Semua Bab เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ: Bab 131 - Bab 140

โดยเฉพาะคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามหลินจืออี้ก็คือกงเฉินขาทั้งสองข้างของเขาไขว้กัน นิ้วชี้เรียวยาววางอยู่บนหน้าผาก จ้องเธอด้วยความสนใจหลินจืออี้รีบก้มหน้าไปหาปุ่มบนที่นั่งทันที อยากจะหันเก้าอี้ไปยังที่นั่งคนขับสุดท้ายกลับถูกกดให้นวด เสียงหึ่งๆ ดังเต็มตู้รถ จนเธออายมากในขณะที่เธอกําลังมองหาปุ่มกดอย่างตื่นตระหนก มือคู่หนึ่งก็วางอยู่บนราวจับของที่นั่งเธออย่างสบายๆ และร่างกายก็เอนเอียงไปทางเธอเล็กน้อยลมหายใจที่เย็นสบายรดลงมา เธอถอยกลับทันที หลีกเลี่ยงการเข้าใกล้ของผู้ชายแต่ก็ยังไม่สามารถหลีกเลี่ยงที่จะสบตาเขาได้สายตาของทั้งสองประสานกัน เธอรีบถอนสายตาออกไปอย่างรวดเร็ว ส่วนเขาเพียงหลุบตาลงเล็กน้อย ก่อนจะกดปุ่มบนราวจับเก้าอี้สุดท้าย..."เสียแล้ว" กงเฉินกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ"..."หลินจืออี้เงยหน้าขึ้น แพขนตายาวของเธอเลิกขึ้นเล็กน้อย มองเขาอย่างงุนงง แม้แต่สายตาโกหกยังคร้านที่จะปิดบังแต่เมื่อเธอมองไปที่หน้าจอสีดํา เธอก็ทําได้แค่กําหมัดและหันหน้าไปกงเฉินกลับไปนั่งที่เดิม ไม่ได้มองเธอแล้ว เขาหันหน้ามองทิวทัศน์นอกรถ ตาเป็นประกายเล็กน้อยในขณะที่หลินจืออี้กําลังจนใจ ซ่งหว่านชิวที่อ

เขากลับไม่ขยับหลินจืออี้ถึงขั้นเกิดภาพลวงตา มองเห็นรอยยิ้มบางๆ ของเขา ในความมืดมนก่อนที่แสงจะขยายใหญ่ขึ้น ไหล่ของเธอก็ถูกบีบแน่น เธอเพิ่งพบว่าเธอลืมคาดเข็มขัดนิรภัยเมื่อขับออกจากอุโมงค์ รถด้านในก็สว่างขึ้นกงเฉินนั่งตัวตรงอยู่ฝั่งตรงข้าม ขายาวซ้อนกัน ทุกอย่างเป็นปกติ ราวกับว่าลมหายใจที่ข้างหูของหลินจืออี้เมื่อกี้เป็นของปลอมเธอยกมือขึ้นและรู้สึกว่าตัวเองต้องการดื่มชาเพื่อระงับความตกใจเมื่อยกชาขึ้นมาจึงพบว่า ถ้วยชาที่หกไปเมื่อกี้เต็มแล้วเต็มเมื่อไหร่กัน?หลินจืออี้นึกอะไรบางอย่างออก จึงเงยหน้าขึ้นมองฝั่งตรงข้ามทันทีกงเฉินยกถ้วยชาขึ้นดื่มอย่างเกียจคร้าน ปากถ้วยมีรอยลิปสติกจางๆ เขา...สมองของหลินจืออี้อื้ออึงไปชั่วขณะ ริมฝีปากรู้สึกชาไปหมดซ่งหว่านชิวที่อยู่เยื้องๆ กันเห็นรอบข้างสว่างแล้ว ก็มองไปทางหลินจืออี้และกงเฉินทันที แล้วก็เห็นทั้งสองไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ทั้งนั้นโชคดีที่นังสารเลวหลินจืออี้ไม่ได้อ่อยกงเฉินเธอกําลังจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่ก็เห็นรอยแดงบนถ้วยที่กงเฉินถืออยู่ในมือเธอก็เป็นผู้หญิง ย่อมรู้ว่าคืออะไรซ่งหว่านชิวกําหมัดแน่น เท้าเตะไปที่หัวเข่าของ

หลังจากฟังจบ ประธานอวี๋ก็หัวเราะเสียงดังขึ้นเฉินฮวนกําลังจะลุกขึ้น แต่หลินจืออี้ยื่นมือมาขวางไว้ เป็นการบอกให้เธออย่ารีบพูดมากเกินไปแต่เฉินฮวนหลีกเลี่ยงมือของเธอ ลุกขึ้นยืนและไม่ยอมอ่อนข้อให้ "ฉันก็คิดว่าดอกชาเหมาะสําหรับประธานอวี๋มากกว่า ที่นี่เรียกว่ารีสอร์ทฉาฮัว เห็นได้ว่าประธานอวี๋เป็นคนที่รักดอกไม้และหวงแหนดอกไม้"ประธานอวี๋ยิ้มพลางหมุนแหวน ความคิดของเธอไม่ชัดเจนตอนนั้นเอง เสิ่นเยียนก็ลุกขึ้นเธอพูดอย่างอ่อนน้อมถ่อมตน "ประธานอวี๋คะ แม้ว่าความสามารถของฉันจะไม่ดีเท่าพวกเธอ แต่ฉันคิดว่าปาปาราชาเหมาะกับประธานอวี๋มากกว่า ผู้หญิงที่แข็งแกร่งอย่างคุณ เจิดจ้าและมั่นใจ ย่อมต้องการแสงที่สะดุดตามากขึ้น"ประธานอวี๋หันหน้าไปจ้องหน้าเสิ่นเยียน ยกคิ้วขึ้นแล้วพูดว่า "เธอนี่น่าสนใจจริงๆ มีความคิดมาก""ไม่กล้าค่ะ ฉันก็แค่พูดความจริงเท่านั้น" เสิ่นเยียนก้มศีรษะลงด้วยความระมัดระวังแฝงไว้ด้วยความภาคภูมิใจทุกคนต่างก็คิดว่าแหวนดอกชานั้นดี แต่เธอยืนกรานที่จะทําตรงกันข้าม ไม่ทําให้คนรู้สึกน่าสนใจและมีความคิดเห็นทันใดนั้น ประธานอวี๋ก็มองไปที่หลินจืออี้ที่ไม่พูดอะไรเลย"คุณหลิน ทุกคนก็พูดแล้

