บททั้งหมดของ The Heartache of a Broken Marriage: บทที่ 281 - บทที่ 290

“Cailyn, kahit totoo man ang nararamdaman ni David para sa’yo ngayon, hindi mabubura ang katotohanan na ginamit siya ng sarili niyang mga magulang para makuha ang gusto nila sa’yo,” malalim na buntong-hininga ni Mario.“Isa gusto ang pera mo. ‘Yung isa, gusto ang buhay mo, pati na rin kina Daniel at Daniella. Malamang matagal na niyang alam ang totoo. Kaya hindi na niya kayang humarap sa’yo, lalo na para ipagpatuloy pa ang relasyon ninyo.”Hindi na nakaimik si Cailyn. Gusto niyang magsalita pero walang boses na lumalabas. Sa halip, unti-unting namumula ang mata niya sa mga luha na pilit niyang pinipigil. Hanggang sa tuluyan nang lumabo ang paningin niya.Ginamit lang ba siya ni David mula sa simula?Alam na pala ni David ang lahat, simula’t simula pa?Hindi siya makapaniwala.Pero kahit ano pa ‘yon—kahit alam niya o hindi—wala na rin naman ‘yung saysay. Kasi desidido na rin naman siyang hiwalayan ito. At ngayon, si David, pinili na rin ang parehong bagay.Wala nang paliwanagan. Wala n

Pagkatapos maligo ni Cailyn, balik siya sa ward ni Daniel. Tahimik na — tulog na si Daniella, mahigpit na yakap ni Austin habang nakahiga sa kama. May nakahanda nang extra bed sa tabi ng hospital bed ni Daniel.Lumapit si Cailyn para tingnan ang lagay ni Daniel. Ayos naman, stable ang vitals. Sinubukan din niyang humiga sandali sa extra bed — hindi kasing lambot ng kama sa bahay, pero puwede na. Makakatulog siya.Simula pa lang ng pagpasok niya, nakatitig na si Austin sa kanya. Literal, hindi kumukurap.Nag-angat siya ng tingin, nagkita ang mga mata nila. Mainit ang titig ni Austin. Pero kalmado siyang nagsalita, “Salamat sa pag-aasikaso ngayong gabi. Kapag may nangyari kay Daniel, gisingin mo agad ako.”Lumapit si Austin, bitbit pa rin si Daniella, at tumayo sa harap niya. Mas matangkad siya ng halos isang ulo. Tumitig pababa kay Cailyn at mahina pero tapat ang boses, “Cailyn… ako ang ama ng mga anak natin. Sa lahat ng taon na lumipas, ako ang may utang, ako ang dapat nagsasakripisyo

Pero si Austin? Walang ka-apekto-apekto. Hindi man lang siya nainis o nadiscourage. Kinuha lang niya ulit ‘yung bote ng tubig, tinakpan, at muling niyakap ito gamit ang coat niya, pinatong sa dibdib niya, tapos ngumiti.“Sige, inumin mo na lang ‘pag nauhaw ka.”Hindi talaga uminom si Cailyn ng mineral water na pinainit ni Austin — hindi hanggang makarating sila sa labas ng detention center.Wala siyang choice kundi ibigay ito kay Claire.Si Claire naman, ever since, may magandang tingin kay Austin. Bilang ex-husband ni Cailyn at tatay ni Daniel at Daniella, para sa kanya, pasado si Austin — halos perfect score pa nga.Kaya nang inabot sa kanya ni Austin ‘yung bote ng tubig, gets na agad ni Claire ang gusto nitong mangyari.Hinawakan niya ang bote. At nang bumaba na si Cailyn at nakalakad ng kaunti, inabot niya ito pabalik.“Miss, inom ka muna.”Walang arte si Cailyn. Kinuha niya ‘yung bote, binuksan, at diretsong uminom.Pagbagsak ng mainit-init na tubig sa lalamunan niya hanggang tiy

Sa ilalim ng tingin ni Cailyn na parang nagsasabing “Tanga ka ba?”, agad binawi ni Austin 'yung kamay na una niyang inabot. Napabuntong-hininga si Cailyn, “Hay nako.”Tumingin siya sa sugat sa likod ng kamay ni Austin—tatlong kalmot na may bahagyang dugo pa at kinuha ang Band-Aid, pinunit ito, at maingat na inilapat isa-isa.Tahimik lang si Austin. Hawak niya ang hininga niya habang pinapanood ang bawat galaw ni Cailyn. Nang dumikit ang malambot na daliri ni Cailyn sa balat niya, parang may pumalo ng malakas sa dibdib niya. Tuloy-tuloy, para siyang may drumline sa puso. Grabe. Para siyang high school student na first time hawakan ng crush niya.Pagkatapos ilagay ang Band-Aid, tumingin si Cailyn sa kanya. Ang bumungad sa kanya? Ang titig ni Austin—sobrang init, sobrang lapit, parang literal na sinusunog siya. Pulang-pula ang mukha ng lalaki, at may butil ng pawis sa ilong. Parang hindi na siya 'yung dati. Hindi na siya 'yung dating malamig, makapangyarihang Austin. Ngayon, mukha siyang

Malutong ang tunog ng sampal ni Cailyn, at sa loob ng kotse, halos umalingawngaw ito.Napatingala si Austin, pero imbes na magalit—ngumiti siya. Masaya. Parang baliw.Hinawakan niya ang kamay ni Cailyn at dinala ito sa pisngi niya."Oo, ako na ang pinakawalang-kwentang tao sa mundo."Tapos, hawak pa rin ang kamay ng dalaga, pinalo niya ang sarili. Isa. Dalawa. Paulit-ulit."Cailyn, sige lang. Saktan mo ako hanggang gumaan ang loob mo."Natigilan si Cailyn, agad niyang binawi ang kamay."Austin, may sakit ka ba?!"Ngumiti lang siya, halos desperado ang tingin."Oo. Matagal na. Simula noong unang beses kitang makita… hanggang ngayon, wala na. Terminal case na. Walang lunas—kundi ikaw."At that moment, para siyang naging puppy dog version ni Austin. Yung dating cold and calculated na CEO, ngayon parang basang sisiw.Nagpilit si Cailyn na bawiin ang kamay niya, pero ayaw pa rin siyang bitawan."Austin, ang sakit na. Bitiwan mo ko!"Pero ang ginawa ni Austin, niyakap pa siya nang mahigpit.