All Chapters of Undisclosure : Chapter 301 - Chapter 310

“ทางนี้ครับ” พลทหารชั้นผู้น้อยผายมือไปทางห้องทำงาน เขาพยักหน้าแล้วเดินเข้าไป กลิ่นคาวเลือดฟุ้งออกมาจากตัวแต่ไม่ได้มาจากบาดแผล แต่เป็นคราบสกปรกบนเสื้อคลุมสีขาวต่างหากแม็กซิมอน ทรอยนั่งกอดอกอยู่บนโซฟาสีดำ ตามลำตัวมีรอยแผลขีดข่วนเหมือนถูกกระชากลากถูมาตลอดทาง ทว่าสีหน้ากลับหาได้หวาดหวั่นต่อสถานการณ์ไม่ หากแต่ปรายตามองภาพกลุ่มตัวอย่างที่ยังหายตัวไปแม้เคสราซาคลี่คลายแล้ว ท่าทางสบายอารมณ์ในขณะที่เพื่อนร่วมงานนักร้อยถูกไล่ฆ่ามากมายทำให้แสตนเนอร์หงุดหงิดนัก แม้จะมาจากไลบราเรียเหมือนกัน แต่แสตนเนอร์ไม่เคยเข้าใจกลุ่มคนพวกนี้เลย อย่างเช่นกลีเป็นต้น ขนาดแกลิสเป็นฝาแฝดก็ยังแตกต่างกันถึงขนาดนี้ เขาไม่ได้หมายความว่ากลุ่มที่อ้างตัวว่าเป็นผู้ทรงปัญญาจะพิลึกทุกคน ส่วนใหญ่ก็ปกติดีอยู่หรอก แต่พวกเพี้ยนจนถึงขนาดกลายเป็นภัยต่อความมั่นคงมีเยอะมิใช่น้อย ทรอยก็ไม่ได้ต่างไปจากกลี หากไม่ใช่เพราะความวิปริตหรอกหรือ แม็กซิมอน ทรอยจะมานั่งอยู่ตรงนี้ ทำหน้าที่เป็นหมอประจำคลินิกดูแลกลุ่มเสี่ยงกลุ่มต้องสงสัย “ยิ้มอะไร” แสตนเนอร์อดถามไม่ได้ก็ลั่นออกไปเมื่อกลีตายไป อำนาจฝ่ายนักวิจัยขึ้นตรงต่อซีโนฮอฟโดยตรง แต่ตาเฒ่าคนน

แม้ไฟตามถนนจะมืดสนิท ไม่มีแสงไฟจากอาคารใด ๆ แต่ก็ยังพอมองเห็นหนทาง อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่อาจเดินทางได้อย่างสบายใจเมื่อหุ่นยนต์ทั้งหมดหยุดนิ่งราวกับถูกสาป ยิ่งเดินเท่าไร ยิ่งเห็นว่าแต่ละตัวยืนนิ่งอยู่ตามมุมต่าง ๆ ราวกับรูปปั้นประดับ ให้ความรู้สึกเหมือนเวลาหยุดชะงัก และมันน่ากลัวเมื่อมาถึงจุดที่มาของเสียงร้องดังกล่าว อเล็กซิสเห็นหญิงสาวคนหนึ่งกอดร่างเพื่อนไว้ในอ้อมอก ผู้ที่นอนอยู่ปรือตาเรียวขึ้นมาเล็กน้อย ลมหายใจรวยริน เลือดตรงลำคอไหลซึมราวกับท่อรั่ว คนที่รอดพยายามเอามืออุดไว้ให้ เมื่อเห็นว่ามีคนมา เธอเงยหน้าขึ้นตกใจ แต่เมื่อเห็นว่าเป็นใครก็ร้องขอความช่วยเหลือ “ได้โปรด...” แววตาอ้อนวอนจนไม่เหลือคราบหญิงแกร่งประจำเดอะ วาลไมเคิลจะขยับเข้าไปก็ชะงัก ลำตัวผู้บาดเจ็บเกร็งขึ้นจากนั้นคลายลงก่อนจะนิ่งสนิท “ไม่ ๆ แคโรลีน ลืมตาสิ อย่าเป็นอะไรไป”อเล็กซิสเบือนหน้าหนี แต่กลับยิ่งผงะกว่าเดิมเมื่อดันไปเจออีกสองร่างนอนกอดก่ายกลางถนน หนึ่งคือร่างไซบอร์ก อีกหนึ่งคือหญิงสาวร่างสูงคนหนึ่ง หากมองเผิน ๆ คงเหมือนพวกเขานอนกอดกันอยู่ แต่สีแดงที่อาบร่างทั้งคู่ทำลา

