All Chapters of เล่ห์ร้ายชะตารักนักฆ่าบุปผาเบญจมาศ: Chapter 91 - Chapter 99

"มีเรื่องนี้จริง!?"เยว่อันหนิงรู้สึกตกใจเล็กน้อย ช่วงนั้นนางน่าจะสลบเพราะพิษของยี่ซูอยู่จึงไม่ได้รับข่าวนี้"คราแรกข้าก็ไม่เชื่อจึงไปสืบแถวชายแดนด้วยตัวเองพบว่าเป็นเรื่องจริง"เยว่อันหนิงนั่งใช้ความคิดเงียบ ๆเหตุใดผ่านมาเก้าปีแล้วมู่ตงหยวนจึงเพิ่งจะเคลื่อนทัพก่อกบฏในเวลานี้"เจ้ากำลังสงสัยว่าเหตุใดมู่ตงหยวนจึงเพิ่งเคลื่อนทัพในเวลานี้อยู่สินะ"เสียนต้วนอี้ยังคงเป็นบุรุษที่เพียงมองตานางก็อ่านความคิดเยว่อันหนิงออกจนหมด"เจ้ารู้เหตุผล?"คนถูกถามพยักหน้าช้า ๆ รินชาอุ่น ๆ ลงถ้วยแล้วยกขึ้นจิบอย่างใจเย็นตุ้บ!เสียงตบโต๊ะดังลั่นจากยี่ซูสตรีใจร้อนที่เห็นท่าทีโอ้เอ้ของเสียนต้วนอี้แล้วหงุดหงิดขึ้นมา"จะพูดก็พูดให้จบ เล่า ๆ หยุด ๆ คนรอฟังมันหงุดหงิด!""คนข้องเกี่ยวไม่บ่น คนปากมากไม่เกี่ยวข้อง""ต้วนอี้เจ้าหลอกด่าข้า!""ซูซู"เยว่อันหนิงรีบห้ามศึกลมปากที่กำลังจะเกิดยี่ซูเห็นแก่สหายรักที่อยากรู้แต่ไม่พูดจึงหุบปากลง"หลังจากที่สกุลเยว่ถูกกล่าวหาว่าเป็นกบฏ มู่ตงหยวนคิดจะฉวยโอกาสตอนที่ทัพสกุลเยว่ขาดผู้นำเคลื่อนทัพกบฏที่ซ่อนสุมเอาไว้ ทว่าฮ่องเต้กลับแต่งตั้งเฉินปู้เการับตำแหน่งแม่ทัพใหญ่คนใหม่เร็วกว่

"วางนางลงบนนั้น"มู่อานจิ่วมีความคิดดี ๆ ขึ้นมาแล้วนางพยักเพยิดหน้าให้เสียนต้วนอี้วางเยว่อันหนิงลงบนเตียงเก่า ๆ ของห้องคุมขัง"เจ้าคิดจะทำอะไร"เฉินเจียนหลางแยกเขี้ยวใส่สตรีใบหน้าใสซื่อหากแต่ความคิดกลับสกปรกน่าขยะแขยง"ท่านหักหน้าข้าหลายครั้งหลายคราเพราะนางมิใช่หรือ อยากรู้นักหากคนที่ท่านรักถูปู้ยี่ปู้ยำต่อหน้า ท่านยังจะรักนางได้อยู่อีกหรือไม่"น้ำเสียงสะใจดังขึ้นจากริมฝีปากบางตามมาด้วยรอยยิ้มแสยะร้ายผุดขึ้น"จัดการนางให้ข้า!"สิ้นคำสั่งนั้นมู่อานจิ่วก็ถอยกลับไปยืนข้างการมู่ตงหยวนเพื่อรอดูฉากรักสนุก ๆ ที่จินตนาการไว้ หากแต่..."ไฟไหม้! ไฟไหม้แล้ว รีบดับไฟเร็วเข้า!"เสียงวุ่นวายของทหารดังขึ้นด้านนอก กลุ่มควันไฟสีขาวขุ่นเริ่มลอยเข้ามายังคุกหลวงแห่งนี้"จิ่วเอ๋อร์ไปก่อนเร็วเข้า!""ไม่! ข้ายังไม่ได้เห็นนางคนชั้นต่ำถูกปู้ยี่ปู้ยำเลย"มู่อานจิ่วดื้อดึง นางดึงดันสั่งทหารใต้อาณัติของบิดาทางสายตาให้ระบายแค้นและชิงชังแทนนาง"พาคุณหนูกลับจวน"มู่ตงหยวนสั่งเสียนต้วนอี้ที่ยังเล่นละครไม่จบพาบุตรีออกจากคุกที่ไฟเริ่มลุกลามเข้ามาแล้ว จากนั้นจึงหันมาสั่งการผู้คุมต่อ"เก็บกวาดที่นี่ให้เรียบร้อย ทำให้เห

