Semua Bab นิยายชุดเจ้าสาวไม่สมยอม: Bab 151 - Bab 160

“พี่เมฆ อา” นั่นเสียงตัวเธอเองใช่ไหม พิมพ์รพีพรรู้สึกว่าเป็นเสียงที่ดังมาจากที่ไกลแสนไกล การรับรู้ของร่างกายเธอจดจ่ออยู่กับสิ่งที่ปลัดเมฆากำลังทำอยู่ ไม่มีคำปฏิเสธหรือต่อต้านใดๆเล็ดลอดออกมา ร่างกายของเธอแอ่นรับท้าทายสัมผัสวาบหวาม ที่เขากำลังจับจูงไปไกลแสนไกล บนเส้นทางที่เธอไม่คุ้นเคยเท่าไรนัก ถึงแม้จะเคยรับรู้รสความสุขสมแสนหวานมาหลายครั้งแล้ว แต่ครั้งนี้พิมพ์รพีพรกลับรู้สึกว่ามันลึกล้ำ ความปรารถนาดำดิ่งจนเธอไม่รู้ว่ามันจะสิ้นสุดลงตรงไหนเมื่อไรปลัดเมฆาขบกรามแน่น เมื่อต้องใช้ความพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะไม่ถลำลึกรุนแรง เพราะรับรู้ได้ว่าคนใต้ร่างไม่เคยลงสนามจริงสักครั้ง ที่ผ่านมาเขาพาอุ่นเครื่องบ้างแต่ไม่เคยก้าวล่วงลงลึก แต่ครั้งนี้ขีดจำกัดของความอดทนสิ้นสุดลง เพราะความใกล้ชิด และความรู้สึกดีที่ก่อตัวขึ้นมาในใจ ทำให้เขาไม่สามารถหยุดยั้งตัวเองได้อีกต่อไป“พี่ขอนะ...ให้พี่นะครับ” คำขอที่ดังชิดริมหู พิมพ์รพีพรไม่รู้ตัวว่าพยักหน้าตอบรับไปด้วยซ้ำ ปลัดเมฆาค่อยแทรกความแข็งแกร่งเข้าสู่ความคับแน่นรุ่มร้อน ปากเคยบอกให้คนใต้ร่างอย่าเกร็ง แต่ตอนนี้เป็นเขาเองที่ต้องเกร็งร่าง บังคับตัวเ

ขบวนขันหมากหยุดที่บันไดบ้าน เด็กชายกับเด็กหญิงตัวน้อยจับเข็มขัดทองคนละข้าง กั้นขวางทางไม่ให้เจ้าบ่าวเข้าไปเจอเจ้าสาวง่ายๆ“ขออาปลัดขึ้นไปหาเจ้าสาวหน่อยนะครับ” ปลัดเมฆาในชุดเจ้าบ่าวเข้าชุดกันกับเจ้าชุดเจ้าสาว เอ่ยถามอย่างยิ้มแย้ม“อาปลัดต้องจ่ายค่าผ่านทางมาก่อนครับ” เด็กชายตัวน้อยแบมือกระดิกนิ้วรอค่าผ่านทาง ปลัดเมฆายื่นธนบัตรสีแดงให้เด็กทั้งสองคนละใบ เด็กน้อยมองสบตากันแต่ยังไม่ยอมให้ผ่านไปได้ง่ายๆ“แม่บอกว่าอาปลัดจะมาเอาอาพิมพ์ของเราไปอยู่ด้วย ให้มาแค่นี้เอง แพทไม่ให้อาพิมพ์หรอก เนอะพี่พีท” คำพูดของเด็กหญิงตัวน้อย เรียกเสียงหัวเราะของหลายๆคนที่ได้ยิน บางคนก็อมยิ้มไปกับความไร้เดียงสาของเด็ก ปลัดเมฆาส่ายศีรษะยิ้มเล็กน้อย และชายหนุ่มจึงกระซิบข้างหูมารดา นางนภาจึงยื่นธนบัตรสีเทาให้เป็นค่าผ่านทาง ให้เด็กน้อยทั้งสองอีกคนละสิบใบ สองพี่น้องตาโตยิ้มกว้างยอมเปิดทางโดยดีปลัดเมฆามองเจ้าสาวตัวเองนิ่งค้าง เมื่อพิมพ์รพีพรถูกคุณนายเฟื่องฟ้าจูงมานั่งลงข้างๆตน เธอสวยหวานจนเขาอยากจะจับมาหอมแก้มเนียนแรงๆสักฟอดใหญ่ หลังจากคืนนั้นเขาก็มัวแต่ยุ่งๆในการเตรียมงาน

