Semua Bab พยาบาทรักลวงใจ: Bab 121 - Bab 130

122“พี่จะไม่ทำอย่างนี้เลยหากจีบอกเรื่องที่คุณผึ้งไม่เคยรักพี่ให้พี่ฟัง เขมรู้หรือเปล่าว่าตลอดระยะเวลาที่พี่คบกับคุณผึ้ง ไม่ใช่สิ ต้องพูดว่าตลอดเวลาที่พี่คิดไปเองว่าพี่เป็นแฟนกับคุณผึ้ง จีรู้มาตลอดว่าคุณผึ้งไม่เคยคิดจะรักพี่ ใช้พี่เป็นหมากตัวหนึ่ง ซึ่งพี่เองก็ไม่รู้ว่าตัวพี่เองเป็นหมากในเกมอะไรของคุณผึ้ง แต่จีก็ไม่บอกพี่ทั้งๆ ที่จีรักพี่มาโดยตลอด ถ้าจีบอกพี่พี่คงไม่ทุกข์ ไม่เสียใจ ไม่ต้องผิดหวังจนเกือบเสียผู้เสียคนแบบนี้ ก่อนหน้าที่พี่จะรู้ความจริง พี่ยังเคยคิดว่าจีเป็นเพื่อนที่จริงใจกับพี่คนหนึ่ง จนบางครั้งพี่ก็คิดว่า อาจจะรักจีแบบที่พี่รักคุณผึ้งได้ในวันหนึ่ง แต่มันไม่ใช่ มันไม่ได้เป็นอย่างที่พี่คิด จีไม่เคยจริงใจกับพี่เลย ทำดีกับพี่เพื่อไถ่บาปไถ่ความผิดแทนตัวเอง แทนคุณผึ้งเท่านั้น นี่แหละคือเหตุผลของพี่”กัมปนาทบอกเหตุผลที่เขากระทำลงไปทั้งหมดให้น้องสาวฟัง เขารู้สึกเจ็บใจที่โดนหลอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า โดนจูงจมูกหลายครั้งหลายหน ไม่เคยได้รับความจริงใจกับวชิราภรณ์และรุ่งรุจีเลย ทั้งๆ ที่คิดว่าน่าจะได้รับสิ่งนั้นตอบกลับมาเขมิกาอื้ออึ้งไปเช่นกัน เธอกำลังอึ้งกับคำพูดที่แสดงถึงความเจ็บปวด ความ

124ความสงสัยทำให้กัมปนาทลุกเดินไปยังตู้เซฟของตนที่อยู่ข้างๆ โต๊ะทำงาน เขาใส่รหัสแล้วเปิดมันออก ตรวจดูเอกสารของตนว่ามีอะไรหายไปหรือไม่ โดยเฉพาะเอกสารที่รุ่งรุจีนำมาให้ กัมปนาทมั่นใจว่าเอกสารในส่วนของเขานั้นยังอยู่ในตู้เซฟอย่างครบถ้วนทุกฉบับ และมันก็เป็นจริงตามคาด เอกสารสัญญาระหว่างบริษัทกับคู่ค้ารายใหญ่ วางนิ่งอยู่ในตู้เซฟ แล้วเอกสารฉบับนี้มาอยู่ในมือของรุ่งรุจีได้อย่างไร เพราะมันน่าจะอยู่กับเขมิกา คำถามหลายคำถามจึงก้องอยู่ในใจรุ่งรุจีนำเอกสารฉบับนี้มาอยู่ในครอบครองได้อย่างไร...ทำไมรุ่งรุจีจึงปรากฏตัวที่ห้องของเขา...ใครเป็นคนไปบอกรุ่งรุจีว่าเขาต้องการเอกสารฉบับนี้...เขมิกาหละหลวมในการจัดเก็บเอกสารสำคัญมากขนาดนี้เลยหรือ...หรือว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ..คำถามเหล่านี้คือสิ่งที่เขาจะต้องค้นหาคำตอบ...รุ่งรุจีพกความเสียใจ ความเจ็บปวด ความเศร้าโศกกลับไปยังคอนโดของตัวเอง หลังจากที่ไม่ได้อยู่อาศัยมาร่วมหนึ่งเดือน พอไปถึงเธอทุ่มตัวลงบนที่นอนแล้วร้องไห้ออกมาอย่างไม่มีกลั้น ร้องให้สมกับความเสียใจ ความโง่ ความสิ้นคิดของตัวเองความรักที่เธอมอบให้กัมปนาทมากล้นจนไม่คิดถึงผลร้ายที่จะตามม

