All Chapters of พระชายาตำหนักร้างรัก: Chapter 41 - Chapter 50

ตำหนักเยว่ฉีครึกครื้นกว่าที่เคย พ่อบ้านชราออกคำสั่งให้สาวใช้จัดเตรียมห้องนอนสำหรับพระชายาและเจ้าก้อนแป้งที่ร่าเริงเสียยิ่งกว่าผู้ใด ส่วนสาวงามผู้เป็นมารดากลับทำสีหน้าคล้ายคิดไม่ตก ด้วยไม่มั่นใจว่าการตัดสินใจในครั้งนี้ถูกต้องดีแล้วจริงหรือ‘ชิงชิงยอดรัก เจ้าก็เห็นว่าหลี่จินหมิงมักมากจนทำให้ลูกของเราเห็นภาพที่มิสมควรเห็น เจ้าจะกล่าวหาว่าพี่วางแผนลวงอย่างไรก็ได้ แต่ข้อเสนอที่กล่าวออกไปนั้น ล้วนเป็นผลดีต่อเจ้าซาลาเปาน้อยหนิงเอ๋อร์จริง ๆ มิใช่หรือ’‘ข้าจะคอยดูนางมิให้เข้าไปยุ่มย่ามให้ห้องส่วนตัวของเขาอีก’‘คิดว่าห้ามนางได้หรือ หนิงเอ๋อร์ดื้อดึงไม่ผิดกับพี่ในยามเด็ก มองอย่างไรก็คล้ายกับเห็นเงาของตัวเอง หากเจ้ายิ่งเอ่ยปากห้าม นางก็จะยิ่งต่อต้านและลงมือทำ มิได้โทษว่าเจ้าเลี้ยงลูกไม่ดี แต่เรื่องนิสัยนี้สืบทอดจากสายเลือด ยิ่งพี่มิได้อยู่ด้วยแต่แรก...’เหตุผลของเขามีมากมายและล้วนแต่ฟังขึ้น เดิมทีไม่เข้าใจว่าเหตุใดเสวียนหนิงอันจึงได้ซนเกินเด็กนัก แต่พอได้ฟังวีรกรรมของผู้เป็นบิดาในวัยเด็กสักหลายคำ เสวียนซือชิงก็พอจะเข้าใจได้บ้าง‘ข้าแสร้งเชื่อฟัง ทว่าความจริงแล้วดื้อรั้นอย่างมาก’นางมองบุตรสาวที่ก

หลายปีที่ผ่านมาชื่อเสียงเรื่องความหยิ่งยโสและโมโหร้ายของตวนอ๋องเฉินฟาหยางลบเลือนลงไปบ้าง ทว่าวันนี้โทสะรุนแรงของเขากลับคุกรุ่นขึ้นมาอีกครั้ง เนื่องจากพระชายาคนงามถูกสตรีใจหยาบเอ่ยวาจาล่วงเกินอย่างมิน่าให้อภัยที่สุด“เมื่อครู่นี้เจ้าเรียกชายาข้าว่าอย่างไร!”“หม่อมฉันผิดไปแล้วเพคะ ท่านอ๋อง…”“ตอบมิตรงคำถาม!” เฉินฟาหยางตะโกนเสียงดังลั่น เมื่อครู่เขาได้ยินครบถ้วนทุกคำจึงเคียดแค้นแทบคลั่ง แล้วเสวียนซือชิงยอดรักของเขาเล่า นางจะปวดใจมากมายเพียงใด“ท่านอย่าเสียงดังรบกวนผู้อื่น รีบซื้อด้ายปักผ้าแล้วรีบกลับเถิดเจ้าค่ะ”เสวียนซือชิงร้องห้าม คนจำนวนมากเริ่มเข้ามามุงดูเพราะเสียงวิวาท ส่วนคนที่เห็นเหตุการณ์แต่แรกก็กระซิบว่าบุรุษรูปงามคือตวนอ๋องเฉินฟาหยาง ส่วนสาวงามที่ยืนข้าง ๆ คือพระชายาเสวียนอย่างมิต้องสงสัยแล้วความจริงถูกเปิดเผยเช่นนี้ ชีวิตของเสวียนซือชิงคงไม่มีวันสงบได้แน่“นางลบหลู่เจ้าถึงเพียงนี้แล้ว ไยยังคิดปล่อยผ่าน”เมื่อตวนอ๋องกล่าวเช่นนั้น นางจึงขยับไปยืนอยู่ข้าง ๆ ก่อนกระซิบด้วยประโยคที่ทำให้เขารู้สึกแย่เสียยิ่งกว่าเดิม“ทุกอย่างล้วนเป็นเพราะท่าน… หากท่านปฏิบัติต่อข้าให้สมกับที่เป็นพระ