“ฟังพี่นะ” พิมพ์รพีพรยกมือขึ้นปิดหูทันที ปลัดเมฆาส่ายศีรษะยิ้มๆร่างใหญ่เอนตัวลงบนที่นอนกว้างที่โรยไว้ด้วยกลีบกุหลาบสีแดง ขณะที่ยังกอดร่างของพิมพ์รพีพรไว้บนอก ก่อนจะพลิกร่างตัวเองทาบทับตรึงร่างคนตัวเล็กไว้ คนถูกทับกำลังจะอ้าปากพูด ก็ต้องอ้าปากค้าง เมื่อปลัดเมฆาขู่ขึ้นมา“ถ้าพิมพ์โวยวายไม่ยอมฟังสิ่งที่พี่จะพูด พี่จะจัดการพิมพ์เหมือนคืนนั้นอีก” พิมพ์รพีพรหุบปากลงทันที หญิงสาวเบี่ยงหน้าไปด้านข้าง ไม่กล้าสบตาคนขู่“พี่ไม่รู้ว่าพิมพ์ประมวลผลความคิดเรื่องของเรา แล้วสรุปออกมาว่ายังไง แต่สำหรับพี่ทุกอย่างที่เกิดขึ้นจนถึงวันนี้ มันไม่ใช่เกม แต่เอ่อ...มันอาจจะมีบ้างช่วงแรกในเรื่องอยากเอาชนะ ก็วันนั้นที่เป็นเรื่องกันในกระท่อม พิมพ์พูดเหมือนไม่ยินดียินร้ายกับสิ่งที่เกิดขึ้น พี่เลยหงุดหงิดนิดหน่อย”“แล้วจะมาหงุดหงิดพิมพ์เรื่องอะไร พิมพ์เสียหายนะไม่ใช่พี่เมฆ” หญิงสาวเงยหน้าสบตาปลัดเมฆา“ก็ผู้หญิงอะไรไม่รับผิดชอบเลย แค่พี่ขโมยจูบมาแค่ครั้งเดียว แลกกับการจูบใครไม่ได้มาตั้งหลายเดือน หมดสมรรถภาพไปทุกอย่าง”“แล้วใครเขาไปปิดปากไว้” พิมพ์รพีพรเบี่ยงหน้าหลบสายตาค

“พอเถอะ อาบน้ำได้แล้วค่ะ” เสียงหวานสั่นเล็กน้อย“อาบด้วยกัน” ปลัดเมฆาสะกดพิมพ์รพีพรด้วยสายตาคมเข้ม พร้อมๆกับรีบถอดเสื้อผ้าของตนเองออกจากร่าง หน้านวลแดงก่ำเมื่อเห็นแผงอกแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม และทั้งๆที่พยายามสั่งสายตาว่าห้ามมองต่ำเด็ดขาด แต่พิมพ์รพีพรก็ไม่สามารถห้ามตัวเองได้ ลมหายใจของหญิงสาวสะดุดเมื่อเห็นบางอย่าง ที่กำลังผงาดท้าทายอยู่กลางกายเขา เสียงหัวเราะเบาๆของปลัดเมฆา ทำให้พิมพ์รพีพรช้อนสายตาขึ้นสบตาเขาอย่างอายๆ ปลัดเมฆารวบร่างที่ยั่วยวนตรงหน้ามากอดรัดแน่น อะไรต่อมิอะไรก็แนบชิดกันไปหมด พิมพ์รพีพรรับรู้ถึงการกระตุกจากท่อนแข็งแกร่งที่แนบอยู่กับหน้าท้องตัวเองสายน้ำอุ่นจากฝักบัวอันใหญ่รินรดสองร่างที่ยืนกอดเกี่ยวกันอยู่ ปลัดเมฆาดันร่างของพิมพ์รพีพรออกเล็กน้อย มือใหญ่ละเลงครีมอาบน้ำทั่วร่างที่ยืนนิ่งด้วยความอาย และสั่นสะท้านในบางครั้งที่เขาจงใจถูย้ำทำความสะอาดให้จุดที่อ่อนไหว ก่อนจะจับมือเล็กแบออกแล้วเทครีมอาบน้ำลงบนมือหญิงสาว“ถูตัวให้พี่บ้างสิ” ปลัดเมฆาจับมือเล็กวางบนแผงอกของตัวเอง พิมพ์รพีพรเคลื่อนมือไปตามแผงอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม เธอหลุบตามองอกกว้างสลั

“เดี๋ยวนายลั่นกลับไปเอาเสื้อผ้าของใช้ที่บ้านนะ เอารถพิมพ์ไปเลย ทางนี้พิมพ์จะจัดการเรื่องห้องพักผู้ป่วยให้”“ครับคุณพิมพ์ ขอบคุณมากนะครับ” นายลั่นรับคำอย่างรู้สึกสำนึกในบุญคุณของพิมพ์รพีพร“น่าอิจฉาจำปาจัง มีคนที่รักมากขนาดนี้ จำปากับลูกต้องหายเร็วๆนะ” พิมพ์รพีพรนั่งมองร่างของจำปาที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ในห้องพิเศษ แล้วรำพึงเบาๆ ถ้าเธอเป็นอะไรไปปลัดเมฆาจะร้องไห้อย่างนี้ไหมนะ“เพลียจัง วันนี้เข้างานสายแน่ๆ ใครก็ไม่รู้ให้เรารอตั้งนาน” พีรพลพูดขึ้นลอยๆระหว่างขับรถไปยังบริษัทของตนในช่วงเช้า นิชาค้อนขวับวงใหญ่ให้สามี“แล้วใครล่ะที่ทำให้หนุงหนิงต้องอาบน้ำใหม่”“อะไรกัน จะมาโทษพีคนเดียวได้ไง หนุงหนิงนั่นแหละตัวดี ใครบอกให้หวานไปทั้งตัวเองล่ะ พีก็เลยอดใจไม่ไหว” นิชาหยิกสีข้างสามีเต็มแรง“โอ๊ย!” คนถูกหยิกร้องโอดครวญเสียงดัง ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บ“ดูซิ หนุงหนิงมาช่วยงานวันแรกก็สาย เพราะพีคนเดียว ไม่ต้องมาโทษกันเลย วันหลังพีแต่งตัวเองเลยนะ ไม่ต้องมาเรียกหนุงหนิงให้ไปช่วย” พูดจบนิชาก็นั่งตัวตรงกอดอกหน้าหงิก เพราะงอนสามีที่ทำให