All Chapters of พระชายาตำหนักร้างรัก: Chapter 51 - Chapter 59

มือเรียววางจดหมายสำคัญที่องค์ชายเหวินอวิ๋นฝูเพิ่งตอบกลับมาอย่างมิค่อยเข้าใจนัก เขาแจ้งว่าท่านหมอที่เคยให้การรักษาตวนอ๋องเฉินฟาหยางเมื่อยามยังเยาว์เดินทางไปเยี่ยมญาติที่ต่างเมืองเป็นการชั่วคราว แล้วประโยคที่เคยกล่าวว่าแก่ชราจนเดินทางไปยังต่างเมืองมิไหวนั่นหมายความว่าอย่างไรแน่นางยังมิทันได้ไขข้อสงสัยให้กับตนเอง เสวียนหนิงอันก็แบกของเล่นและขนมจำนวนมากกลับเข้ามาในเรือน ทั้งเสี่ยวผิงและเสี่ยวอันก็ยังได้รับถุงเล็ก ๆ ที่เดาได้ว่ามีสินน้ำใจจำนวนไม่น้อยอยู่ในนั้นด้วย“เหตุใดท่านพ่อจึงซื้อขนมให้มากมายถึงเพียงนั้น เจ้าสองคนก็เช่นกัน ทำเรื่องอันใดมาถึงได้เบี้ยหวัดกับเขาด้วย” สองสาวใช้หัวเราะคิกคักไม่ยอมตอบ“หากท่านแม่อยากรู้ ท่านแม่ก็ต้องให้ขนมหนิงเอ๋อร์เพิ่มนะเจ้าคะ”“นับวันยิ่งต่อรองเก่ง แต่แม่มิหลงกลเจ้าหรอกนะ”เสวียนซือชิงหอมแก้มเจ้าก้อนแป้งที่ยิ้มให้นางอย่างไร้เดียงสาก่อนเอนหลังพักผ่อน ไม่สอบถามต่อว่าบุตรสาวไปทำเรื่องอันใดถูกใจบิดาจึงได้ขนมและของเล่นมากมาย ซึ่งนั่นนับว่าเป็นเรื่องที่ผิดพลาดที่สุดแล้วเสวียนหนิงอันยิ้มให้กับท่านป้าทั้งสอง อ้าแขนขอให้พาไปอาบน้ำเพราะรู้สึกไม่สบายตัว ทั้ง ๆ ที

เสียงตวาดของตวนอ๋องเฉินฟาหยางและเสียงร้องไห้อย่างน่าเวทนา ทำให้สาวงามที่นอนเอนหลังพักอย่างสบายอยู่ในเรือนใหญ่ จำต้องลุกออกจากเตียงอย่างมิเต็มใจนัก นางเดินอย่างช้า ๆ ไปยังต้นเสียงแห่งความวุ่นวาย ปรากฏว่านอกจากพระสวามีเจ้าอารมณ์แล้ว ยังมีเสวียนหนิงอันและสตรีอีกนางนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นด้วย“พระชายาเสวียน! ให้เพ่ยเจินอยู่ต่อเถิดนะเจ้าคะ!”“เจ้าไม่มีสิทธิ์เรียกชื่อของนาง! เหอเพ่ยเจิน หากเจ้ายังดื้อด้าน ข้าคงฝืนตนเองแสร้งทำใจดีต่อหน้าหนิงเอ๋อร์มิได้แล้ว”ตวนอ๋องเฉินฟาหยางหันไปขออภัยยอดรักคนงามที่เสียงดังจนนางตื่น ซ้ำร้ายเสวียนหนิงอันที่วิ่งเล่นอยู่สวนก็ได้ยินและวิ่งตามเข้ามาเป็นประจักษ์พยานแห่งความวุ่นวายนี้ด้วย“เกิดเรื่องอันใดหรือเจ้าคะ”“ทูลพระชายา กระหม่อมเสนอมากกว่าสองพันตำลึงแล้ว ทว่า...”พ่อบ้านหวังอู่ส่ายหน้าอย่างระอา สตรีนางนี้จะว่าฉลาดก็ฉลาด แต่จะว่าโง่ก็โง่ แทนที่จะรับข้อเสนอแล้วจากไป กลับรั้งรออยู่จนเกิดเรื่องใหญ่ คงหมายขอความเห็นใจจากพระชายาเสวียนมิผิดแน่“ให้เพ่ยเจินอยู่ต่อเถิดนะเพคะ เพ่ยเจินจะได้ช่วยดูแลปรนนิบัติท่านอ๋อง ดูแลคุณหนู...”“ไม่ต้องมาดูแล หนิงเอ๋อร์ไม่ชอบป้าใจร้าย