126ธัญญ์รีบรุดมาที่บ้านของนวลลักษณ์ทันทีที่ได้รับข่าวดีว่า ณัชญ์ได้ฟื้นคืนสติแล้ว เขาทิ้งงาน ทิ้งการประชุมที่เต็มไปด้วยความเคร่งเครียดมาหาน้องชาย เพราะมันเป็นความปรารถนามากที่สุดของเขา ธัญญ์รอวันนี้มานานเป็นแรมเดือนแล้ว และในที่สุดการรอคอยของเขาก็สิ้นสุดลงเสียที หัวใจของคนเป็นพี่ล้นปรี่ไปด้วยความดีใจ“คุณแม่ครับ ณัชญ์ฟื้นแล้วจริงๆ ใช่ไหมครับ”ธัญญ์เอ่ยถามมารดาเพื่อความแน่ใจว่าคำพูดที่ได้ยินทางโทรศัพท์ไม่ใช่ความฝัน แต่เป็นเรื่องจริง เขาถามหลังจากที่เดินเข้ามายืนอยู่ในห้องของน้องชาย“จริงจ้ะ คุณหมอกำลังตรวจอาการณัชญ์อยู่”นวลลักษณ์ตอบให้ลูกชายคนโตรู้ว่าไม่ใช่ความฝัน ธัญญ์ยิ้มกว้าง เดินมายังเตียงที่น้องชายนอนอยู่ มองดูนายแพทย์และพยาบาลตรวจดูอาการณัชญ์ น้ำตาของผู้เป็นพี่แทบจะไหล เมื่อได้เห็นกับตาตัวเองว่า ณัชญ์ได้ฟื้นตื่นมาจากนิทราที่หลับใหลยาวนานเสียที“น้องชายของผมเป็นยังไงบ้างครับคุณหมอ” ธัญญ์ถามทันควันหลังจากที่นายแพทย์เก็บอุปกรณ์ตรวจร่างกายใส่กระเป๋าเสร็จเรียบร้อย“อาการโดยรวมไม่มีอะไรครับ แข็งแรงดีทุกอย่าง กล้ามเนื้อแขนขาอย่างที่บอกไปดีขึ้นทุกวันๆ การตอบสนองของเส้นประสาทก็ดีขึ้นเ

128“เท่าที่ผมฟังมา ดูเหมือนว่าความหวังของผมจะริบหรี่ลงนะ” ณัฐพลพูดด้วยน้ำเสียงท้อแท้ “คุณกำลังบอกผมหรือเปล่าว่าผมไม่มีทางหากัญญาเจอ” ประโยคนี้เขาพูดอย่างคนสิ้นความหวัง ชาตินี้คงจะไม่ได้เจอกัญญาอีกแล้ว คำขอโทษก็ต้องติดอยู่กับเขาไปตลอดชีวิต“ไม่เชิงครับ ตราบใดที่ผมยังมีเปอร์เซ็นต์ที่จะเจอคุณกัญญา ผมจะไม่ท้อถอยหรือสิ้นหวังเด็ดขาด คุณพลเองก็อย่างท้อนะครับ ความหวังคือพลังให้เรามีแรงต่อสู้ ถ้าวันใดเราสิ้นหวังนั่นเท่ากับว่าเราจะพบแต่ความพ่ายแพ้” ขจรให้กำลังใจผู้ว่าจ้างตามแบบฉบับของเขา “ผมยังพูดไม่หมดนะครับ มีอีกเรื่องที่คุณพลต้องรู้ และผมคิดว่าหากคุณพลรู้ คุณพลต้องไม่สิ้นหวังหรือว่าท้อแท้แน่นอนครับ”“บอกอีกเรื่อง เรื่องอะไรครับ” น้ำเสียงตื่นเต้นของผู้ว่าจ้างเอ่ยถาม“ผมสืบมาว่า คุณกัญญาไม่ได้อาศัยทะเบียนบ้านหลังนั้นเพียงคนเดียว ยังมีอีกคนหนึ่งด้วยครับ คนคนนั้นชื่อ นางสาววชิราภรณ์ เสนาธิคมครับ” คิ้วของณัฐพลขมวดยุ่ง วชิราภรณ์ เสนานิคม คือใคร แต่เดี๋ยวก่อน...เสนาธิคม นามสกุลนี้คุ้นๆ หูเขาเหลือเกิน“เสนานิคม นามสกุลเดิมของกัญญานี่ แล้วผู้หญิงที่ว่านั่นเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ด้วย” ณัฐพลเริ่มไม่เ

130“เอาเป็นว่าเราสองคนผิดด้วยกันนะคะ ตบมือข้างเดียวไม่ดังหรอกค่ะ ถ้าคุณขจรตามหาคุณพี่กัญญากับลูกเจอ รับมาอยู่ที่นี่นะคะ คนางค์สงสารคุณพี่ สงสารลูกสาวอีกคนของคุณพลด้วย ที่ผ่านมาคงจะลำบากแย่ อดมื้อกินมื้อหรือเปล่าก็ไม่รู้ เรามาไถ่ความผิดในครั้งนั้นด้วยกันนะคะ”“ขอบใจมาก ขอบใจคนางค์มาก ขอบใจจริงๆ”เขารู้สึกเต็มตื้นกับความดีมีเมตตาของวรางค์คนางค์ โดยไม่รู้ว่าความชั่วร้ายอาบอยู่ทั่วกายของคนที่เขาโอบกอด อีกไม่นานความชั่วก็จะเปิดเผยให้ทุกคนได้เห็น โดยเฉพาะณัฐพลที่จะตาสว่างในไม่ช้า ทว่าพอถึงเวลานั้นทุกอย่างอาจจะสายเกินไปแล้วก็ได้“อย่างฉันน่ะหรือจะให้แกสองคนมาอยู่บ้านด้วย ไม่มีทาง...แกสองคนต้องอยู่ร่วมโลงเดียวกันมันถึงจะถูก” คำแค้นเคืองก้องอยู่ในใจของวรางค์คนางค์วันหมั้น 25 เมษายน 2555แขกเหรื่อที่มาร่วมแสดงความยินดีกับพิธีหมั้นของธัญญ์กับเขมิกา ต่างยิ้มและแสดงความยินดีกับบุคคลทั้งสอง หลักจากที่ทั้งคู่สวมแหวนหมั้นให้แก่กันและกัน ไม่ใช่เพียงแต่แขกที่มาร่วมงานเท่านั้นที่ยิ้มกับความเหมาะสมของทั้งคู่ ผู้ใหญ่ของแต่ละฝ่ายต่างปลาบปลื้มกับงานวันนี้ไม่น้อย ที่ได้เห็นคนที่ตนเองรักใกล้จะเป็นฝั่งเป็นฝ