Semua Bab นิยายชุดเจ้าสาวไม่สมยอม: Bab 221 - Bab 230

“นายหญิงอยู่ในห้องทำงานไหมแตงอ่อน” ภูชิตเอ่ยถามพร้อมกับเดินเข้าบ้านโดยไม่รอฟังคำตอบ ชายหนุ่มเดินตรงไปที่ห้องทำงานทันที คาดหวังว่าจะเจอใบหน้าหวานให้ชื่นใจ เขาเหนื่อยมาตั้งแต่เมื่อคืน ตอนนี้ร่างกายต้องการพักผ่อน ความคิดในใจคืออยากจะชวนน่านน้ำขึ้นไปกล่อมตนเองนอน หากมีคนตัวนุ่มๆให้กอดน่าจะนอนหลับสบายกว่านอนคนเดียวภูชิตนิ่วหน้าเล็กน้อยเมื่อเปิดประตูเข้าไปแล้วไม่เห็นคนที่เขาคิดถึงนั่งอยู่ในห้อง ชายหนุ่มหันกลับมาถามแตงอ่อนอย่างสงสัย“นายหญิงอยู่ไหนแตงอ่อน” คนถูกถามหลบสายตาคมดุ“เอ่อ...นายหญิงกลับบ้านไปแล้วจ้ะ” เสียงตอบอ้อมแอ้มของแตงอ่อนทำให้ภูชิตเลิกคิ้วสูง“กลับบ้าน!” ชายหนุ่มทวนคำตอบที่ได้ยิน“เอ่อ...คือคุณป้าของนายหญิงมาที่นี่เมื่อตอนก่อนเที่ยงนิดหน่อย แล้วก็เข้าไปคุยอะไรกันในห้องสองคนก็ไม่รู้ จู่ๆนายหญิงก็หอบกระเป๋าขึ้นรถไป นายหญิงบอกว่าจะโทรบอกนายเองจ้ะ” หัวใจของภูชิตกระตุกไหววูบ มือใหญ่รีบร้อนล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู มันแสดงที่หน้าจอว่ามีสายที่ไม่ได้รับยี่สิบสามสาย ภูชิตรีบต่อสายออกไปยังเบอร์ของน่านน้ำทันที เขารู้สึกร้อนรนวุ่นวาย

“คือ...ฉันหมายความว่า แกน่ะ...เอ่อ...มีอะไรๆกับคุณภูแล้วใช่ไหม” คราวนี้น่านน้ำถึงกับหน้าแดงขึ้นมาทันที“อือ” หญิงสาวเออออพยักหน้าช้าๆ“ตายแล้วแก...โอย...ดีนะที่ฉันรีบโทรบอกหนูไอ ฉันหวังว่าคุณภูจะรีบมาตามหาแก มาเอาแกไปเป็นเจ้าสาวเร็วๆนะ”“แสดงว่าคุณภูน่าจะรู้แล้วใช่ไหมว่าฉันอยู่ที่นี่”“หนูไอคงบอกให้แล้วล่ะ”“ขอบใจแกมากพิมพ์ ฉันว่าเดี๋ยวคุณภูก็คงมาหาฉันแล้วล่ะ” น่านน้ำพูดอย่างมั่นใจ รอยยิ้มอย่างมีความหวังฉายชัดบนใบหน้าป้าดอกไม้ได้ยินสองสาวคุยกันอยู่หน้าประตูห้อง ผู้สูงวัยกว่าถอนหายใจเฮือกใหญ่ เธอไม่ได้ขัดขวางหากผู้ชายคนนั้นจะรัก และต้องการดูแลหลานสาวของตัวเองจริงๆ ที่ตัดสินใจพาหลานสาวมาพักที่บ้านนาเปี่ยมรักแห่งนี้ก็เพราะอยากจะวัดใจกับว่าที่หลานเขยดูสักตั้งว่า มีความพยายามมากพอที่จะตามหาน่านน้ำหรือไม่ ก็พอรู้อยู่หรอกว่าเพื่อนของหลานสาวแต่ละคนคงจะพยายามช่วยเหลือกันเต็มที่ งานนี้คงจะขึ้นอยู่กับผู้ชายคนนั้นแหละว่าจะตามมาหรือเปล่า หากเขาคิดแค่จะเล่นๆกับน่านน้ำ เด็ดดมสมใจเบื่อแล้วก็ทิ้งขว้าง คนที่จะอยู่เคียงข้างหลานสาวก็คงจะเป็นป้าคนนี้คนเดียวเท่า

