All Chapters of ยาจกยอดมารดา : Chapter 131 - Chapter 140

“หึๆ เจ้าดูไม่ใช่คนโง่เลยนะ แต่ทำไมถึงเชื่อในทุกสิ่งที่ตาเห็นเล่า แบบนี้ถ้าก้าวสู่วังหลวง หรือไปเป็นสะใภ้สกุลใหญ่ เจ้าจะอยู่รอดได้ถึงขวบปีหรือ...” “เหอะ! อย่าได้มาทำเป็นขู่ข้าเลย ในวังหรือสกุลใหญ่อาจมีหญิงมากเล่ห์มากมายข้าไม่เถียง แล้วอย่างไร! ในเมื่อสิ่งเหล่านั้น มันก็มารยาแบบเดิม ที่มีมานับพันปี และเจ้า! ที่ไม่เคยเดินออกนอกกำแพงวัง จะรู้ได้อย่างไรว่าสตรีบ้านนอกเช่นข้า ไร้พิษสงอย่างที่เจ้ากำลังดูถูกอยู่ เห็นข้าแตกตื่นไปบ้าง ก็ทำเป็นได้ใจ หึๆ เอาตัวให้รอดจากคืนนี้ไปให้ได้ก่อนเถอะ จับพวกนางไปห้องรับรองซะ!” สิ้นคำสั่งของฉีอันหนิง ชายฉกรรจ์ทั้งหมด กรูเข้าล้อมหญิงสาวทั้งสี่เอาไว้ ทว่าแววตาของคนที่ตกอยู่ในวงล้อม กลับรู้สึกสนุกมากกว่าหวาดกลัว “องค์หญิงกับคุณหนู ไม่ต้องทำสิ่งใดเลยเจ้าค่ะ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของบ่าวทั้งเองเจ้าค่ะ” หนึ่งในสาวใช้ บอกแก่นายสาวทั้งสอง ก่อนจะปลดเชือกเส้นเล็กที่พันคู่กับสายคาดเอวออก แล้วนำมาขยับดึงคล้ายการยืดเส้นสายก่อนการออกกำลัง “ได้อย่างไรกัน หากข้าเอาแต่ยืนดู แบบนี้คุณหนูฉีคงเสียหน้าไม่น้อยเลยน่ะสิ! เจ้าว่าจริงไหมคุณห

“พานางไปเถอะ”ไฉอ้ายเอ่ยกับคนของสามี แน่นอนว่าไม่ต้องบอกว่าเป็นที่ไหน เพราะฉีอันหนิงได้จัดเตรียมมันไว้สำหรับนางแล้ว ซึ่งคนของสามีย่อมรู้มันดีมิต่างกับนาง“อือๆๆ”ฉีอันหนิงส่ายหน้าไปมาด้วยความหวาดกลัว ไม่นะ! นางจะอยู่ในห้องนั้นไม่ได้เป็นอันขาด และสิ่งที่ทำให้หญิงสาวแทบสิ้นสติ นั่นคือความร้อนรุ่มราวไฟเผา มันกำลังทำให้นาง มิอาจควบคุมตนเองได้ตุบ! ร่างงามถูกโยนเข้าไปภายในห้อง ก่อนที่สติของนางจะดับวูบลง เมื่อมือของชายหนุ่มที่ลากตัวนางมาที่นี่ แตะเข้าที่หลังต้นคอเบาๆร่างสูงก้าวออกจากห้องไป แล้วเร้นกายซ่อนอยู่ในความมืด เพื่อรอการมาของใครบางคน หากจะว่านายหญิงของเขาใจร้าย คนบ้านนี้ต่างหากที่ลงมือก่อน ศีลธรรมมันเหมาะสมกับคนที่คู่ควร ส่วนพ่อลูกสกุลฉี ไร้ซึ่งเรื่องนี้อยู่แล้ว เกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ ก็คือกรรมที่ย้อนคืนไม่นานสัญญาณจากสหายที่อยู่ระหว่างทางเดิน กับนายหญิงก็ดังขึ้น เป็นการบอกให้เขารู้ว่า ทุกอย่างทางนั้นเรียบร้อยดีแล้ว จากนี้ก็รอแค่เรื่องสนุกภายในห้องนี้เท่านั้นเวลาผ่านไปกว่าครึ่งก้านธูป เสียงฝีเท้าของคนจำนวนหนึ่ง ได้ดังใกล้เข้ามา ชายหนุ่มรีบเก็บซ่อนพลังลมปราณ รวมถึงการปรับลมหายใจให้เ

หลังจากแสงสว่างสาดส่องไปทั่วทั้งห้องแล้ว ท่านเจ้าเมืองและสหายทั้งสี่ ต่างพากันยืนนิ่งอึ้งราวรูปสลักหิน เมื่อหญิงสาวที่อยู่บนเตียง หาใช่คนที่หมายตาเอาไว้ตั้งแรก “อันหนิง!” ท่านเจ้าเมืองเรียกบุตรสาว ด้วยน้ำเสียงที่เบาหวิว ราวกับสายลมพัดเอื่อยเฉื่อยก็มิปาน ยิ่งเห็นสภาพของนางในตอนนี้ ความเจ็บปวดและรู้สึกผิดถาโถมเข้าสู่หัวใจของคนเป็นพ่อเยี่ยงเขา จนขาสองข้างแทบจะสิ้นไร้เรี่ยวแรงเดินเข้าไปหานาง ท่านเจ้าเมืองที่ยังคงมีเพียงกางเกงนอนตัวบาง ปกปิดส่วนล่างเอาไว้ ก้าวเข้าไปนั่งขอบเตียง หมายจะโอบกอดบุตรสาวเอาไว้ เพื่อปลอบโยน... “อย่าเข้ามาใกล้ข้า! ออกไป! กรี๊ดด!!! ทำไม!! ทำไมถึงทำกับข้าเยี่ยงนี้ ฮือ!!” หญิงสาวปัดป้องตนเองให้พ้นมือบิดา ยิ่งคิดถึงช่วงเวลาที่ผ่านมา ระหว่างนางกับคนเป็นพ่อ ความรู้สึกคลื่นเหียนก้พลันบังเกิด โอ๊ก! หญิงสาวโก่งคออาเจียนน้ำขมๆ ออกมาก่อนจะกระถอดถอยไปนั่งชิดหัวเตียง กรีดร้องอีกครั้งด้วยความเจ็บปวดใจ ชีวิตของนางบัดนี้ มันได้พังทยายจนมิเหลือชิ้นดีแล้ว หากคนที่ร่วมหลับนอนกับนาง เป็นชายอื่นยังพอทน แต่นี่คน...คนนั้นกลับเป็นบิดาแท้ๆ ของน

