All Chapters of คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ: Chapter 451 - Chapter 460

ฉือเจียวถึงกับมือไม้สั่น “ฉัน...”เธอรีบหันไปมองหลี่หลันหลี่หลันรีบพูดขึ้นทันที “ไม่ใช่เจียวเจียว! เป็นฉันเอง! ฉันเป็นคนติดต่อกับเตาปา และวางแผนเรื่องการลักพาตัวทั้งหมดนี้!”ฉือหว่านมองหลี่หลัน หลี่หลันถึงกับยอมกระโดดออกมารับผิดแทน ดูท่าจะร้อนตัวไม่น้อยเพื่อปกป้องฉือเจียว หลี่หลันถึงกับยอมแบกรับความผิดทั้งหมดไว้คนเดียวฉือหว่านหัวเราะเย็น นี่คือสิ่งที่เรียกว่าความรักของแม่งั้นเหรอ?ทั้งที่เธอคือบุตรสาวแท้ๆ ของหลี่หลัน แต่หลี่หลันกลับรักฉือเจียวอย่างกับเป็นลูกแท้ๆ แล้วเธอทำผิดอะไรนักหนา?โดนแม่แท้ๆ ของตัวเองกระทำแบบนี้ ใจของฉือหว่านยังคงเจ็บอยู่ทุกคนต่างตกตะลึงกับคำพูดของหลี่หลัน “อะไรนะ? คุณนายฉือ เป็นคุณเองเหรอ?”เย่ฮวนเอ่อร์โมโหจัด “คุณนายฉือ หวานหว่านเป็นลูกแท้ๆ ของคุณ แต่คุณกลับจ้างคนมาลักพาตัวเธอถึงขั้นหมายเอาชีวิต คุณเป็นบ้าไปแล้วหรือไง?”หลี่หลันไม่คิดว่าความลับจะถูกเปิดโปง แต่ตอนนี้เธอไม่สามารถให้ฉือเจียวถูกลากลงไปด้วยได้ ถ้าฉือเจียวถูกเปิดโปง ชื่อเสียงของเธอก็จะพัง และเธอเองก็ไม่สามารถอธิบายอะไรกับฮั่วซือหานได้ เธอจึงต้องแบกรับทุกอย่างไว้เพียงลำพังหลี่หลันมองฉือ

โอ้พระเจ้า…ฉือเจียวสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ เธอแทบไม่เชื่อหูตัวเอง ฮั่วซือหาน... เขากล้าพูดให้เธอคุกเข่าต่อหน้าฉือหว่านจริงๆฉือเจียวถอยหลังไปสองก้าว เกือบจะล้ม ดีที่หลี่หลันคว้าแขนเธอไว้ได้ทัน หลี่หลันพูดขึ้นอย่างโมโห “ประธานฮั่ว คุณจะใจร้ายกับเจียวเจียวแบบนี้ได้ยังไง คุณกำลังเข้าข้างฉือหว่านเพื่อมารังแกเจียวเจียวนะ!”ฮั่วซือหานปรายตามองหลี่หลันอย่างเย็นชา “งั้นคุณล่ะ? ฉือหว่านไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของคุณเหรอ แล้วสิ่งที่คุณทำกับเธอมันคืออะไร?”คำถามกลับแบบนี้ทำเอาหลี่หลันถึงกับพูดไม่ออกฉือหว่านจ้องหน้าฉือเจียวด้วยดวงตาใสแจ่ม “ฉือเจียว เธอจะคุกเข่ามั้ย? เวลาของฉันมีค่ามาก ฉันไม่อยากเสียเวลาอยู่กับเธอ”เย่ฮวนเอ่อร์หัวเราะเยาะ “ฉือเจียว ครั้งนี้เธอไม่คุกเข่า ครั้งหน้าเธออยากจะคุกเข่าก็ต้องต่อคิวแล้วล่ะ!”ใบหน้าซีดเซียวของฉือเจียว ซีดลงไปอีกหลายส่วนฉือหว่านไม่ได้รอคำตอบ “ดูเหมือนเธอยังไม่คิดให้ดี งั้นฉันไปล่ะ”“หวานหว่าน เราไปกันเถอะ”เย่ฮวนเอ่อร์คล้องแขนฉือหว่านแล้วเตรียมจะเดินออกไปมือของฉือเจียวที่ห้อยอยู่ข้างตัวกำแน่น จู่ๆ เธอก็ตะโกนลั่นด้วยเสียงสั่นเครือ “ได้! ฉันจะคุกเข่าให้เธอ ฉือ

ฉือเจียวและฉือถังตกตะลึงจนพูดไม่ออก พวกเธอไม่เคยรู้ความลับนี้มาก่อน พอได้รู้ว่าฉือเจี้ยนกั๋วถูกทั้งบ้านร่วมกันฆ่า ใบหน้าของพวกเธอก็ซีดเผือดราวกับกระดาษแต่ความรู้สึกของพวกเธอไม่ใช่เพราะสงสารฉือเจี้ยนกั๋ว พวกเธอไม่มีเยื่อใยใดๆ กับเขาเลย ที่พวกเธอกำลังรู้สึกตอนนี้คือ ความหวาดกลัวฉือถังพูดเสียงสั่น “พวกคุณฆ่าฉือเจี้ยนกั๋ว แล้วจะทำยังไงดีล่ะ ตอนนี้ฉือหว่านกลับมาแก้แค้นให้เขา เธอบอกว่าจะลากตัวคนร้ายมามอบตัว แบบนี้ตระกูลฉือของพวกเราก็ต้องพินาศแน่!”ฉือเจียวทรุดตัวลงบนโซฟา “ทำไมถึงเป็นแบบนี้... ตอนนี้ฉือหว่านไม่ยอมปล่อยเรา พวกคุณดันเป็นฆาตกรกันหมด แล้วแบบนี้ฉือหว่านจะไม่ทำให้ทั้งตระกูลฉือพังยับเหรอ?”ฉือถังพึมพำ “ตอนนี้ฉือหว่านกลายเป็นเทพ C เป็นถึงแพทย์แผนจีนระดับประเทศ ไม่ใช่แม่บ้านจากชนบทที่ไม่มีค่าอะไรอีกต่อไปแล้ว เธอเก่งเกินไป…”ฉือเจียวหน้าซีดกว่าเดิม “แล้วฉันล่ะ? โรคหัวใจของฉันจะทำยังไง? ถ้าฉือหว่านไม่รักษา ฉันก็ต้องรอตายใช่มั้ย?”พวกเธอยังคงคิดถึงแต่ ประโยชน์ของตัวเอง ไม่เคยแคร์ชีวิตของคนอื่นเลยฉือหว่านที่กลายเป็นเทพ C และยังบังคับให้ฉือถังคุกเข่าต่อหน้า มันคือฝันร้ายสำหรับฉือ

