Semua Bab เกิดใหม่ทั้งที ดันเป็นเมียโคตรผีดุ: Bab 61 - Bab 70

ค่ำคืนนี้มิ่งขวัญร้อนรุ่มจนเกินจะทานทนเป็นพิเศษกว่าในทุกๆ ค่ำคืน เขานึกถึงวาจา กิริยาเเละคำพูดทุกคำที่นางผู้หญิงนั่นเอื้อนเอ่ยไม่ยอมหลุดออกไปจากหัว “เอาสิ มิ่งขวัญ” “ว่ากระไรนะ?” “น้าจะเล่นกับเจ้ามิ่งด้วยก็ได้นะ เพราะเจ้ามิ่งเองก็รูปงามถูกใจน้าเหมือนกัน” มิใช่ไม่รู้ว่านั่นคือมารยาล่อลวงชายของผู้หญิงเช่นนั้น ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกเเต่ก็ขาดความยับยั้งชั่งใจ เมื่อหวนนึกถึงท่าทางยั่วเย้าโดยไม่จริงจังนัก หัวใจของมิ่งขวัญยิ่งเต้นส่ำระรัว เขาไม่เคยพบเจอสถานการณ์เช่นนี้ เเม้เเต่ทองผินที่เขาบูชาจนสุดดวงใจ ความรู้สึกที่มีต่อบัวงามเเตกต่างจากเจ้าคุณเเม่ เขาเคารพบูชาคุณเเม่ทองผินจนไม่คิดเเม้เเต่จะเเตะต้องเเม้เเต่ปลายเล็บหรือเเม้เเต่เส้นผมของท่าน เเต่มิ่งขวัญเข้าใจว่านั่นคือความรักในเชิงชู้สาวมาโดยตลอด เขาเข้าใจว่าตนเองนั้นหลงใหลจมปลักอยู่กับเสน่ห์ผู้ใหญ่ที่อบอุ่นเเละลึกลับของทองผินอยู่เสมอมา เเต่ครั้นเมื่อโดนยั่วหยอกเเค่เพียงน้อยจากผู้หญิงที่คิดว่าชังหน้าหล่อนตั้งเเต่เเรกเห็น สัญชาตญาณของชายหนุ่มที่กำลังจะเติบโตเต็มวัยร้องบอกว่าเขาปรารถนาในตัวของผู้หญิงคนนั้น จนถึงขนาดหึงหวง พลั้งปากสร้างความ

“กูมิคิดจักเจรจาความใดกับนังคนทรยศเยี่ยงมึงอีกต่อไป ก่อนคอมึงจักโดนเชือดสิ้น จงบอกมาซึ่งที่อยู่ของเถ้ากระดูกผัวเก่ามึงว่าอยู่เเห่งใด!” น้ำเสียงเเละเเผ่นอกที่อุ่นร้อนเเทบเป็นไฟนั้นเย็นเยียบเเตกต่างจากผิวกายเเกร่งที่ร้อนระอุ เต็มไปด้วยเพลิงเเค้นเเละความอาฆาต ปลายมีดกดลึกขึ้นอีกนิด กลิ่นกายหอมหวานของร่างเล็กประชิดใกล้ปลายจมูกโด่ง ไรหนวดเเทรกระหว่างผิวซอกคอจนรู้สึกขนหัวลุก “คือฉัน” ถ้าบอกไปตามตรงว่าไม่รู้ คอคงได้หลุดออกจากบ่าเเน่ๆ “ฉันไม่... อึ้ก!” เมื่อจับทางได้ว่าหล่อนจะทำเฉไฉอีกครั้ง ฝ่ามือหนากำเเน่นเเละกดปลายมีดบาดลึกขึ้นจนเลือดซึมออกมาผ่านปากเเผล บีรู้ว่าคนเเบบไอ้เหล็กไม่เคยมาเล่นๆ ตั้งเเต่เเรก มันคือผู้ชายคนเดียวที่พร้อมจะฆ่านางบัวงามโดยปราศจากความรักหรือความลุ่มหลงเเตกต่างจากชู้คนอื่นๆ ยิ่งอยู่ในช่วงชุลมุนเเต่ร่างกายกลับชาดิกไร้ความรู้สึกเสียจนสัมผัสได้เเค่เพียงกลิ่นเลือดบางๆ ใช่ เพราะเขาไม่เหลือเวลาให้รีรออะไรอีกเเล้ว ยิ่งใช้เวลานานเท่าใด องค์หญิงยาดะนาผู้เป็นที่รักก็ยิ่งรอนานขึ้นเท่านั้น มันไม่คุ้มค่ากัน... หากต้องเเลกมากับการถูกเหยียบย่ำดวงใจซ้ำสองที่เขาทำภารกิจไม่สำเร็จ สู้

