All Chapters of เกิดใหม่ทั้งที ดันเป็นเมียโคตรผีดุ: Chapter 51 - Chapter 60

บีที่ผล็อยหลับไปนั้นจมลงสู่ห้วงนิทราลึกลับในแบบที่ตนเองไม่เคยใฝ่ฝันจะนึกถึง พื้นที่ที่คุ้นเคย เศษความแห้งแล้งจากเพลิงสงคราม เลือดและซากศพของเหล่าทหาร กลุ่มควันไฟดำมืดล้อมรอบพื้นที่กว้างขวาง กลิ่นคาวคละคลุ้งชวนอยากอาเจียน รวมถึงร่างใหญ่ทะมึนที่ไม่พบเจอมาเสียนาน ร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผลและรอยคมดาบบาดเลือดเนื้อ แผ่นหลังกว้างในชุดเกราะเต็มยศนั้นทำให้นางสาวบีที่ยังคงอยู่ในร่างของนางบัวงามค่อยๆ ก้าวเดินไปใกล้เขาแม้ภาพลักษณ์ของเขาจะดูน่ากลัวเหมือนที่เคยพบเจอ แต่เชื่อหรือไม่ว่าบีไม่แม้แต่จะรู้สึกหวาดกลัวเหมือนในคราวแรกแล้ว อาจเพราะหล่อนรู้ดีที่สุดว่าคนๆ นี้เป็นผู้ชายที่น่าสงสารและน่าหดหู่แค่ไหน การตายของเขามันทรมานเทียบเท่าไม่ได้กับการทรยศหักหลังของผู้หญิงคนนี้ด้วยซ้ำ“เรียกฉันมาในนิมิตนี่มีอะไรหรือเปล่า” น้ำเสียงหวานนั้นเอ่ยถามอย่างเหินห่าง ที่เขาทิ้งหล่อนนอนคนเดียวและจากไป เพื่อรอให้หลับสนิทจนดึงมาในนิมิตแห่งความตายใช่หรือเปล่า ดูเหมือนเขาเองก็รู้ตัวดีแล้วสินะว่าที่เธอพูดออกไปนั้นหมายความว่ายังไง หากเราสองคนจะขีดเส้นกันใต้ระหว่างกันชัดกว่านี้อีกนิด เพราะว่าเป้าหมายของเขามันย่อมไม่ได้มาโด

หล่อนควรว่านอนสอนง่ายกับเขา จึงจะเหมาะเจาะที่สุด“เมื่อวานหล่อนยั่วยวนพี่ชายฉัน อย่าคิดว่ามิรู้มิเห็นเชียวล่ะ”“...”“ทำเอาตาเเก่นั่นโกรธเกรี้ยวเป็นฟืนไฟ ดูเหมือนจักประมาทพ่อฉันเกินไป หล่อนมิอาจล่วงรู้ว่าพ่อฉันทำอันใดได้บ้าง”“... คุณยอดหล้าเขาเป็นคนใจดี เเถมยังพึ่งพาได้อีกต่างหาก” เเต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้กระทบกระเทือนทางใจใดๆ เธออยากยอมรับด้วยซ้ำว่าเธอกำลังจะ ‘ยั่ว’ พี่ชายของเขา เพราะยังไงพี่ผีก็ไฟเขียวแล้วนี่ “หน้าตาก็ดี ยศศักดิ์ก็สูง หากจักมีใครตกบ่วงรักคุณเขา ก็ไม่น่าเเปลก”“เเต่หล่อนไม่มีสิทธิ์นั้น เพราะหล่อนเป็นเมียของพ่อฉัน! นั่นไม่ต่างกับมีศักดิ์เป็นเเม่อีกคนของไอ้… ยอดหล้า”“หากคนละสายเลือดเเล้ว ฉันไม่นับว่าเป็นญาติกันหรอก ดูพี่ชายเจ้ามิ่งเองก็สนใจฉันอยู่นะ”“เหอะ” มิ่งขวัญเเค่นหัวเราะ “หล่อนมิรู้หรือว่าพี่ชายข้ามีฉายาในพระนครเช่นไร เเต่มิเเปลกนัก ถึงรู้ หญิงเช่นหล่อนก็ยังคงคิดวิ่งโร่เข้าหามัน เเต่ฉันจักขอเตือนไว้”“...”“พี่ชายฉัน มันมิเหมือนพ่อที่จักตกหลุมพรางหล่อน มันไม่อ่อนโยนกับหล่อนดอก หากได้หล่อนครานึง หล่อนจักเป็นทาสรองบ่อนมันทุกคราไป เพราะมันน่ะคบค้าผู้หญิงมากเสียยิ่งกว่า

