All Chapters of พยาบาทรักลวงใจ: Chapter 31 - Chapter 40

32“ทำไมแกถามอย่างนั้นล่ะ”“ก็ฉันได้ยินพวกแผนกบัญชีเค้าเม้าท์กันอย่างนั้นนี่ พวกเค้าเม้าท์กันว่าคุณธัญญ์ไปรับไปส่งแกที่บ้านทุกวัน พาไปกินข้าวกลางวันและมื้อค่ำด้วย การแสดงออกของคุณธัญญ์ที่มีต่อแกมันทำให้พวกเค้าคิดกันไปแบบนั้น”“ไม่ใช่หรอก ตอนนี้ยังไม่ใช่” คำพูดของวชิราภรณ์เรียกความฉงนให้เกิดกับรุ่งรุจีทันที“ตอนนี้ยังไม่ใช่ หมายความว่ายังไง”“คุณธัญญ์จีบฉันตั้งแต่วันแรกที่ฉันมาทำงานแล้ว และทำเรื่อยมาจนถึงทุกวันนี้” วชิราภรณ์บอกเพื่อนสนิทอย่างไม่ปิดบัง“แล้วแกรับขนมจีบจากคุณธัญญ์หรือเปล่า แกรักคุณธัญญ์หรือยัง”“รักคุณธัญญ์หรือยัง ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าความรู้สึกที่ฉันเป็นอยู่เรียกว่าความรักหรือเปล่า ฉันรู้สึกมีความสุขที่ได้อยู่ใกล้เค้า รู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย ความรักของพ่อที่ฉันอยากได้ ลดเลือนไปจากหัวใจของฉันทุกวันๆ จนบางครั้งฉันลืมนึกถึงความแค้น ความริษยาที่ติดตัวฉันมาตลอด ความรู้สึกโหวงเหวงที่ติดอยู่ในใจของฉัน มันกำลังถูกเติมเต็มทีละนิดตั้งแต่คุณธัญญ์ก้าวเข้ามาในชีวิต ความนุ่มนวล อ่อนหวานทั้งคำพูดและการกระทำ ทำให้ฉันรู้สึกว่าสิ่งที่ฉันต้องการมาตลอดจนถึงทุกวันนี้ มันอยู่ตรงนี้แล้ว อยู่ใ

34“ผึ้งรู้ค่ะว่าคุณเอรักผึ้ง แต่ความรักมันบังคับกันไม่ได้นะคะ แล้วที่คุณเอถามผึ้งว่าทำไมเพิ่งมาบอก เพราะผึ้งเองก็เพิ่งรู้ว่ารู้สึกยังไงกับคุณเอ ตอนที่เราห่างกันหนึ่งเดือนยังไงล่ะคะ และนี่แหละค่ะคือสาเหตุที่ผึ้งเลิกติดต่อกับคุณเอในช่วงเวลาที่ผ่านมา แล้วที่ถามว่าเราเป็นแฟนกันไม่ใช่หรือ ผึ้งยังไม่เคยพูดซักคำเลยนะคะว่าคุณเอเป็นแฟนผึ้ง คุณเอทึกทักเองคนเดียวต่างหาก ผึ้งตอบคำถามทุกคำถามและพูดในสิ่งที่อยากจะพูดชัดเจนแล้วนะคะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วผึ้งขอตัวนะคะ”ยังไม่ทันทีผู้พูดจะลุกขึ้นยืนดั่งใจคิด ลำแขนแข็งแรงของกัมปนาทก็คว้ากอดร่างสาวเอาไว้เสียก่อน เธอรู้สึกตกใจกับการกระทำของเขามาก ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเขาไม่เคยล่วงเกินเธอมากกว่าจับมือเลยสักครั้ง ครั้งนี้เป็นครั้งแรก“คุณผึ้งอย่าไปครับ ผมรักคุณผึ้ง รักมากที่สุด ถ้าผมดีเกินไปจนคุณผึ้งรับไม่ได้ ผมก็จะเปลี่ยนตัวเองเป็นคนไม่ดี เพื่อคุณผึ้ง คุณผึ้งจะได้รักผม คุณผึ้งอย่าไปนะครับ” ใช่...หากเขาดีเกินไป ต่อไปนี้เขาก็จะทำตัวไม่ดีเพื่อให้เธอหันกลับมารักเขาให้ได้“คุณเอ คุณปล่อยผึ้งเดี๋ยวนี้นะคะ ถ้าคุณไม่ปล่อยผึ้งจะถือว่าคุณไม่ได้รักผึ้งจริง”น้ำเสียงของเธอ

36หนึ่งสัปดาห์ต่อมารถปอร์เช่รุ่นใหม่ล่าสุดแล่นมาจอดหน้าบ้านไม้ชั้นเดียว เจ้าของรถยนต์คันโก้ก้าวลงมาจากตัวรถ เดินไปยังริมประตูรั้วบ้านของวชิราภรณ์ที่เขามาเยือนแล้วหลายครั้ง กริ่งที่อยู่ข้างๆ ประตูรั้วถูกกดด้วยนิ้วมือใหญ่ เสียงสัญญาณดังขึ้นในบ้านไม่ถึงสิบวินาที ร่างของกัญญาก็เดินมารับผู้มาเยือน“สวัสดีครับคุณป้า” ธัญญ์พนมมือไหว้พร้อมกล่าวทักทายด้วยวาจาสุภาพ“สวัสดีค่ะคุณธัญญ์ เชิญเข้ามาในบ้านก่อนค่ะ ผึ้งเพิ่งตื่นค่ะ” กัญญากล่าวขึ้นเมื่อเปิดประตูรั้วออกกว้าง“ขอบคุณครับคุณป้า วันนี้คุณป้าไม่ขายของเหรอครับ”เขาถามขึ้น ปกติทุกเช้าเขาจะเห็นวชิราภรณ์ช่วยมารดาตั้งร้านขายข้าวแกงทุกเช้าเสมอที่มารับไปทำงาน ทว่าวันนี้ภาพเหล่านั้นไม่มีให้เห็น ความสงสัยจึงเกิดขึ้น“ขายค่ะ แต่ว่าจะขายสายๆ หน่อย นี่ก็กำลังทำกับข้าวอยู่ค่ะ”“ให้ผมช่วยจัดร้านไหมครับ จะได้เสร็จเร็วๆ” เขาเสนอตัว“อย่าดีกว่าคะ ประเดี๋ยวเสื้อผ้าของคุณธัญญ์จะเปรอะเอาได้”“ก็แค่เสื้อผ้าเปรอะ ซักก็ได้ครับ”“ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ งานแค่นี้ป้าทำเองได้ค่ะ” นางกล่าวด้วยความเกรงใจ การสนทนาเสร็จสิ้นลงเมื่อร่างของวชิราภรณ์เดินออกมาจากบ้าน“สวัสดีค่ะ

