Lahat ng Kabanata ng ขย่มรักร้ายนายรูมเมทสุดหล่อ: Kabanata 61 - Kabanata 70

วันต่อมา14:30น.บ้านเช่าA…ห้องนอนขวัญเอย….พรึบ“มาม่าร้อนๆมาแล้วครับพี่เอย^_^”เสียงแจ่มใสของเคนโซดังมาแต่ไกลโดยที่ในมือของเขากำลังถือถาดเล็กๆที่มีชามมาม่าสีขาววางอยู่ฉันที่กำลังทำงานอยู่ต้องเงยหน้าจากโต๊ะพับอันเล็กที่สามารถวางอยู่บนที่นอนได้ไปมองหน้าของเคนโซ ที่ตอนนี้เขามีใบหน้าอิดโรยและซีดเซียว“วางเลย…”ฉันบอกเคนโซเสียงเรียบและชี้นิ้วให้เขาวางลงบนโต๊ะตรงหน้าฉัน เคนโซก็วางชามลงตามคำสั่งของฉันและฉันก็หันกลับมาให้ความสนใจงานที่อาจารย์ฉันสั่ง โดยมีกำหนดส่งคืออาทิตย์หน้าแต่สั่งงานเมื่อวาน เวลากลางคืนฉันก็ต้องไปทำงาน กลางวันไปเรียนแต่วันนี้ฉันไปเรียนไม่ไหวเพราะเมื่อคืนไม่ได้นอนเมื่อเช้าเลยน็อคเข้าห้วงนิทราเพิ่งตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวเมื่อกี้นี้เอง ที่ไม่ได้นอนเพราะมัวแต่ทำกิจกรรมรักกับเคนโซอยู่น่ะสิพรึบ“มองหน้าตาจริงจังจังเลยครับ…พี่เอยพักมาทานมาม่าก่อนไหม?”เคนโซว่าพร้อมกับนั่งลงบนเตียงนอนข้างๆตัวฉัน ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรเขา มือก็จัดการพิมพ์งานในแมคบุ๊คไปอย่างชำนาญ“โห้…พี่พิมพ์ไวจัง”เคนโซว่าด้วยเสียงตกตะลึง ฉันก็ละสายตาจากแมคบุ๊คมามองหน้าเคนโซด้วยสายตาเยาะเย้ย“บังเอิญว่าฉันเป็นคนตั้ง

บ้านเช่าAห้องนั่งเล่นเคนโซ คิณภพ….22:30น.พรึบ“พี่เคน…เป็นอะไรหรือเปล่าคะ…มองพี่ดูกระสับกระส่ายเดินไปเดินมาอย่างคนที่มีเรื่องร้อนรุ่มกลุ้มใจอยู่อย่างงั้นแหละ…?”เสียงสงสัยของมีนาที่เธอนั่งดูโทรทัศน์อยู่ที่ห้องนั่งเล่นเอ่ยถามผมผมที่เดินวนไปวนมาอยู่หน้าประตูของบ้านตั้งแต่สองทุ่มจนตอนนี้สี่ทุ่มกว่าแล้วด้วยความเป็นห่วงพี่ขวัญเอยทำให้ผมนั่งไม่ติดและทำใจสบายๆไม่ได้“อ้อ…เปล่านะคะ..”ผมหันไปตอบมีนาอย่างโกหกหน้าตาย มีนาก็ทำหน้าสงสัยนะแต่เธอก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ เพราะเธอกำลังนั่งดูซีรี่ย์อยู่ ผมเมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้สนใจผมแล้ว ผมก็หยิบโทรศัพท์ของผมออกมาจากกระเป๋ากางเกงเพื่อจะโทรหาพี่ขวัญเอย“น้องมีนาครับ?”“คะ?”มีนาละสายตาจากโทรทัศน์จอแบนมามองหน้าผมที่ผมเอ่ยเรียกเธอ“เดี๋ยวพี่ไปคุยโทรศัพท์กับเพื่อนแปปหนึ่งนะคะ”ผมว่าพร้อมกับชูโทรศัพท์ของผมให้เธอดู เธอก็ยิ้มและพยักหน้าเป็นคำตอบ“ค่ะ^_^”ผมก็ยิ้มหวานให้เธอและรีบเดินออกมาจากตัวบ้านไปหยุดที่หน้าบ้านพอห่างไกลพอที่มีนาจะไม่ได้ยินผมคุยโทรศัพท์แล้วพรึบผมก็รีบกดโทรหาพี่ขวัญเอยทันที เพราะเมื่อวานผมหลอกเอาเบอร์เธอมาโดยอ้างว่าขอยืมโทรศัพท์เธอโทรหามีนา แต่ท

