All Chapters of พยาบาทรักลวงใจ: Chapter 141 - Chapter 150

141และอีกคนหนึ่งคือคนที่เธอรักสุดหัวใจ หวังว่าอ้อมกอด ความรัก ความเอาใจใส่ของธัญญ์จะมาเติมช่องว่างและความรู้สึกที่ขาดหายไปในหัวใจ เปล่าเลย เขากลับฉีกช่องว่างนั้นให้กว้างมากกว่าเดิม เหวอะหวะจนคิดว่ามันยากที่จะประสานดังเดิมได้ ธัญญ์ไม่เคยรักเธอ ไม่คิดที่จะรัก ความรักของเขานั้นมอบให้เขมิกาหมดทั้งดวง ไม่เหลือพื้นที่ให้ใคร เขมิกาได้ทุกอย่างที่เป็นของพี่สาวคนนี้ หัวใจของวชิราภรณ์จมดิ่งสู่หุบเหว ก้าวตกไปสู่หลุมดำแห่งความเจ็บร้าวระทมทุกข์มือนุ่มเลื่อนขึ้นสูงมาจับเส้นผมของตัวเอง ดึงทึ้งและกรีดร้องอย่างเสียสติ มองหน้าคนที่เธอรักสุดหัวใจด้วยสายตาที่ร้าวราน มองหน้าบิดาด้วยสายตาเจ็บลึกถึงทรวง วชิราภรณ์มองภาพของทั้งสามไปมา ส่ายหน้าและร้องไห้ ทานทนกับความรู้สึกที่แบกรับไม่ไหว ทนเห็นภาพทุกภาพที่อยู่ในโสตประสาทตาไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ในเมื่อความอดทนสิ้นสุดลง เธอจึงวิ่งออกไปจากบ้านหลังนี้ บ้านที่ทำให้เธอสูญสิ้นความเป็นคน สติหลุดกระเด็นออกจากร่าง“ผึ้ง ผึ้ง ผึ้งจะไปไหนผึ้ง”เสียงของรุ่งรุจีดังขึ้นเมื่อเธอวิ่งเข้ามาในบ้านหลังนั้นสวนทางกับร่างของเพื่อนสาวที่วิ่งออกไปจากบ้านสลับกับเสียงกรีดร้องที่ยังคงดังไ

143“นี่ครับคุณป้ายาดม” กัญญารับยาดมหลอดนั้นไว้ จ่อที่ปลายจมูกสูดดมเข้าไปหลายครั้ง บรรเทาอาการวิงเวียนศีรษะได้เป็นอย่างดี“ขอบใจมากนะ แต่ป้าว่าคุณกลับไปก่อนก็ได้ ไม่รู้ว่าผึ้งจะออกมาจากห้องฉุกเฉินเมื่อไหร่ พรุ่งนี้คุณค่อยมาใหม่ก็ได้ค่ะไม่ต้องอยู่คอยหรอกค่ะ”กัญญาพูดอย่างเกรงใจ แค่เห็นเขาอยู่รอ แสดงความรับผิดชอบและห่วงใย แค่นี้ก็พอแล้ว ให้เขามาใหม่ในวันพรุ่งนี้น่าจะดีกว่า“เอาอย่างนั้นก็ได้ครับ แต่ไม่ต้องห่วงเรื่องค่าใช้จ่ายนะครับ ผมเป็นเจ้าของที่นี่ เพราะฉะนั้นเต็มที่ครับ แล้วผมจะมาใหม่พรุ่งนี้นะครับ”รุ่งรุจีเงยหน้ามองผู้พูดทันที ตัณติกรเป็นเจ้าของโรงพยาบาลหรือนี่ มิน่าล่ะตอนที่เดินทางมาถึงที่นี่ เตียงเข็น บุรุษพยาบาล และนางพยาบาลถึงได้มารอรับเพื่อนสาวของเธอราวกับว่านัดหมายไว้ล่วงหน้า เขาคงใช้สิทธิ์การเป็นเจ้าของสถานพยาบาลโทรสั่งการตอนที่กำลังขับรถมาที่นี่ อีกทั้งเจ้าหน้าที่ของทางโรงพยาบาลยังนอบน้อมผิดสังเกต แต่เวลานั้นไม่ใช่เวลาที่เธอจะต้องมานั่งจับผิดเขา เธอเป็นห่วงวชิราภรณ์มากกว่าเรื่องใดๆ ในโลก“ขอบคุณอีกครั้งนะคะสำหรับทุกอย่าง” รุ่งรุจีกล่าวด้วยรอยยิ้ม“ไม่เป็นไรครับ มันเป็นหน้

