All Chapters of ขย่มรักร้ายนายรูมเมทสุดหล่อ: Chapter 81 - Chapter 90

ฉันก็หลับตาพริ้มเพื่อรอสัมผัสจากเคนโซเขาค่อยๆกดริมฝีปากลงมาแนบกับเปลือกตาของฉันทั้งสองข้างอย่างแผ่วเบาและค่อยๆผละใบหน้าหล่อออกไปและกลับมามองหน้าฉันตามเดิมฉันก็ค่อยๆเปิดเปลือกตาและจ้องมองเขาต่อ“จากผู้หญิงที่มาเคาะห้องผมและเธอก็บอกผมว่า…เป็นเจ้าของบ้าน…”เคนโซว่าพร้อมกับยิ้มบางๆให้ฉัน ฉันก็มองหน้าเขาอย่างไม่วางตา“และเธอก็บอกผมอีกว่า…บ้านของเธอไม่ใช่โรงแรมม่านรูด^_^”เคนโซว่าพร้อมกับยิ้มทะเล้นให้ฉัน ฉันก็ย่นจมูกใส่เขาและรอฟังเขาพูดต่อ “และเธอ…ก็เป็นคนทำให้ผมเกิดความสับสนกับตัวเองและสิ่งที่ตัวเองทำ…ว่ามันสมควรหรือถูกต้องแล้วเหรอ?”“ที่เราทำแบบนี้…”เคนโซว่าเสียงจริงจัง แววตาของเขาก็ดูสับสนจริงๆนั้นแหละ“ใช่ครับ…ผมเคยอกหักจากความรัก…แบบที่พี่เอยบอก…”“ผมเคยบอกพี่เอยไปแล้วเมื่อคืนก่อน…”“ว่าผมเคยโดนหักอก…และผมก็เจ็บและผิดหวังมาก…จนคิดว่าจะไม่มอบหัวใจให้ใครอีก…”“ผมประชดชีวิตตัวเอง…โดยการกลายเป็นคนเจ้าชู้…จีบผู้หญิงไปทั่ว…คบใครทีละหลายๆคน…”“นอนกับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า….”“และรู้สึกด้านชากับหัวใจไปแล้ว…นึกว่ามันจะไม่เปิดให้ใครอีกแล้ว…”“จนกระทั่ง….ผมได้เจอพี่สาวคนสวย…”“ที่มาขโมยหัวใจของผม…ไปต

(กำลังกินอยู่ครับ…แต่ผมไม่อยากเสียเวลาช่วงพักเที่ยงของผมไปกับการกินข้าว^_^)เคนโซว่าพร้อมกับโฟกัสกล้องหน้าของเขาให้ฉายไปทางกับข้าวในจานของเขาที่มันดูเลิศหรูและอลังการมากเลยนะ เหมือนเขากำลังกินข้าวอยู่ในภัตตาคารหรูเลยอ่ะ(ผมน่ะ…อยากเห็นหน้าพี่เอยซะมากกว่า^_^)เคนโซว่าต่อและแพนกล้องให้กลับไปโฟกัสหน้าของเขาต่อ ฉันก็ทำหน้าสงสัยและคิดหนักว่างานที่เขาทำคืองานอะไรกันแน่(ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะครับ?)เคนโซเอ่ยถามฉันกลับมาด้วยความสงสัยที่ฉันไม่สนใจคำพูดจาหวานของเขา“เปล่า…นายกินข้าวเถอะ..ฉันทำงานอยู่”(ไม่เอาอ่ะ…ผมจะไม่รบกวนงานพี่เอยจะขออยู่อย่างเงียบๆๆ)(แต่ขอร้องพี่เอยอย่าวางสายวีดีโอคอลของผมเลยนะครับ….ผมอยากเห็นหน้าพี่เอยจนหมดเวลาพักเที่ยงของผม^_^)เคนโซว่าเสียงออดอ้อนออเซาะฉันหน้าตาเว้าวอนจนฉันใจอ่อนให้เขาเหมือนทุกที“ก็ได้…รีบๆกินข้าวแล้วก็อย่าอู้งาน…ตั้งใจทำงาน”ฉันว่าเสียงเข้มพร้อมจ้องหน้าเขาอย่างจริงจัง เคนโซก็ยิ้มกว้างอย่างดีใจ(ครับบบบบผมจะมองหน้าพี่เอยอยู่อย่างเงียบๆจนหมดเวลาพัก…และผมจะตั้งใจขยันทำงานอย่างที่พี่เอยสั่งนะครับ^_^)เคนโซว่าเสียงหนักแน่นพร้อมกับทำท่าตะเบ๊ะใส่ฉัน ฉันก็ยิ้มบางๆออ

