Semua Bab Mafia Series 2: The Mafia's Assasin Wife: Bab 31 - Bab 40

Gunter’s POV Tatlong taon. Tatlong taon ng pananahimik, ng pag-iwas, ng pagtanggap na baka hindi na kami muling magkikita ni Xiana. Pero kahit anong gawin kong paglimot, kahit ilang ulit ko pang piliting itapon ang nakaraan, siya at ang alaala namin ay laging bumabalik sa akin—lalo na sa gabi, sa katahimikan, kung kailan ako pinaka-vulnerable. Kaya ko siya hinanap. Hindi dahil gusto kong guluhin ang buhay niya, kundi dahil kailangan kong malaman… kung okay siya. Kung masaya siya. At kung may kahit kaunting puwang pa ako sa mundong ginagalawan niya. At ngayon, nandito ako sa harap ng isang maliit ngunit maaliwalas na bahay. Tumigil ang sasakyan ko sa tapat, at pakiramdam ko’y mas mabilis pa sa dati ang tibok ng puso ko. Hindi ko alam kung paano niya ako tatanggapin. O kung tatanggapin pa ba niya. Bumukas ang pinto. At doon ko siya nakita—si Xiana. Hindi na siya katulad ng dati. Mas matatag ang mga mata, mas buo ang kanyang presensya. Pero ang ngiti niya… iyon pa rin. Pamilyar, at ka

Xiana’s POVHindi ko alam kung gaano katagal kaming nandito sa isla. Ang araw ay parang hindi gumagalaw—parang pati oras ay natigil. Isang maliit na kubo lang ang aming matutuluyan, ang hangin ay mainit at maalinsangan, at ang bawat patak ng ulan ay nagiging simbolo ng bigat ng aming mga salita, ng aming mga pagkatao na pilit pinipilit magkaayos.Dahil sa mga araw ng tahimik na galit at pagnanasa na magtakbuhan, hindi ko maiwasang magtaka—anong nangyari sa amin? Paano kami napunta rito, sa isang isla kung saan wala kaming ibang kasama kundi ang isa't isa? Nandiyan siya—si Gunter, na masakit mang tanggapin, ay hindi ko kayang takasan. Laging nandiyan, kahit ayaw ko.Pinipilit kong itikom ang aking puso, ngunit ang bawat galaw niya, ang bawat pagtingin niya sa akin, ay para bang isang lansang itinutusok sa aking dibdib. Nais ko siyang itulak palayo, ngunit ang puso ko, sadyang mahina, ay may isang bahagi na natutukso. Parang nangyari lang, ang mga galit ko sa kanya, mga pagluha ko, ay n

Xiana’s POV I’m just closing my eyes, feeling his kisses, then bigla kong naalala lahat ng ginawa niya sa akin noon kaya marahan ko siyang tinulak. “What’s wrong, Xiana?” he asked. Hindi ko na siya nasagot dahil nagmamadali akong umalis sa kwarto kung saan kami naghalikan. Pumunta na lang ako sa kabilang kwarto kung saan natutulog ang anak namin. “Is this right?” naguguluhan kong tanong sa sarili ko. Umupo ako sa tabi ng kama. Tahimik kong pinagmamasdan ang mahinhing paghinga ng anak namin. Walang kamalay-malay sa magulong damdaming nararamdaman ng nanay niya. “Bakit ngayon pa?” bulong ko sa hangin. “Bakit kailangang guluhin mo na naman ang puso ko?” Napapikit ako, pilit pinipigil ang luhang gustong tumulo. Akala ko tapos na ‘to. Akala ko kaya ko na siyang harapin nang walang sakit. Pero bakit ganito? Isang halik lang… isang titig… bumabalik ang lahat. Naramdaman kong bumukas ang pinto. Hindi ko na kailangang lingunin para malaman kung sino iyon. Mabigat ang bawat hakbang

Xiana’s POVKinabukasan, maaga akong nagising—pero hindi dahil kay Samara. Sa totoo lang, mas mahimbing pa nga ang tulog niya ngayon. Ako lang itong balisa.Nasa gilid pa rin ng kama ang notebook na iniabot ni Gunter kagabi. Hindi ko na ito isinara matapos basahin ang huling pahina. Para bang sa bawat sulok ng pahinang iyon, naroon pa rin ang mga salitang hindi niya nasabi sa akin noon. Mga salitang huli na ang dating, pero hindi ko rin kayang itapon.Bumangon ako, kinuha ang notebook, at bumaba papunta sa kusina. Tahimik ang buong bahay, maliban sa mahinang tik-tak ng wall clock sa sala. Habang nagtitimpla ako ng kape, bumalik sa isip ko ang yakap niya—‘yung yakap na hindi nagpilit, pero ramdam mong totoo.Gusto ko siyang kamuhian. Dapat nga siguro, galit pa rin ako. Pero hindi ko maitanggi… na sa isang parte ng puso ko, may lungkot kapag iniisip kong baka ito na ang huling beses na makita ko siya.Napaupo ako sa dining table, notebook sa harap ko, kape sa tabi. Binuklat ko ulit ang

Xiana’s POVTatlong araw matapos mahuli si Lazaro, pero hindi pa rin ako mapalagay. Oo, nasa secure facility siya ngayon, binabantayan ng mga tauhan namin—pero kilala ko siya. Hinding-hindi siya susuko nang ganoon lang.Laging may kasunod.Nasa loob ako ng monitoring room ng safehouse. Ilang screens ang nasa harap ko—may CCTV feed mula sa paligid, satellite images, at live intel reports. Sa isang tabi, si Victor, seryoso ang mukha.“Wala pa rin tayong clear connection sa mga kasabwat niya,” sabi niya, pinindot ang tablet. “Clean ang records ng karamihan. Parang mga ghost agents.”Napahigpit ako ng hawak sa kape ko. “Impossible. Walang ‘ghost’ sa mundo namin. Kung may gumagalaw sa dilim, may bakas ‘yan. We just have to dig deeper.”Bumukas ang pinto. Si Gunter, hawak ang phone. Halatang galing sa tawag.“X, we got a problem,” seryoso niyang sabi. “May leak sa loob.”“Anong leak?” agad kong tanong, alerto na.“Yung location natin… nabisto.”Bago pa ako makagalaw, biglang nag-red alert a