All Chapters of พยาบาทรักลวงใจ: Chapter 21 - Chapter 30

21“ไม่ใช่ตำแหน่งเดิม หมายความว่ายังไงคะ”“ก็หมายความว่าฉันจะเข้าไปทำงานที่บริษัทในตำแหน่งประธานบริหาร แล้วให้ผึ้งมาเป็นเลขาส่วนตัวของฉัน อยู่ใกล้ๆ จะได้ทำตามแผนได้สะดวกหน่อย ฉันอยากให้แผนการสำเร็จเร็วๆ ไม่อยากอยู่ใกล้ผู้หญิงแบบนั้นนานนัก”“แต่ว่าเราจะทำยังไงให้ผึ้งกลับมาทำงานล่ะคะ” ข้อนี้เองที่อรุณวรรณสงสัย“ไม่มีนิยามคำว่า ยาก สำหรับฉัน”เขาพูดอย่างตั้งมั่น แววตาจริงจัง อรุณวรรณได้ยินและเห็นใบหน้าของธัญญ์แล้วรู้ได้ทันทีว่า ธัญญ์ไม่มีวันปล่อยให้วชิราภรณ์หลุดรอดเงื้อมมือไปได้แน่นอน“ถ้ามีอะไรให้วรรณช่วยอีก บอกได้นะคะวรรณยินดีเสมอค่ะ” ทั้งสองยิ้มให้กับความสำเร็จที่กำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้า ก่อนที่ทั้งคู่จะหันไปมองร่างของณัชญ์ที่นอนนิ่งบนเตียงคนไข้อรุณวรรณ...มองด้วยสายตาที่เปี่ยมล้นไปด้วยความรัก ความภักดีธัญญ์...มองด้วยสายตาที่เอ่อล้นไปด้วยความรักเช่นกัน แต่ในนัยน์ตาคู่นี้แฝงไว้ซึ่งความแค้น...แค้นคนที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้ณัชญ์ต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้12.30 ณ บ้านของวชิราภรณ์ร้านขายข้าวแกงร้านเล็กๆ ที่อาศัยตั้งขายหน้าบ้าน มีโต๊ะสามสี่โต๊ะไว้คอยบริการให้ลูกค้าทั้งขาประจำและขาจรนั่งทานอาหา

23“ใช่ค่ะ ดิฉันเป็นเพื่อนสนิทกับณัชญ์ ดิฉันไปเยี่ยมณัชญ์สามครั้งค่ะ สองวันมาแล้วที่ดิฉันไม่ได้ไปเพราะช่วงนี้งานยุ่ง ใกล้ปิดงบประมาณประจำปีค่ะ กะว่าถ้าปิดงบเรียบร้อยแล้วจะไปเยี่ยมค่ะ” รุ่งรุจีไปเยี่ยมณัชญ์ที่โรงพยาบาลทันทีที่ทราบข่าวเรื่องอุบัติเหตุ แม้ว่าณัชญ์จะทำผิดกับวชิราภรณ์มากแค่ไหน แต่ความเป็นเพื่อนที่เธอมีให้กับณัชญ์ก็ยังคงมีอยู่ และคนละส่วนกับเรื่องของเพื่อนสาว ธัญญ์กัดกรามพอประมาณ ข่มอารมณ์ที่กำลังลุกโชนเต็มกำลัง“เธอรู้ถึงสาเหตุที่ณัชญ์เกิดอุบัติเหตุหรือเปล่า ที่ผมถามไม่ใช่อะไรหรอกนะ คุณแม่ของณัชญ์สงสัยน่ะเพราะปกติณัชญ์ไม่ดื่มเหล้า ฉันเลยอาสาที่จะถามไถ่ให้” “ดิฉันไม่ทราบค่ะ เพราะดิฉันมีเหตุด่วนที่จะกลับกรุงเทพก่อน มารู้อีกทีก็วันรุ่งขึ้นค่ะ” รุ่งรุจีเลี่ยงที่จะพูดความจริง เพราะไม่ต้องการให้ใครมองณัชญ์ในทางที่ไม่ดี อีกทั้งยังปกป้องศักดิ์ศรีของวชิราภรณ์อีกด้วย เธอเลือกที่จะให้เรื่องนี้พัดผ่านดั่งสายลม ผ่านแล้วผ่านเลย “ขอบใจมากสำหรับคำตอบ ฉันให้เธอลางานครึ่งวันเพื่อไปทำตามที่ฉันสั่ง ถ้าวชิราภรณ์ตกลงพรุ่งนี้ให้เริ่มงานได้เลย หวังว่าฉันคงจะได้รับข่าวดีนะ” เขาตัดก

