ลี่เจียวมองฮั่วซือหาน “ซือหาน ทำไมคุณถึงกลับไปอยู่กับฉือหว่านอีก?”ฮั่วซือหานโอบฉือหว่านแล้วยิ้ม “ผมอยู่กับหวานหว่านอยู่แล้ว เราตั้งใจจะไปจดทะเบียนสมรสกัน”“แต่ว่า... คุณก็นัดฉันไปกินข้าวไม่ใช่เหรอ?”ฮั่วซือหานเลิกคิ้วขึ้น “ที่คุณบอกว่าผมนัดคุณไปกินข้าวน่ะเหรอ ผมก็แค่พูดเล่นๆ เอง ผมลืมไปแล้วด้วยซ้ำ คุณยังจำได้อีกเหรอ? คุณคงไม่ได้รออยู่ที่ร้านอาหารตลอดเลยใช่ไหม?”สีหน้าของลี่เจียวซีดเผือด เธอไม่คิดเลยว่าฮั่วซือหานจะพูดแบบนี้ชัดเจนว่าเขาแค่เล่นกับเธอ ทำให้เธออับอายโดยตั้งใจพรึ่บ~เย่ฮวนเอ่อร์กลั้นหัวเราะไม่อยู่ “ลี่เจียว ตอนนี้เธอเห็นกับตา ได้ยินกับหูแล้ว เป็นไงล่ะ? พี่ชายฉันไม่เคยชอบเธอเลย คนที่พี่ชายฉันรักมาตลอดก็คือหวานหว่าน!”ลี่เจียวหันไปมองฮั่วซือหาน “ซือหาน... เป็นแบบนั้นจริงเหรอ?”ตอนนี้ฮั่วซือหานปวดหัวแทบขาดใจ มือที่โอบอยู่บนบ่าของฉือหว่านกำแน่น เขาพยายามอดทนสุดแรง เพื่อไม่ให้ความเจ็บปรากฏออกมาทางสีหน้า เขาไม่อยากให้ลี่เจียวจับสังเกตได้ฮั่วซือหานยังคงท่าทีสงบนิ่ง “ลี่เจียว คุณจะถามให้ได้อะไร ในเมื่อคุณก็รู้มาตลอดว่าคนที่ผมรักคือฉือหว่าน”ฉือหว่านเงยหน้าขึ้นมองเขา
Baca selengkapnya