Semua Bab นิยายชุดเจ้าสาวไม่สมยอม: Bab 201 - Bab 210

“แตงอ่อน แตงอ่อน” ภูชิตอุ้มน่านน้ำเข้าบ้าน ขณะก้าวขึ้นบันไดจึงเรียกแม่บ้านมาสั่งงาน นางแตงอ่อนเดินเร็วออกมาจากห้องครัว เดินขึ้นบันไดตามไปทันที           “คุณภูคะ ไปส่งน้ำที่ห้องก่อนสิคะ” น่านน้ำกระซิบกระซาบให้พอได้ยินกันสองคน เพราะรู้ว่านางแตงอ่อนเดินตามหลังมา           “ผัวเมียก็ต้องนอนห้องเดียวกันสิ” น่านน้ำอ้าปากเหวอ ทำหน้าราวกับจะร้องไห้           “ไม่ได้นะคะ เรายังอยู่ในฐานะนายจ้างกับลูกจ้าง อย่าทำอย่างนี้เลยค่ะ นะคะ” ภูชิตสบสายตาอ้อนวอนของหญิงสาว           “นะคะ...ให้โอกาสน้ำปรับตัวก่อนนะคะ” สายตาวิงวอนขอร้องทำให้ภูชิตพาหญิงสาวไปยังประตูห้องของเจ้าตัว นางแตงอ่อนรู้งานรีบเปิดประตูให้ทันที           “ขอบคุณค่ะ” เสียงหวานเอ่ยขอบคุณเบาๆ ไม่กล้าเงยหน้ามองคนที่พาตัวเองมาวาง

“เราใช้ความรู้สึกแตะต้องกันและกัน ตรงนี้...ของน้ำ” นิ้วเรียวแทรกเข้าในช่องทางรักช้าๆเพื่อบอกว่าตรงนี้หมายถึงตรงไหน น่านน้ำสะดุ้งตัว หลบสายตาอย่างเขินอาย           “กับตรงนี้ของผม” มือใหญ่จับมือเล็กมาสัมผัสความแข็งขึงของตนเองโดยไม่ปรึกษาเจ้าของมือสักนิดว่าจะเต็มใจไหม น่านน้ำหน้าแดงเข้าไปใหญ่ แต่ก็ยอมสัมผัสแต่โดยดี           “เราเข้ากันได้ดีใช่ไหม” หญิงสาวพยักหน้ารับอายๆ           “เพราะฉะนั้น เชื่อเถอะว่าถึงจะมองไม่เห็นมันก็จะหากันจนเจอ” รอยยิ้มกรุ้มกริ่มของภูชิตทำให้น่านน้ำหัวใจเต้นแรง เมื่อมือใหญ่เลื่อนมายึดสะโพกเต่งตึงเธอไว้อีกครั้ง ดวงตากลมโตหลับตาพริ้ม หญิงสาววางมือบนบ่ากว้าง เธอปล่อยให้ความรู้สึกนำทาง ความอุ่นลื่นขอเธอค่อยๆรับตัวตนของชายหนุ่มเข้ามาในกายอย่างช้าๆ เล็บสั้นจิกฝากฝังรอยบนบ่ากว้าง เพื่อระบายความเสียวซ่านที่มาพร้อมกับความอึดอัดคับแน่นกลางกาย จนกระทั่งสองร่างหลอมรวมกันจนกลายเป็นหนึ่

“รักษาเนื้อรักษาตัวให้ดีๆนะน้ำ เราเป็นผู้หญิงไปอยู่ต่างถิ่นต่างที่มันอันตราย อย่าไว้ใจทางอย่าวางใจคน ยิ่งผู้ชายนะยิ่งไว้ใจไม่ได้ เป็นผู้หญิงต้องพึงรักษาสิ่งที่ควรรักษาไว้ให้ดีนะ”           ความคิดหยุดลงแค่นั้นเมื่อสำนึกด้านดีสะกิดให้เธอต้องรู้สึกผิด ถ้าป้าดอกไม้รู้ว่าหลานสาวทำตัวเหลวแหลกอย่างนี้ ป้าคงเสียใจ...แล้วก็คงตามมาจัดการเธอแน่ๆ น่านน้ำหดคอลงทำหน้าตาหวาดหวั่น           ทำยังไงดีล่ะน่านน้ำ...เราต้องพิชิตใจทำให้คุณภูรักให้ได้ ต้องจับคุณภูให้อยู่หมัด ให้ยกขันหมากไปสู่ขอกับป้าดอกไม้ ต้องเข้าตามตรอกออกตามประตู ถึงจะปีนหน้าต่างข้ามขั้นตอนมาแล้วก็เหอะ           “หน้าอกเล็กไม่ใช่เรื่องใหญ่ คุณภูบอกว่าพอรับได้ แต่...วิธีปฏิบัติมัดใจชายต้องทำยังไงนะ” นอนคิดอยู่ครู่เดียวน่านน้ำก็ดีดตัวลุกขึ้น ดึงผ้าห่มคลุมร่างแล้วลากกลับไปยังห้องของตนเอง      &nbs

