Semua Bab ยาจกยอดมารดา : Bab 141 - Bab 150

“นางอาจเป็นจุดอ่อนที่เจ้ามองเห็น แต่ไม่เลย...เจ้าคิดผิด นางคือสิ่งปลุกเร้าปีศาจในตัวข้าต่างหาก”น้ำเสียงอันเย็นเยียบของชายสวมหน้ากาก ทำให้ชายชุดดำที่รู้ตัวดี ว่าตอนนี้ตนเองไม่อาจรับมือกับอีกฝ่ายได้ จำต้องขยับเท้าถอยหลังไปทีละก้าว ด้วยขาที่สั่นเทาจากแรงอัดของการปะทะกันกับหญิงสาวเมื่อครู่“เจ้าอย่าได้มาขู่ข้า! หึๆ แค่องครักษ์ แต่อาจหาญอยากกินเนื้อหงส์”ชายชุดดำไม่รู้ว่าเขาจะตอบโต้ ด้วยเรื่องใดเพื่อถ่วงเวลา สำหรับการหลีกหนี เพราะทุกก้าวของชายสวมหน้ากาก ที่ขยับใกล้เข้ามา มันเหมือนความตายที่เรียกหาวิญญาณเขาก็มิปาน“จำเป็นด้วยหรือ ที่ข้าต้องขู่คนอย่างเจ้า”แม่ทัพหนุ่มยกยิ้มร้าย เขาโน้มใบหน้ากระซิบกันคนในอ้อมแขน เพื่อให้นางกอดรอบคอเขาให้แน่นขึ้น เพราะมือข้างที่ประคองแผ่นหลังของนาง จำต้องใช้งานอย่างอื่นแทนแล้วในตอนนี้ฉู่เมี่ยวทำตามอย่างว่าง่าย แม้ว่าความรู้สึกของนางในตอนนี้ จะเลือนรางไปบ้างพอสมควร ทว่าหญิงสาวยังคงทำตามอย่างว่าง่าย นางกระชับมือที่โอบรอบคอแกร่งให้แน่นขึ้น เพื่อพยุงตัวเองเอาไว้ ไม่ให้หลุดร่วงลงไป“เจ้าคิดว่าสภาพแบบนี้ จะยังเอาชนะข้าได้หรืออย่างไรกัน”ชายชุดดำเอ่ยถามออกไป ด้วยน้

แต่นางมั่นใจว่าสืบมาดีแล้ว โอรสที่จะสืบทอดราชบัลลังก์มีเพียงคนเดียว ที่เหมาะสมที่สุด แต่เขาตายไปแล้ว ฮ่องเต้ไม่มีทายาทที่ล้ำลึกและมีกลิ่นอายแห่งผู้นำคนอื่นอีกเลยชายผู้นั้นหรือจะมีทายาทแท้จริงของตัวเอง สนมนางในหลายคน รวมถึงหลิวกุ้ยเฟยที่มีอำนาจสูงสุดในวังหลัง ยังมีชู้รักและตั้งครรภ์กับชายอื่น แล้วนำมาสวมรอยเป็นโอรสสวรรค์ แม้สุดท้ายหลิวกุ้ยเฟยและบุตรชายจะตายไปแล้ว แต่แล้วอย่างไรเล่า...ในเมื่อสายเลือดแท้จริง ที่ยังเหลืออยู่ล้วนไร้ค่าทั้งสิ้น“ใช่หรือไม่ ข้าก็ไม่จำเป็นต้องมาสาธยายให้ผู้ใดฟัง แต่ข้ารู้แน่ชัดว่าคำพูดของเจ้าล้วนเป็นเรื่องจริง ที่ว่าเจ้าไม่อาจหาญร่วมแซ่ราชวงศ์ เพราะแท้จริงย่าของเจ้าก็เป็นหญิงคบชู้”ทุกคำพูดที่ถ่ายทอดออกมา มิใช่การปรักปรำ แต่เพราะมันชัดเจนต่อสายตาของคนในราชวงศ์ หากตอนนั้นโอรสของพระสนมในอดีตฮ่องเต้ มีใบหน้าที่คล้ายคลึงกับมารดามากว่า จะไม่มีผู้ใดทันสังเกตว่าโอรสองค์นั้น มิใช่สายพระโลหิตแต่เพราะอดีตเต้เห็นแก่สกุลของสนมรัก ที่ทำงานรับใช้แผ่นดินมายาวนาน จึงทำเพียงลดฐานะขององค์ชายนอกสายเลือด ให้เป็นเพียงสามัญชน และขับออกจากเมืองหลวง ไปใช้ชีวิตอยู่เมืองอันแร้นแค้น