ติ๊งหน่องเสียงกริ่งดังขึ้นไม่นานประตูหน้าห้องก็เปิดออก ร่างบางสะอาดตาของฉือหว่านก็ปรากฏในสายตา ฉือหว่าน “ใครเหรอ... ประธานฮั่ว?”ฉือหว่านเห็นฮั่วซือหานยืนอยู่ที่ข้างประตูฮั่วซือหานมองเธอ ตอนนี้ฉือหว่านเปลี่ยนมาใส่ชุดกระโปรงลำลองอยู่บ้านเรียบร้อยแล้ว เครื่องสำอางบนใบหน้าก็ล้างออกหมด เผยให้เห็นใบหน้าสะสวยไร้การแต่งเติม จากสาวสวยสะกดสายตาในงานเลี้ยง กลายเป็นสาวน้อยบริสุทธิ์ผุดผ่อง“ฉือหว่าน ตอนนี้เธอมีเวลารึเปล่า” ฮั่วซือหานถามฉือหว่านขนตายาวสั่นไหว “ประธานฮั่ว มีธุระอะไรกับฉันหรือเปล่าคะ พูดตรงๆ ได้เลย”ฮั่วซือหาน “ฉัน...”คำพูดยังไม่ทันหลุดจากปาก เสียงชายหนุ่มคุ้นหูก็ดังมาจากข้างใน “ใครเหรอ หวานหว่าน?”ฮั่วซือหานเงยหน้ามองเข้าไปด้านใน เห็นเซียวอี้เซียวอี้อยู่ในห้องของฉือหว่าน ใส่รองเท้าแตะอยู่ในบ้าน มือถือแอปเปิ้ลกัดกินอยู่ “ประธานฮั่ว ทำไมเป็นคุณล่ะ?”คำพูดที่ฮั่วซือหานตั้งใจจะพูดพลันติดอยู่ในลำคอ เขาไม่คิดว่าเซียวอี้จะอยู่ที่นี่ด้วยฉือหว่าน “ประธานฮั่ว ถ้ามีธุระก็บอกมา ถ้าไม่มี ฉันจะเข้าไปข้างในแล้วนะคะ”ฮั่วซือหานเม้มริมฝีปาก มองหน้าฉือหว่านอีกครั้ง “ข้างในมีแค่เธอ

เย่ฮวนเอ่อร์ที่อยู่ข้างล่างใจหายวาบ แย่แล้ว เหมือนเธอเผลอพูดหลุดออกไปเย่ฮวนเอ่อร์โมโหมากจริงๆ เธอไม่พอใจแทนฉือหว่าน แถมยังสงสารลูกในท้องของฉือหว่านอีกด้วย เมื่อครู่เลยเผลอพูดทุกอย่างออกไปโดยไม่ทันคิดเย่ฮวนเอ่อร์รีบพูดขึ้นทันที “ลูกอะไรล่ะ พี่ฟังผิดแล้ว ฉันไม่ได้พูดถึงลูกเลยนะ”ฮั่วซือหานกำโทรศัพท์ไว้แน่น “เมื่อกี้เธอพูดถึงลูกชัดๆ เธอบอกว่าฉันทิ้งฉือหว่านกับลูก เย่ฮวนเอ่อร์ พวกเธอกำลังปิดบังอะไรฉันอยู่หรือเปล่า?”เย่ฮวนเอ่อร์รู้สึกกระวนกระวาย โชคดีที่ฮั่วซือหานไม่ได้อยู่ตรงนี้ ไม่อย่างนั้นคนอย่างเธอที่ไม่ถนัดโกหกคงโป๊ะแตกแน่ “พี่ ฉันบอกแล้วไงว่าพี่ฟังผิด ฉันไม่ได้พูดเรื่องลูก หรือว่าพี่อยากมีลูกมากเหรอ?”คำถามนี้ทำเอาฮั่วซือหานเงียบไป“เห็นไหม พี่ก็ไม่ได้ชอบเด็ก แล้วจะถามทำไมอีกล่ะ ฉันมีธุระ ขอตัวก่อนนะ” เย่ฮวนเอ่อร์รีบวางสายทันทีฮั่วซือหานที่อยู่ในคอนโดได้ยินเสียง “ตู๊ดๆ” ของปลายสายแล้วก็ขมวดคิ้ว เขามั่นใจว่าเขาไม่ได้ฟังผิดหรือว่า... ฉือหว่านกำลังตั้งครรภ์?ฮั่วซือหานนึกขึ้นได้ว่าเคยมีวันหนึ่งเธอถามเขาขึ้นมาว่าเขาชอบเด็กหรือเปล่าฮั่วซือหานก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ ตอนนี้ดึกมา