Semua Bab เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ: Bab 111 - Bab 120

หลินจืออี้เบิกตาโพลงมองผู้ชายตรงหน้าก็เห็นเพียงเขายกมือสองข้างขึ้นดึงคอเสื้อด้านหลังแล้วดึงไปข้างหน้า เสื้อถูกถอดออกมาทันที เผยให้เห็นร่างกายอันเต่งตึงที่ซ่อนอยู่ใต้เสื้อผ้าเพราะยกแขนทั้งสองข้างขึ้น กล้ามเนื้อที่เอวและท้องก็ขยับตามไปด้วย แต่กลับเห็นกล้ามเนื้อที่ชัดเจน ไม่มีไขมันส่วนเกินเลยแม้แต่นิดเดียวหลินจืออี๋อึ้งไปเล็กน้อย ทันใดนั้นเสื้อไหมพรมตัวหนึ่งก็ปาใส่หน้าเธอกงเฉินเอนกายพิงโต๊ะ กวาดตามองหลินจืออี้ด้วยสายตากรุ้มกริ่ม “คืนนั้นยังดูไม่พอหรือ? ไม่อยากป่วยก็ไปเปลี่ยนข้างในซะ”ใบหน้าของหลินจืออี้ร้อนผ่าวขึ้นมาทันที เธอคว้าเสื้อไหมพรมแล้ววิ่งเข้าไปในห้องเล็กก่อนจะวางผ้าม่านลงหลังจากนั้น ทั้งสองคนก็ไม่ได้พูดอะไรกัน ในอากาศมีเพียงเสียงหลินจืออี้ที่กำลังถอดเสื้อผ้ากงเฉินหยิบบุหรี่ออกมาหนึ่งมวน เมื่อเขากําลังจะจุดไฟ สายตาก็ถูกเงาบนผ้าม่านแย่งไปหลินจืออี้ที่กําลังถอดเสื้อคอเต่าออก เมื่อยกแขนขึ้น ก็เผยให้เห็นรูปร่างที่มีส่วนโค้งส่วนเว้าออกมามันช่างดูเย้ายวนภายใต้บรรยากาศสลัวๆ แบบนี้เธอเป็นสาวสวยจัดอยู่แล้ว ไม่จําเป็นต้องเปลืองแรงเลย ก็สามารถกระตุ้นทุกอณูเซลล์ของผู้ชาย ม

หลินจืออี้มองซ่งหว่านชิวที่กําลังเข้าใกล้ ในใจไม่มีระลอกคลื่นใดๆเธอนั่งตัวตรง เหลือบมองมือที่บาดเจ็บของซ่งหว่านชิว แล้วยิ้มเยาะ “พูดจบแล้วเหรอ? ลำบากเธอจริงๆ เลยนะที่ได้รับบาดเจ็บแล้วไม่ลืมที่จะคุยกับฉัน นี่ไม่เหมาะกับบุคลิกที่บอบบางของเธอเลยนะ? ในเวลานี้เธอควรนอนบนเตบยงร้องห่มร้องไห้ถึงจะถูกสิ”หลินจืออี้ประชดประชันเธอกลับไปริมฝีปากของซ่งหว่านชิวสั่นระริก เธอกัดฟันพลางพูดว่า “ฉันเสแสร้งเท่าเธอไม่ได้หรอก ภายนอกดูต้องการตัดความสัมพันธ์กับคุณชายสาม แต่ลับหลังกลับอ่อยเขาไปทั่ว แผนแกล้งปล่อยเพื่อจับนี่เธอเข้าใจดีเหลือเกินนะ”"ทำไมเหรอ? อยากเรียนหรือไง?” หลินจืออี้ถามด้วยรอยยิ้มซ่งหว่านชิวโกรธจนหน้าดําหน้าแดงสมองเต็มไปด้วยฉากที่เห็นนอกห้องเก็บไวน์ตอนนั้นซ่งหว่านชิวบอกว่าจะไปห้องน้ำ ที่จริงก็แค่อยากจะยืนยันว่ากงเฉินไปหาหลินจืออี้หรือเปล่าเมื่อผู้อํานวยการร้านอาหารบอกว่ากงเฉินไปเขตสำนักงานแล้ว เธอดีใจมากอย่างน้อยก็แสดงว่าหลินจืออี้ไม่ได้สําคัญขนาดนั้นแต่เมื่อเธอไปถึงเขตสำนักงาน กลับเห็นกงเฉินอุ้มหลินจืออี้อยู่ ซ้ำยังพาหลินจืออี้ไปยังห้องเก็บไวน์ส่วนตัวที่เธอเข้าไปไม่ได้ซ

