Semua Bab My Ruthless Possessive Doctor (POSSESSIVE BOYS SERIES 3): Bab 11 - Bab 20

Since day off ko naman sa ngayon at wala akong raket ngayon, dumiretso akong umuwi sa bahay.Bumaba ako ng jeep at pumasok sa eskinita. Amoy usok at basura agad ang sumalubong sa akin. Ang mga bahay, halos magkadikit. Ang mga bata, nakasuot ng marurumi at punit-punit na damit, naglalaro sa gitna ng kalsada. Ang mga matatanda, nakaupo sa mga silya at nakasandal sa mga dingding, nagkukuwentuhan at nagtatawanan.Sa wakas, nakita ko na ang maliit naming bahay. Isang maliit na bahay na gawa sa kahoy at yero, halos hindi na makita dahil sa mga nakapaligid na mas malalaking bahay. Ang pintuan, gawa sa lumang kahoy, ay halos hindi na magkasara. Ang bubong, gawa sa manipis na yero, may mga butas na rin kaya nakakapasok ang ulan at hangin.Pumasok ako at nakita ko si Nanay na inaalagaan si Ate Nelia. Panganay sa aming magkakapatid pero dahil meron siyang special disability ay hindi siya nakakakilos ng normal kaya naman lagi siyang kailangang alagaan ni Nanay. Sumunod ako sa kanya kaya naman

I wrung my hands, desperation welling up inside me. "Doc Dylan, p-p-please, kailangan ko po ng trabaho. Wala po akong ibang alam na gawin." My voice cracked as tears threatened to spill from my eyes. Hindi ko kayang magpatalo. Hindi ko kayang mawalan ng trabaho, pero mas lalong masakit ang makita siyang ganito, malamig at disappoined. His gaze softened slightly, but the tension in his posture didn't fade. "Hindi mo ba alam na bawal 'yan? Labag ito sa rules ng ospital, Xena." His voice was firm, laced with disappointment. Kung titingnan mo lang siya, mahirap sabihin kung nag-aalala o galit. Pero ramdam ko ang bigat ng pagkakasabi niya. Parang kahit na medyo may lambot, hindi pa rin niya kayang tanggapin ang pagkakamali ko. I lowered my head, the weight of guilt settling heavily on my chest. "Doc Dylan, p-p-please, patawarin niyo na po ako. Wala po akong ibang choice." I could feel my hands shaking as I spoke, each word heavy with regret. He sighed, rubbing his temple as if trying

DYLAN ASHER DEL VALLE'S POVNang lumabas na ng opisina ko si Xena, napahawak nalang ako sa ulo ko. Hindi ko alam kung bakit ko ginawa yun, ang pagtulong ko sa kanya sa Doctor’s Quarter. Hindi ko naman ugali ang makialam sa mga ganoong bagay. "Tapos balak mo pa syang gawing assistant ng 24 hours?" bulong ko sa sarili ko. Napailing nalang ako. Parang may mali sa ginawa ko, pero hindi ko maipaliwanag kung bakit."Man, Dylan, you're asking for trouble. You know how this thing works, right? You're gonna age like a fine wine, all stressed out," bulong ko ulit sa sarili ko.Napatingin naman ako sa labas, kitang-kita ko ang table ni Xena dahil naka-glass wall ang opisina ko. Napansin kong nangangalumata siya. "Kaya pala lagi siyang inaantok dahil dalawa ang trabaho nya. Siguradong wala pa syang tulog dahil sa nangyari," sabi ko sa isip ko. Parang may kung anong pag-aalala sa dibdib ko nang makita ko siyang ganyan.Napabuntong-hininga ako. Hindi ko alam kung bakit ako nag-aalala sa kanya. Wala

"Sir, okay lang po ako. Kailangan ko po kasing magwork dahil ako lang po talaga ang inaasahan sa amin pero kaya ko naman po actuallu 2 years na ako ganito and thank god dahil di naman po ako nagkakasakit," I said, trying to sound brave.Dylan sighed, his face hardening. "You're a fool, Xena. You're not a machine. You need to take care of yourself. What if you get sick? Who will take care of you then?""Sir, okay lang po ako," I said, trying to sound brave."You think you're okay? You're running on fumes, Xena. You're exhausted. You're not eating properly. You're not sleeping enough. You're not even taking care of your basic needs. What are you doing to yourself?" Dylan said, his voice rising."Sir, sanay naman na po ako at okay lang naman po ako.” sabi ko at ipinapakitang baliwala ang pagod sa 2 trabaho."Don't tell me you're okay, Xena. You're not okay. You're pushing yourself too hard. You're putting your health at risk. And for what? For a job? For money?

"Sir, ang mahal po kasi ng mga pagkain dito," I said, feeling like a small child being scolded. "Hindi ko alam kung ano ang o-orderin ko.""Just choose something," Dylan said, his voice softening a bit, but his eyes still held that impatient glint. "I'm not asking you to order the cheapest thing on the menu." Napabuntong hininga nalang sya.He scanned the menu, his eyes quickly landing on a dish. "Get the steak," he said, pointing at it with his finger. "It's good."He handed the menu back to me and then turned to the waiter. "We'll have the steak," he said, his voice regaining its usual authoritative tone.I was still a little confused, but I nodded. "Okay, sir."Umalis na ang waiter para ihanda ang order namin. Pinanood ko si Dylan habang nakasandal siya sa upuan, nakapikit na parang nagpapahinga."Sir," sabi ko, "ayos ka lang ba?"Binuksan ni Dylan ang mga mata niya at tumingin sa akin. "What?" sabi niya, medyo matalim ang boses."Parang... stressed ka,"