Semua Bab ยาจกยอดมารดา : Bab 121 - Bab 130

เจียงอี้หลิง ทำเพียงชำเลืองมองสองพี่น้อง ที่ตอนนี้มีสภาพไม่ต่างจากขยะชิ้นหนึ่งเท่านั้น นี่คือสิ่งที่สวี่เทียนและฉินชวง ต้องการให้ลูกของนางเป็น นางก็เพียงส่งคืนสนองเท่านั้น การจองเวรใช่สิ่งที่ดี แต่บางครั้งก็สมควรทำ ถ้ามันรบกวนชีวิตในภายหน้า “แล้วพวกหมู่แมลงเล่าขอรับ” ม่อเหลียวเอ่ยถามผู้เป็นนาย โดยที่เขาไม่แม้แต่จะชำเลืองมอง ไปยังจุดที่มีผู้อื่นซ่อนตัวอยู่ ซึ่งมันไม่ใช่สิ่งเหนือความคาดหมายแม้แต่น้อย “พวกมันคงตามเก็บกวาดให้นาย แต่แบบนี้ก็ดีแล้ว ปั่นจิ้งหรีดให้กัดกันเอง เราก็แค่รอดูว่าตัวไหน ที่จะรอดมาพบกับเราเป็นตัวสุดท้าย” นี่คือแผนถ่วงเวลา สำหรับคนในชีวิตเดิมของนาง ที่กำลังรอเข้ามาในหุบเขา ในตอนนั้นนางไม่อาจทำเรื่องให้ใหญ่โตได้ เพราะบุตรชายยังเด็กเกินไป และสภาพร่างกายของนาง ไม่ได้พร้อมกับการต่อสู้ใดๆ ทั้งสิ้น กองทัพที่นางซ่อนเร้นไว้ จึงไม่ถูกเรียกใช้ เพราะสิ่งที่สวี่เทียนต้องการ จะมาพร้อมกับคนของนางในไม่ช้า กองทัพนี้เพื่ออวี๋มู่หลงเท่านั้น เมื่อใดที่ทุกอย่างจบสิ้น นางจะจากไปเพื่อเดินตามเส้นทาง ของเจียงอี้หลิง เป็นหมอหญิงสืบทอดโรงหมอสกุลต้วน

“เจ้าเด็กผีนี่ สิ่งใดเจาะปากมาให้พูดกัน” หญิงสาวบ่นอุบ ทว่าหญิงสาวอีกคน กับชายที่มีหนวดเครารุงรัง กลับพากันหัวเราะคิกคักชอบใจ “กรรมช่างรวดเร็วทันใจข้าเหลือเกิน หึๆ” หญิงสาวใบหน้าหวานละมุน ทว่ากลับมีรูปร่างสูงใหญ่ราวบุรุษ ได้หัวเราะชอบใจ ก่อนจะยกน้ำชาขึ้นมาดื่มอย่างสำราญ ใครใช้ให้เจียงอี้หลิง จับเขาแปลงโฉมเป็นสตรีเล่า ช่างเป็นเรื่องน่าอับอายนัก เขาเป็นถึงประมุขน้อย กลับต้องมาแต่งกายเป็นหญิง เพื่อลักลอบเข้าเมืองของตัวเอง ส่วนตัวต้นคิดก็ถูกนินทาระยะเผาขน ช่างเป็นการเอาคืน โดยที่เขาไม่ต้องลงมือให้เปลืองแรง “แบบนี้ดีแล้ว” หญิงสาวเอ่ยกับคนที่นั่งขำนางอยู่ แม้การแปลงโฉมของท่านอาจารย์จะแนบเนียนแค่ไหน แต่ก็ไม่ควรประมาทใดๆ ทั้งสิ้น บางทีคนที่คุ้นเคยกับชายหนุ่ม อาจจดจำท่าทางของเขาได้ เช่นที่พี่ม่อเหลียวจดจำท่านลุงอู๋และอี้หยางได้ แน่นอนไม่มีใครคาดคิด ว่าประมุขน้อยแห่งหุบเขาพิษ จะกล้าแต่งกายเป็นหญิง ออกมาเดินอวดโฉมเยี่ยงนี้ อีกเพียงหนึ่งวันเท่านั้น ก็จะครบกำหนดการเผชิญหน้ากับฉินชวง ฉินชวงไม่มีทางได้หัวของสวี่เทียนมา และคงต้องคิดตลบหลั