พูดกับคนที่ฉลาดเกินไปน่าเบื่อจริงๆ ประธานอวี๋กําลังจะพูดคุยเกี่ยวกับเนื้อหาของสัญญา แต่จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงคนอุทาน"ไฟไหม้แล้ว! ไฟไหม้แล้ว! ช่วยด้วย!"กงเฉินชําเลืองมองศาลาแล้วหันหลังวิ่งออกไปประธานอวี๋ป่นบุหรี่และเดาะลิ้นสองครั้ง รีสอร์ทของเธอไม่ได้คึกคักแบบนี้มาหลายปีแล้ว...รีสอร์ทบนภูเขาอยู่ติดกับภูเขา ตอนนี้เป็นฤดูใบไม้ร่วงอีกแล้ว ใบไม้แห้งในภูเขาพัดเข้ามาเป็นครั้งคราว ดังนั้นความตระหนักในการป้องกันอัคคีภัยจึงดีเป็นพิเศษไฟถูกเผาไม่นานก็ถูกคนของรีสอร์ทดับแล้วสุดท้ายเป็นสวนดอกไม้เล็กๆ ที่พิเศษที่สุดประสบความหายนะ ดอกไม้ที่ละเอียดอ่อนภายในถูกเผาจนจําไม่ได้หลินจืออี้ได้ยินเสียงวิ่งออกจากห้องน้ำ ก็เห็นกงเฉินวิ่งมาจากที่ไม่ไกลอย่างรีบร้อนเมื่อใกล้ถึงห้องน้ำ ก็มีร่างหนึ่งวิ่งเข้ามาในอ้อมแขนของเธอ"คุณชายสาม ฉันไม่เป็นไรค่ะ แค่ไฟนี้ไหม้กะทันหันเกินไป น่ากลัวเกินไปแล้ว""อืม"กงเฉินตอบรับเบาๆ เห็นชัดว่าคิ้วของเขาคลายออกหลินจืออี้หยุดห่างจากทั้งสองคนไม่กี่ก้าว พอเงยหน้าขึ้นก็สบเข้ากับสายตาของกงเฉิน ในดวงตาดําขลับของเขามีแสงที่ไม่ชัดเจนเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งชั้นเธอไม่ได

"อ๋อ?" สายตาของประธานอวี๋เปลี่ยนไป รอยยิ้มในน้ำเสียงจางลง พูดอย่างเย็นชาว่า "หมายว่ายังไง?"“แหวนดอกชาของคุณสวมอยู่บนนิ้วก้อยและแหวนทั้งหมดล้วนหลีกเลี่ยงกับนิ้วที่เกี่ยวข้องกับความรัก”"เมื่อสิบปีก่อน สามีที่เพิ่งแต่งงานใหม่ของคุณเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ จริงๆ แล้วยังมีอีกคนหนึ่งที่อยู่ในที่เกิดเหตุ คนรักของเขา ผู้หญิงที่รักดอกชาคนหนึ่ง ก่อนตายยังกําดอกชาที่สามีคุณส่งให้ไว้แน่น แม้แต่รีสอร์ทฉาฮัวแห่งนี้ก็เป็นของขวัญที่สามีคุณใช้เงินของคุณมอบให้เธอ และตอนนี้ก็เป็นรางวัลของคุณแล้ว"ขณะที่พูด หลินจืออี้ก็เดินเข้าไปใกล้สวนดอกไม้เล็กๆ ที่ถูกไฟไหม้ แล้วหันขวับไปมองประธานอวี๋ที่มีสีหน้าเย็นชาจากนั้นเธอก็พูดเบาๆ ว่า "ประธานอวี๋ ดอกไม้นี้บานสะพรั่งมากเป็นพิเศษนะคะ"ประธานอวี๋พูดอย่างเย็นชาว่า "ย่อมต้องดีแน่นอน ยังไงก็ตามมันเป็นการบํารุงรักษาพิเศษ แต่มันเกี่ยวอะไรกับการที่คุณเผาที่นี่?”"ประธานอวี๋จะมาพักที่นี่ปีละครั้ง ผลักงานทั้งหมดออกไป ดื่มด่ำกับความฝัน ฉันแค่รู้สึกเสียดายผู้หญิงที่มีความสามารถและกล้าหาญอย่างคุณ คุณไม่ชอบดอกชาแต่ติดแหง็กอยู่ในรีสอร์ทฉาฮัว แค่ผู้ชายคนเดียว ไ