“จะ...เจ้ากำลังขู่ข้าหรือ”ลู่เยี่ยถิง พยายามเก็บงำคงามหวาดกลัวเอาไว้ เรื่องที่เขาทำแน่นอนว่าครอบครัว ย่อมไม่มีใครรู้เห็น หากทุกคนรู้ว่าเขาคือต้นเหตุของการล่มสลายของสกุลลู่ ต่อให้ตายเป็นผี เขาก็คงไม่ได้รับการให้อภัยอย่างแน่นอน“หน้าข้าเหมือนคนแบบนั้นหรือ”“อ๊าก!!!”สิ้นคำของต้วนอี้หลาง ลู่อ๋องส่งเสียงร้อง ยิ่งกว่ากระบือถูกเฉือด เพราะขาข้างหนึ่ง ตั้งแต่เข่าลงไป บัดนี้มันขาดสะบั้นออกจากกันแล้ว โดยที่ตอนนี้คนลงมือ ได้เคลื่อนกายออกห่างเขาไปพอสมควร เพื่อไม่ให้เลือดที่ฉีดพุ่งออกจากบาดแผล เปรอะเปื้อนอาภรณ์ลู่เยี่ยถิง ที่ถูกปล่อยให้ร่วงลงกับพื้น รีบใช้มือสองข้างกุมบาดแผลเพื่อห้ามเลือด ทว่ามันกลับไม่เป็นผลเลย เขาไม่อยากจะเชื่อว่าคนบ้านนอกนั่น จะมากด้วยฝีมือ ใครกันที่บอกว่าต้วนอี้หลาง ไร้สามารถสหายรอบกายมักบอกว่าฝีมือของเขา ล้ำเลิศกว่าผู้ในสหายรุ่นเดียวกัน แต่ทำไมตอนนี้เขากลับกลายเป็นเพียงคนพิการ และอาจจะตายในอีกไม่ช้า หากเลือดที่กำลังไหลออกมาประหนึ่งห่าฝน ยังไม่หยุดทว่าเสียงร้องโอดครวญของลู่เยี่ยถิง ไม่ได้ทำให้ต้วนอี้หลาง ที่หมุนกายเดินกลับไปหาภรรยา คิดจะแยแสต่อคนเขลาที่อวดฉลาด ชายหนุ่มย่อก

ตู้ฮั่นเอ่ยถามอดีตสหาย ด้วยน้ำเสียงกึ่งเยาะหยัน เมื่อเห็นแววตาที่แตกตื่นของอีกฝ่าย แม้มันจะเกิดขึ้นเพียงชั่วขณะ แต่ก็หาได้รอดพ้นจากสายตาของเขาไปได้ “เหอะ! เจ้ามันช่างมากเล่ห์กลนัก แต่อย่างไรเสียวันนี้ ข้าต้องได้ตัวเขาไป เจ้าอย่าได้คิดมาขัดขวางเสียให้ยาก” ชานชูถาน ตอบโต้ตู้ฮั่นด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจ เขาหรือจะไม่มีแผนสำรอง ในการทำภารกิจ เมื่อไม่ได้ด้วยกำลังก็ต้องใช้เล่ห์เหลี่ยม “หากนายน้อยไม่เต็มใจก้าวไปที่ใด ใครหน้าไหนก็แตะนายของข้าไม่ได้เป็นอันขาด!” ตู้ฮั่น ตอบกลับด้วยน้ำเสียงกร้าวกระด้างไม่แพ้กัน ต่อให้ใครจะยังแคลงใจ ว่าคุณชายม่อเหลียวมิใช่นายน้อย แต่เขามองไม่พลาดอย่างแน่นอน ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วจนเกินไป นายน้อยจึงอาจยังไม่ทันตั้งรับต่อสถานะที่แท้จริงก็เป็นได้ อีกทั้งความรอบคอบของนายน้อยแล้ว ย่อมไม่มีวันที่จะโอนอ่อนต่ออำนาจ ที่มิรู้ที่มาอย่างง่ายดายแน่นอน “ข้าแค่ทำตามคำสั่ง เชิญนายน้อยกลับหนาน เจ้าคิดว่าไม่ดีหรือ เราก็กลับไปเสียพร้อมกันเลย” ชานชูถาน มองเลยไปยังด้านหน้าประตู เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีผู้ใดมาเพิ่มเติม นอกเหนือจากตู้ฮั

“แคลงใจแต่ไม่ใช่ทั้งหมด ต่อให้นางอยากตัดหัวเขาเพื่อลูก แต่นางก็ยังไม่ยอมให้เสียโอกาส สำหรับอำนาจที่สวี่เทียนครอบครอง หากเขาตายเจ้าคือตัวจริงตามฐานะ แล้วนางกับลูกจะอยู่อย่างไร นางย่อมต้องรักตัวเองมากกว่า จะเลือกพาสวะไร้ค่ากลับมาเป็นตัวถ่วงชีวิต แต่แบบนี้ดีแล้วมันเข้าตามแผนที่ข้าวางไว้” ช่างเป็นความคิดที่เลือดเย็นนัก หากเป็นเช่นคำพูดของเจียงอี้หลิง อวี๋มู่หลงรู้สึกรักและคิดถึงมารดาขึ้นมาในฉับพลัน ท่านแม่ของเขายอมสละทุกอย่าง เพียงเพื่อให้เขามีลมหายใจอยู่ต่อ แม้แต่เสี่ยวไป๋ที่แก่ชราแล้ว ยังอดทนเฝ้ารอให้เขาเติบโต เพื่อสักวันที่มันจะหลับใหลแบบหมดห่วง อวี๋มู่หลง แอบยกชายเสื้อขึ้นซับหางตา เขาจะอ่อนไหวเสมอ เมื่อนึกว่าถ้าวันหนึ่งเสี่ยวไป๋ จากเขาไปเช่นมารดา และเหล่าผู้อาวุโส ที่ถูกกำจัดไปจากชีวิตเขาจนสิ้น การที่บิดาของเขายังไว้ชีวิตมัน เพราะคนผู้นั้นมั่นใจยิ่งนัก ว่าเสี่ยวไป๋รู้ที่ซ่อนของตราประทับ “เจ้าเป็นอะไรไป” เจียงอี้หลิงกระซิบถามคนข้างกาย ก่อนที่อวี๋มู่หลงจะรู้สึกตัว ว่าตนเองกำลังฝังความคิดอยู่กับเรื่องราว ที่มิอาจย้อนคืนได้แล้ว ชายหนุ่มรั้งร่างของหญิงสา