All Chapters of นิยายชุดเจ้าสาวไม่สมยอม: Chapter 131 - Chapter 140

ประตูห้องถูกปิดลงอีกครั้ง ความเงียบเข้าปกคลุมทุกตารางนิ้วในห้องนอนกว้าง พิมพ์รพีพรขยับตัวออกจากอ้อมแขนแกร่ง แล้วเลื่อนผ้าห่มลงเล็กน้อย กวาดสายตามองไปที่ประตูและมองไปรอบห้อง เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ในห้องแล้ว นอกจากคนตัวโตที่มองสบตาเธออยู่บนเตียงเดียวกัน สายตาของปลัดเมฆาดูสำนึกผิด ราวกับเด็กที่ถูกจับได้ว่าแอบขโมยขนมกิน หญิงสาวดีดตัวลุกขึ้นนั่งทันที และไม่ลืมที่จะดึงผ้าห่มมาปกปิดร่างกายท่อนบนไว้ แววตาของพิมพ์รพีพรราวกับนางพญาเสือที่พร้อมจะกัดเหยื่อให้จมเขี้ยว“พี่เมฆ...” น้ำเสียงลอดไรฟันของพิมพ์รพีพรเล่นเอาปลัดเมฆาเสียวสันหลังวาบ“ทำไมถึงชอบเอาเปรียบ ทำไมถึงชอบฉวยโอกาสนัก” กำปั้นเล็กเสยเข้าที่ปลายคาง ปลัดเมฆารู้สึกมึนน้อยๆไปครู่หนึ่ง เจ้าของกำปั้นไม่สาแก่ใจ โถมร่างบางของตัวเองขึ้นคร่อมบนร่างคนตัวใหญ่กว่า มือเล็กๆบีบคอหนาด้วยแรงทั้งหมดที่มี ปลัดเมฆาตาถลนอ้าปากค้าง ไม่ใช่เพราะหายใจไม่ออก แต่เพราะหน้าอกอวบดีดเด้งอยู่ใกล้แค่คืบ ตุ่มไตเม็ดเล็กๆสีหวานน่ากินชะมัด มือใหญ่จับหมับเข้าที่สะโพกงอนบีบแน่น โดยคนที่ห่วงแต่จะทำร้ายคนอื่นไม่ได้ระวังตัว“แค้กๆ” เสียงไอแบบสมจริงของค

“เดี๋ยวเล็ก แป๊บหนึ่ง” เมธาวีลุกจากเก้าอี้ เดินอ้อมไปด้านหลังพีรพล ลำแขนกลมกลึงทั้งสองข้างวางลงบนบ่าแกร่ง หญิงสาวแนบหน้าเนียนที่ถูกแต่งไว้อย่างดีทุกรายละเอียด ไปกับใบหน้าของพีรพล ชายหนุ่มผงะเล็กน้อย แต่ไม่สามารถเบี่ยงตัวออกได้ทัน เพราะดูจะเป็นการเสียมารยาท เมธาวีจงใจเบียดหน้าอกอวบอิ่มไปกับแผ่นหลังของชายหนุ่ม พีรพลได้แต่ปั้นหน้ายิ้มไปตามมารยาท“ขอบใจมากจ้าเล็ก” เจ้าของร้านเดินไปบริการแขกโต๊ะอื่นแล้ว เมธาวียิ้มและหัวเราะคิกคัก เมื่อตรวจสอบรูปหลายรูปบนหน้าจอมือถือของตน“เดี๋ยวเมส่งรูปให้พีเก็บไว้ในมือถือนะคะ จะได้เก็บไว้เป็นที่ระลึก”“ครับ ขอบคุณครับ”อาหารมื้อค่ำเกือบดึกของพีรพลมือนี้ช่างยาวนานนัก เขาแอบถอนหายใจหลายครั้ง คืนนี้อุตส่าห์ว่าจะโทรหาลูกหาเมีย กว่าจะกลับถึงบ้านก็คงดึกมาก ป่านนี้ลูกเมียคงหลับไปแล้ว“ขอบคุณนะคะพี สำหรับอาหารมื้อนี้ แล้วก็ขอบคุณที่มาส่งเม” เมธาวีขยับตัวเร็วจูบที่ปลายคางสาก เป็นอีกครั้งที่พีรพลต้องตกใจ“แทนคำขอบคุณอีกครั้งนะคะ กู๊ดไนท์ค่ะ” เมธาวียิ้มหวานให้ชายหนุ่มก่อนจะก้าวลงจากรถ หญิงสาวยืนรอจนรถของพี