หลังจากชี้แจงต่อสองสาวใช้อีกสองสามคำ ตวนอ๋องเฉินฟาหยางก็อุ้มเจ้าซาลาเปาน้อยที่นอนหมดแรงอยู่ในอ้อมแขนขึ้นรถม้ากลับตำหนัก โดยมิลืมกำชับองค์ชายรัชทายาทว่าหากยังอยู่ที่นี่ก็จงเก็บเนื้อเก็บตัวให้มากสักหน่อย เหล่าองครักษ์ที่ตามมาด้วยจะได้ไม่ลำบากเรื่องการดูแลรักษาความปลอดภัย ซึ่งเจ้าตัวก็รับคำอย่างไม่ชอบใจนักฟ้ายังมิทันมืดสนิทดีเขาก็กลับถึงตำหนักเยว่ฉีหรือที่เสวียนซือชิงลอบตั้งชื่อให้ว่าเป็นตำหนักร้างรัก แต่หากนางยอมพูดจาดีด้วยวันใด เขาก็อยากจะเปลี่ยนชื่อมันให้เป็นตำหนักรักล้น หรือชื่อใดก็ได้ที่มีความหมายที่ดี เหมาะสมสำหรับคนสองคนที่รักกันเหมาะสมสำหรับเขาที่รักนาง“อย่าลืมที่ข้าสั่ง เอาของทุกอย่างไปไว้ในห้องเก็บตำรา” เฉินฟาหยางย้ำกับสองสาวใช้อีกครั้ง ก่อนพาเจ้าตัวน้อยที่คงวิ่งเล่นจนหมดแรงไปพักในห้อง เช็ดใบหน้ามอมแมมด้วยผ้าจนสะอาด พร้อมสั่งด้วยว่าหากไม่ตื่นภายในสองเค่อก็ให้รีบแจ้ง เดี๋ยวเขาจะค่อย ๆ ปลุกนางด้วยตนเอง“หากพวกเจ้าปลุกเอง นางต้องอาละวาดแน่”“เหตุใดจึงต้องอาละวาดล่ะเจ้าคะ” เสียงหวานอดถามแทรกอย่างเป็นห่วงมิได้ เสวียนซือชิงที่เพิ่งจะปักลายผ้าเสร็จ ทราบว่าตวนอ๋องและเจ้าก้อนแป้งของน

