All Chapters of พยาบาทรักลวงใจ: Chapter 161 - Chapter 170

161“เพราะจียังลืมเค้าคนนั้นไม่ได้ใช่ไหมครับ” ตัณติกรพูดต่อให้ผู้หญิงที่เขาหลงรัก “การที่ผมตามตื้อ ตามรักจี และไม่ละความพยายามที่จะตามจีบจี ผมไม่ถือว่ามันเป็นการเสียเวลา ตรงกันข้ามมันคือช่วงเวลาที่มีค่ามากที่สุดของผม ผมรู้ว่าสิ่งที่ผมทำลงไปทั้งหมด มันจะไม่ได้ผลตอบรับจากจี แต่ผมก็มีความสุขที่ผมได้ใกล้ชิดจี ได้เห็นหน้าจี ความรักของผมไม่หวังผลว่าจะสมหวัง แต่ผมอยากเห็นจีมีความสุข วันใดที่จีมีความสุขกับคนคนนั้น วันนั้นผมจะเดินออกไปจากชีวิตจีเอง”รุ่งรุจีกำลังคิดว่า คำพูดของตัณติกรตรงกับความคิดของเธอที่ครั้งหนึ่งเคยคิดเช่นนี้เหมือนกัน เธอคิดว่าขอแค่ได้รัก ไม่สนใจสิ่งที่จะได้ตอบรับกลับมา ไม่ว่าจะเป็นความทุกข์ ความสุข ขอแค่ได้รักและได้ใกล้ชิดเท่านั้น และสุดท้ายเธอก็ได้รับแต่ความทุกข์ ความเสียใจ รุ่งรุจีจึงไม่ต้องการให้ตัณติกรเหมือนกับตนเอง“จีเคยบอกแล้วใช่ไหมคะว่า จีไม่ใช่ผู้หญิงบริสุทธ์ ไม่มีค่าสำหรับใครหรอกค่ะ คุณอาร์มมีโอกาสได้เจอกับผู้หญิงอีกหลายร้อยหลายพันคน ได้มีโอกาสเจอกับผู้หญิงบริสุทธิ์อีกมาก คุณอาร์มอย่าเสียเวลากับจีเลยค่ะ”เธอบอกเขาตรงๆ แบบไม่มีหมกเม็ด ผู้ชายส่วนใหญ่ต่างต้องการผู้

163มือที่ค่อนข้างสั่นกดรหัสตู้เซฟที่เขาจำได้จนขึ้นใจ พอรหัสคลายล็อคเขาก็เปิดประตูเซฟออกกว้าง ใช้มือทั้งสองข้างค่อยๆ เขี่ยสุมดบันทึกให้หล่นมาจากตู้เซฟ เปิดมันออกกว้าง หยิบปากกาที่สอดอยู่ในสมุดไว้ในมือ เขียนข้อความบางอย่างที่ต่อจากวันก่อนๆ แม้ว่าตัวอักษรที่เขาเขียนนั้นจะไม่สวยเหมือนวันวาน ทว่าณัชญ์ก็พยายามเขียนให้อ่านออกรู้ความหมายที่เขาเขียนลงไปณัชญ์คิดว่าการที่เขายังพูดไม่ได้ ออกเสียงยังไม่ชัดเจน สื่อสารกับใครๆ ไม่รู้เรื่อง ทำให้ไม่สามารถบอกเล่าเรื่องราวให้ต่างๆ ที่เกิดขึ้นให้คนในครอบครัวได้รับรู้ความจริง จะบ้าใบ้อื้อๆ อ้าๆ ส่งสัญญาณบอกธัญญ์ก็ไม่ได้ใจความ พาลจะงงเป็นไก่ตาแตกเสียเปล่าๆ ทางเดียวที่จะสื่อสารได้ก็คือ เขียนบอกเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เขารับรู้มา เขียนทุกอย่างลงในสมุดบันทึก มันเป็นวิธีการเดียวที่เขานึกออก หากรอให้ถึงวันที่เขาพูดได้คงไม่ไหว แล้วเมื่อไหร่ที่พูดได้ นั่นแหละคือปัญหา อีกกี่วัน กี่เดือน กี่ปีไม่มีใครรู้ ณัชญ์รอนานขนาดนั้นไม่ไหว อกจะแตกตายเสียให้ได้เขาจึงเริ่มทำตามที่ใจคิด นำพาตัวเองมายังตู้เซฟที่เก็บเอกสารและสมุดบันทึก ดีที่ว่าเขามักจะสอดปากกาไว้ในสมุดนั้นเสมอ

165อีกหนึ่งเดือนต่อมาช่วงระยะเวลาที่ผ่านมาทุกอย่างยังคงดำเนินไปตามปกติ ทุกชีวิตยังคงเดินบนถนนของตัวเอง อาการป่วยของณัชญ์ดีขึ้นมาก จากเดิมที่เดินได้เพียงห้าก้าวก็ล้มลง บัดนี้สามารถเดินได้ไกลกว่าสิบก้าว ยืนได้นากว่าช่วงเดือนก่อนมือสามารถกำแบและถือของน้ำหนักเบาๆ ได้บ้างแล้ว การพูดออกเสียง ณ ตอนนี้เปล่งเสียงออกมาเป็นคำเดี่ยว กิน ไม่ แม่ พี่ แต่ยังพูดไม่ได้เป็นประโยค อาการของณัชญ์ดีขึ้นเป็นที่น่าพอใจของทุกคน และอีกไม่นานเขาคงจะกลับมาหายเป็นปกติกัมปนาททำตัวเหมือนปกติไม่ให้เขมิกาผิดสังเกต เขาไม่ติดต่อหานักสืบรายใหม่ ทำเป็นไม่อยากรู้ไม่อยากเห็นเรื่องที่ตนเองเคยให้ความสนใจ แม้บางครั้งเขาเองอยากจะเข้าไปถามเขมิกาว่า ทำแบบนี้ทำไม เหตุผลทั้งหมดคืออะไร แต่ทว่าไม่ต้องการให้เขมิการู้ตัวไปมากกว่านี้ เขาจึงอยู่นิ่งๆ ไปก่อน รอให้งานแต่งงานของน้องสาวผ่านพ้น แล้วค่อยเดินหน้าหาความจริงอีกครั้งแต่บางเวลาที่เขาครุ่นคิดเรื่องนี้ ความเป็นเครือญาติก็ผุดขึ้นมาในสมอง ความรู้สึกบางอย่างแย้งว่า เขาจะหาคำตอบไปเพื่ออะไร ยิ่งสาวลึกลงไปแล้วรู้ว่าทุกอย่างเป็นแผนการของเขมิกาแล้วเขาจะทำอย่างไร จะเปิดโปงเรื่องราวทั้งห