“ค่ะ…ขอบคุณนะคะ^_^”มีนายิ้มกว้างให้ผม ผมก็ยิ้มให้เธอ แววตาของเธอดูดีใจ ทำให้ผมโล่งอกไปที่เธอไม่ได้รักผมจริงๆแบบที่พี่เอยบอก ทีนี้ผมก็ลงมือจีบพี่ขวัญเอยคนสวยของผมได้อย่างเต็มที่แล้วสินะ พี่ขวัญเอยคนสวย ขวัญใจของผม^_^“งั้นมีนาขอตัวกลับก่อนนะคะ^_^”“ครับ…กลับบ้านดีๆนะ^_^”“ค่ะ…บ๊ายบายค่ะ^_^”“บ๊ายบายครับ^_^”เมื่อมีนากลับไป ผมก็ยังคงเดินกระวนกระวายดูเวลาจากหน้าจอโทรศัพท์ด้วยความร้อนรุ่มเพราะเป็นห่วงพี่เอยอยู่แบบนั้ร นี่ก็จะเที่ยงคืนอยู่แล้ว แต่เธอยังไม่ถึงบ้านเลย เกิดอะไรขึ้นกับเธอหรือเปล่า….พรึบผมไม่รอช้ารีบไปคว้าเสื้อแจ็คเก็ตและกุญแจรถมอเตอร์ไซค์ของผมเพื่อจะออกไปตามหาพี่เอยเอี๊ยดดดดเมื่อผมเข็นรถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์ของผมออกมาถึงหน้าบ้าน ก็มีรถตู้คันสีดำมาจอดเทียบด้านหน้าขวางประตูทางออกบ้านของผมพรึบ“พี่เอย!!”ผมร้องเสียงหลงออกมาด้วยความตกใจที่เห็นเสื้อผ้าที่พี่เอยสวมใส่และผมเผ้ายุ่งเหยิงของเธอผมตั้งขาตั้งรถและรีบวิ่งเข้าไปหาร่างของพี่เอยที่มีผู้ชายที่ชื่อทรงพลประคองอยู่ด้วยความเป็นห่วง“คุณทำอะไรพี่เอย?!”ผมถามไอ้ทรงพลเสียงเข้ม พร้อมกับยื่นมือไปปัดมือมันที่โอบไหล่ของพี่เอยอยู่ให้ออ

“เข้าใจไหม…เด็กน้อย?”“เข้าใจครับเมีย^_^”เคนโซว่าพร้อมกับยิ้มกว้างให้ฉันจนตาปิด “เมียอะไร!”ฉันว่าเสียงดัง แต่ทำไมฉันรู้สึกเขินและชอบคำนี้ที่เคนโซเรียกฉันนะ“ก็ผมเรียกพี่เอยว่าพี่สาวไม่ถนัด…ก็เลยจะขอเรียกเมียแทนได้ไหมครับ^_^”“บ้า!…ไปเลยเดี๋ยวฉันไปมหาลัยสาย!!”ฉันว่าเสียงดังอย่างกลบเกลื่อนอาการเขินอายของตัวเอง ฉันรีบเดินออกมาจากบ้านไปรอเคนโซที่หน้าบ้าน“เร็วๆ!”ฉันตะโกนเร่งเคนโซ ที่เขาเอาแต่อมยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่คนเดียว ไอ้เด็กบ้า!ชอบทำให้ใจฉันเต้นผิดปกติ!“ครับๆๆๆ^_^”เคนโซตอบรับคำฉันเสียงใสก่อนจะรีบใส่รองเท้า และล็อคประตูไม้บ้านเช่าและรีบเข็นรถเครื่องคันใหญ่ของเขาออกมาจากโรงจอดรถที่อยู่ด้านข้างของบ้านเคนโซเข็นรถมอเตอร์ไซค์มาหยุดตรงหน้าฉันแล้วเขาก็ขึ้นนั่งคร่อมรถมอเตอร์ไซค์พรึบ“สวมใส่หมวกกันน็อคด้วยครับคนสวย^_^”“ย่ะ!”ฉันยื่นมือไปรับหมวกกันน็อคมาจากเคนโซและรีบสวมใส่มันทันทีก่อนจะกระโดดขึ้นนั่งข้างรถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์คันใหญ่ของเขาเพราะคนนั่งซ้อนมันอยู่สูงกว่าคนนั่งขับ ฉันจึงต้องโน้มตัวไปหาเคนโซพรึบ“กอดผมแน่นๆนะครับ…พี่เอยคนสวยของผม^_^”เคนโซว่าพร้อมกับเอื้อมมือมาจับมือฉันให้ไปกอดเอว

“ทำไมคุยกับมันต้องยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ด้วย?!”เสียงไม่พอใจอย่างห้วนๆของผู้ชายที่นั่งมองหน้าฉันอย่างไม่พอใจเอ่ยขึ้นทันทีที่ฉันวางสายคุณทรงพลไปแล้ว และเขาก็จ้องฉันตลอดเวลาที่ฉันคุยโทรศัพท์กับคุณจอมพลโดยที่เขาไม่ละสายตาและไม่กระพริบตาเลยด้วย“เขาเป็นนายจ้างฉัน…เขาแค่โทรมาเพื่อให้ฉันไปทำงานให้เขา…ฉันก็ต้องพูดดีๆกับเขาสิไม่งั้นเขาจะจ้างฉันเหรอ?”ฉันว่าเสียงเข้มพร้อมกับใบหน้าจริงจังใส่เคนโซไป เขาก็ถอนหายใจออกมาใบหน้าหล่อหงุดหงิดดูไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด“หึงฉันหรือไง?”ฉันเอ่ยถามเคนโซไปอย่างสงสัย เพราะไอ้อาการที่เขากำลังแสดงออกมันคืออาการหึงหวงชัดๆเพราะฉันก็มักจะทำแบบนี้บ่อยๆเวลาที่หึงพี่คีรีกับเลขาสาวสวยของเขา“ผมก็แค่เป็นห่วง…”เคนโซว่าเสียงอ้อมแอ้มพลางหันหน้าเสมองไปทางอื่น ใบหูของเขาเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ เด็กน้อยโกหกไม่เนียนเลยนะจ๊ะ^_^พรึบ“อาหารที่สั่งมาแล้วค่ะ^_^”เสียงหวานใสของพนักงานเอ่ยขึ้น ฉันก็หันไปมองยังอาหารที่เธอค่อยๆวางลงบนโต๊ะตรงหน้าฉันด้วยแววตาแพรวพราว“ขอบคุณค่ะ^_^”ฉันเอ่ยขอบคุณพนักงานไป เธอก็ก้มศีรษะให้ฉันอย่างสุภาพและเดินออกไปจากโต๊ะของฉันที่เธอวางอาหารครบทุกอย่างแล้ว“ฟืดดด…อันนี้แ