Pagkatapos maligo ni Cailyn, balik siya sa ward ni Daniel. Tahimik na — tulog na si Daniella, mahigpit na yakap ni Austin habang nakahiga sa kama. May nakahanda nang extra bed sa tabi ng hospital bed ni Daniel.Lumapit si Cailyn para tingnan ang lagay ni Daniel. Ayos naman, stable ang vitals. Sinubukan din niyang humiga sandali sa extra bed — hindi kasing lambot ng kama sa bahay, pero puwede na. Makakatulog siya.Simula pa lang ng pagpasok niya, nakatitig na si Austin sa kanya. Literal, hindi kumukurap.Nag-angat siya ng tingin, nagkita ang mga mata nila. Mainit ang titig ni Austin. Pero kalmado siyang nagsalita, “Salamat sa pag-aasikaso ngayong gabi. Kapag may nangyari kay Daniel, gisingin mo agad ako.”Lumapit si Austin, bitbit pa rin si Daniella, at tumayo sa harap niya. Mas matangkad siya ng halos isang ulo. Tumitig pababa kay Cailyn at mahina pero tapat ang boses, “Cailyn… ako ang ama ng mga anak natin. Sa lahat ng taon na lumipas, ako ang may utang, ako ang dapat nagsasakripisyo
Pagbalik ni Cailyn sa kwarto ni Daniel, pasado alas otso na ng gabi. Mahimbing nang natutulog ang bata. Kahit maputla pa rin ang chubby niyang pisngi, kita mong panatag at mahimbing ang tulog niya sa hospital bed.Sa sofa malapit sa kama, naka-upo si Austin, buhat si Daniella, habang binabasahan ito ng picture book. Mag-ama. Si Austin, punô ng lambing at malasakit ang mga mata. Si Daniella naman, masigla at masunurin, aliw na aliw sa kwento. Isang eksenang sobrang tahimik, sobrang ganda — parang ayaw na ni Cailyn sirain ang moment.Pero pagdating pa lang niya sa may pintuan ng kwarto, sabay na lumingon si Austin at si Daniella sa kanya.“Mommy!” masayang sigaw ni Daniella. Pero napansin niyang natutulog si Daniel, kaya agad siyang tumigil, ngumiti ng pilya at pabulong na lang ulit, “Mommy...”Bumaba si Austin ng sofa, buhat pa rin si Daniella, at ngumiti kay Cailyn. “You’re back.”You’re back.Tatlong simpleng salita. Pero sa bibig ni Austin, ramdam mong puno ito ng kasiyahan, ng swee
“Cailyn, kahit totoo man ang nararamdaman ni David para sa’yo ngayon, hindi mabubura ang katotohanan na ginamit siya ng sarili niyang mga magulang para makuha ang gusto nila sa’yo,” malalim na buntong-hininga ni Mario.“Isa gusto ang pera mo. ‘Yung isa, gusto ang buhay mo, pati na rin kina Daniel at Daniella. Malamang matagal na niyang alam ang totoo. Kaya hindi na niya kayang humarap sa’yo, lalo na para ipagpatuloy pa ang relasyon ninyo.”Hindi na nakaimik si Cailyn. Gusto niyang magsalita pero walang boses na lumalabas. Sa halip, unti-unting namumula ang mata niya sa mga luha na pilit niyang pinipigil. Hanggang sa tuluyan nang lumabo ang paningin niya.Ginamit lang ba siya ni David mula sa simula?Alam na pala ni David ang lahat, simula’t simula pa?Hindi siya makapaniwala.Pero kahit ano pa ‘yon—kahit alam niya o hindi—wala na rin naman ‘yung saysay. Kasi desidido na rin naman siyang hiwalayan ito. At ngayon, si David, pinili na rin ang parehong bagay.Wala nang paliwanagan. Wala n
Namumula na naman ang mga mata ni Cailyn habang mabilis siyang lumapit sa kama. Umupo siya sa gilid, hinawakan ang maliit na mukha ni Daniel, hinalikan ito sa noo nang mariin, at habang tumutulo ang luha sa mga mata niya, nagtanong, “Daniel, masakit ba?”“Masakit po,” tumango si Daniel. Gumalaw ang maliit niyang kamay na walang sugat sa swero, hinaplos ang mukha ni Cailyn, at mahinang sabi, “Pero lalaki ako, hindi ako iiyak. Dapat si mommy, ‘wag na rin umiyak.”Lalong nadurog ang puso ni Cailyn sa nasabing iyon ng anak. Sa sobrang bata nito, napakaintindi na. Pilit niyang pinigilan ang luha, ngumiti, at umiling. “Sino nagsabing bawal umiyak ang lalaki? Kapag masakit, pwede umiyak. Okay lang yun.”“Cailyn, grabe, ang tapang ni Daniel. Simula nang magising siya, ni isang beses ‘di siya umiyak,” ani Yllana, pilit na ngumiti.“Auntie Yllana…” Hindi alam ni Cailyn kung anong sasabihin. Nilapitan siya ni Yllana at niyakap, hinaplos ang likod niya. “Sige lang, ilabas mo lang. Tapos na ang la
"Mommy—" nang makita ng maliit na bata si Cailyn, agad siyang sumigaw at inabot ang mga kamay papunta sa kanya. Mabilis na niyakap ni Cailyn ang bata, at sa wakas, bumigay ang mga luha na matagal niyang pinipigil. Mahigpit na niyakap ni Daniella ang leeg ni Cailyn gamit ang kanyang maliliit na kamay, inilibing ang ulo sa balikat niya habang mas lalo pang umiiyak, "Mom, mom, bakit ka ngayon lang bumalik? Miss na miss na namin ni Daniel…"“Pasensya na, pasensya na…” mahigpit niyang niyakap ang anak, huminga nang malalim sa amoy na nakapagpapakalma sa kanya.“Baby, sorry ha. Kasalanan ni mama lahat ‘to. Hindi na kita at ni Daniel iiwan pa ulit…”Nakatayo si Austin sa harap nila, pinapanood ang eksenang iyon na umiiyak silang dalawa. Tanging Diyos lang ang nakakaalam kung gaano siya kasakit sa sandaling ‘yon. Itinaas niya ang kamay, nag-atubili, tapos dahan-dahang ibinaba.Yinakap niya nang mahigpit ang mag-ina, saka hinalikan ang tuktok ng ulo ni Cailyn. Mahinang sabi niya, "Kasalanan ko
Pumasok siya sa lounge, at nakita si Cailyn nakahiga sa kama. Kahit tulog pa siya dahil sa sleeping pills, napakakulit ng pagkaka-ikot niya sa kama — naiinis, parang hindi makapagpahinga. Nagrerelax man ang mga kilay niya, paminsan-minsan nanginginig ang mahahabang pilikmata niya, para bang malapit na siyang gumising. Alam ni Raven na pinipilit niyang magising sa malalim ng kanyang subconscious, pero sobrang lakas ng gamot kaya puwede siyang matulog nang buong araw at gabi.Dahan-dahan niyang inilagay ang kamay sa noo ni Cailyn at niyayakap ng hinlalaki nang paulit-ulit. “Cailyn, huwag kang mag-alala. Si Daniel at si Professor David ay magiging maayos. Siguradong magiging maayos sila.”“Daniel…”“Daniella…”Parang nananaginip siya nang marinig niya ang bumulong. Biglang ngumisi si Cailyn at lalong naging tense yung pagitan ng kanyang mga kilay. Para siyang lumalaban sa panaginip niya, paikot-ikot sa kama, at kumikilos ang mga kamay niya sa hangin.Kumuha si Raven ng kamay niya at pin