Semua Bab นิยายชุดหวานรัก: Bab 231 - Bab 240

“ฮึกๆ พี่กระต่าย...หนูร้อนอีกแล้ว ฮือ...ช่วยหนูด้วย” หนูจ๋าทุบอกกว้างด้วยความอัดอั้นตันใจ เธอร้องไห้โฮอย่างคับแค้นใจ ร่างสาวในวงแขนแกร่งดิ้นรนหาทางปลดปล่อย เธอไม่รู้เลยว่าควรทำยังไง ต้องทำยังไงความทรมานบีบรัด มันถึงจะจางหายไปทั้งหมด“ชู่ว์! หนูจ๋าใจเย็นๆนะครับ” เพชรนิลพาเธอไปยืนใต้ฝักบัวอีกครั้ง สายน้ำเย็นราดรดจนร่างสาวสั่นสะท้าน กระนั้นหนูจ๋าก็ยังร้อนรุ่มจนแทบคลั่ง ใบหน้าสาวบิดเบ้เหยเก เธอเงยหน้ามองเขาทั้งน้ำตา“พี่กระต่ายทำอีก ทำแบบนั้นกับหนูอีก ฮึกๆ ฮือ...” หนูจ๋าจับมือเขามาทาบตรงกลางกาย แม้จิตสำนึกจะร้องเตือนว่ามันไม่สมควร มันไม่ถูกต้อง แต่เธอควบคุมความรู้สึกไม่ได้ มันทรมาน เธอต้องการปลดปล่อยเพชรนิลสงสารเธอจับใจ เขาไม่อยากล่วงเกินเธอมากกว่านี้แล้ว เพราะหากหมดฤทธิ์ยา สติกลับมาดังเดิม หนูจ๋าอาจรังเกียจตัวเองที่ถูกสัมผัสแตะต้องโดยที่เธอเป็นคนเรียกร้องเอง แม้มันจะเกิดขึ้นเพราะฤทธิ์ยาก็ตาม“พี่กระต่าย ฮือ...” หนูจ๋าจับมือเขาถูไถบนเนินเนื้อสาว เธอขยับสะโพกร้อนรน ร้องไห้สับสนกับความทรมานที่เป็นอยู่เพชรนิลไม่อาจทนเห็นเธอทรมานได้อีก เขาสอดมือผ่านขอบแพ

“พี่กระต่าย! ท้องเสียเหรอคะ” หนูจ๋าจับต้นแขนแกร่ง และโอบเอวเขาไว้เพราะกลัวว่าเขาจะล้ม คนถูกสาวโอบเบิกตาโต หอบหายใจแรง เบือนหน้าหนีจากเต้าอวบที่เห็บวับๆแวมๆ เพราะเธอยังสวมเสื้อตัวเดียวและยังคงไม่สวมชุดชั้นในเหมือนเดิม ทว่าการเบือนหน้าหนีก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก เพราะซาลาเปาลูกอวบๆสีขาวนวลนั้นบดเบียดอยู่กับแขน เพชรนิลไม่เคยต้องทนทรมานขนาดนี้มาก่อน อยู่ใกล้แต่ทำอะไรไม่ได้ เขาอยากจะบ้าตาย ชายหนุ่มนึกอยากจะผลักเธอออกไปไกลๆ แต่อีกใจก็แสนเสียดาย“ไปนั่งก่อนนะคะ” หนูจ๋าบอกด้วยความหวังดี หญิงสาวประคองร่างสูงไปนั่งที่โซฟา เมื่อเขานั่งลงเรียบร้อยแล้วเธอก็ผละออกมายืนมองอยู่ใกล้ๆ“อาการไม่ดีเลยค่ะ คงเพราะร่างกายเสียน้ำแน่ๆเลยค่ะ”“ครับ เสียไปเยอะเลย” กระต่ายน้อยเอนหลังพิงพนักโซฟาอย่างอ่อนแรง“อืม...งั้นควรดื่มเกลือแร่สักหน่อยนะคะ เสียน้ำเยอะแบบนี้อาจจะช็อคได้ ตู้ยาสามัญประจำบ้านอยู่ไหนคะ เดี๋ยวหนูไปชงเกลือแร่มาให้”“ไม่เป็นไรครับ พี่ขอนั่งพักสักหน่อย เดี๋ยวก็คงหาย” เพชรนิลโบกไม้โบกมือ เขายิ้มให้เธอเพื่อยืนยันว่าเขายังโอเค“งั้นดื่มน้ำเปล่าสักหน่อยไหมคะ”

“พี่ช่วยล้างนะครับ”หนูจ๋าผงะเล็กน้อย เมื่อคนที่เธอคิดว่าควรจะเดินออกจากห้องครัวไปนานแล้วเข้ามายืนข้างๆในระยะประชิด“หนูล้างเองได้ค่ะ” หนูจ๋ามองหน้าเขาอย่างไม่ไว้ใจ“ล้างช่วยกันจะได้เสร็จเร็วๆไงครับ หนูจ๋าล้างน้ำยาล้างจานแล้วส่งมา พี่จะล้างน้ำสะอาดให้เอง” เพชรนิลว่าแล้วพับแขนเสื้อขึ้นสองข้าง เขาหลุบตามองจานในมือเธอเป็นเชิงบอกว่าให้ส่งมาได้แล้ว“หนูไม่ลดค่าแรงให้นะคะ”หนูจ๋าว่าแล้วยื่นจานในมือให้เขา เพชรนิลหัวเราะเอ็นดูน้อง“งกจัง” เขาว่ายิ้มๆ คนถูกว่างกมองค้อนเขาก่อนจะก้มหน้าล้างจานไปเงียบๆเมื่อคนสองคนยืนข้างกันในพื้นที่จำกัดหน้าซิงค์จึงหลีกเลี่ยงการการสัมผัสถูกตัวกันไม่ได้ แม้หนูจ๋าจะพยายามทำตัวให้ลีบเล็กแค่ไหน แต่คนตัวใหญ่ก็ตีเนียนเบียดจนน้องแทบจะเอนตัวหนีแล้ว“พี่กระต่ายขยับไปอีกนิดสิคะ”“จะให้ขยับไปไหนล่ะครับ ก็ก๊อกน้ำมันอยู่ตรงนี้”“ก็…เอ่อ…”“หนูจ๋ามัวแต่ขยับตัวยุกยิกแบบนี้เมื่อไรจะล้างเสร็จกันสักทีล่ะครับ มา…พี่ช่วยทั้งหมดเลยแล้วกัน”เมื่อคนไล่ให้เขาขยับไปหนีมัวแต่ยืนอ้ำๆอึ้งๆ คนอยากช่วยน้องจ