เธอชี้ขึ้นไปข้างบน ทั้งหมดมองขึ้นไปเห็นยานจำนวนมากบินออกไป ทีแรกพวกเขาตกใจ ทว่ายานเหล่านั้นไม่ได้บินวนรอบเมืองหรือยิงอาวุธใส่แต่อย่างใด แต่บินลับหายไป เธอเพ่งมองไปบนท้องฟ้า ยานลำเลียงพวกนั้นทยอยบินออกไปทีละลำมากกว่าไปทั้งกลุ่ม และมันลอยออกมาจากตึกสูงที่ตั้งเด่นเป็นตระหง่าน มีแสงวิบวับสะท้อนจากด้านใน เหมือนกับแสงไฟฉาย ตึกนั้นเป็นหนึ่งในสองตึกที่ยังไม่มีหุ่นยนต์ตัวไหนทลายเข้าไปได้ศูนย์บัญชาการกลางเขตเดอะ วาล“หมายความว่าไง” อเล็กซ์พึมพำถ้ากำลังทหารมาเพิ่ม ยานก็ต้องบินเข้ามาไม่ใช่หรือ หรือว่าเธอไม่ได้สังเกตมาก่อนว่ากองกำลังสนับสนุนมาประจำการเพิ่มเป็นที่เรียบร้อยแล้ว อเล็กซิสมองไปรอบ ๆ ทุกอย่างมืดสนิท แม้แต่แสงไฟที่ออกมาจากจุดที่ยานบินออกก็ยังมืด หากไม่ใช่เพราะตัวยานมีแสงไฟก็ไม่อาจสังเกตเห็นได้ทันทีพวกเขาไม่ต้องการเป็นจุดสังเกต อเล็กซิสคิด ไฟจากพลังงานไฟฟ้ากับไฟจากการเผาไหม้ไม่เหมือนกัน ยิ่งเวลานี้ ควันเริ่มจางลง พระอาทิตย์ยังไม่ตื่นจากหลับใหล ท่ามกลางความมืดนี้ หากมีแสงไฟจากที่ใดก็ตามจะกลายเป็นจุดเด่นทันที“ทั้งตัดไฟ ตัดร

เสียงตามสายเหมือนเสียงแสตนเนอร์ อเล็กซิสจำได้ดีทีเดียว นอกจากทรอยแล้ว เจ้าหน้าที่เธอคลุกคลีด้วยมากที่สุดก็คือเขา“เราไม่ทันตั้งตัวเลย กลุ่มเสี่ยง...พวกคุณพัฒนาไปมากเหลือเกิน มากจนอันตราย มากจนเราไม่อาจต้านทาน แต่พวกคุณก็ยังจำเป็น ยังต้องอยู่ เอชโอวันหมายถึงอาการผิดปกติ คุณอาจจะมองว่ามันเป็นความพิเศษ แต่ก็ดูสิ่งที่พวกคุณทำกับทอยซิตี้ ทั้งหมดตอกย้ำว่าทำไมกลุ่มเสี่ยงต้องอยู่ในนี้ ทำไมพวกเราต้องหาคำตอบ ทำไมพวกเราต้องหาทางรักษา”“บลา บลา” โคดี้ตะโกน “พวกมันพยายามเจรจาโว้ย”“แล้วกลุ่มต้องสงสัยที่ไม่แสดงอาการเล่า พวกคุณยอมรับได้หรือ จู่ ๆ คนกลุ่มหนึ่งก็ทำลายทุกสิ่ง ทำลายชีวิตสงบสุข ทั้งที่อีกไม่กี่เดือน พวกเรารวบรวมรายชื่อผู้ที่อาศัยในทอยซิตี้ในฐานะกลุ่มต้องสงสัยจนไม่อาจเป็นกลุ่มเสี่ยงไว้ อีกไม่กี่เดือน รายงานฉบับนี้จะถูกส่งไปยังทางการ และเมื่อนั้น เราจะส่งพวกคุณกลับบ้าน...”อเล็กซิสกลืนน้ำลาย เธอเข้าใจแล้วว่าพวกเขาต้องการอะไร“อย่าไปฟัง” ใครคนหนึ่งตะโกน แต่ปืนในมือบางคนตกลงข้างตัว หลายคนตกตะลึงก

ไม่ใช่ครั้งแรกที่บลูเข้าไปข้างใน ศูนย์บัญชาการกลางก็เหมือนศูนย์รวมข้อมูล หากมีปัญหาอะไร ต้องการสอบถามเรื่องใดก็มาที่นี่ แต่เขาคุ้นชินกับสถานที่ยามเปิดไฟสว่างจ้าไม่ใช่มืดและรกร้าง มีเจ้าหน้าที่ประจำการทุกจุดหรือแม้แต่เสียงอัตโนมัติ ลิฟต์ข้างในยังใช้การได้แต่ไม่มีใครยอมขึ้น พวกเขาเลือกใช้บันได บางห้องเปิดทิ้งไว้ บางห้องปิดล็อกแน่นหนาบลูเดินวนไปวนมาอยู่บนชั้นสาม ยังไม่มีวี่แววของสิ่งมีชีวิต หรือว่าพวกนั้นหนีไปหมด แล้วเสียงเมื่อกี้ล่ะ? เขาเดินวนอยู่รอบห้องที่น่าจะเป็นส่วนสำนักงาน โต๊ะทำงานถูกแบ่งออกเป็นส่วน ๆ กั้นด้วยกระจกขุ่นขนาดประมาณอก แต่ละโต๊ะวางคอมพิวเตอร์จอบางเฉียบ หน้าจอปิดสนิท บนโต๊ะไม่มีเอกสารใด ๆ เลย เหลือไว้เพียงข้าวของเล็ก ๆ เช่นแก้วกาแฟ ปากกา แล้วก็สมุดจด รอบห้องล้อมไปด้วยกำแพงกระจกขุ่น ตรงมุมเพดานมีกล้องวงจรปิด เขาเห็นเดสซิเรแตะไปที่หน้าจอแล้วผงะ“มีอะไร”“ตัวเลข” เธอชี้ไปที่หน้าจอ คอมพิวเตอร์ของที่นี่มีขนาดเล็กบาง บางครั้งหน้าจอก็โปร่งแสง บางครั้งขุ่นมัว เดสซิเรใช้นิ้วปาดทีเดียว หลังจอที่ขุ่นอยู่ก็ปรากฏตัวเลขขึ้นให้ท