Semua Bab Undisclosure : Bab 341 - Bab 350

เย็นวันนั้น ไมเคิลปลีกตัวออกจากห้องอีกครั้ง วัน ๆ ได้แต่นอนและนั่ง ชีวิตน่าเบื่อไม่น้อย เขาตามหาเทสซ่ากับเรมีก็พบว่าเพื่อนสาวออกไปสำรวจพื้นที่รอบ ๆ กับกลุ่มเซนแล้ว น่าอิจฉาชะมัด ส่วนเรมีตัวติดกับโคดี้เพื่อศึกษาระบบในนี้ นาฮีมานายืนกรานว่าทุกคนต้องเรียนรู้เทคโนโลยีไว้ อย่างน้อยถ้าเกิดมีระเบิดอีก พวกเขาจะรู้ว่าต้องทำอย่างไรโดยไม่พึ่งพลังของโคดี้แต่ไม่มีใครอยากเจอระเบิดอีกหรอก แม้ว่ามันจะเป็นระเบิดรักษาสิ่งแวดล้อมก็ตามตึกของกลีถูกสร้างมาเพื่อหลบซ่อนสายตาคนจริง ๆ รอบข้างจึงรายล้อมไปด้วยต้นไม้ที่ถูกปกคลุมด้วยหิมะสีขาว ต้นไม้เหล่านี้สูงตระหง่าน ไม่ว่าจะเดินไปทางก็มีแต่สีขาวโพลน หิมะสูงถึงข้อเท้า ไมเคิลมองไปรอบ ๆ มีไฟส่องทางเดินแค่เพียงห้าสิบเมตรจากตัวตึก เทสซ่าบอกว่าคนในนี้ก็ช่วยกันสร้างงานชิ้นหนึ่งขึ้นมา เนื่องจากไมเคิลเฝ้าอเล็กซิสตลอดจึงไม่รู้ว่ามันคืออะไร เพราะหญิงสาวไม่ได้เฉลย แต่แววตาคู่งามยามพูดถึงสิ่งนั้นกลับแฝงด้วยความเศร้า คิดดังนั้นจึงเดินไปตามทางดังกล่าว มีแสงไฟสลัวให้เห็นราง ๆ เขาลอดผ่านกิ่งไม้แช่แข็ง ต้นตอของแสงมาจากกองไฟขนาดใหญ่ มันตั้งอยู่ตรงกลางก้อ

ย่างเข้าสู่กลางเดือนมีนาคม หิมะเบาบางลงมาก ทว่าพวกเขายังคงประสบปัญหาขาดเสบียง เทสซ่าเสนอให้กลับไปทอยซิตี้ เพราะหลายคนมีปัญหากับรสชาติอาหาร ไมเคิลกลับเป็นคนเดียวที่รู้สึกเฉย ๆ เขาชอบกินก็จริงแต่ก็ไม่ได้พิถีพิถันกับเรื่องพวกนี้มาก ในเมื่อไม่มีก็คือไม่มี ชายหนุ่มแปลกใจที่เพื่อนแต่ละคนล้วนโวยวายร่ำร้องให้อาหารรสชาติดีขึ้น พอมองย้อนกลับไปจึงพบว่า ถ้าไม่นับอิสรภาพอันจำกัดและชีวิตประจำวันที่เปลี่ยนไป ไม่เคยมีใครประสบปัญหาขาดของอุปโภคและบริโภค (ไม่นับด่านทดลองสิบวัน) ดังนั้นข้อเสนอของเทสซ่าจึงมีแต่เสียงสนับสนุน หากแต่การกลับไปยังทอยซิตี้ไม่ต่างจากกลับไปลานประหารกลุ่มเซนเสนอว่าจะกลับไปเอง เพราะพวกเขาเป็นผู้เริ่มก็อยากรับผิดชอบเท่าที่จะทำได้ สุดท้ายเทสซ่าไปด้วย หนึ่งเพราะเธอเสนอความคิดนี้ และสองเธอไม่ต่างจากเซนพวกเขารอคอยเพื่อนด้วยความกระวนกระวาย โดยเฉพาะมินนี่ที่ได้แต่รอพี่สาวกลับมา โชคดีที่พวกเขากลับมาก่อนเวลาเสียอีก และได้ของจำเป็นกลับมามากมาย เทสซ่าเล่าว่าไม่เจอศพสักราย ทางการอาจขนกลับไปหมดแล้ว เพราะมีหลายพื้นที่ถูกปิดและข้าวของบางอย่างถูกขนย้ายออกไป ดังนั้นเป