"อื้อ~"ความป่าเถื่อนนี้เขาได้แต่ใดมา โชคดีที่ลูกกวาดนั้นไม่ไหลติดคอนางจนสิ้นใจแทน"อืม"เสียงคำรามอย่างพึงพอใจที่ได้ตบท้ายความขมด้วยลูกกวาดหวาน ๆ ที่หวานเป็นร้อยเท่าเมื่อลิ้มรสจากปากของคนรักอีกทีเฉินเจียนหลางบดเบียดจุมพิตเอาแต่ใจนั้นอย่างเสน่หาและเร่าร้อนความหวานจากลูกกวาดในโพรงปากนางหรือความหวานจากน้ำผึ้งแท้ของนางกันหนอที่หวานกว่ากันจนเขาเคลิ้มไหวเช่นนี้"ว้าย! ข...ข้าน้อยสมควรตาย ข้าน้อยไม่เห็นอะไรทั้งนั้นเจ้าค่ะ"นางกำนัลที่นำเสื้อผ้ามาให้ตามคำสั่งของรัชทายาทรีบหันหลังอย่างรู้สึกผิดเยว่อันหนิงรีบผลักบุรุษหื่นกามออกให้ห่างกายก่อนจะเดินไปยังนางกำนัลผู้นั้น"เจ้าช่วยข้าแต่งตัวที"แก้มนวลแดงปลั่ง ทั้งอายทั้งขายขี้หน้า แต่นางคงลงโทษคนเอาแต่ใจหื่นไม่เลือกที่อย่างเขาตอนนี้ไม่ได้ ทำได้เพียงหนีหน้าเขาก่อนเพื่อสงบจิตสงบใจที่เต้นรัวนี้ให้สงบลงห้องบรรทมฮ่องเต้รัชทายาทพาเยว่อันหนิงที่ปลอมตัวเป็นนางกำนัลเข้ามายังห้องบรรทมของฮ่องเต้แล้ว โดยมีหลี่กงกงที่ไว้ใจได้เฝ้าอยู่ด้านนอกตำหนัก"อาการเสด็จพ่อเป็นเช่นไรบ้าง"เยว่อันหนิงจับชีพจรฝ่าบาทแล้วฝังเข็มลงไปที่ศีรษะสามจุด ตรงหน้าอกสามจุดแล้วจึงลุก