คนหัวแถวตัวสูงใหญ่โดดเด่นกว่าใครคือพ่อจ๋า ท่านยืนโอบเอวแม่จ๋าไว้แสดงถึงการปกป้องและหวงแหน ซึ่งเป็นภาพที่ใครๆต่างคุ้นตา ถัดจากแม่จ๋าเป็นคุณยายรักยืนเคียงคู่กับคุณตาปิง โดยทั้งสองท่านยืนกุมมือกันไว้ไม่ห่าง และกลุ่มสุดท้ายคือเจ้าพวกสี่กุมารตัวป่วนตัวแสบประจำบ้าน น้องชายแฝดทั้งสี่คนของเธอ เจ้าพวกนี้แต่ละคนมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวที่คนอื่นอาจจะสังเกตเห็นความแตกต่างได้ยาก แต่สำหรับพี่สาวอย่างเธอที่ได้ใกล้ชิดและเลี้ยงน้องๆช่วยแม่มาตั้งแต่แรกเกิด มองปราดเดียวก็รู้ว่าใครเป็นใคร คนแรกที่กอดอกยืนตีหน้าขรึมเข้มคือดินแฝดคนโต คนที่สองยืนล้วงมือสองข้างในกระเป๋ากางเกงยกไหล่น้อยๆท่าทางยียวนคือน้ำ คนที่สามโบกมือให้เธอและโปรยยิ้มเจ้าเสน่ห์อยู่คือลม คนสุดท้ายเป็นน้องแฝดคนสุดท้องคือไฟ เจ้ายักษ์ตัวยุ่งสุดของบ้านกระโดดเหย็งๆ พร้อมตะเบ็งเสียงเรียกเธอดังลั่นท่าทางร่าเริงดีใจสุดๆหนูจ๋ายิ้มกว้าง อบอุ่นเต็มตื้นในหัวใจ จริงอย่างที่เขาว่ากันว่า อยู่ที่ไหนก็ไม่สุขใจเท่าบ้านเราเมื่อรถเก๋งยุโรปสีขาวจอดเทียบเรียบร้อยต่อหน้าทุกคน ป๋าฟ้ารีบผละจากเมียรักไปเปิดประตูให้ลูกสาว หนูจ๋าลงมาจากรถแล้วประนมมือไหว้แทบ

“คุณป๋าสู้ๆ คุณป๋าสู้ตาย คุณป๋าไว้ลายสู้ตาย สู้ๆ” เจ้าสี่กุมารกำลังร้องเพลงเสียงดังลั่น ทั้งปรบมือเชียร์คุณป๋าที่กำลังแข่งงัดข้อกับลุงธัชสามีของป้าเปรมซึ่งเป็นลูกสาวคนโตของคุณตา ว่ากันว่าลุงธัชถูกจัดลำดับให้เป็นเขยชังอันดับหนึ่ง และพ่อจ๋าของเธอเป็นเขยชังอันดับสอง สองคนนี้เจอกันทีไรเป็นต้องเขม่นกันตลอด ครั้งนี้ก็คงท้าประลองกำลังกันเหมือนเดิม โดยทางฝั่งลุงธัชมีลูกๆสามคนเป็นกองเชียร์ และยังมีบรรดาหลานๆของคุณตาซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องกับเธออีกหนึ่งโขยงล้อมวงลุ้นอยู่รอบๆโต๊ะ มีลุงคณินสามีป้าปรางและอาเหนือสามีป้าปรายทำหน้าที่เป็นกรรมการ ส่วนป้าเปรม ป้าปราง ป้าปราย และแม่ปันปัน นั่งคุยอยู่กับตาจ๋ายายจ๋าที่โต๊ะอีกตัวหนูจ๋าเดินเข้าไปร่วมวงเชียร์พ่อจ๋าด้วย บรรดาน้องทั้งสี่เมื่อเห็นพี่สาวเดินมาใกล้ก็เปิดทางให้พี่ได้ยืนดูคุณพ่อได้ถนัด โดยพวกเขายืนขนาบพี่สาวไว้ข้างละสองคน“พ่อจ๋าสู้ๆ พ่อจ๋าสู้ตาย...” หนูจ๋าตะโกนเชียร์เสียงดัง และปรบมือเป็นจังหวะ เจ้ายักษ์น้อยทั้งสี่ก็ร่วมร้องเพลงไปกับพี่สาวด้วย ฝ่ายกองเชียร์ลุงธัชก็ไม่น้อยหน้า พากันตะเบ็งเสียงร้องเพลงเชียร์ทั้งปรบมือเช่นกัน เสียงหัวเ