Semua Bab นิยายชุดหวานรัก: Bab 251 - Bab 260

“พี่ขอโทษ เจ็บมากไหมครับ”หนูจ๋าพยักหน้าทั้งน้ำตา กระต่ายน้อยจึงก้มจูบซับน้ำตาให้น้อง เขากอดเธอไว้แนบอก รอเวลาสักครู่ จนคิดว่าเธอพร้อมแล้วสำหรับบทเรียนรักอีกขั้น เขาจึงขยับตัว ถอดถอนเชื่องช้า แล้วสอดแทรกกลับเข้าไปใหม่หนูจ๋าห่อปาก เบิกตากว้างมองเขา เจ็บแปลบเพียงน้อย ทว่าวูบวาบซ่านกระสัน และเมื่อกระต่ายน้อยเร่งจังหวะรักร้อนแรง หนูจ๋าก็ยินยอมปล่อยกายปล่อยใจโผบินไปกับเขาสองกายสอดประสานขับเคลื่อนเรือนร่างบนพื้นพรม มีแสงจันทร์สาดส่องผ่านกระจกใสอาบไล้เรือนกาย บทเพลงรักบรรเลงในท่วงทำนองอ่อนหวาน บางคราก็ดุดันเร่าร้อน ผู้มากประสบการณ์ชักนำน้องให้หลงไปในห้วงเสน่หาแสนหวาน ปรนเปรอเธอด้วยรสรักซาบซ่าน กอดเกี่ยวเธอไว้ในวงแขน แนบชิดตระกองกอดไม่ห่างกาย กระทั่งจังหวะสุดท้ายของบทเพลงหวามหวาน กระต่ายน้อยเร่งเร้าถี่กระชั้น สองกายโยกคลอนเคลื่อนไหว รุนแรงดุดันและแตกกระจายเมื่อถึงจุดจบของบทเพลงหนูจ๋ากรีดร้องเสียงหวาน กอดรัดร่างสูงที่ทาบทับอยู่เหนือตัวเธอไว้แน่น กายสาวสั่นสะท้าน เธอแตกซ่านรุนแรง กล้ามเนื้ออ่อนในช่องทางรักบีบรัด รีดเค้นให้เขาปลดปล่อยในตัวเธอ กระต่ายน้อยสลักลึกไม

ป๋าฟ้าเดินมาเห็นหนูจ๋าออกจากห้องครัวพอดี พอเห็นใบหน้าซีดเซียวของลูกจึงรีบเข้าไปถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง"หนูจ๋าเป็นอะไรลูก""แม่จ๋าทำอะไรก็ไม่รู้ค่ะพ่อหนูเหม็นจังเลย"ป๋าฟ้ามองเข้าไปในครัวที่เมียรักกำลังทำอาหารอยู่ ท่านทำจมูกฟุดฟิดสูดกลิ่น"เหม็นอะไรกัน นี่มันกลิ่นกระเทียมเจียวนี่นา หอมจะตาย""แต่หนูเหม็นค่ะ อื้อ…"หนูจ๋าทำท่าพะอืดพะอมแล้ววิ่งไปอาเจียนในห้องน้ำ ป๋าฟ้ารีบตามไปลูบหลังให้ลูกสาวด้วยความเป็นห่วง"ไม่สบายหรือเปล่าลูก เวียนหัวไหม ตัวก็ไม่ร้อนนี่นา" ป๋าฟ้าทั้งลูบหลังทั้งแตะตามตัวลูกสาว ด้วยความเป็นห่วงเป็นใย"เวียนหัวนิดหน่อยค่ะ" หนูจ๋าตอบหลังจากที่บ้วนปากเรียบร้อยแล้ว"งั้นก็ไปนั่งพักที่ริมเฉลียงก่อน ไปนั่งตรงที่ระบายอากาศดีๆ จะได้รู้สึกดีขึ้น"หนูจ๋าพยักหน้ายอมให้ผู้เป็นพ่อประคองพาไปนั่งเก้าอี้ที่เฉลียงหน้าบ้านแม่ปันปันเดินออกมาจากห้องครัว เห็นสามีกำลังใช้พัดโบกให้ลูกสาวอยู่ก็เดินเข้าไปถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง"หนูจ๋าเป็นอะไรลูก ไม่สบายหรือเปล่า""เวียนหัวนิดหน่อยค่ะคุณแม่ นั่งพักสักคร