ปลัดเมฆาหรี่ตามองผู้ชายตัวโตที่กำลังก้มๆเงยอยู่หน้ารถกระบะคันใหญ่อยู่เบื้องหน้า กระโปรงรถถูกเปิดขึ้นทำให้เดาได้ว่ารถน่าจะเสีย ชายหนุ่มตัดสินใจแตะเบรกเพื่อชะลอรถจอด“เอ่อ...มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ” ปลัดเมฆาเปิดประตูลงจากรถแล้วเดินเข้าไปทักทายคนที่มัวแต่ก้มดูเครื่องเครารถเพื่อหาจุดที่ก่อให้เกิดปัญหา โดยไม่ทันสังเกตว่ามีใครเดินเข้ามาใกล้“ปลัดเมฆ” ภูชิตเงยหน้าขึ้น เมื่อเห็นใบหน้าคุ้นเคยก็เอ่ยชื่อปลัดเมฆาด้วยความยินดีอย่างยิ่ง เขาไม่สนใจเครื่องยนต์ของรถอีกต่อไป“สวัสดีครับคุณภูชิต ไม่ได้เจอกันตั้งนาน สบายดีไหมครับ” ปลัดเมฆาทักทายและเอ่ยถามตามมารยาทของคนที่เคยรู้จักกัน ในสมัยที่เขาเป็นปลัดอำเภอในพื้นที่จังหวัดที่ไร่ภูชิตตั้งอยู่“ไม่สบายอย่างมากครับ หึๆ” ภูชิตเอ่ยอย่างหดหู่และหัวเราะให้กับความวุ่นวายในชีวิตตนเอง“จะไปบ้านนาเปี่ยมรักใช่ไหมครับ ไปรถผมไหมครับ” ปลัดเมฆายิ้มกว้างขณะเอ่ยถาม ซึ่งเขารู้ดีอยู่แล้วว่าคำตอบคืออะไร ภูชิตยิ้มเล็กน้อยแล้วพยักหน้าโดยไม่ตอบคำถาม สองหนุ่มสบสายตาอย่างรู้กัน“คุณภูชิตเพิ่งมาถึงเหรอครับ” ปลัดเมฆาเอ่ยถามขณะทำหน้าที่ขั

“คุณภู...” ลำแขนเรียวเกาะรอบคอหนาไว้แน่น น่านน้ำสบสายตาคมในระยะใกล้ แก้มใสแดงเรื่อเมื่อไม่สามารถเก็บความต้องการที่ถูกปลุกเร้าขึ้นมาได้ น่านน้ำตัดสินใจเบียดตัวเองเข้าหาภูชิต ชายหนุ่มถอนหายใจแรง“ป้าดอกไม้ไม่ให้ผมเข้าหาน้ำ จนกว่าจะมั่นใจในตัวผม” ภูชิตพยายามเตือนอีกฝ่าย“คุณภูรักน้ำไหมคะ”“รักสิ...ผมรักน้ำ”“น้ำก็รักคุณภูค่ะ แล้วก็มั่นใจในตัวคุณภูด้วยว่าไม่มีวันทำให้น้ำเสียใจ”ภูชิตคลี่ยิ้มกว้างกับคำพูดของหญิงสาว เขากระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น น่านน้ำซบหน้าลงที่แผ่นอกกว้าง และวางทาบมือเล็กลงบนหน้าท้องแกร่งของอีกฝ่าย“คุณภูคะ”“หืม...”“วันนี้คุณภูไม่ได้เข้าหาน้ำสักหน่อย น้ำต่างหากที่เข้ามาหาคุณภู” ภูชิตขมวดคิ้วมุ่น อมยิ้มไปกับคำพูดของน่านน้ำ แล้วก็ต้องสะดุ้งครางเสียงหลง เมื่อมือเล็กเลื่อนหายลงไปในขอบกางเกงยีนส์ของตนเอง“อา...น้ำ อื้อ...ที่รักของผม” อะไรๆที่กำลังจะสงบเสงี่ยมเจียมตัวกลับผงาดง้ำสู้มือเล็กขึ้นมาทันที ใช่สิ...เขาไม่ได้เข้าหาน่านน้ำสักหน่อย เธอเดินเข้ามาหาเขาในห้องนี้เองนี่นา...ความอดทนที่มีขีดจำกัดเพียงเล็กน้อยขาดผ

“เฮ้อ! เมื่อไรป้าดอกไม้จะยอมรับตัวผมสักที อยากแต่งงานกับน้ำแล้ว” พูดจบภูชิตก็เกยคางไว้บนศีรษะเล็ก น่านน้ำวางมือบนแขนแกร่งที่โอบตัวเองไว้ มือเล็กลูบไล้เบาๆ“อดทนอีกนิดนะคะ น้ำว่าอีกไม่นานคุณป้าน่าจะยอมรับคุณภูแล้วละค่ะ”“ใจจะขาดก่อนไหม”“ก็ไม่เห็นจะขาดนี่คะ ยังหาก็โอกาสได้ตลอดๆ”“ตอนนี้ก็เป็นโอกาสที่น่า...” ภูชิตกระซิบคำพูดสุดท้ายให้ได้ยินกันเบาๆ หญิงสาวบนตักขยับร่างเบี่ยงหน้ากลับมาหาเขา“คนลามก” เสียงหัวเราะเบาๆในลำคอของเขาบอกให้รู้ว่าไม่ปฏิเสธกับข้อกล่าวหาสักนิด ริมฝีปากหยักค่อยๆเคลื่อนเข้าใกล้ปากบางจิ้มลิ้ม น่านน้ำผ่อนลมหายใจออก ลำแขนเรียวยกขึ้นคล้องคอหนาไว้ ใบหน้างามแหงนเงยอย่างเต็มใจรับทุกสัมผัสจากเขา“อื๊อ!...ไม่ได้ค่ะ เดี๋ยวใครมาเห็น” เสียงหวานประท้วงเมื่อภูชิตพยายามดึงรั้งเสื้อของเธอขึ้น“ไม่มีใครเห็นหรอก...นะๆ”“ไม่ได้ค่ะ...จูบก็พอแล้ว”“ไม่ได้จริงๆเหรอ” ภูชิตถามพร้อมกับเลื่อนมือลงสอดหายไปใต้ชายกระโปรงยาวที่หญิงสาวสวมอยู่“อุ๊ย! คุณภู” ร่างเล็กสะดุ้งสุดตัวเมื่อนิ้วเรียวใหญ่แทรกผ่านชั้นในตัวเล็ก รุกล้ำพื้นท