“นอนสักพักนะ ค่อยลุกไปอาบน้ำ เดี๋ยวพีจัดเสื้อผ้าใส่ตู้เอง” นิชาพยักหน้ายิ้มให้สามี ก่อนจะหลับตาลงอย่างอ่อนเพลีย พีรพลเหมือนซาตานที่สูบพลังชีวิตเธอแทบไม่เหลือ ในทุกครั้งที่มีการบอกรักทางร่างกาย แต่เธอก็ยินยอมและเต็มใจทุกครั้งด้วยสิ “ตาเมฆ หนูพิมพ์ ตื่นหรือยังลูก” เสียงนางนภาเรียกปลุกลูกชายและว่าที่ลูกสะใภ้ในตอนเช้าตรู่ คนตัวโตขยับร่างอย่างเมื่อยขบจากการนอนบนพื้นไม้แข็ง เขางัวเงียลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู“ครับแม่ ตื่นแล้วครับ” ปลัดเมฆายื่นหน้าออกมาจากห้อง นางนภายิ้มให้ลูกชายแล้วพยายามชะเง้อคอมองข้ามลูกชายเข้าไปให้ห้อง“แล้วหนูพิมพ์ล่ะ คงเหนื่อยใช่ไหมลูก เดี๋ยวแม่จะเตรียมหาของบำรุงกำลังให้ดีกว่า หลังแต่งงานคงจะต้องโหมงานหนักกัน” ปลัดเมฆาขมวดคิ้ว“เอาน่า...แม่เข้าใจ เหมือนพ่อกำนันตอนได้กับแม่ใหม่ๆแหละ” ปลัดเมฆาอ้าปากเหวอ“ไปๆ ปลุกหนูพิมพ์นะลูก เมื่อคืนตอนที่แม่โทรบอกย่าพรว่าหนูพิมพ์จะนอนที่นี่ แกกำชับว่าให้เมฆกับหนูพิมพ์ไปกินข้าวเช้าด้วยนะลูก” นางนภาพูดจบก็หันหลังให้บุตรชาย ปลัดเมฆาส่ายหน้ายิ้มๆ“พิมพ์จ๋า”

“ตู้ม!” คนตัวใหญ่ตกน้ำเสียงดัง เสียงหัวเราะของคนตัวเล็กดังลั่นกว่า ก่อนที่ทุกอย่างรอบข้างจะเงียบสงบลงเหมือนเดิม เหลือเพียงเสียงลมพัดใบไม้ใบหญ้า และเสียงนกร้องดังแว่วอยู่ไกลๆพิมพ์รพีพรกวาดสายตาไปตามผืนน้ำที่นิ่งสงบ ปลัดเมฆาจมหายไปไหน ทำไมยังไม่โผล่ขึ้นมา คลองน้ำนี้ค่อนข้างลึก หรือปลัดเมฆาจะว่ายน้ำไม่เป็น หญิงสาวยืนขมวดคิ้วทำหน้าเหลอหลาตกใจ“ว่ายน้ำไม่เป็นเหรอ” ร่างบางเดินลงบันได แล้วเรียกชื่อชายหนุ่มอย่างตกใจ“พี่เมฆ พี่เมฆ อย่าเล่นแบบนี้ พิมพ์ไปล่ะนะ” ก็ยังเงียบเหมือนเดิม หญิงสาวเริ่มใจไม่ดี แล้วทันใดนั้นปลัดเมฆาก็โผล่ขึ้นมากลางคลอง เสียงตีน้ำกระจายพร้อมเสียงร้อง“พิมพ์ ช่วยพี่ด้วย” พิมพ์รพีพรมองท่าทางของปลัดเมฆาอย่างจับผิด“พิมพ์ช่วยพี่ด้วย” ร่างคนตัวโตจมหายไปน้ำอีกครั้งพร้อมกับความเงียบ พิมพ์รพีพรหันซ้ายหันขวา ก่อนจะตัดสินใจกระโดดลงน้ำแล้วออกแรงว่ายไปยังจุดที่ร่างของปลัดเมฆาจมลงไปเมื่อสักครู่ ร่างเล็กสมส่วนว่ายวนไปวนมาปากก็ร้องเรียกคนที่เพิ่งจมหายไป“พี่เมฆ!” พิมพ์รพีพรลอยตัวในน้ำหันซ้ายขวา เมื่อหาไม่เจอหน้าตาก็แสดงอาการตกอกตกใจ“น

“แล้วต้องทำยังไง ไม่ทำเหมือน...เอ่อ...ไม่จุ๊บแล้วนะ” พูดเองก็หน้าแดงเอง คนที่เคยโดนจุ๊บเห็นหน้าแดงๆแล้วอยากจะจับมาจุ๊บเอง แบบน้องไม่ต้องพี่จัดให้“อืม...เปลี่ยนเสื้อผ้าให้หน่อยสิ”“อะไรนะ” พิมพ์รพีพรเสียงดังตาโต“จุ๊ๆ อย่าเสียงดังสิ เดี๋ยวเค้าก็รู้กันทั้งบ้านหรอก” หญิงสาวถอนหายใจแรง“ตัวโตยังกะยักษ์ เปลี่ยนเองเลย พิมพ์จะหันหลังให้ เปลี่ยนเสร็จแล้วออกไปเลยนะ” คนตัวเล็กกลับหลังหันทันทีที่พูดจบ หวังแค่ให้เขารีบๆเปลี่ยนชุด แล้วออกจากห้องเธอไปซะ“ยืนรอข้างนอกตั้งนาน หนาวจนมือแข็งไปหมดแล้ว แกะกระดุมไม่ได้” ร่างคนตัวโตประชิดร่างคนตัวเล็ก พิมพ์รพีพรหันหน้ากลับมาทันที“พี่เมฆ” พิมพ์รพีพรกัดฟันเรียกชื่อคนที่กักร่างตัวเองไว้“เรามาช่วยกันเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ” พูดจบ มือใหญ่ก็พยายามแกะมือเล็กออกจากปมผ้าขนหนู“ไม่ๆ พิมพ์แกะกระดุมให้ก็ได้อย่ามายุ่งกับพิมพ์นะ” ปลัดเมฆายิ้มกรุ้มกริ่ม คนตัวโตยืนตรงรออย่างอารมณ์ดี มือบางข้างหนึ่งกำผ้าขนหนูแน่น อีกข้างหนึ่งพยายามแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตให้เขาอย่างลำบาก กว่าจะเสร็จทั้งแถวจึงใช้เวลานานกว่าปกติ“เสร