“นายท่าน”พ่อบ้านจิ่น เรียกผู้เป็นนายด้วยน้ำเสียงแหบโหย ด้วยใบหน้าของเขาแทบจะไม่คงรูปเดิมแล้ว ถือว่ายังดีแค่ไหนที่เสียแค่ฟันทั้งปาก ลมหายใจและลิ้นหูตายังอยู่ครบท่านเจ้าเมืองสบเข้ากับแววตาสำนึกผิดของพ่อบ้าน เขาก็เข้าใจทุกอย่างได้อย่างแจ่มแจ้งแล้ว เมื่อไร้ทุกหนทาง เห็นทีเขาคงต้องปิดตาย มิให้แขกสูงศักดิ์ ได้ก้าวออกจากจวนไปตลอดกาลเสียแล้ว ท่านเจ้าเมืองยกมือขึ้นเป็นสัญญาณ ให้แก่คนในเงามืดลงมือฟิ้ว! ฟิ้ว! เคร้ง! ลูกธนูจำนวนมาก พุ่งออกมาจากความมืด ตรงเข้าหาคณะขององค์หญิงอย่างรวดเร็ว ต้วนอี้หลางที่ไม่เคยประมาทต่อสิ่งใด รวบร่างภรรยาให้หลบอยู่ด้านหลังของเขาในจังหวะนั้นท่านเจ้าเมือง ได้คว้าเอาดาบที่ทหารในจวนถือไว้ พุ่งเข้าหาน้องสาวบุญธรรมขององค์หญิง เคร้ง! แต่เขายังช้ากว่าชายสวมหน้ากากอยู่ดี“นิสัยแบบนี้ข้าไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าเจ้าจะนั่งในตำแหน่งเจ้าเมืองได้”ฉึก! ยังไม่ทันที่จะได้ตอบโต้แม้แต่ครึ่งคำ ลำคอของท่านเจ้าเมืองก็ถูกปลายดาบ แทงทะลุในสภาพที่ยังยืนตื่นตะลึงอยู่เลย“กรี๊ดท่านพี่! ไม่นะ!”“ท่านพ่อ!!!”ภรรยาและบุตรสาวอีกสองคน ต่างหวีดร้องเสียงหลง เมื่อเห็นสภาพของท่านเจ้าเมือง ที่ล้มลงสิ้น

ฉู่เมี่ยวเองก็ได้ถอยกลับมาคอยช่วยคุมกัน ต้วนอี้หลางกับพี่สะใภ้ และมีหนึ่งในชายชุดดำ ที่กำลังจ้องมองนางด้วยสายตาวาบวับ เขาคิดว่านางเป็นจุดอ่อนของคณะ ด้วยในมือของหญิงสาวมีเพียงมีดทำครัวเล่มเดียวเท่านั้น“อย่าประมาทเมี่ยวเมี่ยว พวกมันมิใช่นักฆ่าทั่วๆ ไป”ต้วนอี้หลางไม่ได้หันมองไปยังน้องสะใภ้ เขาทำเพียงเอ่ยย้ำเตือนนาง มิให้ประมาทจนเกินไป ส่วนตัวเขายังคงทำการฝังเข็มให้แก่ภรรยา เพื่อคลายความเจ็บปวดของนาง“เจ้าค่ะ”หญิงสาวควงมีดทำครัวในมืออย่างคล่องแคล่ว ใครเล่าจะรู้ว่ามีดนี้มิได้มีไว้ทำครัว มันถูกตีด้วยเหล็กกล้าชั้นดี เพื่อเป็นอาวุธคู่กายของหญิงสาวโดยเฉพาะ“น้องสาวเจ้าหน้าตางดงามขนาดนี้ ไม่น่าเลือกข้างผิดเลย”ชายชุดดำพูดเป็นเชิงเย้าแหย่ ทว่าสายตาที่จ้องมองไปยังหญิงสาว มันเต็มไปด้วยความหมายอันลึกซึ้งกว่านั้น“หึๆ ข้าไม่จำเป็นต้องเลือก เพราะข้าอยู่เคียงข้างสกุลเจียงมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”“จะแน่สักแค่ไหนกันเชียว!”เมื่อได้ยินสกุลที่เป็นประหนึ่งเกราะคุ้มบัลลังก์ ชายชุดดำก็เปลี่ยนเป็นมีโทสะเข้ามาแทนที่ หากวันนี้เขาเด็ดหัวทายาทสกุลเจียงได้สักคน อำนาจและความก้าวหน้า จะเป็นของเขาได้อย่างง่ายดายฉู่เ