ความร้อนจากลูกประคบซึมผ่านเนื้อผ้า แตะต้องลงบนผิวเนื้อจนร้อนวาบ ก่อนจะค่อยๆ คลายอาการตึงเกร็งจากตะคริวไปทีละน้อย ไอน้ำจางเบาบางลอยออกจากลูกประคบที่แนบลงตามจังหวะมือหนักเบาสลับกันของพระยาสิงขร บรรยากาศในห้องเงียบงันยิ่งทำให้บียิ่งไม่เเน่ใจในความเป็นห่วงที่เเสนจะคลุมเครือนี้ ไม่เข้าใจเลยสักนิด ว่าทำไมจู่ๆ คนอย่างเขาถึงได้มาทำสิ่งนี้ด้วยตัวเอง อ้อ... คงกลัวว่าร่างเมียจะบอบจะช้ำสินะ บีเเค่นยิ้ม พลางเอียงคอจ้องมองเขาในความมืด เห็นเสี้ยวหน้าเคร่งขรึมของบุรุษผู้เป็นทั้งขุนศึกและภูตผีมาก่อน ดวงตาของเขาจับจ้องที่เรียวขาของเธอ แต่แววตานั้นกลับไม่มีสิ่งใดส่อถึงความโกรธเกรี้ยวหรือเเม้เเต่ตัณหายามเมื่อหล่อนทำอะไรขัดกับประสงค์ของเขา มีเพียงความเงียบขรึมแน่วแน่ และบางสิ่งบางอย่างที่เธอไม่กล้าแม้แต่จะหลงคิด เพราะคล้ายจะดูเข้าข้างตนเองจนเกินไป “พี่ผี” ทั้งๆ ที่รู้อยู่เเก่ใจว่าเหตุผลมันคืออะไร เเต่อารมณ์ฟุ้งซ่านทำให้บีโพล่งขึ้นมาโดยไม่ทันได้ไตร่ตรอง “ฉันขอโทษที่ทำให้ร่างเมียพี่เจ็บตัวนะ” มือหยาบหยุดเคลื่อนไหวเพียงชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยเสียงเเหบห้าว กลิ่นสุราเเรงที่เเผ่ซ่านผ่านกายของเขา ทำให้บีรับรู้ว

“พี่ เดี๋ยวฉันจัดการเองดีกว่า” บีเห็นว่าท่าไม่ดีจึงรีบโพล่งขึ้นมา ร่างเล็กยังเจ็บขาอยู่เเต่ก็ฝืนใจลุกขึ้น เซไปเล็กน้อยท่ามกลางสายตาที่สั่นไหวเพียงชั่วครู่จากเสี้ยวหน้าดุดัน รอยฝีเท้าเปล่าที่ย่ำลงพื้นไม้ของหล่อนนั้นซวนเซจากอาการบาดเจ็บ หากแต่หนักแน่นพอจะทำให้ความเงียบของเรือนที่มืดเเละสงบอย่างน่ากลัวแตกกระจาย เธอก้าวเข้ามาช้าๆ ดวงตาสบกับดวงตาเดือดดาลของชายพม่าผู้เคยมั่นใจในฝีมือของตนว่าเป็นนักรบอันเกรียงไกร เเต่ผู้หญิงตรงหน้ากลับทำให้มันเปลี่ยนความคิด นังนี่เป็นใครกันเเน่ ไอ้เหล็กที่นั่งอยู่ต่ำกว่ามองผู้หญิงตัวเล็กเหนือร่างด้วยความฉงนปนเคืองเเค้นยิ่งนัก ขุนแสนคำยังคงไม่พูดอะไร เพียงแต่เหลือบตามองเธอ ก่อนจะหันกลับไปยังไอ้เหล็กอีกครั้ง “มิต้อง” เขาห้ามปรามความอวดเก่งของเมียตนเอง ฝ่ามือหนาดันไหล่เธอออกน้อยๆ “พี่จัดการเอง” พะ... พี่? นางสาวบีเผลอขนลุกให้สรรพนามนั้นเล็กน้อย ก่อนที่ต่อมาจะเข้าใจได้ว่าเขากำลังเล่นละครปาหี่ต่อหน้าไอ้เหล็กอยู่ “มึงมิกลัวความตายงั้นรึ” เขากล่าวเสียงเรียบ แต่น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยโทสะที่กรุ่นร้อนราวขี้เถ้าใต้กองไฟที่พร้อมลุกโชนขึ้นอีกครั้ง “เช่นนั้น กูจักไม

มิ่งขวัญหลบตัวอยู่ภายในห้องตั้งเเต่ช่วงเวลาที่เกิดเรื่อง ไม่ยอมออกมาร่วมวงทานข้าวกลางวันกับผู้ใดในเรือน ก็แน่ล่ะ มันเล่นทำเรื่องงามหน้าเอาไว้ถึงขนาดนั้นนี่ นางบัวงามนั่งลงที่สำรับด้วยอารมณ์ขุ่นมัว ข้อมือของหล่อนยังปรากฏรอยแดงให้เห็นชัดถนัดตา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตอนนั้นไอ้เด็กเวรนั่นออกแรงฉุดยื้อเเรงเเค่ไหน และเมื่อถึงเวลาที่คิดว่ายอดหล้าน่าจะสำเร็จโทษความผิด กลับทำท่าทีหนีปัญหา ไม่คิดรับผิดรับชอบอะไรในสิ่งที่ทำเลยสักนิด ก็ขี้ขลาดตาขาวสมกับเป็นมันดี แม้สุดท้ายจะหลงเหลือมันเพียงคนเดียวในโลก บีก็ไม่ได้คิดที่จะแลแม้ปลายหางตา ผู้ชายที่ไหนพอโดนอ่อยเลยเพิ่งมาคลั่ง เเถมยังใช้วิธีคลั่งเเบบบังคับใจอีกฝ่าย นี่มันพฤติกรรมของเด็กน้อยชัดๆ คิดเเล้วยังหงุดหงิดหัวเสียไม่หาย ไม่ว่าผู้ใดก็ตามที่เข้าหาบัวงามในร่างนี้ด้วยเจตนาร้าย จะเป็นชายที่นางเคยคว้ามาโดยไร้ความคิด หรือแม้แต่ที่คิดมาอย่างถี่ถ้วนแล้วก็ตาม สุดท้ายล้วนไม่เข้าท่าสักคน รวมถึงขุนแสนคำด้วย หลังจากที่เขาทรมานนายเหล็กอยู่แทบทั้งคืน ดูท่าชายผู้นั้นจะปากหนักไม่ยอมเอ่ยความใดถึงผู้ที่อยู่เบื้องหลังเลยสักนิด แววตาพร่าเลือนประหนึ่งคนที่พร้อมจะส