ซ่งหหว่านชิวกล้าให้ไหม?แน่นอนว่าไม่กล้าเธอพูดเองว่า ในมือถือเต็มไปด้วยรูปภาพที่ทําให้หลิ่วเหอและกงฉื่อหยานอับอายในวันนั้นน่าเสียดาย ตอนนี้จะให้หรือไม่ให้ก็ไม่ได้ขึ้นอยู่กับเธอแล้วคุณท่านกงมองไปที่บอดี้การ์ดที่อยู่ข้างหลังเขา บอดี้การ์ดเอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์ของเธอ จากนั้นถอดรหัสหน้าจอและเปิดเครื่องและส่งออกไปภาพถ่ายหลายร้อยรูปในอัลบั้ม ทําให้เขาเกือบจะบีบหน้าจอโทรศัพท์แตก“ซ่งหหว่านชิว เธอใช้ได้เลยนะ ดูเหมือนว่าคําเตือนของฉันยังไม่เพียงพอสินะ!”“คุณ คุณท่านคะ ฉันไม่ได้...”ร่างกายของซ่งหหว่านชิวอ่อนปวกเปียก แทบจะคุกเข่าขอความเมตตาแล้วคุณท่านกงไม่แม้แต่จะมองเธอ โยนโทรศัพท์ให้กงเฉิน แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “แกจัดการซะ!”“ครับ”กงเฉินตอบรับเสียงเรียบขณะนี้เอง หลี่ฮวนก็มาถึง พอเห็นท่าทางของหลินจืออี้ก็ทําให้เขาตกใจจนเกือบจะกรีดร้อง"หลินจืออี้! คุณมีจิตสํานึกในการเป็นคนไข้หน่อยได้ไหม ผมให้น้ำเกลือคุณ แต่คุณมาทำเป็นบริจาคเลือดแทนเนี่ยนะ”ทุกคนจึงพบว่ามือที่ให้น้ำเกลือของหลินจืออี้มีเลือดกลับมาตั้งนานแล้ว ท่อส่งของเหลวสีแดงเลือดสายหนึ่งดูน่าตกใจยิ่งนักหลินจืออี้ร่างกายอ่อ

ณ โรงพยาบาลพอหลินจืออี้ให้น้ำเกลือเสร็จ ไข้ก็ลดลงหมดแล้ว แม้คนจะไม่มีแรง แต่สภาพโดนรวมก็ถือว่าไม่เลว"ไม่นอนโรงพยาบาลจริงๆ เหรอ ดื่มเหล้าเยอะขนาดนั้น แถมยังตกน้ำเป็นไข้ เข้าโรงพยาบาลดูอาการวันหนึ่งก็เป็นเรื่องปกติ” หลี่ฮวนเขียนเวชระเบียนไปด้วยและชักชวนไปด้วยหลินจืออี้ไม่สนใจเขา เปิดผ้าห่มออกหมายจะลงจากเตียงทุกครั้งที่เธอเห็นหลี่ฮวน อารมณ์ของเธอก็จะซับซ้อนมากเธอเคยถามพยาบาลเป็นการส่วนตัว และได้รับการบอกว่าหลี่ฮวนเป็นหมอที่มีชื่อเสียงและมีความสามารถที่ดี แม้แต่ผู้ป่วยก็ยังชื่นชมเขาเป็นไปไม่ได้ที่จะทําการผ่าตัดปลูกถ่ายไตของเด็กโดยไม่ได้รับอนุญาตแต่ก็ตัดออกไม่ได้ว่าเขาจะเห็นแก่ความสัมพันธ์ของเขากับกงเฉินโดยรวมแล้ว สาเหตุหลักอยู่ที่กงเฉินทั้งนั้นหลี่ฮวนเห็นเธอตัดสินใจแล้ว ก็ถอนหายใจเล็กน้อย หางตาเหลือบไปเห็นเสื้อไหมพรมที่เธอสวมพอดี จึงอดตกใจไม่ได้เสื้อไหมพรมนี้ของกงเฉินไม่ใช่เหรอ...หลินจืออี้ไม่ได้สังเกตสีหน้าของหลี่ฮวน สะพายกระเป๋าแล้วเดินไปที่ประตูยังไม่ทันได้เดินออกไป ก็มีเงาร่างหนึ่งขวางทางเธอเอาไว้มือของชายคนนั้นที่สวมหยกสีแดงวางอยู่บนกรอบประตู ดวงตาที่ลึกล้ำข

เฉินจิ่นพบกงเฉินที่กําลังดื่มชาอย่างเงียบๆ ในห้องทํางานของหลี่ฮวน“คุณชายสาม คุณหนูหลินถูกคุณชายใหญ่พาตัวไปแล้วครับ”กงเฉินหรี่ตา หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโทรหาหลินจืออี้ปิดเครื่องแล้วถ้วยชาแตกในมือของกงเฉินพร้อมกับเสียงของระบบโทรศัพท์ดวงตาเขาฉายแววอึมครึม ทําให้คนกลัวจนตัวสั่นหลี่ฮวนเหลือบมองเขา "ลนแล้วเหรอ? แล้วเมื่อกี้นายบังคับเธอทําไมล่ะ?”กงเฉินโยนถ้วยชาที่แตกลงในถังขยะ ขี้เกียจที่จะอธิบายอะไรหลี่ฮวนชี้ไปที่เสื้อไหมพรมที่พับไว้บนโต๊ะ “แม้แต่เสื้อไหมพรมตัวนี้นายก็ให้เธอใส่ นี่มัน...”“นายว่างมากเหรอ?”กงเฉินขัดจังหวะ หยิบเสื้อไหมพรมขึ้นมาแล้วหันหลังเดินจากไปเมื่อกลับมาถึงบ้านตระกูลกงก็ดึกมากแล้วกงเฉินยืนอยู่ในลานบ้าน จุดบุหรี่มวนหนึ่งขึ้นมาสูบเฉินจิ่นมองท้องฟ้า “คุณชายสาม ฝนใกล้จะตกแล้ว กลับเข้าไปเถอะครับ”กงเฉินเงยหน้าขึ้นมองเมฆสีดําที่ปกคลุมดวงจันทร์และพ่นหมอกสีขาวออกมา ในขณะที่เขามองไปยังห้องมืดห้องหนึ่งในเรือนของกงสือเหยียนเขาหยิบโทรศัพท์ออกมาอีกครั้ง แต่หน้าจอกลับเป็นสถานะการอัปเดตของกงเยี่ยนประโยคเดียว [แมวขี้เกียจตัวน้อย]พร้อมกับรูปถ่ายรูปหนึ่งในร