำเอียงเพียงนี้ นางพยายามยิ่งกว่าใครหลายเท่าแต่เหตุใดสุดท้ายจึงเป็นอาเม่ยที่ได้รับความโชคดีเช่นนี้ไปน้ำตาแห่งความไม่ยินยอมไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ นางนึกย้อนกลับไปในอดีต หากสวรรค์เห็นใจนางสักนิดบางทีนางอาจได้พบน้องสาวที่พัดพรากไปเหมือนอาเม่ยที่ได้พบครอบครัวของนางร่างบางสั่นสะท้านเพราะแรงสะอื้น กิริยาของซูหลีล้วนอยู่ในสายตาของใครบางคน เขาไม่ได้เข้าไปปลอบโยนนางทำเพียงเดินตามไปห่างๆ ด้านหลังรอคอยจังหวะเพื่อเข้าหานาง เหมือนสวรรค์จะเป็นใจให้ชายผู้นั้น หลังจากที่ซูหลีเดินออกมาจากจวนของฉีหมิงเยี่ยนได้เพียงไม่นาน สายฝนก็เทกระหน่ำลงมาอย่างหนักร่างของซูหลีที่เดินอย่างเหม่อลอยเปียกปอนไปด้วยน้ำฝน นางมิได้สนใจที่จะวิ่งหลบดั่งเช่นผู้ที่ผ่านไปมาในละแวกนั้น ซูหลีต้องการให้สายฝนนี้ชะล้างความรู้สึกเสียใจและเศร้าใจในความไม่ยุติธรรม ที่ตนเองได้รับมานางเดินฝ่าสายฝนไปเรื่อยๆ โดยไม่สนใจสายตาของผู้คนที่มองมา