38“ผมว่าไหนๆ เราก็มาที่เกาะช้างกันทั้งที น่าจะไปเดินเล่นที่ชายหาดกันก่อนกลับดีกว่านะครับ” เขาปรับเปลี่ยนอารมณ์ที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจเป็นยิ้มร่า เอ่ยวาจาเสียงนุ่มแทนที่จะกรรโชกดั่งใจคิด“แต่นี่มันเกือบห้าโมงเย็นแล้วนะคะ ฝนทำท่าจะตกแล้วด้วย”เธอลังเลเล็กน้อย อากาศตอนนี้เริ่มมืดครึ้ม ราวกับว่าฝนห่าใหญ่กำลังจะตก ทั้งๆ ที่ตอนขามาท้องฟ้าแจ่มใส แสงแดดเจิดจ้า“ไม่ต้องห่วงครับ เราเดินเล่นกันแป๊บเดียวเองฝนก็ตั้งเค้าไปอย่างนั้นแหละครับ ไม่ตกหรอกเชื่อผมซิ ห้าโมงครึ่งค่อยไปขึ้นเรือกลับไปฝั่งโน้น” เขาเอ่ยบอก เธอทำท่าครุ่นคิดชั่วครู่ก่อนจะตอบตกลง“ก็ได้ค่ะ” ทั้งสองจึงพากันเดินไปยังชายหาด แต่พอเดินไปถึงชายหาดไม่ถึงหนึ่งนาที ฝนเม็ดใหญ่ก็กระหน่ำตกลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา นักท่องเที่ยวที่เล่นน้ำ รวมทั้งเดินเล่นอยู่ต่างพากันวิ่งมาหลบฝนที่ใกล้ที่สุด ธัญญ์คว้ามือนุ่มของเลขาสาวมากอบกุมไว้ ก่อนจะพากันวิ่งไปหลบฝนในห้องอาหารริมทะเลของโรงแรมที่เพิ่งเดินออกมา“ฝนตกจนได้ นึกว่าไม่ตก”ธัญญ์เอ่ยขึ้น มองดูฝนที่กำลังตกหนักอย่างมีแผนการ โชคเข้าข้างเขาเหลือเกิน แผนเดิมคือต้องการให้ความโรแมนติกของท้องทะเลอันลือชื่อ เส

40ความสูงของธัญญ์ที่มีมากกว่า 190 เซนติเมตรทำให้โซฟาตัวนั้นดูสั้นไปถนัดตา เขาจึงต้องนอนขดตัวพลิกตัวไปมาคล้ายกับว่านอนไม่สบาย อีกทั้งผ้าขนหนูของทางโรงแรมก็สั้นตามไปด้วย ห่มยังไงก็ไม่ทำให้ร่างกายอบอุ่น เลขาสาวเห็นแล้วอดสงสารไม่ได้ มานึกถึงตัวเองที่นอนบนเตียงอย่างสบาย มีผ้าห่มห่มกายทั้งตัวมองๆ ดูแล้วเหมือนคนเห็นแก่ตัว“คุณธัญญ์คะ มานอนบนเตียงกับผึ้งก็ได้ค่ะ คุณธัญญ์นอนฝั่งโน้น ผึ้งนอนฝั่งนี้”วชิราภรณ์พูดออกไปในที่สุด หลังจากที่ทบทวนดีแล้ว มาก็มาด้วยกัน จะให้เธอนอนหลับสบายคนเดียวมันก็ดูไม่ดี อีกประการหนึ่งเธอก็ไว้ใจเขาด้วย คนที่แกล้งตกเตียง ร้องเจ็บเสียงดังๆ และพลิกตัวไปมา ทำทุกอย่างให้เธอเห็นและได้ยิน เพื่อที่จะชวนเขาไปนอนบนเตียง แผนนี้สำเร็จดั่งใจหมาย“มันจะดีหรือครับ ผมนอนบนโซฟาก็ได้ครับ” เขาดีดตัวลุกขึ้นนั่ง ขยับปากพูดราวกับสุภาพบุรุษ ทั้งๆ ที่ในใจเป็นซาตานดีๆ นี่เอง“ดีไม่ดีผึ้งไม่รู้หรอกค่ะ แต่ผึ้งเห็นคุณธัญญ์ตกเตียงแล้วก็นอนไม่สบาย ทำให้ผึ้งรู้สึกไม่ดี ราวกับว่าตัวเองเป็นคนเห็นแก่ตัว นอนหลับสบายบนเตียงคนเดียว คุณธัญญ์มานอนบนเตียงเถอะคะ”ปากเธอพูดตรงกับใจคิด ไม่ได้พูดให้ตัวเองดูด