หากมีเช้าใดที่หม่นหมองที่สุดในชีวิตของเสวียนซือชิง มันคงหนีไม่พ้นเช้านี้ที่ต้องตอบคำถามเจ้าก้อนแป้งว่าเหตุใดจึงต้องตระเตรียมข้าวของเพื่อออกเดินทางอีกครั้ง ทั้งยังตอบไม่ได้ว่าบิดาของนางจะร่วมเดินทางไปด้วยหรือไม่ และเมื่อเป็นเช่นนั้นแล้ว มีหรือที่เสียงร้องไห้อย่างเอาแต่ใจจะไม่ดังลั่นจวน“เช่นนั้นรอหนิงเอ๋อร์คุยกับท่านอ๋องให้เข้าใจก่อน แล้วค่อยเก็บของต่อในภายหลังเถิด”เสวียนซือชิงออกคำสั่งต่อสาวใช้ให้พาเจ้าตัวน้อยไปเล่นในสวนอย่างที่นางชอบทำเป็นประจำ ส่วนตนเองก็นั่งรออย่างใจเย็นเพราะเห็นว่ายังเช้าอยู่มาก ตวนอ๋องเฉินฟาหยางเพิ่งได้รับมอบหมายงานใหม่ เรื่องนอนดึกตื่นสายจึงมิใช่เรื่องแปลกแต่อย่างใดเขาเหนื่อยอย่างมากเรื่องนั้นนางย่อมรู้ดีที่สุด แม้ไม่เชี่ยวชาญในเรื่องการใช้ชีวิตคู่จนทุกอย่างพังทลาย แต่ปฏิเสธมิได้ว่าตวนอ๋องเฉินฟาหยางเป็นบุรุษที่มีความสามารถ เรื่องสำคัญที่ต้องใช้งบประมาณ ย่อมเป็นเขาที่ต้องคอยตรวจดูเพื่อมิให้มีข้อผิดพลาดอันใดเกิดขึ้นในภายหลังแน่นอนว่ามีคนไม่มากที่ทราบเรื่อง เรียกได้ว่าตวนอ๋องคือที่ปรึกษาลับขององค์ฮ่องเต้เหวินจวินก็มิผิดนัก หากจะมีเรื่องอันใดที่มองดูแล้วขัดตาไปบ้

เหล่าภมรและดอกไม้นานาพรรณที่ส่งกลิ่นหอมเย้ายวนยามนี้กลับมิอยู่ในสายพระเนตรของฮ่องเต้เหวินจวิน เดิมทีเขาก็มิได้ชื่นชอบการออกนอกวังหลวง แต่เพราะต้องการให้ฮองเฮาและบรรดาพระสนม รวมถึงเหล่าองค์ชายได้มีโอกาสใกล้ชิด สร้างความปรองดอง ไม่แตกแยกเหมือนบรรดาพระเชษฐาและพระอนุชาร่วมบิดา งานน่าเบื่อหน่ายจึงถูกจัดขึ้นในทุก ๆ ปี แต่จะให้มีเพียงเหล่าองค์ชายองค์หญิงก็คงไม่สนุก เหล่าลูกหลานขุนนางชั้นสูงจึงได้รับเทียบเชิญให้มาร่วมงานนึกไม่ถึงว่าพระชายาคนงามตวนอ๋องก็มาด้วยหัตถ์หนาโบกไล่ข้าราชบริพารไปให้พ้นจากบริเวณ มิลืมกำชับองค์ชาย รัชทายาทที่เพิ่งจะถูกสตรีร่างเล็กกล่าวโทษให้พาฮองเฮาไปเดินเล่นเพื่อผ่อนคลายอารมณ์ ส่วนบุตรชายคนเล็กของเสนาบดีหลี่ แม้ได้รับคำสั่งเช่นเดียวกัน แต่ก็ยังเดินวนเวียนอยู่มิไกลนัก“มินึกว่าจะได้เจอตัวจริงของเจ้า นับว่าฟาหยางเลือกพระชายาได้ดี นอกจากจะงดงามอย่างมากแล้ว วาจายังเชือดเฉือนดุจคมมีด สมแล้วที่ทำให้น้องชายของเราพ่ายแพ้จนสิ้นท่า”“ฝ่าบาท...ท่านอ๋องมิได้เลือกหม่อมฉันนะเพคะ ทุกอย่างล้วนเป็นท่านพ่อที่จัดการ”“เรื่องนั้นเราย่อมรู้ดี จำได้เสียด้วยซ้ำว่าตวนอ๋องทำหน้าตาคล้ายจะอาเจี

เจ็ดปีผ่านไป...น้ำเสียงออดอ้อนของพระชายาคนงามสอบถามบุรุษที่นางรักอย่างเอาใจ ว่าเหตุใดวันนี้จึงไม่ยิ้มแย้มให้อย่างที่เคย ทั้งยังทำหน้าบูดบึ้งมิยอมให้เข้าใกล้ ถามอันใดก็มิค่อยยอมตอบ เดาได้ลำบากว่ามีเรื่องอันใดรบกวนสมองอันชาญฉลาดของเขาอยู่แน่“ท่านพี่...”“พี่ไม่อยากพูด ขอทำใจสักครู่แล้วจึงจะอารมณ์ดีได้”“เกิดเรื่องยุ่งยากที่ค่ายทหารหรือเจ้าคะ”เสวียนซือชิงยังคงไม่ย่อท้อ พยายามหลอกถามเอาความจริงที่ทำให้ตวนอ๋องอารมณ์ดีถึงกับยิ้มไม่ออก เขาเพิ่งกลับจากค่ายทหารนอกเมืองในช่วงสาย เป็นไปได้ว่าอาจอารมณ์เสียมาจากที่นั่น หรือว่าเพราะเห็นนางเพิ่งกลับมาจากร้านค้าสกุลหลี่ที่พี่ชายบุญธรรมยกให้ดูแลไม่สิ ร้านค้านั้นเป็นของนาง เพราะตวนอ๋องเฉินฟาหยางมีนิสัยไม่ชอบติดค้างผู้ใด ที่มิชอบมากกว่านั้นคือให้พระชายาติดค้างผู้ใด เขาจึงยอมเสียเงินเล็กน้อยเพื่อซื้อกิจการของคุณชายหลี่จินหมิงเพื่อตัดปัญหา ในเมื่อนางเป็นเจ้าของแล้วแวะเวียนไปดูร้านบ้างก็นับว่าเหมาะสมมิใช่หรือ“ท่านพี่...”“ที่ค่ายทหารปกติดี อวิ๋นฝูแวะมาดูการฝึกทหารก็กลับไปแล้ว จินหมิงเองก็เช่นกัน เขาฝากขอโทษที่มิได้มาเยี่ยมเจ้าด้วยตนเองเพราะติดธุระเร่งด