มือใหญ่นวดขมับของตนเบา ๆ หลังจากลงนามในหนังสือราชการฉบับสุดท้ายเรียบร้อยดี เขายิ้มอย่างพึงพอใจเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวน้อยนอนหลับอย่างสบาย ไม่ร้องไห้เพราะอาการคันหรือหายใจลำบากแล้ว“คุณชายจะรับอาหารเลยไหมเจ้าคะ”เสี่ยวอันรีบถามเมื่อเห็นว่าตวนอ๋องผู้สูงศักดิ์ลุกออกจากโต๊ะ ตรงไปหอมแก้มบุตรสาวอย่างนึกเอ็นดู“อือ เจ้าไปเตรียมอาหารได้”“แล้วคุณชายสามล่ะเจ้าคะ” เสี่ยวอันย่อมทราบดีว่าคุณชายผู้นั้นมิใช่คุณชายธรรมดา เมื่อเห็นว่ายืนตากแดดรออยู่เกือบหนึ่งชั่วยามก็อดกังวลมิได้“เจ้าคนเหลวไหลยังรออยู่อีกหรือ...เช่นนั้นก็ไปบอกคุณชายสามเถิดว่าข้าอนุญาตให้เข้าพบได้แล้ว”ตวนอ๋องเฉินฟาหยางดุด่าพระราชนัดดาผู้รั้งตำแหน่งองค์ชายรัชทายาทหลายคำ ว่าอายุก็มากแล้วแต่ยังทำตัวเป็นเด็กมิรู้จักโต เกือบทำให้หนูน้อยเสวียนหนิงอันต้องลำบากถึงแก่ชีวิตเจ้าตัวทราบเช่นนั้นแล้วก็ยิ่งรู้สึกผิด ส่งจดหมายขอเยี่ยมเจ้าตัวน้อยที่ตำหนักเยว่ฉี โดยให้คำสัญญาว่าจะหาข้ออ้างให้ดี มิให้เสด็จอาหญิงระแคะระคายเรื่องที่ทำให้เขาต้องเดินทางมาที่นี่โดยเด็ดขาดเฉินฟาหยางพอถูกรบเร้ามากเข้าจึงอนุญาตอย่างเสียมิได้ แต่จะให้เดินเข้ามาอย่างสง่าผ่าเผยโดย

หลังจากรถม้าเคลื่อนตัวไปได้ราวครึ่งชั่วยาม เจ้าของร่างสูงที่งีบหลับตั้งแต่รถม้ายังมิทันเคลื่อนตัวออกจากโรงเตี๊ยมก็ค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้น เมื่อคืนที่ผ่านมาเขานอนไม่หลับจนถึงเช้า มิได้ดื่มสุราดอกท้อที่หลี่จินหมิงโอ้อวดว่ารสชาติดีหนักหนา เพราะต้องการมีกำลังวังชาอย่างสมบูรณ์ยามถึงจุดหมายปลายทาง คอยดูแลต้อนรับพระชายาคนงามและเจ้าซาลาเปาน้อยให้สมเกียรติ ต่างจากเมื่อครั้งแรกที่นางเข้าเมืองหลวงมาเพื่อขอหย่าขาดจากตวนอ๋องเฉินฟาหยางโดยสิ้นเชิง“เมื่อคืนดื่มมากหรือเจ้าคะ”เฉินฟาหยางรีบลุกขึ้นนั่งเมื่อได้ยินเสียงหวานเรียกอย่างมิค่อยพอใจนัก เขาสะบัดศีรษะเล็กน้อยและดื่มน้ำดับความกระหาย ตั้งสติอยู่ครู่หนึ่งก็รีบรายงานตนเองเช่นทุก ๆ วันที่ผ่านมา“ไม่ได้ดื่ม ไม่ได้มองสตรีใด”“ข้าไม่สนใจเรื่องท่านมองหรือไม่มองผู้ใดแล้ว สนใจอยากรู้เพียงว่าเหตุใดท่านจึงโกหก”“โกหก… โกหกอันใดกัน” เฉินฟาหยางถามอย่างมิเข้าใจนัก หรือว่านางรู้เรื่องที่เขาหายจากอาการแพ้ถั่วเหลืองหลังจากอายุได้สิบปี หรือว่าเป็นเรื่องอื่นที่เขาเผลอทำผิดพลาดไป“เหตุใดจึงไม่บอกว่าองค์ชายสามเป็นผู้พาหนิงเอ๋อร์หนีไปเที่ยวเล่นจนเกิดเรื่องล่ะเจ้าคะ เหต