แต่ในเวลานี้ทั้งคู่ไม่มีเวลา ที่จะใส่ใจสหายได้เลย ดาบในมือตวัดฟาดฟันเข้าหาชายหนุ่ม ผู้เป็นทายาทแห่งหนานอย่างดุดันและไม่ลดละ จังหวะนั้นเสี่ยวเอ้อ ได้ถือจานชาลาเปาผ่านมาทางนั้นพอดี หมับ! ม่อเหลียวคว้าชาลาเปามาลูกหนึ่ง ก่อนที่เสี่ยวเอ้อจะรีบเร้นกายหายไป มุมปากหนาบิดขึ้นน้อยๆ ก่อนที่เขาจะใช้สันมือ กระแทกเข้าที่ลำคอของหนึ่งในสอง ที่พุ่งเข้าโรมรันอยู่กับเขา “อัก!” ชายชุดดำใช้มือข้างหนึ่งกุมลำคอ พร้อมกับพยายามอย่างยิ่ง ที่จะเปล่งเสียงออกมา ทว่ามันกลับไม่เป็นผล หวืด! ฉึก! แต่ยังไม่ทันที่จะยกดาบขึ้นตั้งรับ ดวงตาที่เบิกกว้างด้วยอามรามตกใจ พลันรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวด ชายชุดดำอีกคนถึงกับผงะถอยไปหลายก้าว ด้วยภาพตรงหน้า มันเกินกว่าที่เขาจะคาดคิด ตะเกียบคู่หนึ่งแทงเข้าไปในดวงตาของสหายทั้งสองข้าง ปากก็ถูกยัดเอาไว้ด้วยชาลาเปาร้อนๆ ที่ยังมีควันลอยกรุ่นออกมาให้เห็น “อยากเห็นว่าลูกกำพร้าเยี่ยงข้า มีเมตตาแค่ไหน พวกเจ้ามองได้ชัดเจนดีหรือยัง” ปึก! ชายที่ตอนนี้เสียดวงตาทั้งสองข้าง ถูกผลักออกให้พ้นทางของผู้พูด แน่นอนว่านี่แค่การทักทายเท่านั้น หากคนพวกนี้อย

เรือนพักรับรอง จวนเจ้าเมืองหลี่ มู่ไฉอ้ายก้าวเคียงข้างฉู่เมี่ยว โดยที่สามีและน้องชายของเขา เดินนำหน้าไปตามทางเดิน แววตาเย่อหยิ่งนั้นไม่ได้วอกแวกมองไปทั่ว เยี่ยงคนไม่รู้มารยาท ทว่านางกลับเชิดหน้ามองตรง ก้าวตามสามีไปด้วยท่วงท่าของนางหงส์ และนางไม่ลืมที่จะกำชับฉู่เมี่ยว ให้ทำตามนางเช่นกัน ในฐานะน้องสาวบุญธรรมขององค์หญิง ต้องสูงส่งไม่แพ้กัน ในเมื่อมีคนรู้ตัวตนก็ต้องเป็นคนที่น่ายำเกรงเข้าไว้ และดูเหมือนความเย่อหยิ่งนี้ของนาง จะได้รับสายตาเหยียดๆ จากสตรีในจวนเจ้าเมือง ทว่านางกลับไม่ได้คิดเอ่ยปาก แสดงความไม่พอใจ เช่นเชื้อพระวงศ์คนอื่นๆ ที่เมื่อใดก็ตามที่ได้รับสายตาเช่นนี้ จากคนที่มีอำนาจลดลั่นลงมา คงสั่งควักลูกตาหรือบั่นคอไปแล้ว แต่สำหรับนางนั้น นางรอได้เสมอ ที่จะทบต้นดอกในคราเดียวไปเสียเลย จะได้ไม่ต้องเสียเวลา “พี่สะใภ้ทำไมสาวใช้จวนเจ้าเมือง จึงได้มองเราด้วยสายตาเช่นนี้เล่าเจ้าคะ” ฉู่เมี่ยวอดที่จะเอ่ยถามพี่สะใภ้ไม่ได้ ก็ในเมื่อคนเราไม่รู้จักกัน แต่อย่างไรพวกนางก็คือแขก อีกทั้งเป็นถึงเชื้อพระวงศ์ชั้นสูง ไยสาวใช้ของจวนเจ้าเมืองเล็กๆ คนหนึ่ง จึงอาจห

ยามค่ำคืน ณ เรือนรับรองแขก ภายในเรือนหลังใหญ่ ซึ่งด้านหลังเรือน ถูกจัดให้เป็นเป็นที่พักของเหล่าผู้ติดตาม และเก็บเสบียงในการเดินทาง ภายในห้องที่ดูกว้างขวาง เกินฐานะเจ้าเมืองห่างไกล ในเวลานี้มีเพียงความเงียบสงัดไร้ผู้คนเฝ้าจับตาสิ่งของภายในห้อง ด้วยทุกคนในคณะเดินทาง ต่างได้รับเชิญให้เข้าร่วมดื่มกินในงานเลี้ยงต้อนรับ ซึ่งท่านเจ้าเมืองจัดเสียใหญ่โต โดยมีขุนนางหลายฝ่าย ที่ประจำอยู่ในเมืองหลี่ และคหบดีผู้มั่งคั่งหลายสกุล ต่างพาครอบครัวมาร่วมงานเลี้ยงกันอย่างคับคั่ง เพื่อยลโฉมองค์หญิงมู่ไฉอ้าย พระธิดาองค์เล็กของฮ่องเต้ และท่านราชบุตรเขย ชายหนุ่มผู้เป็นทายาทของเจียงกั๋วจ้าน สกุลที่ผู้คนทั้งแผ่นดินล้วนยำเกรง แอ๊ด!! เสียงประตูเปิดออกอย่างช้าๆ พร้อมกับเงาร่างของชายหลายคน ก้าวเข้ามาภายในห้อง พร้อมกับคบไฟทำให้ภายในห้องสว่างจ้า “เราจะทำอย่างไรกับสิ่งของเหล่านี้ขอรับ” หนึ่งในคนที่ก้าวเข้ามาในห้องเก็บเสบียงเอ่ยถาม ด้วยเขาอยากที่จะหยิบสิ่งของติดมือไปบ้างนั่นเอง “แค่เสบียงอาหารหาได้สำคัญ สิ่งที่พวกเจ้าต้องทำ คือเพิ่มสิ่งของไปในเสบียงเพื่อให