All Chapters of พยาบาทรักลวงใจ: Chapter 131 - Chapter 140

132พอใส่บาตรเสร็จวชิราภรณ์เดินทางไปหามารดาเพื่อไปทำบุญที่วัดร่วมกันดั่งเช่นทุกปี ปล่อยนกปล่อยปลา ไหว้พระและให้อาหารปลาในเขตอภัยทาน หลังจากนั้นสองแม่ลูกก็พากันไปเลี้ยงอาหารกลางวันบ้านเด็กกำพร้าแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นกิจกรรมที่เธอทำทุกปีในวันเกิด เธอมีความคิดอย่างหนึ่งว่า ตนเองนั้นโชคดีกว่าเด็กกำพร้าเหล่านี้ เพราะเธอมีมารดาที่รักเธอดั่งแก้วตาดวงใจ เลี้ยงดูฟูมฟักอย่างดีเท่าที่แม่คนหนึ่งจะพึงมีต่อลูกได้ วชิราภรณ์จึงแบ่งกำลังทรัพย์ส่วนหนึ่งกับเด็กเหล่านี้ แบ่งปันความสุข แบ่งปันอาหาร แบ่งปันความเอาใจใส่ตามกำลังที่มีหลายปีที่ผ่านมาหลังจากที่เธอกับมารดาไปเลี้ยงอาหารกลางวันเด็กกำพร้าเสร็จแล้ว ก็ต้องพากันกลับมาบ้าน กัญญาจะเข้าครัวทำอาหาร และทำเค้กผลไม้บ้าง เค้กรสชาติชนิดต่างๆ บ้างแล้วแต่ว่ามารดาจะเลือกทำอะไร เค้กก้อนนั้นแม้ว่าจะไม่อร่อยล้ำเหมือนร้านเบเกอรี่ดังๆ แต่ทว่าสำหรับวชิราภรณ์ เค้กที่กัญญาทำให้ อร่อยที่สุด รสชาติเยี่ยมยอดมากกว่าร้านใดๆ ในโลกทำ สองแม่ลูกจะนั่งรับประทานอาหารเย็นร่วมกัน โดยมีเพื่อนสนิทของเธออีกสองคนคือ รุ่งรุจีและณัญช์เป็นแขกประจำมาหลายปีทว่าปีนี้ต่างจากปีก่อนๆ พอเลี้ยงอาหาร

134ทว่าอีกฝ่ายไม่มีทีท่าว่าจะเอื้อมมือไปรับ เธอกำลังอึ้งกับเรื่องที่ได้ยิน ไม่อยากจะเชื่อคำพูดของสาวมาดร้ายตรงหน้าเลย ครั้งแรกที่เจอก็แสดงออกถึงความไม่เป็นมิตรต่อกัน การมาที่นี่ก็คงไม่ได้มาดีแน่ อาจจะมาปั่นหัวให้เธอกับธัญญ์ผิดใจกัน“รับไปสิ แล้วเปิดดู เธอจะได้ตาสว่างรู้ความจริงซะที” คนที่ยื่นการ์ดสีหวานย้ำบอกวชิราภรณ์อีกรอบ“ฉันไม่เชื่อคนอย่างพวกเธอหรอก เธอกับเพื่อนคงรวมหัวกันมาทำให้ฉันกับคุณธัญญ์เข้าใจผิดกัน มันอาจจะเป็นการจัดฉากก็ได้ แค่ไปจ้างร้านพิมพ์การ์ด แล้วให้ทางร้านพิมพ์ชื่อของคุณธัญญ์กับผู้หญิงอื่น ระบุวันเวลาและสถานที่ เสร็จแล้วก็เอามาให้ฉันดู ฉันจะได้เข้าใจคุณธัญญ์ผิด แผนตื้นๆ แบบนี้อย่ามาหลอกฉันเสียให้ยาก ฉันไม่เชื่อเธอหรอก”วชิราภรณ์โต้กลับอย่าสมเหตุสมผล อัชฌาและเพื่อนได้ยินแล้วมีความคิดตรงกันว่า วชิราภรณ์เชื่อมั่นในตัวของธัญญ์มากเหลือเกิน มั่นใจว่าธัญญ์รักและซื่อสัตย์ต่อเธอเพียงคนเดียวแผนแรกดูจะไม่ล้มไม่เป็นท่า คนที่ทั้งสามมาหาไม่เชื่อในหลักฐานและคำพูดของพวกเธอ แม้แต่หยิบยังไม่หยิบเลย งานนี้เลยต้องใช้แผนสองตามที่อรุณวรรณคาดเดาอุปนิสัยของวชิราภรณ์ได้ตรงเผง“ถ้าเธอไม่เช