145“ขอโทษค่ะคุณธัญญ์ คุณธัญญ์จะถามอะไรแต้มคะ”แต้มพนมมือไหว้อย่างเสียมิได้ ถ้าไม่ติดที่พี่ชายยืนถลึงตาใส่อยู่ อย่าหวังว่าเธอจะขอโทษ แต้มคิดว่าไม่ได้ทำอะไรผิด พูดความจริงทุกอย่าง เพียงแต่ว่าความจริงนั้นไปกระแทกใจคนที่ฟังมากไปหน่อยก็เท่านั้นเอง“ฉันจะถามเธอว่า ผึ้งรู้เรื่องงานหมั้นของฉันได้ยังไง เธอไม่ได้บอก ฉันก็ไม่มีทางบอกอยู่แล้ว” ธัญญ์ถามในสิ่งที่ติดค้างสงสัย“มีสัมภเวสีสามตัวสามบาทคาบข่าวมาบอก” ธัญญ์มีสีหน้างงงันเมื่อได้ยินคำตอบนี้“ใครกัน สัมภเวสีสามตัวสามบาทในความหมายของเธอ”“แต้มไม่รู้ค่ะว่าเป็นใคร สามสาวไม่มีญาติมากดกริ่งเรียก แต้มก็ออกไปดู พวกเธอก็บอกว่ามาหาคุณผึ้ง อ้างว่าเป็นเพื่อนคุณผึ้ง จะเอาของขวัญวันเกิดมาให้ แต้มก็พาซื่อดันเชิญฝีสามตัวนั่นเข้ามาในบ้าน พอเข้ามาเท่านั้นแหละ กลายร่างเป็นนางมารร้ายเข้าสิง พูดฉอดๆ เรื่องงานหมั้นของคุณธัญญ์กับคุณเขม ไม่ได้แค่พูดเท่านั้นนะคะ ยังเอาการ์ดงานหมั้นมาให้คุณผึ้งดูด้วย แต่คุณผึ้งไม่เชื่อด่าผีสามตัวนั้นกลับไปซะหงายท้องเลย แต่ผีตัวหนึ่งเกิดกลายเป็นนักพูดที่ดี หว่านล้อมคุณผึ้งไปที่งานเลี้ยงจนได้ แต้มห้ามแล้วนะคะแต่ห้ามไม่ได้ ถูกผลักซะก

147กัญญาไม่คิดโทษตัณติกรเรื่องที่เขาเกือบจะชนลูกสาว เพราะถือว่าเป็นอุบัติเหตุและเขาเองก็แสดงความรับผิดชอบในระดับที่นางพอใจ นางโทษคนที่ทำให้วชิราภรณ์ช็อกมากกว่า ป่านนี้คงจะมีความสุขกับผู้หญิงที่รักและเลือก ไม่คิดจะมารับผิดชอบการกระทำของตนเอง ในเมื่อธัญญ์ไม่คิดจะใส่ใจ นางก็จะไม่ให้ธัญญ์รู้ว่า เขากำลังมีทายาทตัวน้อยๆ“ป้าญาจะทำยังไงต่อไปคะ” รุ่งรุจีถามคำถามนี้อีกครั้ง หลังจากที่เมื่อวานถามไปแล้วครั้งหนึ่ง“ป้าคิดว่าป้าจะย้ายบ้าน ไม่ใช่ว่าป้าจะหนีใครนะ แต่ป้าไม่ต้องการให้ใครมายุ่งกับป้าและผึ้งรวมทั้งหลานของป้าด้วย ไม่อยากให้ผึ้งต้องเสียใจ ต้องเจ็บช้ำอีกต่อไป ในเมื่อมันไม่ต้องการผึ้ง ก็ให้มันเป็นไปตามนั้น ทำเหมือนกับว่าผึ้งกับลูกได้เดินออกไปจากชีวิตของมันอย่างถาวร มันจะไม่ได้เห็นหน้าผึ้งกับหลานของมันอีก ป้าเลี้ยงลูกมาได้ด้วยสองมือของป้าเอง ทำไมป้าจะเลี้ยงหลานไม่ได้” กัญญาจะทำตามที่เคยได้ลั่นวาจาไว้กับธัญญ์ว่า หากวันไหนธัญญ์ไม่ต้องการลูกสาวของนาง นางจะพาวชิราภรณ์ออกไปจากชีวิตของธัญญ์เอง และนางก็จะทำตามที่พูดออกไปด้วย แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่า ธัญญ์คงไม่มาตาม ไม่มาใส่ใจลูกของนางอี

149ทางด้านกัมปนาทเฝ้าดูพฤติกรรมของเขมิกาอยู่เงียบๆ โดยที่ไม่ให้น้องสาวของเขารู้ตัว ความสงสัยและสิ่งที่ติดค้างในใจหลายอย่างผุดขึ้นมาในสมอง หากไม่ค้นหาคำตอบความอึดอัดก็จะต้องติดใจเขาไปตลอด หนทางเดียวที่จะทำให้ความรู้สึกนั้นคลายลง อีกทั้งจะได้กระจ่างแจ้งในสิ่งที่เขาคาดการณ์ไว้รุ่งรุจีผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่เขาพยายามจะตามหาเธอ หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น เขาไม่ได้นิ่งนอนใจ ไม่ได้สะใจหรือดีใจกับชัยชนะที่ตนเองได้รับ ตรงกันข้ามเขามีความเจ็บปวดใจ รู้สึกผิดอยู่ตอลดเวลา เธอรักเขามาก แต่เขาก็ทำลายความรักด้วยมือของเขาเอง กัมปนาทออกตามหารุ่งรุจีในวันรุ่งขึ้น เริ่มจากคอนโดของเธอก่อนเป็นอันดับแรก แต่ก็ไร้วี่แวว เขาจึงตามไปที่ทำงาน คำตอบที่ได้รับในตอนแรกก็คือ รุ่งรุจีลากิจห้าวัน พอครบกำหนดที่เธอลากิจเขาก็ไปอีกครั้ง ปรากฏว่าเธอลาออกไปแล้ว เขาไม่ละความพยายามออกตาหาเธอเรื่อยมา นับรวมจากวันนั้นถึงวันนี้ก็หนึ่งเดือนกว่าแล้ว หากเจอรุ่งรุจีเขาจะกล่าวคำหนึ่งที่กลั่นออกมาจากใจ“ขอโทษ” กัมปนาทหวังว่าสักวันหนึ่งเขาจะได้พูดคำๆ นี้กับเธอ และวันนี้เขาได้มีโอกาสที่จะเริ่มคลายข้อสงสัยที่อยู่ในใจนั้นแล้วหลังการประชุมส