ไม่รู้ว่ามันคือโลกแบบไหนกันแน่ เหมือนเธอติดอยู่ในกับดักของกาลเวลา บางครั้งกำลังสนทนาอยู่กับเบียนน่า บางครั้งรู้สึกเหมือนกลับไปเป็นผู้สังเกตการณ์ตอนซอนย่าตาย เหมือนเส้นเวลายืดและหดโดยตัวของมันเอง จนกระทั่งไอหมอกเริ่มหนาทึบบดบังคนตรงหน้า เสียงหวานอ่อนละมุนของหญิงสาวที่เลี้ยงดูเธอมาขาดหายไป ต่อให้พยายามคว้าตัวเท่าไรก็ยิ่งห่าง ผ่านไปนานหรือชั่วครู่ ยากเกินจะรู้ แต่เมื่อลืมตาขึ้นอีกทีก็รู้สึกเหมือนผ่านไปไม่ถึงชั่วโมงสิ่งแรกที่เธอเห็นคือดอกเนโมฟีลา[1]ถูกวางอัดแน่นในแก้วใสที่ตั้งอยู่ข้างขอบโต๊ะ เมื่อกะพริบตาอีกครั้งก็ยังเห็นพวกมันอย่างขัดเจน พลันร่างกายกลับหนักอึ้ง ไม่เบาปราศจากน้ำหนักอย่างเช่นก่อนหน้า“แม่รักลูกเสมอ” สุ้มเสียงอ่อนโยนยังดังข้างหูและมันคือเสียงสุดท้ายที่เธอได้ยินก่อนหมอกสลายไปอเล็กซิสขยับตัว แขนสัมผัสขนนุ่มจึงตกใจ แต่ด้วยร่างกายอ่อนแอจึงทำได้เพียงค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่ง ขนที่ว่าคือเส้นผมสีน้ำตาลอ่อน พอเธอขยับ ร่างผอมสูงที่นอนขดตัวอยู่ข้าง ๆ ลุกขึ้นตามทันที ดวงตาสีฟ้าเข้มเบิกกว้างขึ้นประสานสายตากับผู้เป็นพี่ ริมฝีปากน

“แค่นี้ก็ขนาดนี้แล้ว” เธอยกมือให้พวกผู้ชายดู “พวกนายทำได้ยังไงนาน ๆ”“ต้องบอกว่า แค่นี้ก็เริ่มต้นดีแล้วต่างหาก” อเล็กซ์ชมพร้อมยกนิ้วโป้ง“ใช่ เมื่อก่อนฉันยังปล่อยแสงพวกนี้ออกมาไม่ได้เลย แต่ตอนนี้...” อาคุสะให้กำลังใจด้วยการดีดลำแสงใส่หน้าอเล็กซ์ ไม่ต่างจากโดนหินดีด ชายหนุ่มล้มก้นกระแทกพื้น ไมเคิลกับมินนี่หัวเราะลั่น อเล็กซ์ทะลึ่งตัวขึ้นแล้วซัดพลังกลับทันที แต่อาคุสะหลบทัน ต้นไม้ผู้เคราะห์ร้ายโอนเอน“เจ้าบ้าเอ๊ย”“ไปฝึกดีกว่า มาเถอะไมเคิล ปล่อยให้คู่รักเขาสอนกันให้พอ” อาคุสะวิ่งหายไป ไมเคิลมองเธอทีหนึ่งแล้วหัวเราะหึ ๆ ก่อนจะวิ่งตามไปอีกคน“เจ้าพวกบ้า” อเล็กซ์ถูหน้าผากตัวเองตรงจุดที่โดนแกล้ง เขาย่อตัวลงข้าง ๆ “ลองไปเรื่อย ๆ เธอจะค่อย ๆ ควบคุมมันได้ แล้วจากนั้นจะเข้าใจว่าตัวเองทำอะไรได้บ้าง”อเล็กซิสพยักหน้า ครั้งนี้เริ่มมีสมาธิมากขึ้น การควบคุมพลังไม่ใช่เรื่องง่าย ผ่านไปราวสองชั่วโมง นอกจากจะเปลี่ยนน้ำให้เป็นน้ำแข็งแล้ว เธอเพียงแค่ปั้นน้ำให้เป็นตัวน

คืนนั้นอเล็กซิสตาสว่างเกือบเช้า ตั้งแต่วันนั้นก็ยังไม่เข้าใจว่าทำอะไรผิด หรือจุดประสงค์ของฝ่ายชายคืออะไร พวกเขายังคงมีปฏิสัมพันธ์ทางกาย แต่เมื่อถึงจุดที่พร้อมขย้ำใส่กันแล้ว เขาก็ทำท่าเหมือนสะกดกลั้นแล้วหยุดไปดื้อ ๆ หลายวันเข้าเธอเริ่มโมโหจึงไม่อยากคุยกับเขาอีก หากไม่ใช่เพราะช่วงกลางวันมีสิ่งให้เรียนรู้มากมายคงหมกมุ่นกับความคิดบ้า ๆ ลึก ๆ เธอน้อยใจว่าตัวเองเป็นอะไรสำหรับเขากันแน่ อเล็กซิสไม่เคยคิดว่าเธอต้องมาเจอเรื่องนี้ โดยเฉพาะกับอเล็กซ์ ผู้ชายที่เธอคิดว่าผ่านประสบการณ์มาอย่างโชกโชน (เพื่อนสนิทของเบนจามิน โรซิเยร์คงไม่ใช่บาทหลวงหรอกนะ) คงจะดีกว่านี้ถ้าเขาไม่เริ่มสัมผัสตัวเธอเลย ถ้าเป็นแบบนั้นอเล็กซิสจะยังพอเข้าใจว่าเขาอาจคิดว่าเธอไม่พร้อม หรือเขาอาจรออะไรบางอย่างอยู่ แต่ในเมื่อเขายังเป็นฝ่ายเริ่มแล้วก็หยุดกลางคัน บางครั้งเธออยากจะถีบเขาลงจากเตียง“เธอกับรีเวอร์...โอเคไหม” อเล็กซิสแย้มถามเทสซ่าขณะพักกลางวัน ทั้งสองอยู่ในห้องครัว นั่งกินข้าวด้วยกันตามประสาผู้หญิง ปกติเทสซ่าจะประจำอยู่ห้องครัว เรียนรู้ระบบในตอนเช้า แต่หน้าที่ประจำอยู่ในนี้ ในฐานะอดีตพนักงานควีนส์เบอ