167ธนวัฒน์คงไม่รู้ว่าความรู้สึกของเขาที่มีต่อวชิราภรณ์นั้นได้เปลี่ยนไปแล้ว มันเปลี่ยนไปจากที่เขาคิดไว้มาก จากไม่คิดถึงกลับคิดถึง โหยหาเป็นที่สุด จากที่ไม่คิดจะรักกลับมีเธอเข้ามาแทรกอยู่ระหว่างกลางใจ เบียดความรักของเขมิกาจนเกือบหลุดออกจากหัวใจ และตอนนี้ความวิตกกังวลเรื่องใหม่ก็เข้ามาในความรู้สึก เขากลัวว่าวชิราภรณ์จะตั้งครรภ์ธัญญ์ออกจากงานเลี้ยงก่อนเวลาที่ตั้งใจไว้ ให้เหตุผลว่าไม่อยากกลับดึกกลัวว่าวันงานจะไม่หล่อ ให้เพื่อนสังสรรค์กันตามสบาย เรื่องค่าใช้จ่ายเขารับผิดชอบเอง ธัญญ์เดินจ้ำอ้าวไปยังรถยนต์ของตนที่จอดอยู่ลานจอดรถของผับอย่างเร่งรับ ตอนนี้เขาร้อนใจเป็นที่สุด“ไปบ้านผึ้ง” คำสั่งของเจ้านายหนุ่มทำให้กำพลหันมามองหน้าทันที ไม่เชื่อหูตนเองว่าจะได้ยินคำนี้“ไปไหนนะครับ” สารถีหนุ่มถามย้ำ“ไปบ้านผึ้งเดี๋ยวนี้ ถ้ามีคำถามมากเดี๋ยวกูขับเอง”ธัญญ์ตอบกลับอย่างคนมีอารมณ์เดือด กำพลได้ยินดังนั้นจึงขับรถไปยังจุดหมายทันที ไม่ถึงสี่สิบห้านาทีรถคันงามก็แล่นมาจอดต่อท้ายรถอีกคันหนึ่งที่จอดอยู่หน้าบ้านของวชิราภรณ์ ธัญญ์ก้าวลงจากรถ เดินอ้าวไปยังหน้าประตูบ้านของคนที่เขาต้องการมาเห็นกับตาว่า ตั้งครรภ์ห

169“ทำไมเพิ่งมาคิด ทำไมเพิ่งมากลัว ฉันบอกเรื่องนี้กับพวกเธอไปตั้งแต่สามเดือนที่แล้ว ความรู้สึกกลัวช้าไปหรือเปล่าเพื่อน” อัชฌาประชดถามเพื่อนทั้งสองกลับ แต่เรื่องนี้ก็แวบเข้ามาในสมองของเธออยู่บ่อยครั้ง พอเห็นภาพสองแม่ลูกที่อยู่โรงพยาบาลทำให้สาวเปรี้ยวตัดความคิดนั้นทิ้งไป ตั้งมั่นในสิ่งที่ตนเองตั้งใจทำ“หรือว่าเธอไม่ได้คิดอย่างพวกฉัน” เสาวนีย์ถามสวน“คิด ตอนนี้ก็คิดอยู่” อัชฌาตอบเพื่อนแบบไม่มีปิดบัง“อ้าว!! คิดเหมือนกันแล้วจะทำทำไมล่ะ ไม่กลัวเหรอ” ชุติมาร้องอ้าวพร้อมถามอัชฌา“กลัว แต่ไม่รู้สิ ความรู้สึกมันบอกว่าต้องทำ ต้องทำ มันเป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่ฉันคิดเรื่องที่เราหวาดกลัวกัน” “แล้วจะทำยังไงดี วันพรุ่งนี้แล้วนะ มีเวลาตัดสินใจแค่วันนี้วันเดียว” เสาวนีย์พูดอย่างกลัดกลุ้ม“เอาอย่างนี้ ฉันจะไปถามพี่อาร์มตรงๆ ว่าพ่อของฉันเคยทำอย่างที่วรรณมันพูดหรือเปล่า บางทีฉันก็สงสัยนะ วันนั้นที่เราทำตามแผนของมันเสร็จ มันก็นัดเราไปเจอมันในวันรุ่งขึ้นเพื่อนำหลักฐานทั้งหมดมาให้เรา แต่มันเอามาให้เราแค่คลิปที่ทำรุมทำร้ายผึ้งเท่านั้น หลักฐานของพ่อของพวกเรามันไม่ได้ให้ไว้ มันจึงคิดได้สองทาง ทางที่หนึ่งมัน