น่านน้ำผละออกจากร่างของภูชิต นั่งคุกเข่าลงระหว่างขาของชายหนุ่ม เข็มขัดตะขอซิปกางเกงถูกปลดออกหมดแล้วด้วยฝีมือของเธอเอง ใบหน้าสวยแหงนขึ้นมองใบหน้าหล่อเข้ม เขายังหลับตาพริ้มรอคอยในสิ่งที่เธอจะทำให้ ปากจิ้มลิ้มพ่นลมออกมาเบาๆ สายตาหลุบลงมองความโป่งพองที่กลางกายของคนตัวใหญ่ ที่ซ่อนอยู่ภายใต้กางเกงในสีขาว มือเล็กสั่นเทาอย่างเห็นได้ชัดขณะที่เอื้อมไปเกี่ยวขอบกางเกงชั้นใน และเมื่อออกแรงรั้งเพียงนิด อะไรที่มันขยับขยายใหญ่โตและรอท่าจะออกมาสู่สายตาเธออยู่แล้ว ก็ดีดผึงผงาดง้ำตั้งโด่ขึ้นมาทันที น่านน้ำตาเบิกโพลง อ้าปากค้าง มือไม้สั่นไร้สิ้นเรี่ยวแรง เธอเคยเห็นมาก่อนแล้ว ใกล้ชิดกันมาก็หลายครั้ง แต่ไอ้การที่มานั่งจ้องระยะประชิดขนาดนี้ มันทำให้การหายใจทางจมูกอย่างเดียว ดูเหมือนร่างกายเธอจะได้รับออกซิเจนไม่เพียงพอเสียแล้ว เธอจำเป็นต้องสูดลมหายใจเข้าทางปากเพื่อรับออกซิเจนให้มากขึ้น หัวใจเต้นรัวเร็วสะท้อนอยู่ในอก จนหูแว่วได้ยินเสียงจังหวะเต้นของหัวใจตนเอง ท้องไส้เธอพานปั่นป่วนขึ้นมาโดยไม่รู้สาเหตุ สมองโหวงๆดวงตาพร่าเลือน ความใหญ่โตที่ตระหง่านอยู่ตรงหน้าเริ่มกลายเป็นภาพซ้อน    

ลำแขนเรียวเกี่ยวรัดร่างใหญ่แน่น สะโพกเต่งตึงยกขึ้นเร่งเร้าให้ชายหนุ่มแทรกเข้าหาตนเอง ภูชิตขยับสะโพกสอบค่อยๆสอดดันความแข็งแกร่งเข้าไปตามทางรักอุ่นลื่น น้ำหวานที่อาบเอิบชุ่มฉ่ำช่วยให้การเดินทางเข้าไปเติมเต็มสะดวก หากแต่ความคับแน่นยังคงรัดรึงจนเขาแทบขาดใจ           “อืมมม...น้ำของผม” ใบหน้าหล่อเข้มเคลื่อนต่ำลงดูดดึงเม็ดลูกกวาดสีหวาน กวาดลิ้นละเลงเน้นหนักจนร่างเล็กบิดเร่าแอ่นอกเชื้อเชิญให้เขาครอบครองเต็มที่           “คุณภูขา อื๊อ!” ภูชิตใช้แขนแกร่งสอดใต้เอวคอดรั้งร่างบางให้ลุกขึ้น ขณะที่สองร่างยังคงสอดประสานกันแนบแน่น คนตัวใหญ่ขยับร่างนั่งพิงพนักโซฟาวางเท้าสองข้างบนพื้น วงแขนแกร่งกอดรัดร่างเล็กแนบแน่น ขาเรียวรัดเอวสอบไว้ตามสัญชาตญาณ วงแขนเล็กโอบรอบคอแกร่ง ใบหน้าแดงเรื่อแหงนเงยหลับตาพริ้ม ภูชิตพรมจูบทั่วดวงหน้าเนียน แล้วเคลื่อนริมฝีปากครอบครองริมฝีปากบาง รสจูบซาบซ่านดูดดื่มหวานล้ำ ต่างฝ่ายต่างบดเคล้าริมฝีปากหากันอย่างกระหายหิว