"ช้าก่อนเพคะ" เยว่อันหนิงรีบขัดขึ้น"เหตุใดเจ้าถึงขัดประสงค์รัชทายาทเล่า""ขอประทานอภัยเพคะ หม่อมฉันเดาว่าเรื่องนี้ต้องเป็นแผนบุกศึกสองด้านของคนที่ชักใยอยู่เบื้องหลังเพคะ""ไหนลองว่ามาสิ""กราบทูลฝ่าบาทอย่างไม่ปิดบัง ตลอดเวลาเก้าปีที่หม่อมฉันหนีตายมาได้ หม่อมฉันสงสัยราชโองการของพระองค์จึงสืบหาความจริงมาตลอด จวบจนพบว่าเบื้องหลังโศกนาฏกรรมนองเลือดของสกุลเยว่คือเจ้ากรมตุลาการมู่และพระชายาในองค์ชายสามหลิงอันเซียวเพคะ""บังอาจ! กล้าใส่ร้ายโอรสกษัตริย์โทษประหารเก้าชั่วโคตร" หลี่กงกงรีบเอ่ยปกป้องราชนิกูลสวรรค์"หม่อมฉันมีหลักฐานทุกอย่าง"ฮ่องเต้มองหน้าเยว่อันหนิงอย่างพิจารณา"เจ้าช่างถอดแบบบิดาเสียจริง หลี่กงกง เจ้าไปเรียกแม่ทัพน้อยเฉินมาเข้าเฝ้าเราที""น้อมรับพระบัญชาพ่ะย่ะค่ะ"หลี่กงกงรีบรุดไปทำตามคำสั่ง ทั้งห้องจึงตกอยู่ในความเงียบที่ตึงเครียดกว่าเดิม"คุณหนูห้ามีแผนการหรือไม่" รัชทายาทร้อนใจกลัวว่ากองทัพเขี้ยวหมาป่าจะต้านกองกำลังข้าศึกไม่ไหวจึงอยากหากุนซือมาช่วยวางแผนอีกที"ข้าศึกที่บุกแดนประจิมคงเป็นกองกำลังลับของแคว้นชิงเหิงที่ใต้เท้ามู่ตงหยวนซ่อนสุมไว้""เช่นนั้นเราควรรับมืออย่างไรดี"

"ส่วนพวกเจ้า อวดดีไปก่อนเถิด อีกไม่นานท่านอาจะต้องมาช่วยข้าแน่"หลิงอันเซียวไร้ความกลัวต่อโทษทัณฑ์ที่ก่อ ส่วนองค์ชายสามไป๋จิ้นซือได้แต่นั่งเสียใจกับการกระทำของตนเองที่วางยาพระบิดาด้วยมือคู่นี้อยู่เงียบ ๆ"เช่นนั้นก็ดี แค้นของสกุลเยว่จะได้สะสางให้จบในวันนี้!""สกุลเยว่ เจ้าเกี่ยวข้องอันใดกับตระกูลกบฏผู้นั้น"หลิงอันเซียวเริ่มหวาดระแวงในตัวของสตรีที่เพิ่งพบหน้า"ข้าคือบุตรีคนที่ห้า น้องเล็กของสกุลเยว่ อันหนิง"ดวงตาเรียวรีของหลิงอันเซียวเบิกกว้าง ตลอดเก้าปีที่ผ่านมานางคิดว่ากำจัดทายาทของสกุลเยว่จนสิ้นซากหมดแล้วเสียอีก"ไม่จริง เป็นไปไม่ได้ ข้าส่งนักฆ่าไปปิดปากคนทั้งขบวนเนรเทศนั่นสิ้นแล้วนี่"เยว่อันหนิงค่อย ๆ ก้าวย่างเข้าไปหาหลิงอันเซียวช้า ๆ ในนัยน์ตาสีน้ำตาลคู่นั้นจ้องมองใบหน้าหลิงอันเซียวด้วยความชิงชัง"ที่แท้เป็นฝีมือท่านนี่เองที่ส่งโจรกลุ่มนั้นไป"เยว่อันหนิงค่อย ๆ นั่งยอง ๆ ลงตรงหน้าหลิงอันเซียว มือบางเอื้อมไปบีบคางมนนั้นเพื่อให้เงยสบตานางที่ดุกร้าว"อย่าทำร้ายพระชายา"ไป๋จิ้นซือพยายามจะเข้าไปช่วยหากแต่ถูกสายตาเย็นชาของหลิงอันเซียวห้ามไว้จึไดแต่ห่วงอยู่ห่าง ๆ"ขออภัยที่ข้ามิอาจทำต