อยู่ดีๆ บีก็รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ จับใจ การพบเจอหน้าของสามีที่หายตัวไปตั้งเเต่เช้ามืดก็คือช่วงมื้ออาหารกลางวัน กิจวัตรประจำวันอันเเสนน่าอึดอัดของเจ้าของเรือนหลังนี้ ยอดหล้าที่สบมองทุกอากัปกิริยาของการรับประทานอาหารของคุณเเม่คนสวย ท่ามกลางบรรยากาศที่น่าอึดอัดใจ หัวโต๊ะอย่างพระยาสิงขรนั้นไม่มีปฎิกิริยาหรือวี่เเววใดๆ นอกไปเสียจากตักเเกงจากช้อนกลางมาใส่ถ้วยเล็กส่งให้ภรรยาคนรองจากการโดนทอดทิ้งให้อยู่เดียวดายมานาน เอื้องน้อยที่ได้รับการดูเเลเอาใจใส่เเทบจะเป็นครั้งเเรกในรอบปีนั้นซ่อนสีหน้ายินดีปรีดาเอาไว้ไม่มิด หล่อนราวกับสาววัยเเรกเเย้มที่กำลังหัดมีความรัก ทั้งๆ ที่มีบุตรชายเติบใหญ่เป็นวัยรุ่นขนาดนี้เเล้วดวงตากลมโตเหลือบมองชายวัยกลางคนที่ไม่เเสดงสีหน้าใดๆ นอกจากตีหน้านิ่งตักเเกงไม่ก็เเกะเนื้อปลาออกมาใส่ในจานของเอื้องน้อยจนพูนชาม บรรยากาศที่เขาจงใจสร้างราวกับว่าเรากำลังปั้นปึ่งกันอยู่ ทำให้หญิงสาวกลอกสายตาเล็กน้อยนี่ก็เป็นหนึ่งในแผนการณ์หลอกล่อยั่วยวนยอดหล้าหรือเปล่า?“คุณเเม่ทานปลากะพงหน่อยสิครับ กุ้งเเม่น้ำก็รสชาติดีนัก” ยอดหล้าเเกะปลายื่นมาตรงหน้าหล่อน ดวงตาของชายหญิงที่มีนัยยะต่อกันถูกเชื

ขุนเเสนคำทำได้ทุกอย่าง หากว่านั่นจะเป็นหนทางที่จะสามารถไต่ไปถึงดวงจิตที่หายไปของเมียใจชั่วของเขาได้ เมื่อเสร็จสิ้นกิจรัก ทั้งคู่ตระกองกอดกันบนฟูกนอนราวกับคู่ผัวเมียที่รักกันปานจะกลืนกิน เเต่นั่นคงอยู่ในห้วงภวังค์ของเอื้องน้อยเพียงฝ่ายเดียว หล่อนอายุมากจนมีลูกโตขนาดนั้น เเต่ยังวิ่งโร่หาผู้ชายราวกับเด็กๆ ขุนเเสนคำในร่างสามีของนางที่โอบร่างกายเพรียวบางนั่นไว้รู้ดีอยู่เเก่ใจ ว่าในตอนที่เขามีชีวิตอยู่ พฤติกรรมเรียกร้องความรักของหล่อนมันน่าอดสูขนาดไหน เเต่ก็คงไม่ต่างจากเขาที่พยายามเรียกร้องความรักจากบัวงามสินะ ที่รู้สึกดูเเคลน… อาจเพราะเหมือนเห็นตัวเขาซ้อนทับอยู่ในร่างของเอื้องน้อยก็เป็นได้ “เห็นว่าเเม่เอื้องน้อยเป็นเพื่อนเล่นสมัยเด็กของพระมเหสี จักว่ากระไรหรือไม่… หากพี่อยากขอเข้าพบท่านผ่านทางน้อง” เเต่เขาก็จำเป็นต้องสลัดความคิดวกวุ่นนั่นทิ้งไปพร้อมกับเข้าเรื่องเข้าราวอย่างจริงจัง ว่ากันว่าพระราชชนนีนั้นมีความถือตัวต่อชายเเปลกหน้าไม่ว่าจะตำเเหน่งยศศักดิ์สูงสักเพียงใด เเละถึงเเม้พระยาสิงขรจะมีความสนิทชิดเชื้อกับองค์กษัตริย์ก็ตาม เเต่เพราะเจ้านางให้ความสำคัญเเละต่อต้านการยึดถือเรื่องอนุ

“เห็นทีว่าจะเป็นเพราะข้าเอง” แต่สุ้มเสียงเข้มที่ดังขึ้นด้านหลังก็ทำให้ทั้งบ่าวทั้งนายที่ยืนประจันหน้ากันชะงักไป เมื่อหันกลับไปสบตาจึงเห็นร่างของยอดหล้ายืนจังก้าอยู่ด้านหลัง ดวงหน้าของเขาประดับไปด้วยรอยยิ้มมุมปากท่าทางพิกลนัก “นางเปียกเพราะข้า อย่าได้ถือสาเลยหนา” “เจ้าค่ะคุณชาย” ทั้งที่เมื่อกี้เธอคิดหาข้ออ้างแทบตายแต่ยัยบ่าวนี้กลับดึงดันจะคาดคั้นให้จงได้ พอเป็นคุณหนูคนโตที่พูดอะไรส่งเดชไปเรื่อยเปื่อยออกมากลับเชื่อถือโดยไม่มีข้อกังขาเสียอย่างนั้น! เหตุผลก็ไม่มีให้ ไฉนจึงยอมเชื่อมากกว่า ลำเอียงไปไหมวะบ่าวบ้านนี้ คิดแล้วหงุดหงิด แต่ก็ทำเป็นฝืนยิ้มหวานให้กับชายตรงหน้า “ให้ข้าช่วยหรือไม่?” เมื่อเห็นว่าหล่อนทำท่าจะก้าวเข้าห้องหลังจากส่งยิ้มให้เพียงไม่กี่ชั่วครัน ขุนหล้าจึงอาสาเข้าช่วยเหลือ ถึงจะมีนัยยะว่าการช่วยเหลือที่ว่าคือเข้ามาช่วยเธอเปลี่ยนผ้าผ่อน รวมถึงรุ่มร่ามกับตัวเธอก็ตาม “มิเป็นไรดอกจ้ะ เปลี่ยนเสื้อครู่เดียวเอง รอน้าก่อนนะ” บ่าวคนนั้นยืนมองหล่อนลนลานเดินเข้าห้องพร้อมกับตามเข้าไปช่วยเปลี่ยนเสื้อแสงให้ จนเปลี่ยนเสร็จแล้วเปิดประตูออกมาก็พบว่าขุนหล้ายังคงยืนอยู่ที่เดิม “...” “มี