“งั้นไปได้แล้ว^_^”“ครับผม^_^”เคนโซเอ่ยรับคำสั่งของฉัน ฉันก็เบะปากให้เขาและเดินไปก้าวขาขึ้นคร่อมรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ของเขาโดยการใช้แขนเกาะไหล่เขาเป็นที่ยึดและเหยียบที่พักเข้าพร้อมกับดีดตัวขึ้นมานั่งคร่อมเบาะคนนั่งของเขา ที่เบาะคนนั่งจะอยู่สูงกว่าเบาะคนขับและฉันก็ตั้งใจใส่กางเกงขายาวมาด้วยเพราะมันง่ายและสะดวกต่อการนั่งมอเตอร์ไซค์มากตอนนี้ฉันเลยกลายเป็นเด็กสก๊อยเต็มตัวแล้วล่ะ^_^พรึบฉันอมยิ้มออกมาที่เอื้อมมือทั้งสองข้างไปกอดเอวสอบของเคนโซและเกยคางลงไปบนไหล่เขาของ“นมจิ้มหลังผมครับ^\\^”“พูดมาก!!”“เดี๋ยวก็ไม่กอดซะเลยหนิ”“พูดเล่นครับ^_^”“ไปได้แล้ว!”ฉันพูดเสียงดังกลบเกลื่อนความเขินอายของตัวเอง เคนโซก็ยิ้มกริ่มและค่อยๆบิดคันเร่งออกมาจากร้านอย่างช้าๆ เราสองคนนั่งรถชมวิวและดูวิวยามเย็นของเมืองหลวงไปเรื่อยๆจนในที่สุดฟ้าฝนก็ไม่เป็นใจเอาซะเลย ตกลงมาซะจนเคนโซต้องแวะเข้าหลบฝนที่ศาลาข้างทางก่อน ซ่าาาาาาาาาาาาาาาาพรึบเคนโซจอดรถหลบฝนในศาลาและถอดหมวกกันน็อคออกจากศีรษะของเขา“ฝนตกหนัก….เราแวะหลบฝนก่อนนะครับ”เขาหันมาบอกฉันฉันก็มองหน้าเขาอย่างเข้าใจ“ค่ะ…”ฉันตอบเคนโซไปและลงมาจากมอเตอร์ไซค์ของเค

“แล้วเป็นไง…ตอนจบกลับมารักกันได้ซะงั้น…”“น้ำเน่าชะมัด…ละคร…”ฉันเบะปากเล็กน้อยเมื่อนึกถึงนิยายและละครที่ฉันเคยดูมามากมายเป็นทำนองนี้ทั้งหมด และในชีวิตจริง คงไม่มีใครบ้าทำแบบนั้นหรอก“และก็เลิกพูดเรื่องสมมุติสักที….ฉันไม่อยากฟังเข้าใจป่ะ?”ฉันมองหน้าเคนโซพร้อมกับเลิกคิ้วถามเขา เขาก็ทำหน้าเศร้าสลดลงและยิ้มแหยๆให้ฉันแทน“หมายความว่า…ถ้าพี่เอยเป็นนางเอกในนิยายและละครที่พี่เอยเคยดูมา….”“พี่เอยจะไม่โกรธพระเอกใช่ไหมครับ…?”เคนโซถามฉันเสียงเข้มหน้าตาของเขาดูจริงจังกับคำถามนี้มากนะ เหมือนเขาต้องการคำตอบจากใจของฉันจริงๆ“ใช่….ฉันไม่โกรธ….”ฉันตอบเขาไปอย่างจริงจังเช่นกัน ฉันจะไม่โกรธแต่ดีซะอีกที่ฉันจะได้มีสามีรวยๆน่ะ^_^เพราะฉันเป็นคนมีเหตุผลและสาระมากพอ รู้อะไรควรและอะไรไม่ควร…ฉันไม่ใช่ผู้หญิงงี่เง่าแต่ฉันเป็นผู้หญิงสตรองค่ะไม่ต้องไปง้องอนให้เสียเวลา…“เรื่องเดียวที่จะทำให้ฉันโกรธนายได้ก็คือ…”“เรื่องการนอกใจและนอกกายฉัน….”“เพราะถ้าฉันตัดสินใจที่จะคบกับใครแล้ว…ก็เท่ากับว่าทั้งชีวิตของฉันจะมีแค่เขา…คนนั้นเพียงคนเดียว….”ฉันเอ่ยบอกเคนโซไปด้วยน้ำเสียงและสายตาจริงจัง เคนโซก็มองหน้าฉันด้วยแววตาลึกซึ้

สองวันต่อมา…. มหาลัย QA ตึกคณะ บริหารธุรกิจอินเตอร์ สาขาธุรกิจระหว่างประเทศ ขวัญเอย กมลวรรรณ… “พี่เอยเลิกเรียนเวลาไหน…โทรหาผมนะครับ…” “ผมจะได้รีบมารับ^_^”เคนโซว่าเสียงละมุนพร้อมกับยิ้มหวานให้ฉัน ฉันก็ยิ้มกริ่มให้เขา “ค่ะ…แล้วเอยจะโทรบอกเคนนะคะ…^_^”ฉันตอบรับคำเคนโซไป เขาที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันก็ยิ้มกริ่มออกมาอย่างน่ารัก ฉันเรียกแทนตัวเองว่าเอยและเรียกเขาว่าเคน ซึ่งฉันก็แอบเขินๆเกร็งๆอยู่เหมือนกันนะ แต่ทำไงได้อ่ะ ก็ฉันชอบเขาหนิและเราก็เป็นแฟนกันด้วย “ครับ….โทรปุบผมจะรีบมาปับเลย^_^” “ค่ะ…ขี่รถกลับบ้านดีๆนะคะ^_^” “ครับ…พี่เอย^_^” “บ๊ายบายค่ะ^_^” “บ๊ายบายครับ^_^”เคนโซโบกมือบ๊ายบายฉันกลับ ฉันก็ยืนยิ้มให้เขารอจนกว่าเขาจะขี่รถมอเตอร์ไซค์ออกไปจากหน้าตึกคณะของฉัน วันนี้เคนโซไม่มีเรียน จึงเป็นวันหยุดของเขาแต่ฉันดันมีเรียน ตอนแรกฉันจะนั่งแท็กซี่มาแต่เคนโซไม่ยอม งอแงจะมาส่งฉันให้ได้ ฉันเลยต้องยอมตามใจเขาน่ะ^_^ ฉันเลยต้องยอมให้เขามาส่งฉันถึงหน้าตึกคณะแบบนี้ พรึบ ฉันเดินยิ้มกริ่มคนเดียวอย่างคนที่กำลังมีความรักที่สุขงอมมากๆๆ ฉันนั่งเรียนไปด้วยหัวใจที่พองโตอย่างมีความสุข….. การมีความรั