All Chapters of The Missing Billionaire (TAGLISH): Chapter 31 - Chapter 40

"Aalis ka na, Erina?"Agad akong lumingon nang marinig ko ang boses ni Louie. Nagbabalak na sana akong buksan ang pinto pero hindi ko na natuloy. "Uh... oo, madami kasi kaming orders na gagawin mula sa isang company event. Kaya napaaga ako gumayak," tugon ko sa kaniya, at humakbang siya papalapit sa akin. Bigla akong umatras, at umiwas ng tingin sa kaniya. Hindi sa kinakabahan ako, pero kasi baka may gawin na naman siya sa'kin na hindi ko inaasahan. Hindi sa nag-e-expect ako ng kiss mula sa kaniya—baka higit pa ro'n ang gawin niya. Assuming talaga ako, pero nag-iingat lang. "Hindi pa ako nakapagluto ng breakfast mo. I thought 8 am pa ang pasok mo kaya—" "A-Ayos lang, sa shop na 'ko kakain," putol ko sa kaniya, at maliit na ngumiti. "Umm, sige alis na 'ko. Magluto ka nalang nang kakainin mo. Mag-ingat ka rito," dugtong ko, at agad ng tumalikod. Pero hindi natuloy ang pagbukas ko ng pinto nang bigla akong may naisip. "Ikaw na ang bahala rito sa apartment. 'Yong kurtina pala nilabh

"Tita, hindi na po ba talaga magbabago ang desisyon ninyo? You know very well that my older brother worked hard to prepare for that event. He put a lot of effort into it, and all his hard work will just go to waste,” I said, with a hint of persuasion, trying to see if I could still change her decision.Kanina ko pa siya kinukumbinsi simula no'ng umalis kami sa convention center hanggang sa makarating kami rito sa coffee shop na tinatrabauhan ko. Nakabalik na rin sa shop sina Boss Yuki at ang mga kasamahan ko sa trabaho dahil na rin sa hindi natuloy ang event. Pero kailangan ko pa rin humingi ng tawad sa kanila lalo na kay Boss Yuki.“No, my decision won’t change. If you’re saying that because you feel sorry for your brother, then please don’t. You don’t need to apologize to him or feel sad because of what happened, and don’t think that I did this because of you," tugon niya na ikinatahimik ko.Kahit anong pigil ko na huwag isipin 'yon ay naiisip ko pa rin dahil para sa'kin kasalanan k

*ERINA ISABEL TUAZON POVNakauwi na 'ko sa apartment pero hindi pa 'ko nakakapasok sa loob. Nandito pa rin ako sa labas at kumukuha ng tamang timing para buksan ang pinto. Hindi ko magawa dahil baka mapansin ni Louie ang bakas ng sampal sa pisngi ko na kagagawan nang tatay ko.Hindi ako nakapasok sa trabaho ko sa resto nang dahil dito at dahil sa pagpapahiya sa'kin nang tatay ko, kaya mas pinili kong umuwi na lang dahil sa mga nangyari sa'kin ngayong araw.Napabuga ako ng malalim na buntong hininga at nagdesisyon ng buksan ang pinto. Naabutan ko siyang nakaupo sa sala—halatang nagpapahinga.Napagod 'ata siya dahil sa inutos ko sa kaniya kaninang umaga. Pero ang ending nagawa niya pa rin ito nang walang kahirap-hirap. Nakita ko nang nakasampay sa labas ang limang kurtina na nilabhan ko kagabi. At ang ibig sabihin lang niyon—basic lang sa kaniya ang inutos ko."Louie..."Agad siyang lumingon sa akin nang marinig niya ang boses ko. Pansin ko ang pagkagulat sa mukha niya—siguro hindi niya

I couldn’t respond because of what he said. I just stared at him, as if hypnotized by the way he was looking at my lips. But my heart was pounding so hard it felt like it was about to burst out of my chest.Naintindihan ko na kung ano ang gusto niyang iparating sa akin, pero hindi ko alam kung ano ang isasagot ko sa tanong niya."Can I try using your lips? Maybe it will help bring back my memories," he asked, which shocked me even more.Huh? Loko to, ah!Nasisiraan na ba siya ng bait? Inaasar niya ba 'ko? Bakit gano'n ang itinanong niya sa'kin?"G*go ka ba?? Gusto mo sapak?" naiinis na sabi ko sa aking isipan.Gusto kong sabihin sa kaniya ang mga salitang 'yon pero langya, parang bigla akong naputulan ng dila dahil sa mga sinabi niya na hindi ko inaasahan.I don't know if he's just teasing me, but the way he looks at me is so serious that I can't tell if he's really just joking around."Uhh, umm... kain na tayo, baka lumamig ang pagkain—"Hindi ko na natuloy ang sasabihin ko dahil big

"Nakapili ka na ba nang susuotin mo?" tanong ko nang makalapit ako sa direksyon niya. Kasalukuyan pa rin siyang pumipili ng pang-itaas na damit. Mahigit bente minuto na siyang nakatayo d'yan at nakadalawang sukat na rin ng long sleeves, slacks, at tuxedo kanina pero wala pa rin siyang napipili. Gusto ko na siyang tulungan kaso baka hindi kami magkasundo pagdating sa style ng pananamit. Kaya hinayaan ko na lang siya pumili ng susuotin niya. "Wala pa, nahihirapan ako," aniya, habang palipat-lipat ng tingin sa hawak nitong dalawang puting long sleeve bago ako binalingan ng tingin. Bahagya akong natawa dahil sa ipinakita niyang emosyon sa akin. Mukha na siyang stress at parang anumang oras ay maiiyak na. I really need to help him choose what to wear before it gets dark. "Can you help me?" he asked, his eyes pleading as they looked at me. Tumango naman ako bilang sagot at kinuha ang dalawang long sleeves mula sa kaniya. They're the same in color but different in style. Sa tingin ko