136วชิราภรณ์ก้าวลงจากรถแท็กซี่เมื่อพาหนะที่จ้างวานมาจอดนิ่งสนิทที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง เป็นบ้านตามที่อยู่ที่เสาวนีย์ให้มา ขาทั้งสองข้างที่ยืนอยู่หน้าบ้านหลังนั้นสั่นเทา หัวใจเต้นระรัวคล้ายกับคนกำลังตื่นเต้น ใช่...เธอกำลังตื่นเต้น ตอนนี้ความอยากรู้ของเธอหดหายไปแล้ว เหลือเพียงความหวาดกลัว...กลัวว่าบ้านหลังนี้จะมีความจริงซ่อนเร้นอยู่“บ้านหลังนี้มีงานจริงๆ ด้วย”ประตูรั้วที่เปิดกว้าง รอบบ้านตกแต่งด้วยแสงนีออนหลากหลายสีสัน เสียงเพลงรักเบาๆ ขับกล่อมอยู่ทั่วบริเวณ ผู้คนหลายสิบคนเดินขวักไขว่อยู่ในสนามหญ้า แต่ละคนแต่งกายด้วยชุดสูทและชุดราตรี อีกทั้งยังมีบริกรเดินผ่านไปผ่านมาอีก คำพูดของทั้งสามสาวเป็นจริงอย่างหนึ่งแล้ว บ้านหลังนี้มีงาน แล้วงานอะไร ข้อนี้เธอต้องพิสูจน์ด้วยตัวเองต่อไปลำขาอันสั่นเทาก้าวเดินเข้าไปในเขตบ้านอย่างเชื่องช้า พอเดินเข้ามาดวงตาหวานปนเศร้ากวาดไปทั่วพื้นที่ คล้ายกับว่าเธอกำลังมองหาอะไรอยู่ และแล้วอาการหนึ่งก็เกิดขึ้นกับเธอในเฉียบพลันร่างสาวนิ่งเป็นหุ่น ดวงตาคู่สวยขยายกว้าง นัยน์ตาสีน้ำตาลสั่นระริก มือเท้าชาดิกจนไม่รู้สึกอะไร เช่นเดียวกับหัวใจของเธอมันแทบจะหยุดเต้น ความรัก

138คำตอบของเขาเหมือนเข็มสาดเข้ามาในร่างกาย โดยเฉพาะหัวใจเข็มเหล่านั้นได้แทรกตัวเข้าไปฝังแน่นจนหาพื้นที่ว่างไม่เจอ เลือดไหลนองอาบทั่วอวัยวะที่เต้นถี่แรง และนั่นยิ่งทำให้ชอกช้ำระกำใจหนักหนาสาหัสมากขึ้นเป็นหลายร้อยเท่า ความตกใจ อาการตะลึงเพลิด และความรู้สึกต่างๆ ก่อนหน้า ณ เวลานี้ความรู้สึกนั้นมันเพิ่มขึ้นพุ่งกระฉูดจนทะลุเพดานความรู้สึกความสุข ความรัก ความอบอุ่นของธัญญ์ที่มีให้ก่อนหน้านี้ ทุกสิ่งอย่างที่ได้รับจากเขาถูกความจริงกระชากหลุดออกจากอ้อมแขนซึ่งๆ หน้า แล้วโยนความทุกข์ปานขาดใจเข้ามาแทนที่ เธอต้องแบกรับความตรอมตรมไว้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ความร้าวรานใจบ่มเพาะในหัวใจจนเธอแทบจะทนไม่ไหวสิ่งที่วชิราภรณ์ตกใจมากก็คือ ธัญญ์เป็นพี่ชายของณัชญ์ เพื่อนสนิทที่คิดกับเธอเกินเพื่อน ทำไมเธอไม่เคยสงสัยหรือเอะใจกับเรื่องนี้มาก่อน ตลอดระยะเวลาที่ธัญญ์บอกว่าจะไปเยี่ยมณัชญ์ เขาให้สถานะของคนที่ไปเยี่ยมเป็นเพียงเจ้านายกับลูกน้อง ซึ่งเธอเองก็เข้าใจเช่นนั้น หรืออาจะเป็นเพราะ เธอไม่เคยใส่ใจคนที่นอนป่วยอยู่ จึงไม่รู้ความสัมพันธ์ที่แอบแฝงนั้นเลยเขมิกาไม่แสดงท่าทีอะไรหลังจากที่ได้ยินคำพูดของคู่หมั้น เธอนิ่

140เขมิกาเป็นคนตอบคำถาม ธัญญ์หันมามองคนรักทันควันเมื่อได้ยินเสียงที่ถูกขับจากปากอิ่ม เขาไม่คิดว่าคู่หมั้นสาวจะตอบออกไปเช่นนี้ เขากำลังจะเผยอปากพูดเสริม ทว่ามือนุ่มของคนที่ยืนข้างกายกระตุกที่แขนของเขาเบาๆ อีกทั้งยังส่ายหน้าช้าๆ ประหนึ่งจะบอกให้ธัญญ์รู้ว่าไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น“นี่หนู กลับบ้านไปซะเถอะ อย่าเสียเวลามาร้องไห้หรือเรียกร้องความสนใจอะไรตรงนี้เลย ไม่มีใครเห็นใจหนูทั้งนั้น อีกอย่างหนูมาเรียกร้องสิทธิ์ที่นี่ก็ไม่มีประโยชน์ คุณธัญญ์เลิกกับหนูนานแล้วและหมั้นหมายกับลูกสาวของฉันเรียบร้อยแล้วด้วย หนูไม่มีสิทธิ์ในตัวคุณธัญญ์อีกต่อไป พูดภาษาคนแค่นี้คงจะเข้าใจนะ กลับไปซะเถอะ ฉันเตือนหนูดีดี”โครม!!!...ความรู้สึกของวชิราภรณ์ขณะที่ได้ยินน้ำเสียงของณัฐพล น้ำเสียงที่ผู้เป็นพ่อพูดกับเธอนั้น ต่างกับที่พูดกับเขมิกามากนัก น้ำเสียงของณัฐพลตอนนี้ทั้งตำหนิ ว่ากล่าวตักเตือน ไม่สนใจใยดี แล้วคำพูดและน้ำเสียงนี้เองทำให้คนที่กำลังเสียใจคิดว่า เธอกำลังโดนน้ำร้อนที่ใส่คมหอกคมดาบสาดเข้าร่างของตนเองเต็มแรงเจ็บ...จากคมมีดเหล่านั้นเชือดเฉือนร่างกายปวด...เมื่อคมหอกคมดาบหลายเล่มปักอยู่ตรงหัวใจทั้งที่ยังมี