25วชิราภรณ์เดินออกจากลิฟต์เมื่อถึงชั้นสี่สิบเจ็ด ซึ่งเป็นชั้นของผู้บริหารระดับสูง จุดหมายปลายทางของเธอก็คือห้องประธานกรรมการบริหาร เช้านี้หญิงสาวต้องมารายงานตัวกับเจ้านายคนใหม่ที่ไม่เคยเห็นหน้าค่าตากันมาก่อน วชิราภรณ์รู้สึกประหม่าเล็กน้อย หัวใจเต้นรัวตื่นเต้นที่จะได้เจอหน้าเจ้าของบริษัทตัวจริงเสียงจริง อีกทั้งยังตื่นเต้นกับตำแหน่งใหม่ที่ไม่คุ้นเคย หวั่นในใจว่าจะทำหน้าที่เลขาได้ไม่ดีเท่ากับที่ธัญญ์คาดหวังไว้อีกราวสิบเมตรก็จะถึงหน้าห้องเจ้านายคนใหม่ นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนมองเห็นชายร่างใหญ่นั่งอยู่ตรงโต๊ะทำงานหน้าห้องประธานบริษัท เธอจึงเดินไปหยุดตรงหน้าโต๊ะตัวนั้น ขยับปากบอกชายคนดังกล่าวเพื่อบอกจุดประสงค์ของการมาในครั้งนี้“ดิฉันชื่อวชิราภรณ์ค่ะ คุณ...”“เชิญเข้าไปในห้องได้เลยครับ คุณธัญญ์รออยู่ครับ” ยังไม่ทันที่วชิราภรณ์จะพูดจบประโยคกำพลลูกน้องคนสนิทของธัญญ์พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน“ค่ะ ขอบคุณค่ะ”หญิงสาวเอ่ยขอบคุณกำพล ก่อนจะหมุนตัวเดินไปหยุดหน้าประตูห้องบานใหญ่ สูดลมหายใจเข้าปอดราวกับเรียกกำลังใจตัวเอง ยกมือขึ้นเคาะประตูแล้วเปิดมันออกกว้าง ก้าวเท้าเข้าไปภายในห้องอย่างมั่นใจ“สวัสดีค่ะ ดิฉ

27ห้องอาหารสุดหรูที่ตั้งอยู่ในโรงแรมชั้นหนึ่งใจกลางกรุงเทพฯ คือสถานที่ที่ธัญญ์พาวชิราภรณ์มาทานอาหารกลางวัน บรรยากาศและความเป็นส่วนตัวส่งเสริมให้แผนการของเขาดำเนินไปได้อย่างสวยงามธัญญ์เอาอกเอาใจวชิราภรณ์ประหนึ่งเจ้าหญิงก็ไม่ปาน ตักอาหารใส่จานไม่ขาดสาย พูดจาอ่อนหวาน นุ่มนวลระรื่นหู บางครั้งพูดจาติดออกไปทางเกี้ยวพาราศี นำความขวยเขินให้เกิดขึ้นบนใบหน้าสาวเป็นระยะๆหัวใจของวชิราภรณ์รู้สึกแปลกๆ เมื่อได้รับการเอาใจจากเขา เธอรู้สึกอบอุ่น ประดุจดอกไม้งามแย้มบานยามเช้ารับแสงอรุณของวันใหม่ หัวใจชุ่มฉ่ำราวกับได้รับน้ำทิพย์จากสวรรค์ ช่องว่างในหัวใจที่รอใครสักคนมาเติมเต็ม เริ่มกระชับทีละนิดโดยไม่รู้ตัว“เป็นไงครับ อาหารอร่อยหรือเปล่าครับ”“อร่อยค่ะ อร่อยมากๆ เลยค่ะ”“ถ้าอย่างนั้นนับจากวันนี้เป็นต้นไป ผมจะตระเวนพาผึ้งไปทานอาหารอร่อยๆ ที่อื่นทุกวันแบบไม่ซ้ำกันเลย ดีหรือเปล่าครับ”“อย่าดีกว่าคะ แค่นี้ก็เกรงใจคุณธัญญ์จะแย่แล้วค่ะ” เธอพูดอย่างเกรงใจ“ไม่ต้องเกรงใจครับ อย่างที่ผมเคยบอกผึ้งไป ผมเต็มใจเป็นที่สุดครับ เพื่อผึ้งครับ”วชิราภรณ์หลุบสายตาลงมองจานข้าวเพื่อหลบหลีกสายตาหวานเยิ้มของธัญญ์ เธอเคยถู

29หนึ่งเดือนต่อมาระยะเวลาที่ผ่านมานี้มีความเปลี่ยนแปลงและไม่เปลี่ยนแปลง ที่ไม่เปลี่ยนแปลงคืออาการของณัชญ์ อาการของเขายังคงเช่นเดิม นอนนิ่งไม่รู้สึกตัวตอนนี้เขากลับมาพักรักษาตัวที่บ้าน โดยมีพยาบาลวิชาชีพคอยดูแลอย่างใกล้ชิด และยังมีอรุณวรรณที่แวะเวียนมาดูแลเขา บางครั้งทำหน้าที่ยิ่งกว่าพยาบาลที่จ้างมาเสียอีกและอีกหนึ่งอย่างที่ไม่เปลี่ยนแปลงคือ ความแค้นของธัญญ์ที่มีต่อวชิราภรณ์ ภาพของน้องชายนอนไม่ได้สติตราตรึงอยู่ในมโนภาพของธัญญ์เสมอ และทุกครั้งที่เห็น ความแค้นก็ปะทุเดือดอยู่ในใจ รอวันที่เขาจะได้เห็นความเจ็บปวดของวชิรภรณ์ด้วยความกระหาย และจะทำทุกวิถีทางที่จะทำให้เธอรักและหลงในตัวของเขาอย่างถอนตัวไม่ขึ้น หากถึงวันนั้นเขาจะเฉดหัวเธอทิ้งอย่างสิ้นเยื่อใย ให้เหมือนกับที่เธอทำกับณัชญ์คนเปลี่ยนแปลงก็คือ วชิราภรณ์ หนึ่งเดือนของการเป็นเลขาประธานบริษัท หญิงสาวเรียนรู้งานได้อย่างรวดเร็ว งานเลขาไม่ได้ยากเหมือนกับที่ธัญญ์บอก เพียงแต่ว่าต้องอาศัยความละเอียดรอบคอบมากกว่างานที่เธอเคยทำมาเท่านั้น นอกเหนือจากเรื่องงานที่เลขาหน้าใหม่ต้องเรียนรู้ เรื่องหัวใจก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่เธอต้องเรียนรู้ควบคู่