ภาพป๋าฟ้าหันกลับมาโอบกอดลูกสาวคนโตไว้แนบอก ทำให้ทุกคนที่อยู่ในห้องถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจ ไม่ว่าจะเกิดข้อผิดพลาดใดๆขึ้นกับใคร ขอแค่คนในครอบครัวเข้าใจและให้กำลังใจกัน คนที่เผชิญกับปัญหาก็จะมีกำลังใจที่จะสู้และเผชิญหน้ากับมัน และพร้อมจะก้าวเดินต่อไปในวันข้างหน้า  สองวันแล้วที่เพชรนิลไม่สามารถติดต่อหนูจ๋าได้ เขากระวนกระวายใจแทบบ้า คอนโดเธอเขาก็ไม่รู้จัก บ้านเธอเขาก็ไม่รู้ว่าอยู่ไหน คิดมาถึงตรงนี้เพชรนิลก็ยีหัวตัวเองแรงๆ นี่เขาโง่มากเลยใช่ไหมที่ไม่รู้เรื่องราวของคนเป็นแฟนเลย เขามีแค่เบอร์โทรศัพท์ของเธอ กับรู้ว่าเธอเรียนที่ไหนเท่านั้นเอง"บ้าเอ๊ย!" เพชรนิลสบถอย่างหัวเสีย เขานั่งคิดอยู่ครู่หนึ่งว่าจะทำอย่างไรดีถึงจะติดต่อหนูจ๋าได้ และในที่สุดเขาก็คิดถึงใครคนหนึ่งที่เขาคิดว่าต้องช่วยเหลือเขาได้แน่นอน"พี่โย!" เพชรนิลยิ้มมีความหวัง เขารีบต่อสายหาน้องเขยที่อายุมากกว่าทันที เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์แล้วที่หนูจ๋าไม่ได้ติดต่อกับเพชรนิล เธออยากบอกให้เขารู้ พอๆกับกลัวว่าพ่อจ๋าจะรู้ว่าเขาคือพ่อเด็

"แม่จ๋าเครื่องประดับชุดนี้สวยไหมคะ" หนูจ๋าสวมเครื่องประดับที่คุณย่าเพิ่งส่งมาให้ หญิงสาวเดินออกจากห้องมาอวดผู้เป็นแม่ แม่ปันปันจึงถอนสายตาจากสามีและลูกชาย หันกลับมามองลูกสาว"สวยจ้ะ สวยมาก แล้วของแม่ที่เอามาให้เมื่อวันก่อนล่ะ หนูไม่ใส่แล้วหรือ""ใส่สิคะ เพียงแต่หนูอยากใส่ให้ครบทุกอันที่มี เดี๋ยวคุณย่าจะน้อยใจหาว่าส่งมาให้แล้วหนูไม่ใส่"แม่ปันปันยื่นมือไปลูบศีรษะลูกสาว ท่านหลุบตามองหน้าท้องของลูกอย่างหนักใจ แม้ลูกยังไม่ปริปากบอกว่าผู้ชายคนนั้นคือใคร แต่ท่านมั่นใจเหลือเกินว่า ป่านนี้สามีน่าจะรู้แล้วว่าพ่อของเด็กในท้องลูกสาวคือใคร และถ้าป๋าฟ้ารู้แล้ว ชีวิตของผู้ชายคนนั้นก็อาจอยู่ไม่เป็นสุขเนื่องจากวันนี้เจ้าสี่กุมารไปโรงเรียนทั้งหมด หน้าที่การนำส่งปิ่นโตให้สามีตอนเที่ยงเลยตกเป็นของแม่ปันปัน ท่านปั่นจักรยานเข้าไปหาสามีที่โดมหลังใหญ่ แต่ป๋าฟ้าไม่อยู่ที่นั่น สอบถามจากคนงานก็ได้ความว่า ป๋าฟ้าขับรถไปที่ท้ายไร่ นั่นยิ่งทำให้แม่ปันปันสงสัยว่า ช่วงเวลานี้สามีจะไปที่นั่นทำไม แต่เพราะท่านปั่นจักรยานมา แล้วตอนนี้เป็นช่วงเวลาเที่ยงที่แดดร้อนมาก ท่านจึง

เมื่อได้เข้ามานั่งอยู่ในห้องรับแขกของบ้าน แม่กระแต แม่พราว และเพลิงตะวันก็พอจะหายใจได้โล่งคอหน่อย เพราะไม่มีหน้าโหดๆตาดุๆของป๋าฟ้าคอยจับตามอง แม่กระแตนั่งโซฟายาวตัวเดียวกับแม่ปันปัน เพลิงตะวันนั่งข้างแม่พราว “พี่จะไม่อ้อมค้อมนะปันปัน ที่พี่มาวันนี้ก็เพราะอยากมาคุยเรื่องหนูจ๋ากับกระต่ายลูกชายของพี่” แม่กระแตพูดพร้อมกับกุมมือของแม่ปันปันไว้ ทั้งสองมองตากันแล้วต่างถอนหายใจ “พี่ขอโทษแทนลูกชายด้วย ที่เขาทำให้หนูจ๋าต้องเสื่อมเสีย กระต่ายต้องรับผิดชอบหนูจ๋า และพี่เองในฐานะที่เป็นแม่ก็ขอรับผิดชอบทุกอย่าง ปันปันอยากให้พี่ทำอะไร ยังไง จะให้ยกขันหมากมาสู่ขอเลยหรือต้องการสินสอดเท่าไหร่ว่ามาได้เลยพี่ไม่ขัดข้อง” แม่ปันปันตบหลังมือแม่กระแตเบาๆ ยิ้มน้อยๆก่อนตอบว่า “เรื่องนี้หนูตัดสินใจคนเดียวไม่ได้หรอกค่ะพี่กระแต คงต้องปรึกษาป๋าฟ้าก่อนค่ะ” “ถ้าอย่างนั้นเรียกคุณฟ้ามาคุยด้วยกันตอนนี้เลยได้ไหม มาพูดคุยกันเบื้องต้นก่อน แล้วเราค่อยนัดวันมาพูดคุยกันอย่างเป็นท